30 Αυγούστου 2016. Διαδήλωση στην Αθήνα για την ελεύθερη χρήση του μπουρκίνι στη Γαλλία.
Η συγκέντρωση της 30ής Αυγούστου ισλαμικών κοινοτήτων της Αθήνας, οργανώσεων για τα δικαιώματα του ανθρώπου αλλά και του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στην Αθήνα, μπροστά στη γαλλική πρεσβεία, με αίτημα να επιτραπεί η χρήση του μπουρκίνι στη Γαλλία, αποδεικνύει ότι και στην Ελλάδα έχει ανθίσει ένα κύμα ισλαμοαριστερισμού. Τα χαρακτηριστικά του έχει περιγράψει ιδανικά ο συγγραφέας του βιβλίου Οι Αριστερές της Γαλλίας, Ζακ Ζυλλιάρ, σχετικό άρθρο του οποίου αναπαράγουμε παρακάτω. [ΤΒJ]
Ο Jacques Julliard (πιο κάτω, στη φωτογραφία) είναι μια από τις σημαντικές μορφές της Γαλλικής Αριστεράς. Δημοσιογράφος, αρθρογράφος, ιστορικός και συγγραφέας του σημαντικού έργου Οι Αριστερές της Γαλλίας (μετάφραση: Χριστιάννα Σαμαρά, επιστ. επιμέλεια: Δημήτρης Αντωνίου, Πόλις 2015) τοποθετείται με ενάργεια στη μεγάλη διαμάχη που διεξάγεται σήμερα για τη θέση του Ισλάμ στη γαλλική κοινωνία. Πιστός στις αρχές της εκκοσμικευμένης δημοκρατικής κοινωνίας που συγκροτούν τη γαλλική République (εφεξής Ρεπυμπλίκ) δημοσίευσε στην εφημερίδα Le Figaro έναν λίβελλο καταγγέλλοντας αυτό που θεωρεί αποστασία της μεγάλης μερίδας της (άκρας) Αριστεράς από τις αξίες της Ρεπυμπλίκ και τη σύνταξή τής με κοινοτιστικές θέσεις και μορφές πολιτισμικού και πολιτικού σχετικισμού. Στηλιτεύει δε την περιφρόνηση προς τις αρχές της εκκοσμίκευσης από την πλευρά των αριστερών ριζοσπαστών, εκείνων που θεωρούν την άνοδο της λεγόμενης ισλαμοφοβίας σημαντικότερο κίνδυνο από την ίδια την ισλαμιστική τρομοκρατία που πλήττει τη χώρα τους. Κατά τον Ζυλιάρ, οι πηγές του ισλαμοαριστερισμού μιας σημαντικής μερίδας αριστερών διανοουμένων είναι :
α. το μίσος για την Ρεπυμπλίκ (τη γαλλική δημοκρατία ως κράτος και σύστημα κανόνων και την αρχή της εκκοσμίκευσης που διέπει τον δημόσιο χώρο και τη σχέση-κράτους πολίτη),
β. η καχυποψία απέναντι στις μαζικές εκδηλώσεις του Λαού και
γ. η γοητεία που παραδοσιακά ασκεί η βία σε αυτόν τον πνευματικό και πολιτικό χώρο και που σήμερα ασκείται με τραγική επιμέλεια από ένα συγκεκριμένο τμήμα του πολιτικού Ισλάμ. Αναφέρει μια ακόμα πιθανή ρίζα της εγγύτητας αυτής της τάσης με το τρομοκρατικό Ισλάμ, την ταύτιση του τελευταίου με τους «κολασμένους της γης» και τους φτωχούς εν γένει, χωρίς όμως να τη συμπεριλαμβάνει στις βασικές πηγές του φαινομένου.
β. η καχυποψία απέναντι στις μαζικές εκδηλώσεις του Λαού και
γ. η γοητεία που παραδοσιακά ασκεί η βία σε αυτόν τον πνευματικό και πολιτικό χώρο και που σήμερα ασκείται με τραγική επιμέλεια από ένα συγκεκριμένο τμήμα του πολιτικού Ισλάμ. Αναφέρει μια ακόμα πιθανή ρίζα της εγγύτητας αυτής της τάσης με το τρομοκρατικό Ισλάμ, την ταύτιση του τελευταίου με τους «κολασμένους της γης» και τους φτωχούς εν γένει, χωρίς όμως να τη συμπεριλαμβάνει στις βασικές πηγές του φαινομένου.
