[ἦθος ἀνθρώπῳ δαίμων
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ ]
Βρισκόμαστε στὸ 1827.
Ἀφοῦ ὁ Καποδίστριας ἐξελέγη Κυβερνήτης τῆς Ἑλλάδος, μεταβαίνει στὴν Γενεύη. Ἐκεῖ, ἕνας Φίλος σπεύδει νὰ τὸν συγχαρεῖ.
Ἀτάραχος, ὁ Κυβερνήτης, τοῦ λέει:
- Δὲν θέλω νὰ μὲ συγχαρεῖ κανείς. Στήν ἀπόφασή μου μέσα δὲν ὑπάρχει οὔτε χαρά, οὔτε λύπη. Ὁ δρόμος τῆς ζωῆς μας εἶναι γραμμένος καὶ δὲν μένει σὲ ἐμᾶς ἡ ἐκλογή. Τὰ χαντάκια στὰ δύο πλευρὰ τοῦ δρόμου εἶναι τόσο βαθιά καὶ εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ προχωροῦμε πάντα μπροστά.
Ἡ καταγωγὴ μου, ἡ ἀγάπη μου γιὰ τὴν Ἑλλάδα, ἡ θέση πού ἔχω ἀντίκρυ ἀπὸ τὶς Μεγάλες Δυνάμεις καὶ ἡ δύναμη τῶν πραγμάτων, ὅλα βαραίνουν στὴν ἐκλογὴ μου. Νὰ ἀρνηθῶ, θὰ διεκήρυττα μὲ αὐτὸ πώς ἀπελπίστηκα ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα καὶ πώς προτιμῶ τὸν ἑαυτὸ μου ἀπὸ τὸ Χρέος μου.
Μὲ ρωτᾶτε ἂν ἐλπίζω τίποτε γιὰ τὸν ἑαυτὸ μου. Ὄχι!
Γιὰ τὴν Ἑλλάδα, Ναί! Τα παιδιὰ μου περιμένουν τὴν βοήθειά μου. Αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος μου λογισμός. Γιὰ τ' ἄλλα δὲν γελῶ τὸν ἑαυτὸ μου. Μὲ περιμένουν δυσκολίες, πίκρες καί, τέλος, τὸ μαχαίρι.
-Αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει ποτέ! εἶπε ὁ Φίλος. Καὶ νὰ βρεθεῖ ἕνα χέρι κακοῦργο, θὰ λάβετε τὰ μέτρα σας, θὰ ἔχετε φρουρά.
-Τίποτε ἀπὸ ὅλα αὐτὰ, ἀπήντησε ὁ Κυβερνήτης.
Οὔτε ἕνας στρατιώτης, οὔτε ἕνα ὅπλο, οὔτε παραμικρὴ προφύλαξη. Καθὼς μὲ εἴδατε νὰ περπατῶ στοὺς δρόμους τῆς Γενεύης, ἔτσι καὶ στὴν Αἴγινα ἤ τὸ Ναύπλιο θὰ εἶμαι ἀπαράλλαχτος. Μοναχὰ μπορεῖ τὰ ροῦχα μου νὰ λιώσουν καὶ νὰ βάλω ἄλλα. Ἄν θέλει ὁ Θεὸς νὰ ζῶ, αὐτὸ μοῦ φτάνει. Ἔπειτα, μὴ θαρρεῖτε πώς μὲ τρομάζει ὁ θάνατος. Ἅμα κανεὶς πάρει τὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ δρόμου, ἅμα χόρτασε καθὼς ἐγὼ τὸν κόσμο, τὶ θὰ ποῦνε δυὸ ἥ τρία ἤ δέκα χρόνια παραπάνω; Δὲν ἀξίζει νὰ φοβᾶται κανεὶς γιὰ τόσο μικρὰ πράγματα, ἅμα ξέρει πώς ἀλλοῦ βρίσκονται καλύτερα.
Μία σκέψη μοναχὰ δὲν μπορῶ νὰ βγάλω ἀπὸ τὸν νοῦ μου.
Γιὰ τὴν Ἑλλάδα εἶμαι ἕτοιμος ὅλα νὰ τὰ δώσω. Κόπους, κατάσταση, ζωή, μὰ ὅσο γιὰ τὴν Τιμή...
