Σάββας Καλεντερίδης
Είναι θλιβερό να αντιλαμβάνεσαι σχεδόν κάθε ημέρα πόσο ρηχός είναι ο πολιτικός λόγος στην Ελλάδα, εκτός των άλλων και σε ζητήματα που αφορούν την πολιτική συμπεριφορά της Τουρκίας, η οποία πλέον απειλεί ανοικτά, εκτός από βραχονησίδες, και κατοικημένα νησιά, όπως οι Οινούσσες.
Το έχουμε ξαναγράψει, όσο επικίνδυνο είναι να υποτιμάς τον αντίπαλο τόσο επικίνδυνο είναι και να υπερεκτιμάς τις δυνατότητές του.
Και αναφέρομαι στην περίφημη εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, η οποία για άλλη μια φορά αποδεικνύεται κούφια και εν τέλει επικίνδυνη για τα συμφέροντα της ίδιας της γειτονικής χώρας.
Η Τουρκία είχε την ευκαιρία να προβλέψει την πορεία των εξελίξεων σε γεωπολιτικό επίπεδο στην ευρύτερη περιοχή και στις χώρες που την περιβάλλουν. Και λέω ότι είχε την ευκαιρία, γιατί, αφού το προβλέψαμε εμείς από το 2002 με το άρθρο μας «Η επόμενη μέρα στην Τουρκία - Μεταξύ Λωζάννης και Σεβρών», που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Αμυνα και Διπλωματία», θα είχαν τη δυνατότητα να το προβλέψουν και οι Τούρκοι αναλυτές και διπλωμάτες, που έχουν και όλα τα στοιχεία στα χέρια τους.
Η Τουρκία, λοιπόν, την εξωτερική πολιτική της οποίας εκθειάζουν διάφοροι κονδυλοφόροι εδώ κι εκεί, θα είχε τη δυνατότητα να προβλέψει ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του '80 ότι οι ΗΠΑ είχαν ως στρατηγικό σχεδιασμό την ανακατανομή των ζωνών επιρροής και τον επανασχεδιασμό των συνόρων στις χώρες που βρίσκονται στα νότιά της, στη Μεσοποταμία και στην περιοχή της λεγόμενης «εύφορης ημισελήνου».
Αν από τότε η Αγκυρα είχε αποδεχτεί ότι το μοντέλο «ένα κράτος, ένα έθνος, μία γλώσσα, μία θρησκεία», το οποίο στηρίχτηκε στις πολιτικές της γενοκτονίας, δεν μπορεί πλέον να σταθεί στη νέα εποχή και στο νέο γεωπολιτικό περιβάλλον που είχαν πρόθεση να δημιουργήσουν οι ΗΠΑ στην περιοχή, και είχε προβεί σε γενναίες παραχωρήσεις προς τους Κούρδους και τις λοιπές εθνοτικές και θρησκευτικές ομάδες που συναπαρτίζουν το «τουρκικό» έθνος, τότε η Τουρκία θα είχε αρπάξει τη χρυσή ευκαιρία για να μετασχηματιστεί σε ένα δημοκρατικό ομοσπονδιακό κράτος, χωρίς να χυθεί ούτε σταγόνα αίμα.
Επιπλέον, ακριβώς επειδή δεν θα είχε χυθεί ούτε σταγόνα αίμα και επειδή θα αποτελούσε στην κυριολεξία κράτος-μοντέλο, στο οποίο οι πολίτες του θα απολάμβαναν κάθε ελευθερία, θα αποτελούσε και πόλο έλξης για τους γειτονικούς λαούς και θα απολάμβανε την αποδοχή της διεθνούς κοινότητας.
Αντ' αυτού, οι σοφοί (sic) της Αγκυρας, και επί κεμαλικού και επί ερντογανικού καθεστώτος, επέλεξαν την πεπατημένη, δηλαδή την πολιτική της γενοκτονίας, αποτέλεσμα της οποίας είναι το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα, το οποίο θα είχε εντελώς άλλα χαρακτηριστικά, αν δεν το εξωθούσαν στον ένοπλο αγώνα οι πολιτικές της Αγκυρας.
Γιατί τα αναφέρουμε όλα αυτά!
