Το γεγονός ότι ένα τόσο μεγάλο κράτος οδηγήθηκε στη χρεοκοπία, αφού λεηλατήθηκε από το ΔΝΤ, προκαλεί φόβο στους Έλληνες – επειδή γνωρίζουν πως η χώρα τους ευρίσκεται σήμερα σε πολύ χειρότερη κατάσταση, σχετικά με το 2010
.
Το θέμα της Αργεντινής ενδιαφέρει όλους εκείνους τους Έλληνες, οι οποίοι προσπαθούν να καταλάβουν εάν θα ήταν καλύτερα να χρεοκοπήσει η πατρίδα μας το 2010, παρά να αφεθεί ανυπεράσπιστη στα νύχια της Τρόικας – της εγκληματικής αυτής «συμμαχίας» του ΔΝΤ, της ΕΚΤ (Fed), καθώς επίσης του «τοποτηρητή προτεκτοράτου» των Η.Π.Α. στην Ευρώπη, της Γερμανίας.Φυσικά οι συνθήκες στην Ελλάδα ήταν και είναι εντελώς διαφορετικές, αφού ανήκει σε μία νομισματική ένωση, οπότε δεν έχει την κυριότητα της νομισματικής πολιτικής της – ενώ το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Ευρωζώνης λειτουργεί όπως τα συγκοινωνούντα δοχεία, με αποτέλεσμα τυχόν «διαρροή» (χρεοκοπία) κάποιου, να μπορεί να συμπαρασύρει όλα τα υπόλοιπα.Εν τούτοις το γεγονός ότι, η Αργεντινή οδηγήθηκε στη χρεοκοπία, αφού προηγουμένως λεηλατήθηκε από το ΔΝΤ, προκαλεί φόβο στους Έλληνες – επειδή γνωρίζουν πως η χώρα τους ευρίσκεται σήμερα σε πολύ χειρότερη κατάσταση τόσο σχετικά με το 2010, όσο και σε σύγκριση με την Αργεντινή του 2001. Πόσο μάλλον όταν διαπιστώνουν πως η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας τους μόλις ξεκίνησε – ενώ οι προοπτικές για το μέλλον τους είναι κάτι περισσότερο από σκοτεινές.
.
Άρθρο
Οι πιστωτές της Αργεντινής περίμεναν μάταια, στις 30 Ιουλίου του 2014, την πληρωμή της εξάμηνης δόσης των αναδιαρθρωμένων ομολόγων – τα οποία εκδόθηκαν μετά τη στάση πληρωμών της χώρας, το 2001. Η κυβέρνηση είχε βέβαια καταθέσει μερικές ημέρες πριν 531 εκ. δολάρια στην «Bank of New York Mellon» –τα οποία όμως η τράπεζα δεν μπορούσε να εμβάσει στους πιστωτές της Αργεντινής.
Η αιτία ήταν το ότι, ο αμερικανός ομοσπονδιακός δικαστής T. Griesa είχε απαγορεύσει τις πληρωμές προς τους πιστωτές της Αργεντινής, οι οποίοι είχαν συμφωνήσει με τη διαγραφή χρέους – θέτοντας ως απαραίτητη προϋπόθεση την ολοκληρωτική εξόφληση, συμπεριλαμβανομένων των τόκων, εκείνων των πιστωτών, οι οποίοι είχαν αρνηθεί εντελώς τη συμμετοχή τους στην αναδιάρθρωση του χρέους (7%).
Εάν λοιπόν δεν εξοφλούνταν προηγουμένως όλοι όσοι δεν συμφώνησαν με τη διαγραφή, απαιτώντας την 100% πληρωμή των απαιτήσεων τους μαζί με τους τόκους, τότε δεν θα μπορούσαν να πληρωθούν οι δόσεις των υπολοίπων (93%), κατά το δικαστή – ένας «εκβιασμός» και μία απόφαση τόσο παράλογη, που δεν μπορεί παρά να είναι το «προϊόν χρηματισμού», κατά πολλούς, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ισχύει.
Για πρώτη φορά στην ιστορία λοιπόν μία χώρα ήταν σε θέση και ήθελε να πληρώσει τους πιστωτές της, αλλά εμποδίστηκε από έναν δικαστή να το κάνει – με αποτέλεσμα τα διεθνή ΜΜΕ να αναφέρονται στη δεύτερη χρεοκοπία της Αργεντινής, μέσα σε μερικά χρόνια.
