ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ , Η ΔΙΠΛΗ ΚΑΤΟΧΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ Η ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ

ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ , Η ΔΙΠΛΗ ΚΑΤΟΧΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ  ΚΑΙ Η ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ.






Στην επίσημη Συνταγματική και Πολιτική Ιστορία του Νεοελληνικού κράτους, με τον όρο «Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία»,  ονομάζεται η περίοδος διακυβέρνησης του Ελληνικού κράτους από την μεταπολίτευση  (1974) μέχρι σήμερα και διακρίνεται  ιστορικά από την «Δεύτερη Ελληνική Δημοκρατία» από την περίοδο της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών (1967-1974), η οποία κατέλυσε στο Σύνταγμα του 1952 και κατέλαβε την εξουσία πραξικοπηματικά.
Σαν δεύτερη περίοδο της Ελληνικής Δημοκρατίας, θεωρεί η επίσημη ιστορία,  το πολιτικό καθεστώς της Ελλάδας από το 1924 ως το 1935 και ως πρώτη περίοδο τα χρόνια της επανάστασης του 1821 μέχρι την εγκαθίδρυση της Βασιλείας του Όθωνα το 1832.
Οι υπόλοιπες χρονικές περίοδοι του βίου του Νεοελληνικού κράτους είναι περίοδοι Μοναρχικού Πολιτεύματος υπό διάφορες μορφές (Απόλυτη Μοναρχία 1843-1843, Συνταγματική Μοναρχία 1843-1862 και Βασιλευόμενη Δημοκρατία 1864-1923, 1935-1936, 1949-1967) και περίοδοι πολιτειακής και συνταγματικής ανωμαλίας (Δικτατορία Μεταξά 1936-1941, κατοχή 1941-1944, Εμφύλιος 1944-1949).   
Ο όρος "Μεταπολίτευση" (που σημαίνει την αλλαγή πολιτεύματος),  αποδίδεται στην περίοδο αυτή που ξεκινάει από την πτώση της χούντας το 1974,  λόγω της εγκαθίδρυσης του πολιτεύματος της  προεδρευόμενης  κοινοβουλευτικής  δημοκρατίας  (που επελέγη από τον Ελληνικό λαό  με το δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου 1974 και ολοκληρώθηκε με την ψήφιση του Συντάγματος του 1975),  σε αντικατάσταση του πολιτεύματος της Βασιλευόμενης Δημοκρατίας,  που είχε εγκαθιδρυθεί  με το Σύνταγμα του 1952. 
Δεδομένου του γεγονότος ότι τα συντάγματα των νεώτερων χρόνων περιέχουν θεμελιώδεις διατάξεις , οι οποίες καθορίζουν το είδος του πολιτεύματος και οι οποίες δεν τροποποιούνται, και δεδομένου του γεγονότος ότι κανένα σύνταγμα δεν περιέχει διατάξεις που επιτρέπουν την ανατροπή του,  που σημαίνει ότι πολιτειακή αλλαγή είναι δυνατή μόνο σε περίπτωση επανάστασης ή πραξικοπηματος , η μεταπολίτευση  το 1974 κατέστη δυνατήδιότι αφενός μεν το σύνταγμα του 1952 είχε καταλυθεί πραξικοπηματικά από τους χουντικούς, αφετέρου δε διότι η εθνική καταστροφή της Κύπρου είχε σαν αποτέλεσμα την διόγκωση της κοινωνικής και πολιτικής δυναμικής,  που θα στήριζε την πολιτειακή αλλαγή. 
Η άρχουσα πολιτική τάξη το 1975 , παρά το γεγονός ότι οι πραξικοπηματίες είχαν ξεπηδήσει από τα σπλάχνα της και αποτέλεσαν την διέξοδο στο πολιτειακό αδιέξοδο που είχε οδηγήσει η ίδια την χώρα το 1967, σκηνοθετώντας μια κάθαρση  στην εθνική τραγωδία της Κύπρου, οδήγησε τους πρωταίτιους των πραξικοπηματιών σε  Δίκη στο πενταμελές εφετείο Αθηνών στις Δικαστικές Φυλακές Κορυδαλλού το καλοκαίρι του 1975 με τις κατηγορίες της εσχάτης προδοσίας και της στάσης με αποτέλεσμα οι περισσότεροι εξ αυτών να σαπίσουν στον Κορυδαλλό.
