Όταν στην σύγχρονη ελληνική πολιτική πραγματικότητα τα επιτελεία και οι ηγεσίες των κομμάτων "εξουσίας" αποτελούνται από ανεπάγγελτα στελέχη, ελέω κομματικής κληρονομικής διαδοχής και τέως και νυν κομματικούς νεολαίους αυλικούς κόλακες, είναι μάλλον εκ’ του πράγματος τουλάχιστον γελοίο να μιλάμε για δημοκρατικούς θεσμούς, δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία. Πολιτικοί "μικροί" και σαν άνθρωποι ακόμα μικρότεροι, που μεγάλωσαν προστατευμένοι στη "γυάλα τους", αποκομμένοι από τον έξω κόσμο και την πραγματικότητα, προσπαθούν τώρα να πείσουν ότι διαθέτουν όραμα και λύσεις για μια καταβαραθρωμένη κοινωνία χωρίς ελπίδα που στενάζει και αντικρύζει με αβεβαιότητα και φόβο το μέλλον. Πως άραγε όλοι εκείνοι που ποτέ τους δεν έτρεξαν για το μεροκάματο, ποτέ τους δεν ίδρωσαν, ποτέ τους δεν αγχώθηκαν για τα καθημερινά έξοδα και υποχρεώσεις, θα καταλάβουν τον ελεύθερο επαγγελματία, τον εργάτη, τον συνταξιούχο, τον άνεργο…;
Θυμάμαι και παλαιότερες εσωκομματικές διαδικασίες άλλων κομμάτων που γίνονταν σε καθεστώς πλήρους "διαφάνειας" και έντονης "χιονόπτωσης" με κάλπες που "ταξίδευαν" κατά τη διάρκεια της καταμέτρησης και ψηφοδέλτια που εμφανίζονταν ταχυδακτυλουργικά από μαύρες σακούλες ή στα ακόμα πιο "αριστερά" και "δημοκρατικά" κόμματα, "εκλογές" με έναν προκαθορισμένο υποψήφιο, ίσως σε κάποιες εξαιρετικές περιπτώσεις και κανέναν επιπλέον για το δημοκρατικό ξεκάρφωμα στον διαχρονικά τιμημένο ρόλο του "λαγού"…
Το χειρότερο όμως είναι πως είτε "φιλελεύθεροι", είτε "σοσιαλιστές", είτε οτιδήποτε άλλο αυτοαποκαλούνται όλοι αυτοί οι πολιτικοί σαλτιμπάγκοι διακρίνονται εκτός από την παντελή έλλειψη ήθους, για τον άκρατο κομπλεξισμό τους απέναντι σε οποιοδήποτε υγιές κομμάτι της κοινωνίας.
Για αυτό και ανεξαρτήτως πολιτικής "ταμπέλας" πολεμούν το ίδιο σκληρά την επιχειρηματική πρωτοβουλία, τις επενδύσεις, την πρωτογενή παραγωγή… Για αυτό σιχαίνονται την αξιοκρατία και οποιονδήποτε αρνείται να ενταχθεί στα κομματικά μαντριά τους και θέλουν να καταστρέφουν την ελπίδα εν’ τη γενέσει της. Πολύ απλά, οι ίδιοι ποτέ δεν ήταν άξιοι για τίποτα και μόνο κοντά στους ομοίους τους μπορούν να αισθάνονται ασφάλεια…
Ας αναλογιστούν έστω και την ύστατη στιγμή τη θλιβερότητα της ύπαρξής τους και κάνοντας τουλάχιστον ένα καλό στο κοινωνικό σύνολο σε αντιστάθμισμα όλων των δεινών που έχουν προκαλέσει, να ξεκουμπιστούν από τις πολυαγαπημένες τους καρέκλες και να αφήσουν υγιείς προσωπικότητες και ανθρώπους που προέρχονται από την κοινωνία και ζούνε σε αυτή να βγούνε μπροστά.
Καιρός τα "τζάκια" να σβήσουν! Ίσως να είναι και η τελευταία ευκαιρία και για τους ίδιους να γλιτώσουν από όσα έρχονται και ιστορικά έχει αποδειχθεί πως όταν δημιουργείται περιβάλλον ζούγκλας, τα "θηρία" που εμφανίζονται δεν κάνουν διακρίσεις…
Μετ’ αποτροπιασμού και εγκαρτέρησης,
Κλέαρχος Μαυριλάκος
Κλέαρχος Μαυριλάκος
0 comments