Η κυβέρνηση όμως της χώρας είχε σεβαστεί τις υποχρεώσεις της απέναντι στους πολίτες της, καθώς επίσης απέναντι σε εκείνους τους δανειστές της, οι οποίοι είχαν συμφωνήσει με τη διαγραφή – αρνούμενη να υποκύψει στους «εκβιασμούς» των κερδοσκοπικών κεφαλαίων, όπως δυστυχώς έχει κάνει η Ελλάδα σχετικά πρόσφατα, με τα ομόλογα αγγλικού δικαίου.
Υπενθυμίζουμε εδώ πως η χρεοκοπία ενός κράτους δεν είναι ένα ασυνήθιστο γεγονός – ούτε τόσο εξευτελιστικό, όπως το παρουσιάζουν οι δανειστές του, για να «εκβιάσουν» την πληρωμή των απαιτήσεων τους. Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται από το γράφημα που ακολουθεί – όπου καταγράφονται όλες οι πτωχεύσεις μετά το 1.800.
.
Χρεοκοπία κρατών – οι χρεοκοπίες διαφόρων κρατών από το 1800 έως σήμερα
.
Περαιτέρω, υπάρχουν πολλές αιτίες, οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν μία χώρα στην πτώχευση – ενώ η Αργεντινή χρεοκόπησε το 2001 λόγω των υπερβολικών χρεών του δημοσίου της, τα οποία είχαν συσσωρευτεί τη δεκαετία του ’90.
Τα χρέη της αυτά ήταν ουσιαστικά οι «παράπλευρες συνέπειες» της αναδιάρθρωσης της οικονομίας της, στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης *«συναίνεσης της Ουάσιγκτον» – η οποία εφαρμόζεται πιστά από το ΔΝΤ σε οποιαδήποτε χώρα, η οποία οδηγείται στα νύχια του (όπως συμβαίνει σήμερα και στην Ελλάδα, τα χρέη της οποίας συνεχίζουν να αυξάνονται, παρά τις διαγραφές και τις αναδιαρθρώσεις της οικονομίας της).
Ειδικότερα, η δραστηριοποίηση του ΔΝΤ στην Αργεντινή είχε σαν αποτέλεσμα να βυθιστεί η χώρα σε μια βαθιά οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση – καθώς επίσης σε μία ύφεση άνευ προηγουμένου, η οποία διήρκησε από το 1998 έως το 2002.
Στο τέλος της δε, το 57,5% των Αργεντινών είχε βυθιστεί στη φτώχεια, ενώ η ανεργία είχε εκτοξευθεί στο 20,8% – μεγέθη στην κυριολεξία τρομακτικά, αλλά αισθητά χαμηλότερα από τα αντίστοιχα ελληνικά (έξι χρόνια ύφεση, 28% ανεργία κοκ.).
.
Η αναδιάρθρωση του χρέους
Συνεχίζοντας, η Αργεντινή αναδιάρθρωσε τα χρέη της κατά τη διάρκεια δύο διαπραγματευτικών «γύρων » – με τον πρώτο να ολοκληρώνεται το 2005, ενώ με το δεύτερο το 2010. Περισσότεροι από το 92% των πιστωτών της αποδέχθηκαν τη διαγραφή χρέους – λαμβάνοντας έναντι των απαιτήσεων τους ομόλογα, συνδεδεμένα με το ΑΕΠ της χώρας.
Η διαδικασία αυτή λειτούργησε σωστά τόσο για την Αργεντινή, όσο και για εκείνους τους πιστωτές της, οι οποίοι είχαν συμφωνήσει με την αναδιάρθρωση – ενώ η οικονομία της αναπτύχθηκε ραγδαία (γράφημα), γεγονός που ήταν εξαιρετικά θετικό για τα συνδεδεμένα με το ρυθμό ανάπτυξης ομόλογα, τα οποία απέδιδαν σημαντικά κέρδη.
.
Αργεντινή – η εξέλιξη του ΑΕΠ της χώρας (σε εκ. δολάρια Αμερικής)
.