            Παρά το γεγονός ότι το 1974, μετά την πτώση της δικτατορίας   και τις ευνοϊκές διεθνείς συνθήκες,  η χώρα είχε την δυνατότητα να οδηγηθεί σε ένα σύγχρονο δημοκρατικό Σύνταγμα, ανάλογο των περισσοτέρων ευνομουμένων κρατών και μια εκ βάθρων ανασυγκρότηση των πολιτειακών θεσμών , η Μεταπολίτευση , η άρχουσα Πολιτική τάξη , αντί αυτού , προτίμησε την επαναφορά του αυταρχικού Συντάγματος του 1952 (εκτός των διατάξεων περί βασιλείας) και η ευκαιρία χάθηκε. Το Σύνταγμα του 1975, παρά τις διακηρύξεις ότι καθιερώνει πολίτευμα «προεδρευομένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας», στην πραγματικότητα εγκαθίδρυσε μια Εκλόγιμη Μοναρχία με ισχυρή ολιγαρχική θεμελίωση, όπως πολύ εύστοχα την ορίζει ο καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης . Στο Σύνταγμα του 1975, η λεγόμενη Μεταπολίτευση,  καταπάτησε την αρχή της διάκρισης των εξουσιών, έθεσε την δικαιοσύνη και τις ένοπλες δυνάμεις υπό την εξουσία της εκάστοτε κυβέρνησης, απέφυγε να ιδρύσει συνταγματικό δικαστήριο, αρμόδιο για την διαφύλαξη των θεσμών και της λειτουργίας του πολιτεύματος και έθεσε για μια ακόμη φορά την κοινωνία στο περιθώριο της πολιτικής ζωής. Το πολίτευμα αυτό,  στην εξέλιξή του,  έθεσε την πολιτική τάξη εκτός κράτους δικαίου, στο απυρόβλητο , ακόμα και για την διάπραξη από τα μέλη της αδικημάτων του κοινού ποινικού δικαίου, μετεβλήθη από προεδρευόμενη σε πρωθυπουργοκεντρική «δημοκρατία, όπου η λήψη των αποφάσεων γίνεται αποκλειστικά από το πρωθυπουργικό γραφείο, ενώ η βουλή αρκείται στην τυπική επικύρωση των αποφάσεων αυτών , εξέθρεψε την κρατική διαφθορά και διασφάλισε την ατιμωρησία των κρατικών λειτουργών, με νομοθεσία που καθιστά αδύνατη την τιμωρία κρατικών λειτουργών για απιστία σε βάρος του δημοσίου, ενώ πολιτική τάξη και επιχειρηματικά συμφέροντα συμμάχησαν άρρηκτα στην καταλήστευση του δημοσίου χρήματος που έγινε εθνικό σπορ.
Ταυτόχρονα , τα πολιτικά κόμματα της μεταπολίτευσης , όλα ανεξαιρέτως, συγκροτήθηκαν σε οργανώσεις κρατικοδίατης μαφίας , που αποκλειστικό στόχο είχαν την νομή και την καταλήστευση του δημοσίου ταμείου, και την δημιουργία κομματικών στρατών , που κατά σειράν κατελάμβαναν το κράτος και νέμονταν τον δημόσιο πλούτο δημιουργώντας ταυτόχρονα τον ιδιωτικό τους πλούτο , ικανό να θρέψει πολλές γενεές απογόνων τους,. Κάπως έτσι προέκυψαν τα κρατικοδίαιτα πολιτικά τζάκια , που περνάνε από πατέρα σε παιδιά , σαν να πρόκειται για τους «γαλαζοαίματους» της πολιτικής.
Έτσι , η μεταπολίτευση , η άρχουσα  πολιτική τάξη, που κυριάρχησε στην χώρα μετά την πτώση της χούντας,  επί σαράντα και πλέον έτη φόρτωσε το κράτος με δάνεια, που ήταν αδύνατον να ξεπληρωθούν , προκειμένου να εδραιώσει την πολιτική κυριαρχία της και να μετατρέψει το εισρέον στα κρατικά ταμεία δανεικό χρήμα σε ιδιωτικό πλούτο μιας εκατοντάδος οικογενειών .
Όταν λοιπόν το πάρτι τελείωσε και  οι δανειστές της χώρας αποφάσισαν ότι η χώρα ήταν αναξιόχρεη, και όταν οι επικυρίαρχες μεγάλες δυνάμεις (Η.Π.Α., Γερμανία) αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν το ιστορικό εργαλείο που επονομάζεται «Ελλάς» για την επίτευξη των πολιτικών, οικονομικών και γεωπολιτικών τους στόχων στην περιοχή της νοτιοανατολικής μεσογείου, η Μεταπολίτευση, η άρχουσα πολιτική τάξη, μη έχοντας πλέον την δυνατότητα να ξαναστείλει καραβανάδες να σώσουν το πολιτικό σύστημα, αφού η χώρα ήταν εντός ΕΕ , αναζητώντας την λύση στο αδιέξοδο που οδήγησαν την κοινωνία, και αναγνωρίζοντας την ανικανότητά της να επιλύσει το πρόβλημα που δημιούργησε, αποφάσισε σύσσωμη να αναθέσει, ερήμην του λαού,  την λύση-σωτηρία στους ξένους επικυρίαρχους, εκχωρώντας τους ταυτόχρονα το σύνολο της εθνικής κυριαρχίας και ζητώντας για αντάλλαγμα της σωτηρία της,  σαν τοπάρχη-μπέη στην ράχη του Ελληνικού λαού.
Μόνο που οι ξένοι επικυρίαρχοι, γνωρίζοντας πλέον την κλεπτοκρατική φύση της Ελληνικής κομματοκρατίας, και όντας βέβαιοι ότι θα συνεχίσουν να βάζουν χέρι στην λεία , που πλέον ανήκει στους ξένους, τους χρησιμοποιούν ως αχυρανθρώπους , ως γκαουλάιτερ,  χωρίς καμία περαιτέρω εξουσία, και διόρισαν σκιώδεις κυβερνήτες σε κάθε ελληνικό υπουργείο και σκιώδη φοροεισπρακτικό μηχανισμό υπό τον πλήρη έλεγχό τους.

