Του Oliver Haiste
Pravda Report
Απόδοση: "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!"
Στον απόηχο των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Παρίσι και του περιστατικού στο σιδηροδρομικό σταθμό της Κολωνίας, η συζήτηση μετατοπίζεται προς την εξέταση των επιπτώσεων της λεγόμενης “προσφυγικής κρίσης” στην Ευρώπη. Και αναπόφευκτα, η κρίση αυτή γεννά ερωτήματα σχετικά με την ικανότητα αφομοίωσης των μουσουλμανικών ομάδων στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Ίσως, για παράδειγμα, να ξάφνιαζε πολλούς Ευρωπαίους η πληροφορία ότι η Ρωσία έχει ένα μουσουλμανικό πληθυσμό σχεδόν διπλάσιο από εκείνον της Γαλλίας σε αναλογία πληθυσμού (14%) και πολύ υψηλότερο από οποιασδήποτε άλλης μεγάλης ευρωπαϊκής χώρας.
Επίσης, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν το γεγονός ότι η Ρωσία συχνά χαρακτηρίζεται ως χώρα με τάσεις απομονωτισμού, θα ξάφνιαζε πολλούς Δυτικούς η πληροφορία ότι η Ρωσία έρχεται δεύτερη στον κόσμο στο συνολικό ποσοστό μεταναστών. Μόνο οι ΗΠΑ προπορεύονται. Η συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών στη Ρωσία προέρχεται από μουσουλμανικές χώρες.
Γιατί λοιπόν υπάρχει τόσο ελλιπής πληροφόρηση σε εμάς τους Δυτικούς για αυτό το ζήτημα, ενώ δεν μας λείπει η εμμονή σε συζητήσεις σχετικά με τις επιπτώσεις της μετανάστευσης των μουσουλμάνων; Σε μεγάλο βαθμό, η απάντηση εντοπίζεται στο γεγονός ότι οι μουσουλμάνοι στη Ρωσία έχουν αποδειχθεί πολύ λιγότερο “προβληματικοί” από άποψη κοινωνικής ενσωμάτωσης, απ’ ό,τι οι μουσουλμάνοι στη δυτική Ευρώπη.
Εκτός από τις προφανείς συνέπειες των τρομοκρατικών ενεργειών στην Ευρώπη, που διαπράττονται από ένα περιορισμένο αριθμό ισλαμιστών φονταμενταλιστών, έχουν εντοπιστεί εκτεταμένα κοινωνικά προβλήματα όσον αφορά στην πλήρη κοινωνική ένταξη των μουσουλμανικών κοινοτήτων στις χώρες υποδοχής τους.
Γιατί άραγε;
Αν πάμε βορειότερα, θα διαπιστώσουμε ότι η ένταξη των μουσουλμάνων στις κοινωνίες των σκανδιναβικών χωρών έχει επίσης αποδειχθεί πολύ προβληματική. Είναι τρομακτική η δήλωση του εκπροσώπου της αστυνομικής διεύθυνσης του Όσλο, σύμφωνα με την οποίαόλες οι περιπτώσεις βιασμού που αναφέρθηκαν στη νορβηγική πρωτεύουσα μεταξύ 2007 και 2011 διαπράχθηκαν από μετανάστες μη δυτικής προέλευσης, κυρίως από μουσουλμανικές χώρες. Παρόμοια υψηλά ποσοστά καταγράφονται κάθε χρόνο στη Σουηδία και τη Δανία.
Στη Ρωσία, όπως και σε πάρα πολλές άλλες χώρες, δεν εκλείπει το φαινόμενο της ισλαμιστικής τρομοκρατίας. Ωστόσο, συγκριτικά, η χώρα αυτή δεν έχει βιώσει ούτε κατά διάνοια τα κοινωνικά προβλήματα που είχαν και έχουν η Γαλλία, η Γερμανία και οι χώρες της Σκανδιναβίας, στην ενσωμάτωση των μουσουλμανικών κοινοτήτων τους.
Τι το διαφορετικό, λοιπόν, υπάρχει στην Ευρώπη, που δεν χαρακτηρίζει σε γενικές γραμμές τη Ρωσία;
Μέρος της απάντησης έγκειται στην έλλειψη αυτοεκτίμησης και εθνικού φρονήματος, η οποία χαρακτηρίζει πολλούς ευρωπαϊκούς λαούς, όσον αφορά την πολιτιστική τους ταυτότητα και την ιστορία τους.
