Πρώτη δημοσίευση 28 Φεβρουαρίου του 2012
Ακολουθεί αυτούσιο απόσπασμα από το βιβλίο "Παράδοση Οτζαλάν: Η Ώρα της Αλήθειας"
του Σάββα Καλεντερίδη
Πριν από 40 ημέρες, κρίθηκε η αξιοπιστία μας από τις δηλώσεις Μεσούτ Γιλμάζ για τις πυρκαγίες στα ελληνικά δάση. Τώρα, κρίνεται και πάλι από το βιβλίο του Μεχμέτ Αλί Μπιράντ.
Από τα αποσπάσματα που διάβασα, όσον αφορά στα διαδραματισθέντα στην Κένυα, ο Μπιράντ γράφει ανακρίβειες. Για τα της Άγκυρας, σχεδόν ταυτίζονται με όσα έγραψα στο βιβλίο.
Ποια είναι η διαφορά;
Ότι για το δικό μου βιβλίο έγιναν ελάχιστες αναφορές από τα ελληνικά ΜΜΕ και από τους Έλληνες δημοσιογράφους.
Ο καθένας λοιπόν μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του, για την κατάντια της Ελλάδος και των Ελλήνων!!!
Και εννοώ κι εκείνους που τον παρέδωσαν, κι εκείνους, ειδικά τους δημοσιογράφους, που έκαναν γαργάρα την αλήθεια και κάλυπταν τους συνεργάτες της CIA και των Τούρκων τόσα χρόνια!
Για τους "δημοσιογράφους", που προσπαθούσαν να με δολοφονήσουν ηθικά, παίρνοντας στη συνέχεια μαύρο χρήμα για τα "περιοδικά" τους ή δωράκια εκπομπές από τη δημόσια τηλεόραση, έχω να πως ότι πράγματι, είναι "άξιος ο μισθός τους" και τους αφήνω στη χλεύη των συναδέλφων τους. Αυτοί ξέρουν!
Και εννοώ κι εκείνους που τον παρέδωσαν, κι εκείνους, ειδικά τους δημοσιογράφους, που έκαναν γαργάρα την αλήθεια και κάλυπταν τους συνεργάτες της CIA και των Τούρκων τόσα χρόνια!
Για τους "δημοσιογράφους", που προσπαθούσαν να με δολοφονήσουν ηθικά, παίρνοντας στη συνέχεια μαύρο χρήμα για τα "περιοδικά" τους ή δωράκια εκπομπές από τη δημόσια τηλεόραση, έχω να πως ότι πράγματι, είναι "άξιος ο μισθός τους" και τους αφήνω στη χλεύη των συναδέλφων τους. Αυτοί ξέρουν!
Ακολουθεί αυτούσιο απόσπασμα από το βιβλίο "Παράδοση Οτζαλάν: Η Ώρα της Αλήθειας"
10. Πως στήθηκε η προδοσία
Στο σημείο αυτό πρέπει να γίνει ένας απολογισμός. Ο Άπο βρέθηκε στα χέρια των Τούρκων και κάποιοι από την ελληνική κυβέρνηση έπαιξαν τον πλέον καθοριστικό ρόλο σ’ αυτό. Πως όμως φθάσαμε ως εδώ;
Πρώτον, αν και του είχε διαμηνυθεί με κάθε τρόπο να μην το κάνει, ο Άπο επέλεξε και ήλθε στην Ελλάδα, κάτω από καθεστώς τεράστιας πίεσης που ασκήθηκε σ’ αυτόν από τη Ρωσία, η οποία με τη σειρά της πιέσθηκε από τις ΗΠΑ, αν η Μόσχα δεν συμμετείχε συνειδητά στην όλη επιχείρηση, ειδικά μετά την κορύφωση των πιέσεων της Ουάσιγκτον προς την ιταλική κυβέρνηση, τα μέσα Δεκεμβρίου 1998.