Η επιτυχία όμως της χώρας προσέλκυσε τα ονομαζόμενα «κερδοσκοπικά κεφάλαια-γύπες», όπως το μέλι τις αρκούδες – αφού διέκριναν μία ευκαιρία να μεγεθύνουν τα κέρδη τους. Οι «γύπες» αυτοί δεν ήθελαν προφανώς να τοποθετηθούν σε μακροπρόθεσμη βάση στη χώρα, ούτε επρόκειτο για αισιόδοξους επενδυτές, οι οποίοι πίστευαν στην αποτελεσματικότητα των εγκληματικών μεθόδων του ΔΝΤ.
Ήταν αποκλειστικά και μόνο κερδοσκόποι οι οποίοι, μετά τη χρεοκοπία της Αργεντινής, αγόρασαν από τους πανικόβλητους πιστωτές της τα ομόλογα τους, σε μία ελάχιστη, σχεδόν εξευτελιστική τιμή – ενώ στη συνέχεια κατέθεσαν αγωγές εναντίον της χώρας, ζητώντας το 100% της αξίας τους, μαζί με τους τόκους.
Για παράδειγμα, η NML Capital (hedge fund) πλήρωσε το 2008 το ποσόν των 48 εκ. $ για την αγορά ομολόγων, ζητώντας σήμερα να εισπράξει 832 εκ. $ – σχεδόν 17 φορές δηλαδή περισσότερα, από αυτά που πλήρωσε.
Τα νούμερα αυτά είναι τόσο μεγάλα, επειδή οι «γύπες» θέλουν να εισπράξουν και τους τόκους του παρελθόντος – ιδίως από εκείνα τα ομόλογα, τα οποία συμπεριλαμβάνουν ένα «επίδομα ρίσκου», επειδή η πιθανότητα τους να μην εισπραχθούν, λόγω αυξημένου κινδύνου χρεοκοπίας, είναι πολύ μεγάλη.
Ο αμερικανός δικαστής αποφάσισε πως η απαίτηση τους αυτή είναι αιτιολογημένη – όπου όμως, εάν η Αργεντινή «συμμορφωθεί» με την απόφαση του δικαστή, η καταστροφή της οικονομίας της, η οποία έχει πλέον εξυγιανθεί (γράφημα), θα είναι αναπόφευκτη.
.
Αργεντινή – δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ (ως ποσοστό επί του ΑΕΠ)
.
Ειδικότερα, η NML Capital, καθώς επίσης οι υπόλοιποι «γύπες», οι οποίοι αποτελούν το 1% των πιστωτών της χώρας, θα εισέπρατταν μόλις 1,5 δις $ – ενώ οι άλλοι δανειστές, οι οποίοι δεν συμφώνησαν με τη διαγραφή (6,6% των συνολικών), θα λάβαιναν 15 δις $.
Επειδή όμως, όπως έχουμε αναφέρει σε προηγούμενο άρθρο μας, οι προϋποθέσεις της αναδιάρθρωσηςπροέβλεπαν την ισόποση αποζημίωση και εκείνων των πιστωτών, οι οποίοι συμφώνησαν με τη διαγραφή, εάν τυχόν ικανοποιούνταν οι απαιτήσεις αυτών που αρνήθηκαν να συμφωνήσουν, η Αργεντινή θα επιβαρυνόταν με ποσά που θα ξεπερνούσαν κατά πολύ τα 130 δις $.
Στο σημείο αυτό οφείλουμε να επιστήσουμε την προσοχή στο ελληνικό PSI – το οποίο είμαστε απολύτως σίγουροι ότι θα συμπεριλαμβάνει ανάλογες ή ακόμη μεγαλύτερες παγίδες που θα βρεθούν αργότερα μπροστά μας, όταν η Ελλάδα ξεφύγει από την κρίση.
Συνεχίζοντας στην Αργεντινή, τα CDS (ασφάλειες έναντι πιστωτικών κινδύνων, με τις οποίες μπορεί να ασφαλίζει κανείς το σπίτι του γείτονα έναντι πυρκαγιάς, εισπράττοντας τα ασφάλιστρα αμέσως μετά), προσφέρουν μία επόμενη δυνατότητα κερδοσκοπίας στους γύπες – αφού «εκπίπτουν», όταν μία χώρα δεν μπορεί ή δεν θέλει να πληρώσει τα ομολογά της.
