ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΆ ΚΑΙ Η ΘΑΝΑΤΗΦΌΡΑ ΑΚΙΝΗΣΊΑ ΤΗΣ ΕΛΛΆΔΑΣ

"Ευρωπαϊκή συμμαχία με τη Ρωσία διαγράφει ο γόρδιος δεσμός της Συρίας",  Με αφορμή άρθρο του Φίσερ Γιόσκα που παρατίθεται στο τέλος
Σχόλιο Π. Ήφαιστος. Ο Φίσερ δεν είναι τυχαίος Γερμανός πολιτικός. Υπήρξε υπουργός εξωτερικών σε μια κρίσιμη μεταβατική φάση της μεταψυχροπολεμικής εποχής από το 1998 μέχρι το 2005. Επτά χρόνια υπουργός της μεγαλύτερης δύναμης της Ευρώπης είναι γνώστης πολλών ειδοποιών διαφορών των ευρωστρατηγικών προβλημάτων και γι' αυτό ότι γράφει και όπως το γράφει είναι σημαντικό. Αναρτάται αυτή η παρέμβασή του γιατί καταμαρτυρεί μερικές αλήθειες που έχουμε κατά καιρούς αναλύσει εκτεταμένα. 
Πρώτον, την στρατηγική ανυπαρξία της Ευρώπης. 


Δεύτερον, την μετακίνηση του κέντρου βάρους της Αμερικανικής στρατηγικής που άρχισε εδώ και δύο δεκαετίες, γεγονός που προκαλεί ολοένα μεγαλύτερη αμηχανία στην Ευρώπη.
Τρίτον, την ανυπαρξία ευρωπαϊκής στρατηγικής επί ζητημάτων της άμεσης περιφέρειάς της. Αυτό άρχισε ήδη με τις Βαλκανικές κρίσεις την δεκαετία του 1990 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Τέταρτον, επειδή όπως συχνά γράφουμε [ΗΘΙΚΗ και ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ
Η μη θεσπισμένη ισχύς στην διεθνή πολιτική. Πολιτική θεολογία versus πολιτική θεωρία και η σημασία της αξιολογικά ελεύθερης περιγραφής και ερμηνείας των διεθνών φαινομένωνhttp://wp.me/p3OqMa-13c - http://wp.me/p3OlPy-1bH] σε ευρωπαϊκό επίπεδο η πολιτική ηθική που θεμελιώνει και νομιμοποιεί τις αποφάσεις απουσιάζει -επειδή ακριβώς απουσιάζει μια ευρωπαϊκή κοινωνία και ένα ευρωπαϊκό κοινωνικοπολιτικό σύστημα- και γι' αυτό ο σκοπός, οι στρατηγικές και οι τακτικές ως προς τις περιφερειακές κρίσεις δεν συγκλίνουν. Θα προσθέταμε πως μεγάλες διαφορές δεν αναδύονται στην επιφάνεια επειδή τις σταθεροποιεί η συνεχιζόμενη Αμερικανική στρατηγική παρουσία.
Πέμπτον, ο καθείς λέει αυτό που σκέφτεται ή αυτό που είναι εθνικό συμφέρον με αποτέλεσμα Ευρωπαίοι και Αμερικανοί ηγέτες ή πολιτικές προσωπικότητες να μιλούν για στρατηγικά ζητήματα τα οποία υπό άλλες περιστάσεις θα έπρεπε να υπάρχει κοινή στάση. Για παράδειγμα όσον αφορά τον περιφερειακό ρόλο της Ρωσίας ή την σύνδεση της Ουκρανίας με την Συρία ή άλλα ζητήματα στα οποία όλοι εμπλέκονται.
Έκτον, η Γερμανία από καιρό κάθεται πάνω σε ένα στρατηγικό μεταίχμιο που σχετίζεται με τον "Γερμανικό ζήτημα" [ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 2009-14 ΚΑΙ Η ΠΟΡΕΊΑ ΤΗΣ ΕΕ http://wp.me/p3OlPy-Q7 ], δηλαδή την θέση και τον ρόλο στα ευρωστρατηγικά του ισχυρότερου ευρωπαϊκού κράτους. Ισχυρότερου κράτους πλην μη πυρηνικού. Οι υποθέσεις αυτές συνδέονται και με το μεγαλύτερο ζήτημα των ευρωστρατηγικών ισορροπιών, δηλαδή την σχέση Ρωσίας και Γερμανίας. Κατευνασμός; Συμμαχία; Εξισορρόπηση; Όπως και να έχει είναι μέγα ζήτημα και ορθάνοικτο. Είναι πάντως εμφανείς οι σχοινοβασίες ως προς τούτο του πρώην Γερμανού ΥΠΕΞ. Και πολλών άλλων Γερμανών σε άλλες περιστάσεις. 
Έβδομον, γίνεται ολοένα και πιο φανερό ακόμη και στρατηγικά τυφλούς πως το μεγαλύτερο ζήτημα της Ευρώπης είναι οι στρατηγικές σχέσεις της Γερμανίας με την Ρωσία σε συνάρτηση με το κέντρο βάρους της Αμερικανικής στρατηγικής. Οι δύο άλλες μεγάλες δυνάμεις, Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία, βασικά καιροφυλακτούν έντρομες και αμήχανες.

