Την παρακάτω επιστολή μου έστειλε ο φίλος Σταμάτης Σαριδάκης. Ειλικρινά δεν βρίσκω λόγια να εκφράσω τα συναισθήματα που μου προκάλεσε. Παρακαλώ διαβάστε την: "Το 2011 όταν η κρίση και οι τότε ασκούμενες κυβερνητικές πολιτικές άρχισαν να έχουν σοβαρό αντίκτυπο στην μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, βρέθηκα στη δύσκολη θέση να πρέπει να διαλέξω μεταξύ των χρεών και του λουκέτου.
Το πρώτο μου επιχειρηματικό εγχείρημα, ένα μικρό γραφείο μεσιτείας ακινήτων που για 3 χρόνια με συντηρούσε, μέσα σε ένα μήνα από την μέρα που τέθηκε το δίλημμα, αποτελούσε παρελθόν. Με υποχρεώσεις προς ιδιώτες και δημόσιο εξοφλημένες μέχρι τελευταίο σεντ.
Μαζί με την κοπέλα μου, αποφασίσαμε να κάνουμε μια νέα αρχή με κάτι λίγες οικονομίες που είχαμε. ‘Ενα προικώο κατάστημα μια σταλίτσα, λίγο μεράκι και έτοιμο το μίνι μάρκετ. Από τότε και μέχρι πριν λίγους μήνες ο χρόνος κυλούσε φυσιολογικά. Η γειτονιά μας στήριζε, χορηγούσαμε και βερεσέ, όταν τα χρήματα στο τέλος του μήνα τελείωναν, ένα μικρό μεροκάματο έβγαινε. Αρκετό για μια οικογένεια με λιτό βίο. Κράτος και προμηθευτές δεν είχαν το όνομά μας γραμμένο σε κανένα κατάστιχο.
Και φτάνουμε στο σωτήριο έτος 2015. Οι εκλογές του Ιανουαρίου ήταν το πρώτο βήμα προς το τέλος. Η αγωνία του κόσμου για το αύριο και η αλλοπρόσαλλη πολιτική της νέας κυβέρνησης οδήγησαν σε σταδιακή μείωση της κατανάλωσης.
Κάθε πρωί και οι έξι μικροεπαγγελματίες της γειτονιάς κάναμε την ίδια κουβέντα για την κατάσταση που επιδεινώνονταν. Ο Τάσος δεν είχε να πληρώσει ΤΕΒΕ, η Μαρία δεν μπορούσε να πληρώσει τα αγγλικά των παιδιών, ο Γιάννης ανέβαλλε συνεχώς μια επίσκεψη στον οδοντίατρο, η Αγγελική κυκλοφορούσε με ανασφάλιστο αυτοκίνητο και ο Αντώνης μιλούσε καθημερινά με εισπρακτικές στο τηλέφωνο.
Με την επιβολή των Capital Controls η κατάσταση έγινε τραγική. ‘Ενας δρόμος έρημος και οι όσοι λίγοι περαστικοί χαμένοι στις σκέψεις τους για την καταστροφή που μας βρήκε. Μηδενικές εισπράξεις σχεδόν όλοι μας στη γειτονιά και ο χρόνος κυλούσε αργά και βασανιστικά. Μια μέρα ο Γιάννης δεν άνοιξε το μαγαζί του, μια βδομάδα αργότερα μας τηλεφώνησε να μην ανησυχούμε είχε πάει στο χωριό του στην Πρέβεζα.
Πριν λίγες μέρες, μετά από χρόνια, άρχισα να αναζητώ εργασία. Ένα μικρό μεροκάματο έστω για να γλιτώσω το μικρομάγαζο από το λουκέτο. Τουριστική περιοχή κάτι θα βρεθεί, έλεγα. Μάταια όμως, παντού η ίδια κατάσταση. Ένας εμπορικός κόσμος σε απόγνωση και στα λιγοστά καταστήματα με κάποια κίνηση, οι πόρτες κλειστές. Προχωρημένη ηλικία! Αλήθεια, πρέπει να αισθάνομαι ηλικιωμένος στα 35 μου;
Την περασμένη Πέμπτη, η απόφαση πάρθηκε. Η επιχείρησή μας, που έδινε δουλειά σε δύο άτομα, που μέχρι πριν λίγους μήνες συντηρούσε μια οικογένεια, θα έπαυε να υπάρχει. Το τελευταίο Ζ της ταμειακής μηχανής είχε αριθμό 1364.
Με την κοπέλα μου το συζητήσαμε διεξοδικά. Χρέη στο όνομα μας δε θέλαμε, να στερήσουμε το φαγητό από τα παιδιά δεν θέλαμε, εργασία να βρούμε στην κατεστραμμένη Ελλάδα της ύφεσης είναι σχεδόν ακατόρθωτο. Μόνη λύση η μετανάστευση αν και υπάρχει πάντα μια ελπίδα της τελευταίας στιγμής (που, όπως έλεγε και ένας φίλος, δεν είναι αισιοδοξία, είναι απλώς ένστικτο αυτοσυντήρησης). Ίσως να ξαναβρούμε σε άλλη χώρα την χαμένη εργασιακή ασφάλεια.
Ευχαριστώ το Capital.gr και τον Πέτρο Λάζο που μου δίνουν αυτό τον χώρο για να εκφράσω, έστω και μέσα σε λίγες λέξεις, την αγωνία του μικρού επαγγελματία, του αυτοαπασχολούμενου που με νύχια και με δόντια, 365 μέρες τον χρόνο παλεύει για μία αξιοπρεπή ζωή. Του μικροκαταστηματάρχη που δεν επιδοτήθηκε ποτέ, του εμπόρου που ούτε οφείλει ούτε θέλει να οφείλει στο κράτος, που τα χρήματά του τα δαπανά στην τοπική οικονομία και που τα παιδιά του είναι το μέλλον αυτής της χώρας.
Γράφοντας αυτό το κείμενο, εντόπισα τον παρακάτω σύνδεσμο για τις επιπτώσεις των Capital Controls στη μικρή επιχείρηση. Πόσοι ακόμα, σκέφτηκα, θα βρεθούν στη δικιά μας θέση; Πόσοι ακόμα που αγάπησαν τούτο τον τόπο, τούτη την πατρίδα και έκαναν όνειρα για την ζωή τους σε αυτή, θα χρειαστεί να ξενιτευτούν επειδή η ΕΛΠΙΔΑ δεν ήρθε στις 26 Ιανουαρίου;
Σαριδάκης Σταμάτης-Χρήστος,
Πρώην Ελ. Επαγγελματίας, Νυν άνεργος, Μελλοντικός μετανάστης."
Για την μεταφορά
Πέτρος Λάζος
petros.lazos@capital.gr
http://www.capital.gr/
0 comments