Δεύτερον, μπροστά στην ατυχή επιλογή απελπισίας ενός κατατρεγμένου ηγέτη εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, ενός αγωνιστή της ελευθερίας, η ελληνική κυβέρνηση δεν κατόρθωσε να εκτιμήσει ψύχραιμα την κατάσταση και να κάνει ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση. Αντέδρασε τουλάχιστον σπασμωδικά και στην ουσία παραδόθηκε στις εξελίξεις. Ο Άπο, είναι ηγέτης, είναι αγωνιστής, αλλά είναι και άνθρωπος, ενώ η Ελλάδα είναι κράτος, με αρχές, παραδόσεις και ιστορία. Ένα κράτος, μάλιστα, που χτίστηκε εκτός των άλλων και πάνω στο αίμα εκατοντάδων Φιλελλήνων, που πολέμησαν στο πλευρό των Ελλήνων αγωνιστών του 1821, τρομοκρατών, σύμφωνα με τη λογική της Άγκυρας, των ΗΠΑ και δυστυχώς ορισμένων Ελλήνων. Μπροστά στο λάθος ενός απελπισμένου και κυνηγημένου ανθρώπου, όμως, το ελληνικό κράτος συμπεριφέρθηκε και αυτό σαν άνθρωπος και δεν αντέδρασε απλά με ένα άλλο λάθος. Κάτι χειρότερο. Υπέκυψε στις εξωφρενικές πιέσεις των ΗΠΑ και της Άγκυρας και δεν πρόδωσε μόνο τον Άπο, πρόδωσε και την ίδια την ιστορία του.
Τρίτον, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις και τα στοιχεία που παρατέθηκαν σε αυτό το βιβλίο, κατά πάσα πιθανότητα οι ΗΠΑ ήσαν αυτές που υπέδειξαν στην ελληνική κυβέρνηση το Ναϊρόμπι, έδρα της CIA και των άλλων αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών, για να πάρουν στη συνέχεια από εκεί τον Άπο και να τον παραδώσουν στους Τούρκους.
Τέταρτον, η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε τουλάχιστον την πρόνοια να χειριστεί την υπόθεση πολιτικά, σύμφωνα με την πρόταση του Αλέκου Παπαδόπουλου, που ζητούσε τη σύλληψη του Άπο και την αντιμετώπιση του θέματος μέσα από τους θεσμούς και τους νόμους. Έτσι, δέχτηκε να αναθέσει την υπόθεση στις μυστικές υπηρεσίες, να γίνει δηλαδή υποχείριο της CIA και της ΜΙΤ, εμπλέκοντας μάλιστα με τρόπο καταστροφικό δύο εν ενεργεία διπλωμάτες και εμένα.
Πέμπτον, ο πρωταγωνιστής της υπόθεσης Οτζαλάν, σύμφωνα με την εκτίμησή μου, ήταν ο πρωθυπουργός. Η παράδοση Οτζαλάν δεν ήταν κάτι στιγμιαίο, για να το φορτωθεί ένας υπουργός ή ένας Καλεντερίδης. Ήταν μια υπόθεση που εξελίχτηκε επί 15 μέρες, υπό τον συντονισμό του πρωθυπουργού. Ο Σωκράτης Κοσμίδης ήταν αυτός που ενημέρωνε τον πρωθυπουργό για τις εξελίξεις.
Έκτον, στον τρόπο χειρισμού της υπόθεσης του Οτζαλάν από τον πρωθυπουργό, σύμφωνα με την εκτίμησή μου, καθοριστικό ρόλο έπαιξε το σύνδρομο των Ιμίων, για το οποίο έχω κάνει πιο πάνω σύντομη ειδική αναφορά. Δηλαδή, ο Σημίτης, πίσω από το θέμα της έλευσης του Άπο, από την πρώτη στιγμή που το έμαθε, είδε μια κίνηση κάποιωνεξ αντικειμένου προβοκατόρων να τον εκθέσουν στην πίεση των Αμερικανών. Έτσιεγωιστικά είδε το θέμα και δεν κατάφερε να το δει σαν πρωθυπουργός της Ελλάδας. Αυτό καθόρισε την παραπέρα στάση και αποφάσεις του.
