Τι να κάνεις τις υψιτενείς θεωρίες όταν την πραγματικότητα και την αλήθεια τις βλέπεις με γυμνό οφθαλμό κάθε μέρα στις εφημερίδες ή στους τηλεοράσεις. Κάπως έτσι προσδιόρισε ο Παναγιώτης Κονδύλης την ζώσα πραγματικότητα μπροστά στην οποία κανείς δεν έχει την πολυτέλεια να μην βλέπει, να εθελοτυφλεί ή να παρακάμπτει.
Είναι η πραγματικότητα την οποία, εν τούτοις, πολλά μπερδεμένα μυαλά φορείς επιστημονικών τίτλων είτε εθελοτυφλούν είτε αγνοούν λόγω ιδεολογικής πλύσης εγκεφάλου κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Μερικοί άλλοι είναι απλά φαντασιόπληκτοι και αιθεροβάμονες.
Τι καταμαρτυρεί η κρίση και το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος στις 5.7.2015; Καταγράφουμε συντομογραφικά δέκα επισημάνσεις.
- Πρώτον, η Ελληνική κοινωνία όπως γράψαμε και χθες κατέδειξε ότι διαθέτει πολιτική υπόσταση. Το εκκρεμές της ανθρώπινης φύσης ταλαντεύεται και σταθμίσεις και εκτιμήσεις τέτοιων πραγμάτων δεν είναι εύκολες. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που διεξάχθηκε εν μέσω εκστρατείας φόβου, τρόμου και ψεύδους καταμαρτυρεί. Μια πραγματικότητα ενθαρρυντική για το μέλλον των νεοελλήνων.
- Δεύτερον, η ΕΕ έχει εξελιχθεί πλέον σε ένα πολυδαίδαλο σύστημα. Ένα πύργο της Βαβέλ. Επιπλέον, οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ των «ευρωστρατηγικών» γνωρίζουν ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η Ελληνική κρίση αλλά η προβολή των διλημμάτων ασφαλείας μεταξύ των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων.
- Τρίτον, μέσα από το πολυδαίδαλο πύργο της Βαβέλ της ΕΕ γίναμε μάρτυρες θηριωδών επιθέσεων κατά της Ελλάδας ακόμη και μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Προπετών και παντελώς ανεξέλεγκτων «αξιωματούχων». Άτομα τα οποία όσον αφορά τις δηλώσεις τους δεν εκφράζουν παρά μόνο τον εαυτό τους ή σκοτεινή ιδιωτεία, πλην εμφανίζονται με πομπώδεις τίτλους. Πχ «πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου». Πέραν των πολλών ερωτημάτων για τον εκατοέμμεσο χαρακτήρα της αντιπροσώπευσης του Ευρωκοινοβουλίου η θέση του κυρίου Σούλτζ δεν τον νομιμοποιεί να υπογράφει ως πρόεδρος και να λέει αυτά που λέει. Παρόμοια και άλλοι.
- Η ισοτιμία μεταξύ των μελών, η ισότητα στους θεσμούς και ο απόλυτος σεβασμός της εσωτερικής πολιτικής κάθε χώρας είναι θέσφατο και έσχατη λογική χωρίς την οποία η ΕΕ δεν έχει λόγο ύπαρξης.
- Τέταρτον, όπως ήταν αναπόφευκτο παρακολούθηση των Ελληνικών πάνελ δείχνει πως σε ένα μεγάλο φάσμα του σάπιου μεταπολιτευτικού κόσμου δεν υπάρχει φιλότιμο, δεν υπάρχει λεβεντιά και δεν υπάρχει γενναιότητα. Αντί τίμιας παραδοχής της ήττας τους ή τουλάχιστον ταπεινής κα ήπιας προσπάθειας να αιτιολογηθούν τα αναιτιολόγητα, ακούσαμε μικρόψυχες διατυπώσεις γεμάτες πάθος και μίσος. Η ριζική πολιτική ανασύνταξη είναι αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε!