***
Στη συνέχεια, αναδημοσιεύουμε (σε μετάφραση του Στέφανου Καβαλλιεράκη) το άρθρο του γάλλου συγγραφέα, που δημοσιεύθηκε στη Figaro στις 2 Μαΐου 2016 (ολόκληρο το κείμενο στα γαλλικά: http://www.lefigaro.fr/vox/politique/2016/08/26/31001-20160826ARTFIG00315-jacques-julliardqu-est-ce-que-l-islamo-gauchisme.php):
Υπάρχει ένα πρόβλημα με τον ισλαμοαριστερισμό. Γιατί και πώς μια δράκα διανοουμένων της άκρας Αριστεράς , όχι πολλοί αλλά άνθρωποι ιδιαίτερα επιδραστικοί στα μέσα ενημέρωσης και στο κίνημα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, επέβαλαν μια ιεροποίηση του Ισλάμ στο γαλλικό πολιτικό πεδίο; Αλήθεια, γιατί αυτοί οι διανοούμενοι, αγνωστικιστές και ελευθεριακοί οι περισσότεροι, καταλήφθηκαν ξαφνικά από πάθος για την πιο περιοριστική θρησκεία, την πιο ταυτοτική -και στην ισλαμιστική της εκδοχή, την πιο πολεμική και πιο βίαιη στον κόσμο; Προς τι αυτός ο παράδοξος εκφοβισμός που παρουσιάζεται ως ηθική; Γιατί δεν δικαιούμαστε πλέον να μιλάμε για το Ισλάμ παρά μόνο παρουσία του δικηγόρου του;
Όλα αυτά είναι ανήκουστα, εξωφρενικά. Παρακολουθούμε, πράγματι, στο διάστημα των δύο ή τριών τελευταίων χρόνων την πιο απίστευτη αντιστροφή όλων των χαρακτηριστικών της Αριστεράς. Αντιστροφή όλων εκείνων μέσα από τα οποία αναγνώριζε τον εαυτό της και εμείς εκείνη.
Το πρώτο από αυτά είναι η εκκοσμίκευση. Για μεγάλο χρονικό διάστημα η εκκοσμίκευση υπήρξε ο σηματοδότης των διαφορών της με τη Δεξιά. Και ξαφνικά κατέστη ύποπτη για ένα τμήμα της ακροαριστερής διανόησης, που ανερυθρίαστα υιοθέτησε τις εκτροπές του Νικολά Σαρκοζύ σχετικά με ένα υποτιθέμενα «ανοιχτό κοσμικό κράτος».
Διότι η κοσμικότητα των «πατεράδων μας» μόλις πάει να εφαρμοστεί στο Ισλάμ, και όχι πλέον αποκλειστικά στην καθολική εκκλησία, μοιάζει ξαφνικά μη ανεκτική, ίσως και αντιδραστική. Ακόμα χειρότερα, η εκκοσμίκευση αυτή μοιάζει να κουβαλάει μια αδιόρατη οσμή ρεβάνς του καθολικισμού. Από τότε που και η ίδια η εκκλησία συντάχθηκε μαζί της, έγινε και αυτή ανεπιθύμητη.
Η Ρεπυμπλίκ κατέστη με τη σειρά της ύποπτη. Δεν παραπέμπει κι αυτή στον ταυτοτισμό, με αναφορά στη γαλλική «ρίζα», στα όρια του ρατσισμού, όπως λένε οι πιο ακραίοι; Δεν είναι το τελευταίο οχυρό του δυτικού οικουμενισμού ενάντια στις θορυβώδεις αξιώσεις κάθε μειονότητας; Δεν στηρίζεται αυτή η Ρεπυμπλίκ περισσότερο σε αυτά που ενώνουν τους ανθρώπους παρά σε εκείνα που τους διαφοροποιούν; Μείζον έγκλημα στα μάτια των κοινοτιστών!