Έβδομον, ο Πάγκαλος, δυστυχώς γι’ αυτόν, για την ιστορία του και την προσφορά του στο έθνος και την πατρίδα, που είναι μεγάλη, δεν είδε μακριά και δέχτηκε να παίξει τον άχαρο ρόλο που του ανέθεσε ο πρωθυπουργός. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Το ίδιο ισχύει και για τον Σταυρακάκη.
Όγδοον, όσοι έπαιξαν στην ουσία το ρόλο του καταδότη στους Αμερικανούς και στους Τούρκους, κατά την άποψή μου αιχμαλωτίστηκαν πολιτικά και φαλκίδευσαν το πολιτικό τους μέλλον, γιατί οι Τούρκοι και οι Αμερικανοί γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα. Τους έχουν ομήρους. Άσχετα με το αν τους προστάτεψε ο Ετζεβίτ δηλώνοντας δημόσια την επόμενη της σύλληψης του Άπο: «Δεν μπορώ να πω ποιοι είναι αυτοί που μας βοήθησαν. Πρέπει να τους προστατέψω, να μην τους φέρω σε δύσκολη θέση».
Ένατον, από τη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στο Ναϊρόμπι ήταν αδύνατον να σωθεί ο Άπο. Αποτελεί περίπου απόδειξη το γεγονός ότι Τούρκοι και Αμερικανοί δεν έκαναν κανέναν διάβημα στην Ελλάδα από τη στιγμή της προσγείωσής μας στο Ναϊρόμπι μέχρι τις 15 Φεβρουαρίου, μέρα που συνέλαβαν τον Άπο. Απλά περίμεναν να βγάλουμε τον Οτζαλάν από την πρεσβεία, για να τον παραλάβουν. Η λύση του ΟΗΕήταν, ίσως, η μόνη λύση. Το θέμα είναι ότι αυτό δεν απασχολούσε την Αθήνα, μάλλον το αντίθετο θα έλεγα την απασχολούσε και δεν μπορούσαμε να πάρουμε εμείς μια τέτοια πρωτοβουλία. Ίσως θα έπρεπε.
Δέκατον, ο Κωστούλας, ο Διακοφωτάκης κι’ εγώ προσπαθήσαμε να χειριστούμε μια κατάσταση, που ήταν από την αρχή μέχρι το τέλος υπονομευμένη από το ίδιο το ελληνικό κράτος και την κυβέρνηση. Από την αρχή μέχρι το τραγικό τέλος βαδίζαμε πάνω στην κόψη του ξυραφιού. Αυτή η λαϊκή έκφραση στην κυριολεξία τα λέει όλα. Εύχομαι να μην τύχει τέτοια εμπειρία σε κανέναν υπάλληλο του ελληνικού κράτους και μάλιστα σε αξιωματικό.
Τέλος, επειδή δεν θέλω να αδικώ κανέναν (ξέρω πολύ καλά πώς είναι να σε αδικούν), αν κάποια στιγμή προκύψουν στοιχεία ότι υπήρχε ένα σχέδιο για να σωθεί ο Οτζαλάν από τη στιγμή που προσγειωθήκαμε στο Ναϊρόμπι, σχέδιο το οποίο για οποιονδήποτε λόγο ακυρώθηκε ή τορπιλίστηκε, τότε θα αποδειχτεί ότι τα στοιχεία και, κυρίως, οι εκτιμήσεις αυτού του κεφαλαίου χρειάζονται αναθεώρηση.
Ας δούμε όμως τι γινόταν στην άλλη πλευρά του λόφου, όσο διαρκούσε η επιχείρηση Αθήνα-Μινσκ-Κέρκυρα-Ναϊρόμπι.