- Πέμπτο, η Ελλάδα βρίσκεται εδώ και καιρό σε (μεταμοντέρνο οικονομικό) πόλεμο. Είναι αξιοθρήνητο το γεγονός πως ακόμη και μετά την γενναιότητα της κοινωνίας που αψήφησε την εκστρατεία φόβου άτομα που είχαν θέσεις πολιτικής ευθύνης στο παρελθόν συνέχισαν την πολιτική τρομοκρατία. Αντί να εκπληρώσουν το χρέος τους λέγοντας ότι η εθνική ανεξαρτησία και η δημοκρατία είναι υπέρτερης σημασίας από τις υλικές θυσίες, χρησιμοποιούσαν τις τελευταίες και το ενδεχόμενο να υπάρξουν και άλλες οικονομικές δυσκολίες ως αφορμή για πολιτικά παιχνίδια. Πολιτική αναισθησία και αναλγησία άνευ ορίων. Και αυτό αντί υποστήριξης των Ελληνικών θέσεων εν μέσω χιονοστιβάδας αντιδράσεων οι οποίες ενδέχεται να προσφέρουν ευκαιρίες διεξόδου. Βέβαια, υπάρχουν και οι «δημοσκοπήσεις». Εκτός και εάν δεν το πρόσεξα, κανένα συγνώμη δεν υπάρχει. Οι λόγοι είναι βέβαια κατανοητοί και δεν χρήζουν περεταίρω σχολίων.
- Έκτο, οι μεγάλες δυσκολίες είναι ακόμη μπροστά μας. Η μη επιτυχία ή τυχόν λάθη τακτικού χαρακτήρα της κυβέρνησης που βρίσκεται στην εξουσία από τον περασμένο Ιανουάριο και τα πραγματικά αίτια της οικονομικής συμφοράς μας είναι ζητήματα διαφορετικής τάξης. Για τα τελευταία ευθύνονται οι κυβερνώντες τα πέντε τελευταία χρόνια εάν όχι τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Τα λάθη τακτικού χαρακτήρα είναι εγγενή με κάθε διαπραγμάτευση καθότι Θεοί στην Γη δεν υπάρχουν. Τα λάθη των δύο τελευταίων δεκαετιών και το πέταγμα του προσωπείου της ολιγαρχίας τα πέντε τελευταία είναι ζητήματα διαφορετικής τάξης και αφορούν ιστορικά πολιτικοοικονομικά εγκλήματα για τα οποία μάλιστα ενδέχεται να τίθεται και ζήτημα ποινικού ελέγχου για ευθύνες.
- Έβδομο, τους μήνες και ίσως τα χρόνια που έρχονται οι Έλληνες πολίτες θα πληρώσουν ακόμη μεγαλύτερο τίμημα για αυτά τα πολιτικοοικονομικά προβλήματα. Η μεγαλειώδης στάση της 5.7.2015 στο δημοψήφισμα είναι υποδειγματική εάν θέλουν να επιβιώσουν συνάμα και να διαφυλάξουν την εθνική ανεξαρτησία και την δημοκρατία.
- Οι υλικές θυσίες τίποτα δεν είναι μπροστά σε αυτές τις έσχατες παραδοχές χωρίς τις οποίες το εθνοκράτος είναι ανύπαρκτο ή υπόδουλο. Ουρές στις μηχανές ανάληψης ή ενδεχομένως ελλείψεις σε μερικά αγαθά που θα δυσχεραίνουν την ζωή μας αλλά είναι ασήμαντα και εφήμερα σε σύγκριση με αυτά που διακυβεύονται. Παντελώς ασύγκριτα βέβαια σε σύγκριση με την στάση αυτών που πέθαναν για την δική μας ελευθερία το 1821 και στην συνέχεια αυτών που πέθαναν υπερασπιζόμενοι την εθνική ανεξαρτησία
- Το ζήτημα ήταν να μην φθάσουμε σε αυτό το σημείο αλλά δυστυχώς αλληλουχία λαθών και πολιτικοοικονομικών εγκλημάτων τα τελευταία πέντε χρόνια προκάλεσαν συμφορά που πρέπει να αντιμετωπιστεί με γενναιότητα, ψυχραιμία, συναίνεση και ετοιμότητα υλικών θυσιών.