Υπάρχει ένα βαθύ αίσθημα καχυποψίας για κάθε εκδήλωση πατριωτισμού μεταξύ των ευρωπαϊκών πολιτικών ελίτ, λόγω των ενοχών για την περίοδο της αποικιοκρατίας, ή, στην περίπτωση της Γερμανίας, για τις φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν από τους ναζί κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Και όμως, αυτό που λείπει από τις ευρωπαϊκές κοινωνίες σήμερα και που θα έκανε τους νέους μετανάστες να αισθάνονται υπερήφανοι στη νέα τους πατρίδα είναι ο υγιής, μη επιθετικός πατριωτισμός.
Η απόρριψη και απέχθεια για τον εαυτό μας ως λαό, όπως και για τον εαυτό μας ως άτομο, μας αποξενώνει. Αυτός που περιφρονεί τον εαυτό του προσελκύει μεγαλύτερη περιφρόνηση παρά αγάπη από τους γύρω του. Το ίδιο ισχύει για έναν λαό, ο οποίος δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στην ίδια την ταυτότητά του. Δεν πρόκειται να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στους νεοαφιχθέντες στη χώρα του.
Κατά παράδοξο για πολλούς τρόπο, οι ευρωπαϊκές χώρες που επιδεικνύουν τη μεγαλύτερη ελαστικότητα προς τους νεοαφιχθέντες αντιμετωπίζουν τα περισσότερα προβλήματα. Τον Ιούνιο του 2015, π.χ., το Pew Research Center πραγματοποίησε μια μεγάλη δημοσκόπησησε ολόκληρη την Ευρώπη. Ένα από τα ερωτήματα που τέθηκαν στους πολίτες ήταν, εάν διατείνονταν θετικά ή αρνητικά προς τους μουσουλμάνους. Στη Γαλλία, μόνο το 24% του πληθυσμού εξέφρασε αρνητικές απόψεις. Στη Γερμανία το ποσοστό ήταν ακριβώς το ίδιο. Στην Ιταλία ήταν ένα απίστευτο 61%. Ωστόσο, η Γαλλία και η Γερμανία αντιμετωπίζουν περισσότερα προβλήματα στην κοινωνική ένταξη των νεοφερμένων μουσουλμάνων από ό, τι η Ιταλία.
Τα στατιστικά αυτά στοιχεία αναιρούν την ευρέως διαδεδομένη άποψη των“προοδευτικών” σχολιαστών ότι, ο λόγος για τον οποίο οι μουσουλμανικές κοινότητες δεν ενσωματώνονται κοινωνικά είναι ο "ρατσισμός" των πληθυσμών των χωρών υποδοχής στην Ευρώπη.
Αναμφισβήτητα, η ανεκτικότητα στη διαφορετικότητα δεν παύει να είναι ευγενές χαρακτηριστικό μιας προσωπικότητας. Ωστόσο, η ανεκτικότητα από μόνη της δεν επαρκεί για να λύσει τις αυξανόμενες εντάσεις στην Ευρώπη, ως αποτέλεσμα του “προσφυγικού”. Αυτό που χρειάζεται είναι ένα ισχυρό μήνυμα, που θα είναι συγχρόνως και όρος για την παραμονή τους: Oι νεοφερμένοι θα πρέπει υποχρεωτικά να υιοθετούν τα πολιτισμικά πρότυπα του λαού που τους υποδέχθηκε, ακόμη και αν αυτά συγκρούονται με τις δικές τους πολιτισμικές πρακτικές.
Ο καλύτερος τρόπος για να επιτευχθεί αυτή η προϋπόθεση δεν είναι μέσω της κοινότυπης και στείρας φλυαρίας των πολιτικών, οι οποίοι αρκούνται στο να ψηφίζουν αντιρατσιστικούς νόμους. Οι ευρωπαϊκές χώρες πρέπει να κάνουν πολλά περισσότερα,κυρίως στην κατεύθυνση της παιδείας, ώστε να προωθήσυν ένα φρόνημα υγιούς πατριωτισμού, το οποίο όλοι θα υιοθετήσουν, χωρίς αναστολές από ντροπή ή μετα-αποικιακές ενοχές.
Εάν η Ευρώπη δεν το κάνει αυτό, θα περιέλθουμε σε μια κατάσταση, όπου ο μουσουλμανικός πληθυσμός των ευρωπαϊκών χωρών θα συνεχίζει να αυξάνεται και οι λαοί θα γίνουν θύματα ενός εντεινόμενου εθνικού διχασμού.
Δεν πρόκειται για μια παρανοϊκή δυστοπική φαντασίωση. Η Γερμανία απέχει μόνο μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα από μια περιοχή που γνώρισε πρόσφατα τα ολέθρια αποτελέσματα των χριστιανικών και μουσουλμανικών εθνοτικών συγκρούσεων με τον χειρότερο δυνατό τρόπο: τη Βοσνία. Ήρθε η ώρα να αντλήσει διδάγματα από αυτή την τραγωδία, προτού η Ευρώπη καταστραφεί αμετάκλητα.
0 comments