Βέβαια, στην Ελλάδα αυτά τα καίρια και σημαντικά δεν τα συζητούσαμε. Είμαστε έρμαιο επικοινωνιακών τεχνασμάτων, φτηνής ειδησεογραφίας και προπαγάνδας. Η "ευρωπαϊστική" αποχαύνωση, η ουτοπιστική διεθνιστική ή κοσμοπολίτικη προκατάληψη, η ημιμάθεια για την αληθινή φυσιογνωμία της ΕΕ, η παντελής απουσία γνώσης και τα ασίγαστα στρατηγικά διλήμματα μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης και τα λοιπά, είναι ζητήματα άγνωστα που το πολύ προκαλούν περιέργεια. Στο δε επίπεδο του κράτους εάν υπάρχουν απειροελάχιστες εξαιρέσεις όπως ο νυν ΥΠΕΞ ισχύει το "ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη". Μεγάλα στρατηγικά ζητήματα που αφορούν ζωτικά τους νεοέλληνες όπως οι Αμερικανικές στρατηγικές επιλογές και όλα τα συμπαρομαρτούντα δεν συζητούνται στον δημόσιο ή τον λεγόμενο επιστημονικό διάλογο. Όλα επισκιάζονται από τον νομικισμό, την θεσμολογνεία, την διεθνιστική νοηματοδότηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ιδεολογήματα όπως αυτό της "παγκοσμιοποίησης" και ασφαλώς από την σχεδόν παντελή άγνοια των πλανητικών στρατηγικών εξελίξεων.

Περισσότερα σε μια αναρτημένη ανάλυση που διαρκώς ανανεώνεται και που αφορά τις ευρωστρατηγικές ισορροπίες, την θέση και τον ρόλο των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης και το μέλλον της ΕΕ: ΟΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΣΕΙΣΜΙΚΕΣ ΠΛΑΚΕΣ ΣΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΗΣ ΕΕ ΚΑΙ Η ΒΡΕΤΑΝΙΑhttp://wp.me/p3OlPy-rf 
Αυτά τα μεγάλα ζητήματα της Ευρώπης και της διεθνούς πολιτικής ίσως, πλέον, να μην αφορούν καταβυθισμένα κράτη όπως η Ελλάδα τα οποία βρίσκονται υπό ξένο έλεγχο. Αυτό γιατί όταν και εάν και όπως και να εξελιχθεί η ευρωπαϊκή πολιτική -το ίδιο ισχύει για την ευρύτερη διεθνή πολιτική - όπως εξελίσσεται η Ελλάδα θα βρεθεί παράλυτη λόγω παντελούς πλέον κυριαρχίας των τοκογλύφων και των κερδοσκόπων τους οποίους κάποιοι εγχώριοι πραιτοριανοί εκπροσωπούν "επαξίως". Ακόμη και η εξόντωση δια τουφεκισμού -ρητορικά μιλώντας καθότι υπάρχουν εξοντώσεις πολλών ειδών, όπως η οικονομική και ο θάνατος λόγω στεναχώριας και αυτοκτονίας όπως συνέβηκε σε χιλιάδες συνανθρώπους μας που είναι ήδη νεκροί - των Ελλήνων πολιτών, μπορεί να εκτελεστεί αδίστακτα. Φτάνει πια να είναι "νόμιμο" σε μεταμεσονύκτιες "ψηφοφορίες". Το έτσι "νόμιμο" εδώ στην Ελλάδα θεωρείται από τους εκάστοτε καρεκλοκένταυρους και δήθεν νομιμοποιημένο. Τα περί νόμιμου και ηθικού βοά από καιρό ως μάχαιρα πλην έξω στην οδό ουδέν άκουγε ο "λαός".