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές η Τουρκία παρακολουθεί, στην κυριολεξία, τον πολιτικό θάνατό της και εννοούμε την Τουρκία του μοντέλου «ένα κράτος, ένα έθνος, μία γλώσσα, μία θρησκεία».
Οι ένοπλες δυνάμεις των Κούρδων της ηρωικής πόλης Κομπάνι, με τη συμμετοχή Αράβων και Τουρκομάνων, που παίζουν τον ρόλο του «φερετζέ» για την τουρκική κυβέρνηση, που δεν θέλει να φανεί η γύμνια της στην τουρκική κοινή γνώμη, έχουν περικυκλώσει την πόλη Μένπετζ, την ελληνιστική Ιεράπολη, και όλα δείχνουν ότι επίκειται η απελευθέρωσή της από τους τρομοκράτες τζιχαντιστές, οι οποίοι, σημειωτέον, αποτελούν φυσικούς συμμάχους της Αγκυρας.
Γιατί είναι στρατηγικής σημασίας και γιατί χαρακτηρίζεται ως η μάχη των μαχών αυτή της Ιεράπολης θα το αναλύσουμε στο άρθρο μας της Κυριακής.
Προς το παρόν, να υπογραμμίσουμε ότι η επιχείρηση των Κούρδων σχεδιάστηκε από κοινού με αξιωματικούς και επιτελείς των ΗΠΑ, οι οποίες υποστηρίζουν την όλη επιχείρηση με αεροπορικές και... άλλες δυνάμεις.
Επίσης, να υπογραμμίσουμε ότι η Τουρκία είναι ενήμερη και στην ουσία συναίνεσε στην επιχείρηση απελευθέρωσης της Ιεράπολης από τους συμμάχους της, τους οποίους η ίδια εξόπλισε και υποστήριξε με κάθε τρόπο. Και συναίνεσε, γιατί «τράκαρε» στην αποφασιστικότητα της Ουάσινγκτον, εισπράττοντας τα επίχειρα των πολιτικών της, που είναι βυθισμένες στο σκοτάδι της σουνιτικής αλλοφροσύνης και βουτηγμένες στο αίμα του τουρκικού σοβινισμού.
Ες Κυριακήν τα σπουδαία, λοιπόν...
Σάββας Καλενετρίδης
http://infognomonpolitics.blogspot.gr
Το έχουμε ξαναγράψει, όσο επικίνδυνο είναι να υποτιμάς τον αντίπαλο τόσο επικίνδυνο είναι και να υπερεκτιμάς τις δυνατότητές του.
Και αναφέρομαι στην περίφημη εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, η οποία για άλλη μια φορά αποδεικνύεται κούφια και εν τέλει επικίνδυνη για τα συμφέροντα της ίδιας της γειτονικής χώρας.
Η Τουρκία είχε την ευκαιρία να προβλέψει την πορεία των εξελίξεων σε γεωπολιτικό επίπεδο στην ευρύτερη περιοχή και στις χώρες που την περιβάλλουν. Και λέω ότι είχε την ευκαιρία, γιατί, αφού το προβλέψαμε εμείς από το 2002 με το άρθρο μας «Η επόμενη μέρα στην Τουρκία - Μεταξύ Λωζάννης και Σεβρών», που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Αμυνα και Διπλωματία», θα είχαν τη δυνατότητα να το προβλέψουν και οι Τούρκοι αναλυτές και διπλωμάτες, που έχουν και όλα τα στοιχεία στα χέρια τους.
Η Τουρκία, λοιπόν, την εξωτερική πολιτική της οποίας εκθειάζουν διάφοροι κονδυλοφόροι εδώ κι εκεί, θα είχε τη δυνατότητα να προβλέψει ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του '80 ότι οι ΗΠΑ είχαν ως στρατηγικό σχεδιασμό την ανακατανομή των ζωνών επιρροής και τον επανασχεδιασμό των συνόρων στις χώρες που βρίσκονται στα νότιά της, στη Μεσοποταμία και στην περιοχή της λεγόμενης «εύφορης ημισελήνου».