Η είσοδος της χώρας στα μνημόνια και η παραμονή της σ’ αυτά επί επτά συναπτά έτη, η εκχώρηση του συνόλου της εθνικής κυριαρχίας παρά το σύνταγμα , η υπονόμευση του μέλλοντος της χώρας και η εξάρτησή της από τους δανειστές για 99 έτη, η υπαγωγή του χρέους σε ξένο δίκαιο, η εκποίηση της κρατικής περιουσίας αντί πινακίου φακής με αποικιακού χαρακτήρα συμβάσεις, η επιδρομή των κορακιών της διεθνούς τοκογλυφίας στις ιδιωτικές περιουσίες των ελλήνων, η ληστεία των ασφαλιστικών ταμείων με το κούρεμα των αποθεματικών τους, αποτελούν το πραξικόπημα της μεταπολίτευσης, εξ αιτίας του οποίου η χώρα είναι πλήρως εξαρτημένη από ξένα κέντρα αποφάσεων.
Το αστείο είναι ότι , η κομματοκρατία, σφυρίζοντας κλέφτικα, σαν να μην συμβαίνει τίποτε, ασχολείται περισπουδάστως με την «αναθεώρηση του συντάγματος»,  την στιγμή  που η ίδια έχει καταντήσει το Σύνταγμα κουρελόχαρτο και την χώρα έρμαιο των διεθνών τοκογλύφων!!                   
Θα πρέπει  να γνωρίζουν , όλοι τους, και οι δοσίλογοι συμβουλάτορές τους, ότι σε περίοδο κατάλυσης τους συντάγματος , δια κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος, δεν τίθεται θέμα «αναθεώρησης» του Συντάγματος, αλλά συγκρότησης Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης και αλλαγής πολιτεύματος.
Θα πρέπει τέλος να γνωρίζουν όλοι τους , ότι τέτοιου είδους γελοιότητες , προσπάθησε να κάνει και ο Παπαδόπουλος , με το Σύνταγμα της χούντας του 1973, αλλά κατέληξε στο κορυδαλλό, όπου θα καταλήξουν και αυτοί .
Τραγική ειρωνεία της ιστορίας , αυτοί που δίκασαν την χούντα για την κατάλυση του πολιτεύματος το 1967, να καταλύουν από το 2010 το πολίτευμα και να οδηγούν την χώρα χρεωκοπημένη και υπό πλήρη κατοχή των δανειστών, σε μια νέα εθνική καταστροφή.
Αλλά καμία τραγωδία, δεν οδηγείται στην λύση της , χωρίς κάθαρση, όπως μας δίδαξαν οι αρχαίοι τραγικοί.
Έσεται ήμαρ!

Πολυχρόνης Καρσαμπάς
thumbnail
About The Author

0 comments