10. Η άλλη πλευρά του λόφου
Είναι 28 Ιανουαρίου και βρισκόμαστε στη Ρωσία. Οι Τούρκοι τα έχουν βρει με τους Ρώσους και το μόνο που απομένει είναι να βρεθεί η χώρα που θα υποδεχτεί τον Άπο. Την 29 Ιανουαρίου, μόλις ο Άπο πέταξε για Αθήνα, οι Ρώσοι ενημέρωσαν τους Τούρκους και τους Αμερικανούς. Το ίδιο βράδυ που ο Άπο έφθασε στην Ελλάδα, ο Τούρκος πρέσβης στην Αθήνα Τατζάν Ιλτέμ τηλεφώνησε στο διευθυντή της αρμόδιας διεύθυνσης του υπουργείου εξωτερικών, πρέσβη Κώστα Γεροκωστόπουλο, και τον ρώτησε για το θέμα, ενώ την άλλη μέρα το πρωί, 30 Ιανουαρίου, επέδωσε διάβημα στην ελληνική κυβέρνηση για την παρουσία του Άπο στην Αθήνα.
Στις 2 Φεβρουαρίου ο διοικητής της ΜΙΤ Σενκάλ Ατασαγκούν είχε ενημερωθεί από τους Αμερικανούς και ίσως και από κάποιους στην Αθήνα, ότι ο Άπο πετούσε για Ναϊρόμπι. Μετά την ενημέρωση αυτή και με τη βεβαιότητα που του έδινε η επιλογή της αφρικανικής χώρας, δήλωνε στους δημοσιογράφους που είχε καλέσει για γεύμα την ίδια μέρα που φθάσαμε στο Ναϊρόμπι, ότι «θα συλλάβουμε τον Άπο. Έχει κλειδωθεί στο έδαφος».
Στις 4 Φεβρουαρίου ο σταθμάρχης της CIA στην Άγκυρα έκανε πρόταση στο διοικητή της ΜΙΤ Σενκάλ Ατασαγκούν για παράδοση του Άπο στις τουρκικές αρχές. Η πρόταση έγινε αποδεκτή από την τουρκική κυβέρνηση και υπογράφηκε σχετικό πρωτόκολλο, σύμφωνα με το οποίο η Αμερική θα παρέδιδε σώο τον Οτζαλάν στην Τουρκία και αυτή θα αναλάμβανε την υποχρέωση να μην τον σκοτώσει, να τον δικάσει σε μια δίκαια δίκη και να προχωρήσει σε παραχώρηση δικαιωμάτων στους Κούρδους.
Στις 6 Φεβρουαρίου οι Τούρκοι ήδη άρχισαν να ετοιμάζουν τη φυλακή του Ιμραλί, για να φυλακίσουν τον Άπο, που θεωρούσαν ότι τον είχαν ήδη στα χέρια τους. Σύμφωνα με τη λογική τους, δηλαδή, εμείς που τον είχαμε στα χέρια μας στο Ναϊρόμπι, ήμασταν Τούρκοι. Μάλιστα!!!
Στις 7 ή 8 Φεβρουαρίου, ομάδα Τούρκων που αποτελούνταν από στελέχη της ΜΙΤ και της Διεύθυνσης Ειδικών Επιχειρήσεων του ΓΕΕΘΑ πέταξε με ιδιωτικό αεροπλάνο για το αεροδρόμιο Έντεμπε της Ουγκάντα, κατόπιν άδειας που έδωσε προσωπικά ο πρόεδρος της Ουγκάντα Μουσεβένι, μετά από παρέμβαση του εκεί σταθμάρχη της CIA.
