Σάββας Καλεντερίδης
Προχθές, με την ανακήρυξη του Κυριάκου Μητσοτάκη ως ένατου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, πέρα από το γεγονός αυτό καθεαυτό, στο οποίο θα κάνουμε σχετική αναφορά, είδαμε την πολιτική να μετατρέπεται σε βούρκο και τους πολιτικούς να κυλιούνται κυριολεκτικά μέσα σ' αυτόν! Τι εννοούμε, για να μην παρεξηγηθούμε.
Είναι φυσικό έπειτα από έναν προεκλογικό αγώνα οι βασικοί συνεργάτες και υποστηρικτές του νικητή να παρευρίσκονται στα επινίκια και να συνωστίζονται, τι λέξη κι αυτή, για να κερδίσουν μια χειραψία και μια φωτογραφία με τον νικητή. Αλλωστε, μαζί έδωσαν τον αγώνα, μαζί πέρασαν δύσκολες ώρες, αγωνιώντας για την πορεία της προεκλογικής εκστρατείας και το αποτέλεσμα.
Το να βλέπεις, όμως, πολιτικούς που όχι μόνο δεν συμμετείχαν στις αγωνίες και στους κόπους της προεκλογικής εκστρατείας, αλλά υποστήριζαν άλλους υποψηφίους να συνωστίζονται στο γραφείο του νικητή, να προσπαθούν να τον εναγκαλιστούν και να πάρουν μια θέση στο κάδρο των νικητών είναι το τσαλαβούτημα στον βούρκο που λέγαμε.
Πώς είναι δυνατόν ένας τέτοιος πολιτικός, που εξευτελίζεται ενώπιον των τηλεοπτικών καμερών και ενώπιον του κόσμου, να υπηρετήσει το συμφέρον του πολίτη και της πατρίδας;
Είναι κι αυτός ένας από τους λόγους που έχει απαξιωθεί η πολιτική, η οποία με τη σειρά της έχει οδηγήσει στην απαξίωση και την καταστροφή την κοινωνία και την ίδια την Ελλάδα.
Να πάμε τώρα στην εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας αναλαμβάνει τα ηνία της παράταξης σε μια περίοδο που η κατάσταση στη χώρα παραμένει κρίσιμη, ενώ είναι σε εξέλιξη διαδικασίες που είναι δυνατόν να οδηγήσουν σε «λύση» δύο κεντρικά ζητήματα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Το ένα είναι το Κυπριακό, όπου ο... διεθνής παράγων προσπαθεί να βάλει από την καπνοδόχο ένα νέο «σχέδιο Ανάν», οδηγώντας στον θάνατο την Κυπριακή Δημοκρατία, ένα κράτος με διεθνή νομιμοποίηση, μέλος του ΟΗΕ και της Ε.Ε., και ανοίγοντας τον δρόμο για τη δημιουργία ενός νέου κράτους, στο οποίο θα καταπατάται κάθε έννοια ισονομίας και ισοπολιτείας, ενώ με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα νομιμοποιούνται τα αποτελέσματα της εισβολής του 1974.
Μακροπρόθεσμος στόχος των επιβουλέων του νησιού της Αφροδίτης, μια Κύπρος χωρίς Ελληνες.
Το άλλο ζήτημα είναι αυτό της ΠΓΔΜ, το οποίο επίσης ο διεθνής παράγων χρησιμοποιεί ως πολιορκητικό κριό για να μετατραπεί η Θεσσαλονίκη σε μια «πολυεθνική και πολυπολιτισμική και ανοικτή πόλη» και βλέπουμε σε επόμενη φάση για τα επόμενα...
Για τα ζητήματα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας έχει θέσεις που σε κάποιον βαθμό ταυτίζονται με εκείνες του... διεθνούς παράγοντα.
Η περιρρέουσα περί τον Κυριάκο ατμόσφαιρα για τα ζητήματα αυτά δεν διαφέρει από αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ, του Φίλη, του Λιάκου και της Ρεπούση.
Γι' αυτό δεν μπορεί να θεωρείται τυχαία η τοποθέτηση ως επικεφαλής στον τομέα στρατηγικού σχεδιασμού του ερίτιμου κ. Νίκου Γεωργιάδη, ο οποίος, μιλώντας στον ραδιοσταθμό 9,84 το 2005, ων μάλιστα βουλευτής Κέρκυρας, είπε:
«Δεν μπορούμε να αποφασίσουμε εμείς πώς θα λέγεται η διπλανή χώρα όσο κι αν δε μας αρέσει και εμένα με ενοχλεί κατάφωρα να λέγεται Μακεδονία, αλλά δεν είναι δυνατόν να έχω την απαίτηση να αποφασίζω εγώ πώς θα λέγεται η διπλανή χώρα. Αντίθετα, χάνουμε τεράστιες δυνατότητες διπλωματικής παρέμβασης και επιρροής λόγω του ότι εμμένουμε σε αυτή την, κατά την άποψή μου, μπούρδα».
Ο εν λόγω κύριος, πέραν του ότι φέρεται πως έχει ειδικές σχέσεις με εξωτερικούς παράγοντες και εμπλοκή σε μια σειρά από άλλες υποθέσεις, με δηλώσεις του έχει πάρει θέση:
- υπέρ μιας χαλαρής μεταναστευτικής πολιτικής,
- υπέρ της ελληνοτουρκικής φιλίας,
- υπέρ του βιβλίου Ιστορίας της κυρίας Ρεπούση,
- υπέρ του Σχεδίου Ανάν,
- υπέρ κάθε είδους μειονοτήτων...
Με δεδομένο αυτό και με δεδομένο ότι τα τιμολόγια της SIEMENS αλλά και οι στενές σχέσεις του ιδίου και της οικογένειάς του με τη γερμανική εταιρία-διαφθορέα τον καθιστούν ευάλωτο σε εξωτερικές πιέσεις, που θα είναι μεγάλες, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πρέπει να προετοιμαστεί, να ετοιμάσει τις άμυνές του, αν φυσικά θέλει να υπερασπιστεί όσα υπερασπίστηκε ο Κώστας Καραμανλής τη δεκαετία του 2000.
Αν όχι, αλλάζει το πράμα...
δημοκρατία
0 comments