Η επιθετική στρατηγική των κερδοσκοπικών κεφαλαίων εναντίον της Αργεντινής, προφανώς συμπεριλαμβάνει και τα CDS – καθώς επίσης μία απίστευτη τρομοκρατική προπαγάνδα, η οποία ξεκίνησε με τη βοήθεια των ΜΜΕ λίγο πριν από την 30η Ιουλίου.
Σύμφωνα με αυτήν, μία δεύτερη χρεοκοπία της χώρας εντός 12 ετών θα οδηγούσε την αδύναμη οικονομία της σε μία άνευ προηγουμένου καταστροφή – κάτι που όμως στηριζόταν στην υπόθεση πως οι αγορές δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει. Σε τι διαφέρει δηλαδή μία πραγματική χρεοκοπία, από μία «αυθαίρετη» – όπως αυτή που προκάλεσε ο «έντιμος» αμερικανός δικαστής.
Οι σημερινές εξελίξεις
Σύμφωνα με την πρόσφατη ανακοίνωση του κερδοσκοπικού κεφαλαίου «Aurelius Capital Management», το οποίο επιδιώκει την πληρωμή των «γυπών» με τη βοήθεια των τραπεζών της χώρας, τα χρηματοπιστωτικά προβλήματα της Αργεντινής θα συνεχίσουν – επειδή δεν φαίνεται να οδηγείται σε συμφωνία με τους πιστωτές της.
Η ανακοίνωση αυτή, η οποία εντάσσεται στη συνολική προπαγανδιστική εκστρατεία εναντίον της Αργεντινής, είχε σαν αποτέλεσμα την πτώση της ισοτιμίας του νομίσματος της χώρας – σε συνδυασμό με την ξαφνική μείωση των επιτοκίων εκ μέρους της κεντρικής τράπεζας, καθώς επίσης με τη μεγάλη εκροή κεφαλαίων.
Πτωτικά κινήθηκαν επίσης τα ομόλογα λήξης 2033 – στα 84 λεπτά ανά δολάριο, από 86,8 λεπτά την προηγούμενη ημέρα, αν και με πολύ χαμηλό όγκο. Στη μαύρη αγορά, το pesos διαπραγματεύεται 13,15 ανά δολάριο – ένα εξαιρετικά χαμηλό επίπεδο, από το οποίο υποθέτει κανείς πως ο πληθωρισμός ξεπερνάει ήδη το 50% σε ετήσια βάση. Υπενθυμίζουμε πως η κυβέρνηση υποτίμησε κατά σχεδόν -20% το νόμισμα τον Ιανουάριο, ενώ η επίσημη τιμή του ευρίσκεται στα 8,273.
Στις διαπραγματεύσεις με τις τράπεζες της Αργεντινής συμμετέχουν η J.P. Morgan Chase, η Citigroup, η Credit Suisse και η HSBC – καθώς επίσης πολλές επιχειρήσεις της χώρας, οι οποίες θέλουν να επιλυθεί το πρόβλημα για να μην χρεοκοπήσουν. Εν τούτοις χωρίς καμία επιτυχία μέχρι στιγμής, επειδή οι «γύπες» ζητούν εγγυήσεις για την περίπτωση που η Αργεντινή δεν θα εξοφλήσει τελικά τα ομόλογα που κατέχουν, στο 100% της αξίας τους.
Επί πλέον όλων αυτών, ένα τοπικό δικαστήριο των Η.Π.Α. αποφάσισε την κατάσχεση της περιουσίας ενός επιχειρηματικού συνεταίρου (!) της προέδρου της Αργεντινής – μετά από αίτημα της NML Capital.
Παράλληλα, η Αργεντινή προσπαθεί να καταθέσει αγωγή εναντίον των Η.Π.Α., ενώπιον του διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης, του ανώτατου δικαστηρίου του Ο.Η.Ε., με την αιτιολογία του μη σεβασμού της εθνικής της ανεξαρτησίας. Η αμερικανική κυβέρνηση όμως ανακοίνωσε πως δεν θεωρεί το δικαστήριο αυτό ως κατάλληλο, για την επίλυση των προβλημάτων του χρέους της Αργεντινής!
Η κατάσταση λοιπόν δεν φαίνεται να οδηγείται σε ένα αίσιο αποτέλεσμα – πόσο μάλλον όταν η Ρωσία έχει πάρει το μέρος της Αργεντινής, υποσχόμενη την πλήρη στήριξη της.