Πριν φθάσουν οι Τούρκοι στην Ουγκάντα, σύμφωνα με τον έγκυρο δημοσιογράφοΜουράτ Γετκίν της εφημερίδας Ραντικάλ, οι Αμερικανοί έδειξαν να υπαναχωρούν από την υλοποίηση του σχεδίου. Οι Τούρκοι όμως ήδη ήξεραν ότι ο Άπο βρίσκεται την κατοικία του Έλληνα πρέσβη. Δεν γνωρίζω τι ήταν αυτό που έκανε τους Αμερικανούς να υπαναχωρήσουν, έστω και προς στιγμήν. Θα είχε ενδιαφέρον όμως κάποια στιγμή να μάθουμε. Επίσης, θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε πώς οι Τούρκοι ήξεραν συγκεκριμένα ότι ο Άπο κρύβεται στην κατοικία του πρέσβη.
Μετά την εμπλοκή στο Ναϊρόμπι και την άρνηση του Άπο να βγει από την πρεσβευτική κατοικία, οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να εγκατασταθούν σε ένα ξενοδοχείο, κοντά στο αεροδρόμιο του Έντεμπε, περιμένοντας εμάς (τον Κωστούλα, τον Διακοφωτάκη και μένα), να εκτελέσουμε τις εντολές που παίρναμε από την Αθήνα και στη συνέχεια να πετάξουν στο Ναϊρόμπι και να παραλάβουν τον Άπο. Είπαμε, να μην το ξαναζήσει κανένας αξιωματικός αυτό που έζησα.
Σύμφωνα με προσωπική μαρτυρία του προέδρου Μουσεβένι στον Κωστούλα και στονΠάνο Παναγιωτόπουλο, λίγες μέρες μετά τους Τούρκους, η αγγλική ΜΙ6 ζήτησε άδεια να σταθμεύσει στο Έντεμπε ένα αεροπλάνο με Άγγλους ένοπλους πρώην κομάντο. Η ομάδα αυτή ήταν ο άλλος «θίασος», που είχαν νοικιάσει Άγγλοι, Αμερικανοί και Τούρκοι και τους προόριζαν για μας. Ήταν οι μέρες που δεχόμασταν τις αφόρητες πιέσεις από την Αθήνα. Ο Μουσεβένι το αρνήθηκε.
Μετά, οι Τούρκοι ετοιμάστηκαν να πετάξουν για Ναϊρόμπι. Τους είχαν πει από την Άγκυρα ότι θα παραλάμβαναν τον Οτζαλάν από ένα ξενοδοχείο. Ήταν τότε που είχε πει ο Παπαϊωάννου στον Διακοφωτάκη ότι θα έλθει ο «θίασος» από την Αθήνα, θα βάλει τον Άπο σε ένα σεντόνι και «θα τον αφήσει σε ένα ξενοδοχείο». Μάλιστα.
Όταν στράβωσε κι’ αυτό το σχέδιο και δεν υπήρχε άλλη λύση, τότε, τη Δευτέρα, 15ηΦεβρουαρίου, κλήθηκε επιτακτικά ο Κωστούλας στο κενυατικό υπουργείο εξωτερικών και εκεί έγινε η «συμφωνία», για να μας βοηθήσει το κενυατικό κράτος και να πάει ο Άπο όπου θέλει.
Οι Τούρκοι που περίμεναν τόσες μέρες στο Έντεμπε, πέταξαν την ίδια μέρα για το Ναϊρόμπι. Εκεί περίμεναν πάνω στο αεροπλάνο και απλά παρέλαβαν τον Οτζαλάν από Κενυάτες και Αμερικανούς.
Όλα τα παραπάνω που αφορούν την άλλη πλευρά του λόφου, έχουν γραφεί στον τουρκικό τύπο και έχουν διασταυρωθεί από τα πιο επίσημα στόματα. Η μαρτυρία Μουσεβένι έγινε το 2002 στον Κωστούλα και τον Πάνο Παναγιωτόπουλο, όταν ο πρόεδρος της Ουγκάντα επισκέφθηκε επίσημα τη χώρα μας.
Μπορεί να χάσαμε τον Άπο στο αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι, η υπόθεση όμως δεν έχει τελειώσει. Ας δούμε τι έγινε στη συνέχεια.
0 comments