Το άρθρο του Γιόσκα Φίσερ:

Οι ΗΠΑ αρνούνται να αναλάβουν το ρόλο ηγέτη και η ευρώπη αδυνατεί στρατιωτικά Ευρωπαϊκή συμμαχία με τη Ρωσία διαγράφει ο γόρδιος δεσμός της Συρίας Ρωσικό αεροσκάφος πλήττει θέσεις του ISIS στη Συρία. Η Μόσχα μέσω της συριακής κρίσης επιχειρεί να αναβαθμίσει τον διεθνή ρόλο της Εδώ και τέσσερα χρόνια μαίνεται ένας αιματηρός πόλεμος στη Συρία. Αυτό που ξεκίνησε ως μια δημοκρατική εξέγερση κατά της δικτατορίας του Μπασάρ αλ Ασαντ έχει εξελιχθεί σε ένα σύμπλεγμα συγκρούσεων που εν μέρει αντανακλά μια βίαιη μάχη για την περιφερειακή κυριαρχία μεταξύ αντιπροσώπων του Ιράν, της Τουρκίας και της Σαουδικής Αραβίας. Αυτή η σύγκρουση, όπως έχει αποδειχθεί και από τις συρράξεις στην Υεμένη, μπορεί να αποσταθεροποιήσει ολόκληρη την περιοχή. Και τώρα η Ρωσία μέσω της στρατιωτικής της επέμβασης για λογαριασμό του Ασαντ επιδιώκει να ενισχύσει τη θέση της ως παγκόσμιας δύναμης έναντι της Δύσης (ειδικότερα έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής).
Η σύγκρουση στη Συρία λοιπόν εκτυλίσσεται σε τουλάχιστον τρία επίπεδα: τοπικό, περιφερειακό και παγκόσμιο. Και επειδή οι συρράξεις αφέθηκαν να φουντώσουν και να εξαπλωθούν, έχουν χάσει τη ζωή τους περίπου 250.000 άνθρωποι. Εφέτος το καλοκαίρι η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες υπολόγισε τον αριθμό των προσφύγων που έχουν τραπεί σε φυγή από τη Συρία στα τέσσερα εκατομμύρια, συν τα 7,6 εκατομμύρια των εκτοπισμένων στο εσωτερικό της χώρας. Εν τω μεταξύ η ροή σύρων προσφύγων προς την Ευρώπη έχει εξελιχθεί σε μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετώπισε ποτέ η Ευρωπαϊκή Ενωση.
Ο συριακός εμφύλιος αποτελεί πλέον μία από τις πιο επικίνδυνες ζώνες ανάπτυξης της ισλαμιστικής τρομοκρατίας, όπως έχουν δείξει οι επιθέσεις του Ισλαμικού Κράτους (ISIS) στην Αγκυρα, στη Βηρυτό και στο Παρίσι, καθώς και η έκρηξη βόμβας σε ρωσικό επιβατικό αεροσκάφος πάνω από τη Χερσόνησο του Σινά. Επιπλέον η κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού από την Τουρκία έχει αυξήσει τον κίνδυνο να εμπλακούν άμεσα στον πόλεμο και οι μεγάλες δυνάμεις. Για όλους αυτούς τους λόγους ο συριακός πόλεμος πρέπει να τερματιστεί το συντομότερο δυνατόν.
Λουτρό αίματος και νέα ευκαρία
Επειτα από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 13ης Νοεμβρίου στο Παρίσι εμφανίστηκε μια νέα ευκαιρία να δοθεί ένα τέλος στην αγωνία της Συρίας καθώς όλες οι σημαντικές δυνάμεις (εκτός του ISIS) είναι πλέον πρόθυμες να καθήσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Ωστόσο, παρότι όλες οι δυνάμεις έχουν συμφωνήσει πρώτα απ' όλα να πολεμήσουν το ISIS, το μεγάλο ερώτημα είναι αν όντως θα το κάνουν.
Οι Κούρδοι στη Βόρεια Συρία και το Ιράκ είναι οι πιο αποτελεσματικοί μαχητές εναντίον του ISIS, αλλά οι δικές τους εθνικές φιλοδοξίες τούς θέτουν σε αντιπαράθεση με την Τουρκία. Το Ιράν και η Σαουδική Αραβία μάχονται κατά κύριο λόγο ο ένας εναντίον του άλλου για την περιφερειακή κυριαρχία, βασιζόμενοι σε μη κρατικούς φορείς. Η Ρωσία μάχεται για το διεθνές κύρος της και εναντίον οποιασδήποτε αλλαγής καθεστώτος.