Δεν μένει παρά να αποκαλύψουμε και τον τελευταίο ύποπτο: τον ίδιο το λαό! Δεν είναι ο Fréderic Lordon, ένας από τους εκπροσώπους τού Όρθιοι τη Νύχτα (2.000 συμμετέχοντες), που πιστώνει στο κίνημά του ότι «ξέπλυνε» την Πλατεία της Ρεπυμπλίκ από τα θλιβερά της πάθη, τις επίσημες τελετές και τον πανικό; (ένα εκατομμύριο συμμετέχοντες) Όλα έχουν ειπωθεί, λοιπόν, όλα έχουν γίνει εν τέλει παραδεκτά.
Η απάρνηση του λαού από τους μποέμ αστούς (μπουρζουά μποέμ), είτε στην ήπια εκδοχή της Terra Nova [1] ή στην εξτρεμιστική του ισλαμοαριστερισμού, αποτελεί πολιτικό γεγονός μεγάλης σημασίας, ικανό από μόνο του να μετατρέψει, σύμφωνα με τη λαμπρή έκφραση του Λεόν Μπλουμ, ένα ταξικό κόμμα σε ένα κόμμα απόκληρων.
Υπάρχει κάτι μυστήριο σε αυτόν τον μουσουλμανικό νεοκληρικαλισμό ο οποίος γοήτευσε ένα κομμάτι της ιντελιγκέντσιας. Ευθύνεται το γεγονός ότι το Ισλάμ είναι το κόμμα των φτωχών, όπως ισχυρίζονται; Δεν πιστεύω καθόλου σε αυτή την «αλλαγή προλεταριάτου». Ας πάει στο κάτω κάτω κανείς στη Σαουδική Αραβία να δει αν το Ισλάμ είναι η θρησκεία των φτωχών.
Βρίσκω μάλλον ότι ο ισλαμοαριστερισμός γεννήθηκε τη μέρα που ο ισλαμισμός έγινε ο φορέας της τυφλής τρομοκρατίας και της σφαγής.
Γιατί όμως να αλλαξοπιστήσουν; Μα γιατί η ιντελιγκέντσια έγινε, από τις αρχές του 20ού αιώνα, το πραγματικό κόμμα της βίας. Αν προτιμά την Επανάσταση από τη μεταρρύθμιση δεν είναι «παρά τη βία» αλλά χάρη σε αυτήν. O Σαρτρ διατράνωνε ότι η Γαλλική Επανάσταση δεν έκοψε αρκετά κεφάλια. Και αν συγκροτούσα τη λίστα των γάλλων διανοουμένων που προσχώρησαν τον 20ό αιώνα, οι μεν στη φασιστική βία, οι δε στην κομμουνιστική, αυτή η σελίδα δεν θα αρκούσε. Προτιμώ να αναφέρω τα ονόματα εκείνων που στάθηκαν για τη δημοκρατία και έσωσαν τη τιμή του λειτουργήματος: Καμύ, Μοριάκ, Αρόν. Θα πρέπει να υπάρχουν και κάποιοι άλλοι.
Αφήνω στη φροντίδα ψυχολόγων και ψυχαναλυτών , να εντοπίσουν ποιο αντανακλαστικό υπεραναπλήρωσης κάνει ανθρώπους της πένας και του λόγου να έλκονται από το αίμα, να δείχνουν προτίμηση στη βία.
Υπάρχει ακόμη μια εξήγηση, αναφέρθηκε ήδη ακροθιγώς, και δεν είναι άλλη από το μίσος για τον χριστιανισμό. Είναι αλλόκοτο να βλέπει κάποιος αυτές τις ευαίσθητες ψυχές να αγωνιούν για την άνοδο της υποτιθέμενης «ισλαμοφοβίας» η οποία δεν προκάλεσε ποτέ ούτε ένα θάνατο, εκτός από τους πολέμους που διεξάγουν οι μουσουλμάνοι μεταξύ τους, ενώ δεν χαραμίζουν ούτε έναν αναστεναγμό για τις διώξεις που ανά τον κόσμο υφίστανται χιλιάδες χριστιανοί. Αλλόκοτο και που η προφητική κίνηση του πάπα Φραγκίσκου να μεταφέρει συμβολικά από τη Λέσβο τρεις οικογένειες μουσουλμάνων δεν απέσπασε ούτε ένα τους χειροκρότημα. Απαρνήθηκαν την εκκοσμίκευση, αλλά διατήρησαν τον αντικληρικαλισμό. Ακόμα χειρότερα, τον αντιχριστιανισμό.
