ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
Το πείραμα πέτυχε υπό την έννοια ότι το πειραματόζωο εξακολουθεί να ζει. Η περίπτωση της Κύπρου, ως είδος πειραματόζωου τον Μάρτιο του 2013, απασχολεί ακόμη τους ειδικούς και είναι προφανές πως θα αποτελέσει –εκεί που κρίνουν ότι χρειάζεται– εργαλείο άσκησης πολιτικής (ισοπέδωσης) σε αποικίες χρέους. Η χώρα εξέρχεται του Μνημονίου, πλην όμως οι δανειστές θα παρακολουθούν από κοντά τη συνέχιση της ίδιας πορείας, η οποία στους κωδικούς της παραπλάνησης έχει βαπτιστεί «μεταρρυθμίσεις». Τα μη
εξυπηρετούμενα δάνεια ανέρχονται στα 27 δισ. ευρώ όταν το ΑΕΠ της χώρας είναι 17,39 δισ. Οπότε μπορεί κανείς να αντιληφθεί για ποιο success story μπορούμε να κάνουμε λόγο και κατά πόσο θα πρέπει να γίνονται πανηγύρια για την ηρωική έξοδο από το Μνημόνιο. Το Μνημόνιο, όχι η κρίση που συνεχίζεται, έχει αφήσει 66.000 εγγεγραμμένους ανέργους (15,8%) και μια γενιά να μην επιστρέφει από τις σπουδές της στην Κύπρο. Από αυτό το πείραμα παραμένει ακόμη αναπάντητο το γεγονός ότι δεν υπήρξε αντίδραση, κοινωνική αναταραχή, μια διαμαρτυρία πέραν των μουρμουρητών. Βεβαίως, εκείνοι που αποδέχθηκαν να μπει η χώρα στο εργαστήριο είναι ιδεολογικά ταυτισμένοι με τις πρακτικές αυτές. Αυτοί που λογικά έπρεπε να οργανώσουν την αντίδραση αρκούνται να φωνάζουν, καθώς ως γνωστό είναι η δική τους διακυβέρνηση που έφερε την Τρόικα στην Κύπρο. Όπερ σημαίνει, με λερωμένη τη φωλιά, πολλά δεν μπορούν να γίνουν. Το πρόβλημα νοοτροπίας και προσεγγίσεων στην Κύπρο δεν αφορά μόνο την οικονομία. Όπως γίνεται η διαχείριση στα οικονομικά, τα εσωτερικά ζητήματα, γίνεται και στο Κυπριακό. Είναι θέμα «κουλτούρας», όση διαθέτει ο τόπος αυτός, ο τρόπος διαχείρισης. Βέβαια, για να είμαστε ακριβείς, στο Κυπριακό ανήκει η πατέντα της «κουλτούρας» αυτής, καθώς η ψευδαίσθηση αναδεικνύεται σε πολιτική. Το στημένο παιγνίδι των οπαδών τής όποιας λύσης εδραιώνει την απάθεια, αναδεικνύει τα εκβιαστικά διλήμματα και σε λίγο καιρό θα εκφραστεί και… επιστημονικά πως «οι Τούρκοι ήλθαν εκδρομή τον Ιούλιο του 1974». Άλλο η διαφορετική προσέγγιση και άλλο η ψευδαίσθηση. Η αδυναμία, δυστυχώς, δημιουργεί συνθήκες αποδοχής και είναι προφανές πως οι ήττες γίνονται παντιέρες. Η ζωή, ασφαλώς, είναι γεμάτη συμβιβασμούς, όμως στην περίπτωση της Κύπρου η όποια υποχώρηση στη συνέχεια καθίσταται «επίσημη πολιτική». Όπως η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, ΔΔΟ, έγινε η ωραιοποιημένη μοναδική επιλογή, έτσι σε λίγα χρόνια θα βρεθούν κάποιοι να κάνουν λόγο για την επιτυχία του Μαρτίου 2013. Ήδη οικοδομείται η λογική πως το πρώτο κούρεμα ήταν καλύτερο από το δεύτερο κ.λπ. Όπως το λογοπαίγνιο που γίνεται με ΔΔΟ και διχοτόμηση. Τα πειραματόζωα είναι καταδικασμένα στα εργαστήριά τους. Το χειρότερο, όμως, είναι πως υπάρχουν στο ακροατήριο των διαχειριστών και χειροκροτητές, που είτε το αντιλαμβάνονται είτε όχι, εδραιώνουν και ενισχύουν την πολιτική των ψευδαισθήσεων.
http://mignatiou.com/
0 comments