.
Επίλογος
Το εάν θα ήταν καλύτερα ή όχι να πτωχεύσει η Ελλάδα το 2010, αντί να οδηγηθεί στην «κυλιόμενη ή με δόσεις χρεοκοπία», την οποία βιώνουμε σήμερα, είναι πολύ δύσκολο να απαντηθεί με υπευθυνότητα.
Εάν βέβαια θα είχε τότε την υποστήριξη των ισχυρών δυνάμεων του πλανήτη, θα ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό – γεγονός που φαίνεται από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Αργεντινή, τα οποία δεν φαίνεται να επιλύονται εάν δεν υποταχθεί πλήρως στην υπερδύναμη, καθώς επίσης στους κανόνες τους οποίους επιβάλλει απολυταρχικά στον πλανήτη.
Σε κάθε περίπτωση όμως, ο κίνδυνος να οδηγηθεί ξανά η πατρίδα μας στο δύσβατο μονοπάτι, το οποίο επιβλήθηκε στην Αργεντινή από το 1998 έως το 2002, δεν είναι καθόλου αμελητέος – γεγονός που οφείλει να θορυβήσει τα μέγιστα όλους τους υγιώς σκεπτόμενους Έλληνες Πολίτες.
.
*Η συναίνεση της Ουάσιγκτον: Έχοντας αναφερθεί πάρα πολλές φορές στο ΔΝΤ, κυρίως δε στην ιστορία του αλλά και στο ότι, εάν δεν εκδιωχθεί από την πατρίδα μας δεν πρόκειται να υπάρξει μέλλον, θεωρούμε σκόπιμο να υπενθυμίσουμε ξανά την κριτική, την οποία του άσκησε ο J. Stieglitz – ο οποίος το 1999 όχι μόνο απολύθηκε από τη θέση του, ως ο υπεύθυνος οικονομολόγος του ταμείου, αλλά και του απαγορεύθηκε η είσοδος στο κτίριο (από τις υπηρεσίες ασφαλείας οι οποίες τον εμπόδισαν να λάβει μέρος στη σύσκεψη της Παγκόσμιας τράπεζας με το ΔΝΤ). Σύμφωνα τώρα με τον κ. Stieglitz, το ΔΝΤ ακολουθεί πιστά την παρακάτω στρατηγική των πέντε φάσεων:
(α) Πρώτη φάση, Αποκρατικοποιήσεις: Η διεθνής ελίτ καλωσορίζει ότι πέφτει στα χέρια της – χωρίς να είναι ιδιαίτερα επιλεκτική, αρκεί να αγοράζει τα πάντα σε εξευτελιστικές τιμές. Φυσικά κύριος στόχος της είναι οικοινωφελείς επιχειρήσεις – αφού, μέσω αυτών, έχει τη δυνατότητα αφενός μεν να κερδοσκοπεί ασύστολα, αφετέρου να ελέγχει την εκάστοτε πολιτική εξουσία (καθώς επίσης τις εργατικές τάξεις, έχοντας καταστρέψει ήδη τη μεσαία).
Συνήθως συμμαχεί με την εκάστοτε τοπική ελίτ, στην οποία παρέχει κάποια ψίχουλα από τη λεία του – ενώ τη διορίζει τις περισσότερες φορές ως «έπαρχο», παραμένοντας στο παρασκήνιο.
(β) Δεύτερη φάση, Απελευθέρωση των αγορών κεφαλαίου: Αν και η μέθοδος αυτή παρουσιάζεται θετικά στα κράτη, στα οποία εισβάλλει το ΔΝΤ, με την έννοια της προσέλκυσης επενδύσεων, μέσω των οποίων θα εξασφαλισθούν νέες θέσεις εργασίας κλπ., ουσιαστικά εξυπηρετεί την έξοδο των κεφαλαίων- αφού λεηλατηθεί εντελώς μία χώρα και ρευστοποιηθεί τόσο η δημόσια, όσο και η ιδιωτική περιουσία της.
(γ) Τρίτη φάση, Πτώση των τιμών των καταναλωτικών και λοιπών προϊόντων: Πρόκειται για ένα από τα εξυπνότερα τεχνάσματα-παγίδες του ΔΝΤ, το οποίο απελευθερώνει δήθεν την αγορά – με αποτέλεσμα να μειώνονται οι τιμές των προϊόντων, λόγω της καλύτερης λειτουργίας του ανταγωνισμού.