Σε ό,τι αφορά εμένα, εξακολουθώ να πιστεύω περισσότερο από ποτέ στη Δημοκρατία, στον λαό, στην εκκοσμίκευση, στην Επί του Όρους ομιλία, «δεν θα αφήσω κανέναν να πει ότι αυτή η Αριστερά εκπροσωπεί την Αριστερά[…]»
Όλα αυτά είναι ανήκουστα, εξωφρενικά. Παρακολουθούμε, πράγματι, στο διάστημα των δύο ή τριών τελευταίων χρόνων την πιο απίστευτη αντιστροφή όλων των χαρακτηριστικών της Αριστεράς. Αντιστροφή όλων εκείνων μέσα από τα οποία αναγνώριζε τον εαυτό της και εμείς εκείνη.
Το πρώτο από αυτά είναι η εκκοσμίκευση. Για μεγάλο χρονικό διάστημα η εκκοσμίκευση υπήρξε ο σηματοδότης των διαφορών της με τη Δεξιά. Και ξαφνικά κατέστη ύποπτη για ένα τμήμα της ακροαριστερής διανόησης, που ανερυθρίαστα υιοθέτησε τις εκτροπές του Νικολά Σαρκοζύ σχετικά με ένα υποτιθέμενα «ανοιχτό κοσμικό κράτος».
Διότι η κοσμικότητα των «πατεράδων μας» μόλις πάει να εφαρμοστεί στο Ισλάμ, και όχι πλέον αποκλειστικά στην καθολική εκκλησία, μοιάζει ξαφνικά μη ανεκτική, ίσως και αντιδραστική. Ακόμα χειρότερα, η εκκοσμίκευση αυτή μοιάζει να κουβαλάει μια αδιόρατη οσμή ρεβάνς του καθολικισμού. Από τότε που και η ίδια η εκκλησία συντάχθηκε μαζί της, έγινε και αυτή ανεπιθύμητη.
Η Ρεπυμπλίκ κατέστη με τη σειρά της ύποπτη. Δεν παραπέμπει κι αυτή στον ταυτοτισμό, με αναφορά στη γαλλική «ρίζα», στα όρια του ρατσισμού, όπως λένε οι πιο ακραίοι; Δεν είναι το τελευταίο οχυρό του δυτικού οικουμενισμού ενάντια στις θορυβώδεις αξιώσεις κάθε μειονότητας; Δεν στηρίζεται αυτή η Ρεπυμπλίκ περισσότερο σε αυτά που ενώνουν τους ανθρώπους παρά σε εκείνα που τους διαφοροποιούν; Μείζον έγκλημα στα μάτια των κοινοτιστών!
Δεν μένει παρά να αποκαλύψουμε και τον τελευταίο ύποπτο: τον ίδιο το λαό! Δεν είναι ο Fréderic Lordon, ένας από τους εκπροσώπους τού Όρθιοι τη Νύχτα (2.000 συμμετέχοντες), που πιστώνει στο κίνημά του ότι «ξέπλυνε» την Πλατεία της Ρεπυμπλίκ από τα θλιβερά της πάθη, τις επίσημες τελετές και τον πανικό; (ένα εκατομμύριο συμμετέχοντες) Όλα έχουν ειπωθεί, λοιπόν, όλα έχουν γίνει εν τέλει παραδεκτά.
Η απάρνηση του λαού από τους μποέμ αστούς (μπουρζουά μποέμ), είτε στην ήπια εκδοχή της Terra Nova [1] ή στην εξτρεμιστική του ισλαμοαριστερισμού, αποτελεί πολιτικό γεγονός μεγάλης σημασίας, ικανό από μόνο του να μετατρέψει, σύμφωνα με τη λαμπρή έκφραση του Λεόν Μπλουμ, ένα ταξικό κόμμα σε ένα κόμμα απόκληρων.