Ἄν δὲν μπορέσω νὰ πετύχω τὰ ἀδύνατα, ἂν χαθῶ πρὶν ἀσφαλίσω τὸ Μέλλον τῆς Ἑλλάδος, ὅλοι θὰ ποῦν: "Ὁ Καποδίστριας ἐπεχείρησε ἔργο ἀνώτερό του". Ἡ σκέψη αὐτὴ, σᾶς βεβαιώνω, εἶναι πολὺ σκληρή. Ὅταν κανεὶς ἔβγαλε πέρα ὅ,τι καταπιάστηκε μὲ τὴν Τιμὴ του, φέρνει πόνο νὰ παίζει στὸ τέλος κορώνα - γράμματα μίαν ὑπόληψη μὲ τόσο κόπο ἀποκτημένη.
Μόλις ἔβγαλα τὸ Πανεπιστήμιο, ἀμέσως διορίστηκα γενικὸς Γραμματέας τῆς Δημοκρατίας στὰ Ἑπτάνησα. Λίγο ἔλειψε νὰ τρελαθῶ ἀπὸ τὴν χαρὰ καὶ ἀπὸ τὸν φόβο μου μαζί. Δὲν εἶχα παραμικρὴ ἰδέα τῶν χρεῶν μου (σημ. εἶχε σπουδάσει Ἰατρικὴ καὶ Φιλοσοφία). Ἔτρεξα σὲ ἕναν παλιὸ μου φίλο νομικὸ καὶ τὸν παρακάλεσα νὰ μὲ συντροφεύσει μὲ τὰ φῶτα του. Κάθισε ὁ ἄνθρωπος καὶ μοῦ συνέταξε ἕναν ὁλόκληρο τόμο ἀπὸ ὁδηγίες, λόγους, προκηρύξεις, χρήσιμα γιὰ κάθε δυνατὴ περίσταση. Τὸ βιβλίο αὐτὸ ἦταν γιὰ μένα θησαυρός.
Μόλις ὅμως μπῆκα στὴν δουλειὰ κι ἀντίκρυσα πράγματα κι ἀνθρώπους, ὄχι στὸ χαρτί, μὰ στὴν πράξη, τὸ βιβλίο ἦταν ἄχρηστο. Ἀπὸ ὅσα εἶχε ὁ σοφὸς μου φίλος προβλέψει, κανένα δὲν εἶχε ἐφαρμογή.
Ἄρχισα τότε νὰ διαβάζω ἕνα ἄλλο βιβλίο, Ζωντανό. Καὶ ἐπέλεξα νὰ προχωρήσω μὲ αὐτὸ γιὰ σύντροφό μου.
Καλὲ μου Φίλε, ἡ μόνη μου διπλωματικὴ ἀξιότητα ἤτανε πάντοτε νὰ λέω σὲ ὅλους τὴν Ἀλήθεια.
Ὅμως ἡ Ἀλήθεια στὴν πολιτικὴ εἶναι μαχαίρι δίκοπο. Καὶ πληγώνει πιὸ πολὺ τὸν κάτοχο, παρά τὸν ἄλλον.
Ἔκτοτε πέρασαν 193 χρόνια. Καὶ ὁ Λόγος τοῦ Κυβερνήτη παραμένει Ἀληθής.
Φίλτατε Ἀναγνώστη.
Ἐκεῖνοι ποὺ πλάθουν καὶ ἀλλάζουν τὸν ροῦν τῆς Ἱστορίας εἶναι πάντα οἱ λίγοι. Εἶναι οἱ προσωπικότητες ποὺ ἐνεργοῦν πέραν τῆς λογικῆς, μὲ ἀτσαλένια θέληση ποὺ δὲν λυγίζει στὸ πρῶτο ἐμπόδιο. Ἐκεῖνοι ποὺ ἀκούραστοι, κάνουν ὅ,τι πρέπει νὰ γίνει, τὴν ὥρα ποὺ πρέπει νὰ γίνει, χωρὶς καμμία ἀναβολή. Μὲ Νοῦ καὶ Πειθαρχία, Θέληση καὶ Ἐπιμονή, Φλόγα καὶ Πάθος.