Η Ρωσία βρίσκεται συνεπώς στο πλευρό του Ιράν όσον αφορά την υποστήριξη της δικτατορίας του Ασαντ και το Ιράν, με τη σειρά του, υπηρετεί τα δικά του γεωπολιτικά συμφέροντα υποστηρίζοντας τον σιιτικό του σύμμαχο στον Λίβανο, τη Χεζμπολάχ, για την οποία η συριακή ενδοχώρα είναι απαραίτητη. Η Γαλλία έχει πάρει πιο σοβαρά από οποιαδήποτε άλλη φορά την υπόθεση της καταπολέμησης του ISIS, ενώ η Γερμανία και άλλοι Ευρωπαίοι αισθάνονται υποχρεωμένοι να τη βοηθήσουν.
Οι ΗΠΑ εν τω μεταξύ δρουν με τραβηγμένο το χειρόφρενο. Ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμαθέλει πρωτίστως να αποφύγει την εμπλοκή των ΗΠΑ σε άλλον έναν πόλεμο στη Μέση Ανατολή πριν από τη λήξη της θητείας του. Με την κύρια παγκόσμια δύναμη ωστόσο να παραμένει στο περιθώριο, το αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι ένα άκρως επικίνδυνο κενό εξουσίας το οποίο ο επιδιώκει να εκμεταλλευτεί ο ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν.
Η προβληματική συμμαχία Ρωσίας - ΕΕ
Ειδικότερα, επειδή οι ΗΠΑ αρνούνται να αναλάβουν ρόλο ηγέτη και η Ευρώπη είναι πολύ αδύναμη στρατιωτικά για να επηρεάσει μόνη της τις εξελίξεις στη Συρία, υπάρχει η απειλή μιας de facto ευρωπαϊκής συμμαχίας με τη Ρωσία του Πούτιν. Αυτό θα ήταν ένα σοβαρό σφάλμα, δεδομένου ότι οποιαδήποτε συνεργασία με τη Ρωσία δεν θα περιόριζε ούτε θα τερμάτιζε τον πόλεμο στη Συρία.
Οποιαδήποτε συνεργασία της Δύσης με τη Ρωσία θα πρέπει να αποφύγει δύο εκβάσεις: τη συσχέτιση του συριακού ζητήματος με το Ουκρανικό και τη στρατιωτική συνεργασία με τον Ασαντ. Αντ' αυτού, θα πρέπει να καταβληθεί μια προσπάθεια προκειμένου να συνδεθεί η στρατιωτική επέμβαση εναντίον του ISIS με μια συμφωνία για μια διαδικασία πολιτικής μετάβασης η οποία θα περάσει από την εκεχειρία σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας για τη Συρία, κάτι που θα σημάνει το τέλος του καθεστώτος Ασαντ.
Εν τέλει η αποφασιστική μάχη κατά του ισλαμιστικού εξτρεμισμού θα λάβει χώρα εντός της κοινότητας των σουνιτών. Ποια μορφή του σουνιτικού Ισλάμ θα επικρατήσει: η ουχαμπιτική εκδοχή της Σαουδικής Αραβίας ή μια πιο σύγχρονη και πιο μετριοπαθής εκδοχή; Αυτό είναι το καθοριστικό ερώτημα για την καταπολέμηση του ISIS και των ομοίων του. Στο πλαίσιο αυτό σημαντικός παράγοντας θα είναι ο τρόπος με τον οποίο η Δύση θα αντιμετωπίζει τους μουσουλμάνους: ως ευπρόσδεκτους πολίτες με ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις ή ως μόνιμα παρείσακτους και βορά για τους στρατολόγους των τζιχαντιστών.
Ο κ. Γιόσκα Φίσερ ήταν υπουργός Εξωτερικών και αντικαγκελάριος της Ομοσπονδιακής Γερμανίας από το 1998 ως το 2005.
Πηγή. Βήμα

 https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/permalink/953376438070523/
thumbnail
About The Author

0 comments