Υπάρχει κάτι μυστήριο σε αυτόν τον μουσουλμανικό νεοκληρικαλισμό ο οποίος γοήτευσε ένα κομμάτι της ιντελιγκέντσιας. Ευθύνεται το γεγονός ότι το Ισλάμ είναι το κόμμα των φτωχών, όπως ισχυρίζονται; Δεν πιστεύω καθόλου σε αυτή την «αλλαγή προλεταριάτου». Ας πάει στο κάτω κάτω κανείς στη Σαουδική Αραβία να δει αν το Ισλάμ είναι η θρησκεία των φτωχών.
Βρίσκω μάλλον ότι ο ισλαμοαριστερισμός γεννήθηκε τη μέρα που ο ισλαμισμός έγινε ο φορέας της τυφλής τρομοκρατίας και της σφαγής.
Γιατί όμως να αλλαξοπιστήσουν; Μα γιατί η ιντελιγκέντσια έγινε, από τις αρχές του 20ού αιώνα, το πραγματικό κόμμα της βίας. Αν προτιμά την Επανάσταση από τη μεταρρύθμιση δεν είναι «παρά τη βία» αλλά χάρη σε αυτήν. O Σαρτρ διατράνωνε ότι η Γαλλική Επανάσταση δεν έκοψε αρκετά κεφάλια. Και αν συγκροτούσα τη λίστα των γάλλων διανοουμένων που προσχώρησαν τον 20ό αιώνα, οι μεν στη φασιστική βία, οι δε στην κομμουνιστική, αυτή η σελίδα δεν θα αρκούσε. Προτιμώ να αναφέρω τα ονόματα εκείνων που στάθηκαν για τη δημοκρατία και έσωσαν τη τιμή του λειτουργήματος: Καμύ, Μοριάκ, Αρόν. Θα πρέπει να υπάρχουν και κάποιοι άλλοι.
Αφήνω στη φροντίδα ψυχολόγων και ψυχαναλυτών , να εντοπίσουν ποιο αντανακλαστικό υπεραναπλήρωσης κάνει ανθρώπους της πένας και του λόγου να έλκονται από το αίμα, να δείχνουν προτίμηση στη βία.
Υπάρχει ακόμη μια εξήγηση, αναφέρθηκε ήδη ακροθιγώς, και δεν είναι άλλη από το μίσος για τον χριστιανισμό. Είναι αλλόκοτο να βλέπει κάποιος αυτές τις ευαίσθητες ψυχές να αγωνιούν για την άνοδο της υποτιθέμενης «ισλαμοφοβίας» η οποία δεν προκάλεσε ποτέ ούτε ένα θάνατο, εκτός από τους πολέμους που διεξάγουν οι μουσουλμάνοι μεταξύ τους, ενώ δεν χαραμίζουν ούτε έναν αναστεναγμό για τις διώξεις που ανά τον κόσμο υφίστανται χιλιάδες χριστιανοί. Αλλόκοτο και που η προφητική κίνηση του πάπα Φραγκίσκου να μεταφέρει συμβολικά από τη Λέσβο τρεις οικογένειες μουσουλμάνων δεν απέσπασε ούτε ένα τους χειροκρότημα. Απαρνήθηκαν την εκκοσμίκευση, αλλά διατήρησαν τον αντικληρικαλισμό. Ακόμα χειρότερα, τον αντιχριστιανισμό.
Σε ό,τι αφορά εμένα, εξακολουθώ να πιστεύω περισσότερο από ποτέ στη Δημοκρατία, στον λαό, στην εκκοσμίκευση, στην Επί του Όρους ομιλία, «δεν θα αφήσω κανέναν να πει ότι αυτή η Αριστερά εκπροσωπεί την Αριστερά[…]»
[1] Σ.τ.Μ. Κεντροαριστερό think-tank που ίδρυσε ο Μισέλ Ροκάρ και προωθεί την ιδέα μιας citoyenneté musulmane, προωθεί δηλαδή την ιδέα μιας «ιδιότητας του πολίτη προσαρμοσμένης στα μουσουλμανικά χαρακτηριστικά», κάτι που προκαλεί την αντίδραση των θιασωτών , όπως ο Ζυλιάρ, της Ρεπυμπλίκ, καθώς θεωρούν ότι η αρχή της ιδιότητας του πολίτη πρέπει να έχει καθολική και χωρίς όρους ισχύ σε όλο το σώμα της κοινωνίας.
0 comments