Αν από τότε η Αγκυρα είχε αποδεχτεί ότι το μοντέλο «ένα κράτος, ένα έθνος, μία γλώσσα, μία θρησκεία», το οποίο στηρίχτηκε στις πολιτικές της γενοκτονίας, δεν μπορεί πλέον να σταθεί στη νέα εποχή και στο νέο γεωπολιτικό περιβάλλον που είχαν πρόθεση να δημιουργήσουν οι ΗΠΑ στην περιοχή, και είχε προβεί σε γενναίες παραχωρήσεις προς τους Κούρδους και τις λοιπές εθνοτικές και θρησκευτικές ομάδες που συναπαρτίζουν το «τουρκικό» έθνος, τότε η Τουρκία θα είχε αρπάξει τη χρυσή ευκαιρία για να μετασχηματιστεί σε ένα δημοκρατικό ομοσπονδιακό κράτος, χωρίς να χυθεί ούτε σταγόνα αίμα.
Επιπλέον, ακριβώς επειδή δεν θα είχε χυθεί ούτε σταγόνα αίμα και επειδή θα αποτελούσε στην κυριολεξία κράτος-μοντέλο, στο οποίο οι πολίτες του θα απολάμβαναν κάθε ελευθερία, θα αποτελούσε και πόλο έλξης για τους γειτονικούς λαούς και θα απολάμβανε την αποδοχή της διεθνούς κοινότητας.
Αντ' αυτού, οι σοφοί (sic) της Αγκυρας, και επί κεμαλικού και επί ερντογανικού καθεστώτος, επέλεξαν την πεπατημένη, δηλαδή την πολιτική της γενοκτονίας, αποτέλεσμα της οποίας είναι το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα, το οποίο θα είχε εντελώς άλλα χαρακτηριστικά, αν δεν το εξωθούσαν στον ένοπλο αγώνα οι πολιτικές της Αγκυρας.
Γιατί τα αναφέρουμε όλα αυτά!
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές η Τουρκία παρακολουθεί, στην κυριολεξία, τον πολιτικό θάνατό της και εννοούμε την Τουρκία του μοντέλου «ένα κράτος, ένα έθνος, μία γλώσσα, μία θρησκεία».
Οι ένοπλες δυνάμεις των Κούρδων της ηρωικής πόλης Κομπάνι, με τη συμμετοχή Αράβων και Τουρκομάνων, που παίζουν τον ρόλο του «φερετζέ» για την τουρκική κυβέρνηση, που δεν θέλει να φανεί η γύμνια της στην τουρκική κοινή γνώμη, έχουν περικυκλώσει την πόλη Μένπετζ, την ελληνιστική Ιεράπολη, και όλα δείχνουν ότι επίκειται η απελευθέρωσή της από τους τρομοκράτες τζιχαντιστές, οι οποίοι, σημειωτέον, αποτελούν φυσικούς συμμάχους της Αγκυρας.
Γιατί είναι στρατηγικής σημασίας και γιατί χαρακτηρίζεται ως η μάχη των μαχών αυτή της Ιεράπολης θα το αναλύσουμε στο άρθρο μας της Κυριακής.
Προς το παρόν, να υπογραμμίσουμε ότι η επιχείρηση των Κούρδων σχεδιάστηκε από κοινού με αξιωματικούς και επιτελείς των ΗΠΑ, οι οποίες υποστηρίζουν την όλη επιχείρηση με αεροπορικές και... άλλες δυνάμεις.
Επίσης, να υπογραμμίσουμε ότι η Τουρκία είναι ενήμερη και στην ουσία συναίνεσε στην επιχείρηση απελευθέρωσης της Ιεράπολης από τους συμμάχους της, τους οποίους η ίδια εξόπλισε και υποστήριξε με κάθε τρόπο. Και συναίνεσε, γιατί «τράκαρε» στην αποφασιστικότητα της Ουάσινγκτον, εισπράττοντας τα επίχειρα των πολιτικών της, που είναι βυθισμένες στο σκοτάδι της σουνιτικής αλλοφροσύνης και βουτηγμένες στο αίμα του τουρκικού σοβινισμού.
Ες Κυριακήν τα σπουδαία, λοιπόν...
Σάββας Καλενετρίδης
http://infognomonpolitics.blogspot.gr
0 comments