- Υπάρχει εναλλακτική στάση ελεύθερων ανθρώπων; ΟΧΙ ασφαλώς.
- Όγδοο, γίνεται ολοένα και περισσότερο φανερό ότι η στάση των περισσότερων ψηφοφόρων σχετίζεται με μια εγγενή φιλοπατρία που διαχρονικά χαρακτηρίζει τους φορείς των Ελληνικών πολιτικών παραδόσεων. Παρά τις συχνές λοξοδρομήσεις στα αδιέξοδα μονοπάτια των μοντερνιστικών ιδεολογιών και των αδιέξοδων λαβύρινθων της έμμεσης αντιπροσώπευσης αυτή η φιλοπατρία είναι εκεί ολόρθη και εμφανίζεται πανίσχυρη,
- Ένατο, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δημιουργεί προϋποθέσεις για να γίνει κατανοητό κάτι το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει καταλύτη πνευματικής Επανάστασης που θα ανασυντάξει εκ βάθρων το πολιτικό μας σύστημα και να προκαλέσει φορά κίνησης προς την Ιθάκη της Δημοκρατίας.
- Δέκατο, τα δεινά της κρίσης θα αποδειχθούν παντελώς ασήμαντα και εφήμερα εάν πλέον και με δεδομένα τα παθήματα των τελευταίων ετών σταθεροποιήσουμε θεμελιώδεις παραδοχές κάθε βιώσιμου εθνοκράτους:
- α) Η εθνική ανεξαρτησία είναι έσχατη κοσμοθεωρητική παραδοχή για την οποία δεν υπάρχουν συμβιβασμοί και δειλίες γιατί αποτελεί το θέσφατο της συλλογικής ελευθερίας μιας κοινωνίας.
- β) Οι ιδεολογίες είναι παρωχημένες και τα παθήματα των τελευταίων ετών μπορούν να οδηγήσουν σε μια ειρηνική πνευματική και πολιτική επανάσταση (σε όλο το πολιτικό φάσμα συμπεριλαμβανομένου της παράταξης που βρίσκεται στην εξουσία). Γεννήθηκαν γύρω από μονοσήμαντες υλιστικές ασυναρτησίες για την πολιτική συγκρότηση που θέλουν τον άνθρωπο μέσα στην πολιτειακή σφαίρα πνευματικά στερημένο. Εκτός του ότι αυτό ποτέ δεν ίσχυσε στο εσωτερικό οποιουδήποτε έθνους οι Έλληνες έχουν κάθε λόγο να αποστρέφονται τα μοντερνιστικά ιδεολογικά δόγματα όλων των εκδοχών και αποχρώσεων. Αυτό γιατί διαθέτουν τον μεγαλύτερο ωκεανό πολιτικών παραδόσεων που διαχρονικό άξονα έχουν την Πατρίδα, την Ελευθερία και την Δημοκρατία. Στόχος είναι να ενσαρκωθούν σε μια νέα πολιτική δομή που θα είναι απαλλαγμένη μοντερνιστικών ιδεολογημάτων. Ιδεολογήματα ποικίλων εκδοχών και αποχρώσεων που ακούνε σε μορφικά πανομοιότυπα ονόματα που καμιά σχέση δεν έχουν με τις ελληνικές πολιτικές παραδόσεις της δημοκρατίας και της ελευθερίας.