Εν τούτοις, η εμπειρία στις χώρες που εισέβαλε το ΔΝΤ έχει τεκμηριώσει ότι, οι τιμές των βασικών προϊόντων, όπως των τροφίμων, του νερού, του ηλεκτρισμού και της ενέργειας, εκτοξεύονται στα ύψη – σκόπιμα συνήθως, για να διευκολυνθεί η επόμενη φάση.
(δ) Τέταρτη φάση, Κοινωνικές αναταραχές και αιματηρές εξεγέρσεις: Αναφέρονται χαρακτηριστικά ως ΔΝΤ-αναταραχές, οι οποίες διευκολύνουν την απορρύθμιση του εκάστοτε συστήματος – μία ύπουλη παγίδα στην οποία, παρά τα όσα λέγονται εναντίον των Ελλήνων, δεν έχουν μέχρι στιγμής πέσει.
Συνεχίζοντας, ο οικονομολόγος περιγράφει την τέταρτη φάση με την εξής πρόταση: «Όταν μία χώρα έχει πέσει στο καναβάτσο, το ΔΝΤ πιέζει να βγει και η τελευταία σταγόνα αίματος από το σώμα της. Γυρίζει το διακόπτη του φούρνου, στον οποίο την έχει τοποθετήσει, μέχρι το τέρμα – έτσι ώστε να πυρακτωθούν και να εκραγούν τα πάντα». Αναφέρει ως παραδείγματα τη Βολιβία, την Ινδονησία και το Εκουαδόρ – όπου, ακριβώς στο σημείο της υπερθέρμανσης, ξέσπασαν οι αιματηρές κοινωνικές αναταραχές.
Η αμερικανική τηλεοπτική εκπομπή «Newsnight» έχει επιβεβαιώσει ότι, είδε ένα έγγραφο στην Παγκόσμια τράπεζα, το οποίο προέβλεπε ακριβώς τα παραπάνω: τις μεγάλες κοινωνικές αναταραχές δηλαδή, στα πλαίσια της στρατηγικής του ΔΝΤ για το Εκουαδόρ (Ισημερινός) – με ψυχρή, προμελετημένη ακρίβεια.
Οι κοινωνικές αναταραχές, σύμφωνα με το ΔΝΤ, έχουν ένα ανεκτίμητο πλεονέκτημα για αυτούς που σχεδιάζουν τη λεηλασία μίας χώρας: οι τιμές των μετοχών, των επιχειρήσεων, καθώς επίσης των υπολοίπων περιουσιακών στοιχείων του κράτους, στο οποίο έχει εισβάλλει το ΔΝΤ, καταρρέουν – με αποτέλεσμα η εξαγορά τους από τις πολυεθνικές εταιρείες της διεθνούς ελίτ να είναι μία εξαιρετικά κερδοφόρα διαδικασία.
(ε) Πέμπτη φάση, το ελεύθερο εμπόριο: Η δημιουργία ελευθέρων ζωνών εμπορίου, κάτω από την εποπτεία του ΠΟΕ – η οποία παρομοιάζεται με τους πολέμους του οπίου. Ειδικότερα, το 19ο αιώνα, οι αμερικανοί και οι ευρωπαίοι ξεκίνησαν έναν σκληρό αποικιοκρατικό πόλεμο – με στόχο την ανάπτυξη του παγκοσμίου εμπορίου.
Πρακτικά, ο πόλεμος αυτός έμοιαζε με την ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων – όπου οι χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας και της Αφρικής υποχρεώθηκαν να ανοίξουν τα σύνορα τους, με στρατιωτικά μέσα, ενώ τόσο οι Η.Π.Α., όσο και η Ευρώπη λειτούργησαν προστατευτικά, διατηρώντας κλειστές τις αγορές τους.
Σήμερα βέβαια δεν χρειάζεται κανείς στρατιωτικές επεμβάσεις – αφού αρκούν οι επιθέσεις με τα χρηματοπιστωτικά όπλα μαζικής καταστροφής, σε συνδυασμό με την εισβολή του ΔΝΤ.
.
Βασίλης Βιλιάρδος, για το Analyst.gr
0 comments