Έχουν περάσει δέκα μήνες από
την στιγμή που ανάλαβε την εξουσία της χώρας ο Τσίπρας και ο κυβερνητικός
συνασπιμός των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αυτό το διάστημα των δέκα μηνών έφερε μια σειρά
αρνητικών αποτελεσμάτων για την χώρα. Οδηγηθήκαμε στο κλείσιμο των τραπεζών και
στον έλεγχο διακίνησης χρήματος μέσω αυτών, αυξήθηκε η ανεργία ακόμα και κατά
την τουριστική περίοδο, μετά την υπερήφανη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με
τους εταίρους μας στην Ε.Ε. πραγματοποιήσαμε δημοψήφισμα το αποτέλεσμα του
οποίου αγνοήθηκε από τους κυβερνώντες και λάβαμε ως ανταμοιβή ένα ακόμη σκληρό
πρόγραμμα οικονομικής και κοινωνικής οπισθοδρόμησης. Καμία προεκλογική υπόσχεση
δεν υλοποιήθηκε που θα ευνοούσε το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, εκτός ελαχίστων
εξαιρέσεων όπως η επαναπρόσληψη των αργόμισθων καθαριστριών του υπουργείου
Οικονομικών και της δημόσιας τηλεόρασης.
Ο πρωθυπουργός βρισκόταν ανάμεσα σε
δύο διαφορετικούς κόσμους, στον παλιό ‘’αντιμνημονιακό’’ του εαυτό όπου η Ε.Ε.
και το ευρώ δεν ήταν ταμπού και στην νέα του νεοφιλελεύθερη έκδοση όπου δεν
υπήρχε άλλη λύση πέρα του μνημονίου.Όμως η αλήθεια είναι ότι τα διλήμματα που
έθετε επανειλημμένα ο πρωθυπουργός μνημόνιο-αντιμνημόνιο, ευρώ ή δραχμή,
λιτότητα ή ανάπτυξη ήταν όπως φάνηκε εκ των πραγμάτων ένα επικοινωνιακό κόλπο
με σκοπό την χειραγώγηση της κοινής γνώμης και την υφαρπαγή της ψήφου του
εκλογικού σώματος.
Η κυβέρνηση στο εσωτερικό δήλωνε πως διαπραγματευόταν σκληρά
με τους ευρωπαίους, ενώ στην πραγματικότητα επιδίωκε την εξοικονόμηση χρόνου μέχρις ότου να βρεθεί αντιμέτωπη με την
αλήθεια που τόσο καιρό απέφευγε. Η αλήθεια είναι πως ουδέποτε δεν είχε κάποιο
σχέδιο για την αναδιοργάνωση του ελληνικού κράτους σε όλους τους τομείς.
Καλλιέργησε την ψευδαίσθηση της διαπραγμάτευσης, φτάνοντας σε σημείο να
υποστηρίξει ότι εκβιάστηκε να συμφωνήσει σε ένα πρόγραμμα που φέρνει περαιτέρω
λιτότητα και πως τίποτα δεν τελείωσε,καθώς αλλάζουν οι συσχετισμοί στην
Ευρώπη.
Μέσα σε αυτή την παράνοια της ανύπαρκτης διαπραγμάτευσης ο Τσίπρας
εγκλωβίστηκε και παράλληλα εγκλωβίστηκε και η χώρα μαζί του. Πλέον καλείται να
διαπραγματεύεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα με τους ‘’θεσμούς’’
προκειμένου να εξασφαλίζουμε, όντας
οικονομικά εξαρτημένοι , τις δόσεις μας, ενώ από την άλλη οφείλει να
διαπραγματευτεί με το εσωτερικό του κόμματος του προκειμένου να τους πείσει πως
είναι ακόμα ‘’αριστεροί’’. Κοινώς ο Τσίπρας βρίκεται στην χώρα των
διαπραγματεύσεων.
Τάσος Παππάς,
Απόφοιτος Αρχαιολογίας
0 comments