Ἡ Ἱστορία ἀποδεικνύει πὼς μία ἐξαιρετικὴ προσωπικότητα, μπορεῖ νὰ ἔχει μέσα της τόση δύναμη καὶ νὰ ἐπηρεάσει τοὺς ἀνθρώπους, τόσο, ὥστε νὰ ἀλλάξει τὴν ἀντικειμενικὴ φορὰ τῶν πραγμάτων. Ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς ὅταν ἐμπνέεται ἀπὸ δυνατοὺς ἀνθρώπους, ἀγωνίζεται καὶ γιὰ Ἰδέες καὶ γιὰ Ἰδανικὰ ποὺ δὲν ἀντιπροσωπεύουν ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ ἀνταλλάγματα.
Ἀρκεῖ ὁ Ἕλλην νὰ πιστέψει στὸν ἑαυτὸ του. Νὰ πιστέψει πὼς οἱ λίγοι ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ ἀντιδράσουν. Ἡ Ἱστορία ἀποδεικνύει ὅτι ὅταν οἱ Ἕλληνες τὸ ἀποφασίσουν καὶ ἑνωθοῦν, ὑψώνουν ἀνάστημα καὶ μεταμορφώνουν ἀκόμη καὶ τὴν πιὸ ἄθλια πραγματικότητα.
Ὁ Ἀγῶνας ἀκονίζει κάθε ἀνθρώπινη ἰδιότητα. Εἶναι τὸ Σχολεῖο ποὺ δημιουργεῖ Ἐλεύθερους Ἀνθρώπους. Εἶναι Σχολεῖο Ἠθικῆς Ἐξύψωσης. Δίχως ἠθικὴ καλλιέργεια, Πολιτισμὸς δὲν ὑπάρχει.
Ὅπως ὁ Ἄνθρωπος ἔτσι καὶ ὁ Ἑλληνισμός. Μπορεῖ μὲ τὴν πάροδο τῶν ἐτῶν νὰ ἀλλάζει ὄψη, ἀλλὰ ἡ Μνήμη, πάντα διατηρεῖ μέσα του κάτι σταθερὸ καὶ μόνιμο. Τὸν Τρόπο.
Ὁ Ἑλληνισμὸς καθημερινὰ ἀποδεικνύει ὅτι παραμένει ζωντανός. Ἔχει Εὐγένεια καὶ Ἀνθρωπιά. Χαρακτῆρα καὶ Ψυχή. Ἀκόμη γεννᾶ ἀνθρώπους ποὺ κάνουν Ὡραῖες πράξεις. Ἐνῶ τὸ κράτος χάνεται, τὸ Ἔθνος παραμένει ζωντανό. Τὸ κράτος δὲν δημιουργεῖ πλέον Πολιτισμό. Μόνον τὸ Ἔθνος ἔχει αὐτὸ τὸ προνόμιο. Ὅταν τὸ κράτος κεῖται μακρὰν τοῦ Ἔθνους τότε γίνεται καὶ ἄχρηστο καὶ βλαβερό.
Ὅταν οἱ Ἕλληνες ἀγωνίζονται, ἡ πολιτικὴ ἐνέργεια ποὺ ἐκλύεται μετατρέπεται σὲ φωτεινή. Τὴν πορεία ὅμως τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ δὲν τὴν καθορίζουν οἱ ἀνώνυμες καὶ ἀπρόσωπες μᾶζες. Οὔτε ἐκεῖνοι ποὺ παρουσιάζονται κάτω ἀπὸ ἕνα ἔνδυμα ποὺ δὲν ἐπιτρέπει τὴν ἀναγνώριση τοῦ πραγματικοῦ τους ἑαυτοῦ. Τὸ μασκάρεμα τοῦ πολιτικοῦ δὲν τὸ καταδέχεται ὁ Ἕλλην. Τὰ Ἔργα τῶν Ἑλλήνων, ἀναδίδουν καὶ ἐκφράζουν τὸ γνήσιο. Κλείνουν Ρυθμὸ καὶ Ἦθος.
Κάθε φορὰ ποὺ ὑπακοῦμε στὴν Ἀλήθειά μας, ἐκείνη ἀναγεννᾶται.
Ἦθος δοκίμαζε.
.
Μὲ Ἀγάπη καὶ Σεβασμό,
Ἰωάννα Γ. Καραγκιούλογλου
23 Σεπτεμβρίου 2020
Εἰκ.: Ὁ Κυβερνήτης Ἰωάννης Α. Καποδίστριας
Λεπτομέρεια ἐλαιογραφίας ποὺ φυλάσσεται στὸ Ἐθνικὸ Ἱστορικὸ Μουσεῖο.
Ἀρχεῖο ΙΓΚ
0 comments