Η ΕΞΥΓΙΑΝΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΠΟΧΗΣ

Η αποχή από τις εκλογές, καταγράφει διαρκώς μεγάλα, πλειοψηφικά ποσοστά τα οποία θα αυξηθούν την 20^η Σεπτεμβρίου.

Τι εκφράζει η αποχή του πλέον απαιτητικού, σύγχρονου και δυναμικού κομματιού της κοινωνίας;

Την βαθειά περιφρόνηση της πολιτικής ως απάτη, ως εμπαιγμό. Στο βιβλίο εισήγαγα αυτόν τον όρο. Δεν είναι λαϊκισμός. Είναι η πολιτική ως απάτη. Έχουμε προβεβλημένα αντιπαραδείγματα της. «Τολμούν να ζουν…» όπως γράφει ο Διόδωρος ο Σικελιώτης.

Εκφράζει την υπεράσπιση της ανθρώπινης και της πολιτικής αξιοπρέπειας, των υψηλής ιστορικής και πολιτικής συνείδησης πολιτών η οποία προσβάλλεται διαρκώς. Είναι η απάντηση των πολιτών στην εσωτερική τρόικα που έφερε την εξωτερική. Κανείς δεν μιλά για αυτήν.

Το ελπιδοφόρο στοιχείο της περιόδου που διανύουμε είναι ότι το μεταπολιτευτικό ευτελές σκηνικό της μεταπολίτευσης κατέρρευσε. Βλέπουμε την τελευταία παράσταση του. Το σκηνικό πλέον δεν επιδέχεται μπαλώματα, μπαλώματα επί μπαλωμάτων.

Άλλο προσωρινό μπάλωμα, άλλο πολιτικό κόμμα. Πόσα τέτοια είδαν και δυστυχώς ψήφισαν, αυτοί που προβαίνουν αντί να σκεφθούν, σε μια εκφυλισμένη και επαναλαμβανόμενη ανεύθυνα πλέον, εκλογική διαδικασία.

Το προβαίνω δεν ανήκει στην πολιτική σφαίρα. Το σκέφτομαι ανήκει. Η αποχή ως προϊόν σκέψης έχει αυτήν την αναγεννητική, εξυγιαντική συμβολή και δύναμη. Εκφράζει το ιστορικό αίτημα για την επαναθεμελίωση της Πολιτικής και της Δημοκρατίας στην χώρα.

Ώστε εκτός των άλλων, η χώρα να αποκτήσει Πολιτικό Κεφάλαιο. Θα μιλήσουμε για αυτά μετά την 20^η Σεπτεμβρίου. Είμαστε στο τέλος μιας εποχής και στην αρχή μιας άλλης.