- γ) Η ασφάλεια, η επιβίωση και η ευημερία της Ελληνικής κοινωνίας πρέπει πάντα να είναι αδιαπραγμάτευτα και η διασφάλισή τους μόνιμη μέριμνα.
Η κατανόηση του διεθνούς συστήματος και της ευρωπαϊκής πολιτικής είναι προϋπόθεση νέας αφετηρίας, αντιμετώπισης των προβλημάτων που επέρχονται και ανοδικής πορείας στο μέλλον. Παραθέτω τις δέκα αρχές του Θουκυδίδειου αναλυτή Kenneth Waltz.
Δέκα αρχές απόρροια της ανάλυσης του Kenneth Waltz, στο Θεωρία διεθνούς πολιτικής (Εκδόσεις Ποιότητα 2010
Waltz N. Kenneth, Θεωρία διεθνούς πολιτικήςΗ έλλειψη ρυθμιστικής εξουσίας στο διεθνές σύστημα παίζει καθοριστικό ρόλο στη συμπεριφορά των κρατών και στη σταθερότητα ή στην αστάθεια του διεθνούς συστήματος (άναρχο διεθνές σύστημα).
- Καθώς απουσιάζει η υπερκρατική εξουσία, η οποία θα μπορούσε να ρυθμίζει τον ανταγωνισμό, οι σχέσεις των κρατών είναι κατά βάση ανταγωνιστικές και πολλές φορές συγκρουσιακές (ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα).
- Τα κράτη σε ένα τέτοιο ανταγωνιστικό σύστημα πρέπει από μόνα τους να μεριμνήσουν για την ασφάλειά τους (αρχή της αυτοβοήθειας).
- Τα κράτη στο άναρχο διεθνές σύστημα αναγκάζονται να λάβουν μέτρα, για να αυξήσουν την ασφάλειά τους. Τα μέτρα αυτά όμως μειώνουν την ασφάλεια των άλλων. Αυτό ανατροφοδοτεί την ανασφάλεια και τον ανταγωνισμό. Αυτό είναι το γνωστό «δίλημμα ασφάλειας».
- Τα κράτη είναι οι βασικοί δρώντες στο διεθνές σύστημα άρα και η βασική μονάδα ανάλυσης των διεθνών σχέσεων (κρατικοκεντρικό διεθνές σύστημα). [οι διεθνικοί δρώντες είναι εγαλειακού χαρακτήρα μέσα στην στρατηγική των κρατών και οι διεθνείς θεσμοί εξ ορισμού και αναπόδραστα (λόγω υψηλών αρχών διεθνούς δικαίου, είναι εξαρτημένες μεταβλητές των κρατών και μάλιστα των ισχυρών]
- Τα κράτη επειδή είναι «ευαίσθητα στο κόστος» έχουν κάθε λόγο να συμπεριφέρονται ορθολογικά. Τα λάθη τιμωρούνται (αρχή του ορθολογισμού).
Κυρίαρχος στόχος του κράτους είναι η κατοχύρωση της ασφάλειάς του, δηλαδή η επιβίωση, η διατήρηση της εδαφικής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας/αυτονομίας (βασικό εθνικό συμφέρον).
- Τα κράτη επιδιώκουν να αποκτήσουν «ισχύ», η οποία είναι το κύριο «νόμισμα» στη διεθνή πολιτική (επιδίωξη ισχύος).
- Σε ένα ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα τα κράτη έχουν κίνητρο να εξισορροπήσουν τους αντιπάλους τους (στρατηγική εξισορρόπησης), για να αυξήσουν την ασφάλειά τους.
- Οι μεμονωμένες προσπάθειες που καταβάλλουν τα κράτη να εξισορροπήσουν τους αντιπάλους τους, συμβάλλουν στη δημιουργία ενός αυτορυθμιζόμενου συστήματος ισορροπίας δυνάμεων που με τη σειρά του δύναται να συμβάλλει στη διατήρηση της ειρήνης (αρχή της ισορροπίας ισχύος).
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
0 comments