ΕΛΛΑΔΑ, ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΗ
ΠΟΛΙΤΕΙΑ,
ΣΤΗΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ.
«Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα, όπου μας εύρει
μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι
αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα.»
«Οι Έλληνες είναι ένας μεγάλος λαός, αλλά η
Ελλάδα δεν είναι κράτος» είπε πρόσφατα ο Γιούνκερ. Στην πραγματικότητα το
Ελληνικό κράτος είναι ένα κράτος αποτυχημένο. Και η ρίζα του κακού, η αιτία της
αποτυχίας του είναι η ανηθικότητα και ο ληστρικός χαρακτήρας του πολιτικού
συστήματος και της οικονομικής «ελίτ»-«μη ελίτ», που νεμόταν τους πόρους και
τον παραγόμενο πλούτο της.
Ο Αντικαγκελάριος
και Υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, δήλωσε ότι «η ελίτ στην Ελλάδα λεηλατούσε τη χώρα για
πολλά χρόνια και η Ευρώπη απλώς κοιτούσε». Στην πραγματικότητα όμως η χώρα
δεν απέκτησε ποτέ ελίτ, δεν είχε ποτέ μια εθνική αστική τάξη, που να αποτελέσει
τον εθνικό κορμό ανάπτυξης και λειτουργίας του κράτους έθνους των Ελλήνων, αλλά
μια κομπραδόρικη παρασιτική αστική τάξη, που είχε διαφθείρει και εξουδετερώσει
κάθε ουσιώδη θεσμική λειτουργία του κράτους, προκειμένου να απομυζά και να
καρπούται μονοπωλιακά τον κρατικό κορβανά. Χαρακτηριστικές είναι και οι
αποκαλύψεις του πρώην υπουργού διαφθοράς κ. Νικολούδη, ότι οι μίζες στο
Υπουργείο Άμυνας ήταν 4% θεσμοθετημένα (!!!!), ότι όλες οι συμβάσεις του
Ελληνικού Δημοσίου είχαν μίζα που κυμαινόταν από 2-2,5%, και ότι στα νοσοκομεία η μίζα έφτανε μέχρι
23%.
Αυτός ο
εσμός του πολιτικού συστήματος της κομματοκρατίας και της κρατικοδίαιτης
παρασιτικής αστικής τάξης είναι η αιτία της χρεοκοπίας του κράτους-έθνους των
Ελλήνων διαχρονικά, από την δολοφονία του Ι. Καποδίστρια το 1831 μέχρι και
σήμερα.
Αυτό το
καρκίνωμα της Ελληνικής Κοινωνίας, που οδήγησε την χώρα στη χρεοκοπία και στα νύχια των διεθνών τοκογλύφων
του πειρατικού καπιταλισμού, ανέλαβε εργολαβικά και το έργο της «σωτηρίας της»,
προκειμένου αφενός μεν να διατηρήσει την
θέση της στο σβέρκο του Ελληνικού λαού ως διαχειρίστρια των ξένων
δανειστών, αφετέρου δε να διατηρήσει τα προνόμιά της και την συνέχεια του
συστήματος του διαχρονικού πλουτισμού της.
Άργησαν
οι Ευρωπαίοι να καταλάβουν την πραγματική αιτία της Ελληνικής χρεοκοπίας, και
όταν το κατάλαβαν ήταν πλέον αργά για την επιχείρηση διάσωσης της χώρας, γι’
αυτό και δρομολόγησαν το Grexit,
θέλοντας να αποβάλλουν το Ελληνικό οικονομικο-πολιτικό καρκίνωμα από την ζώνη
του ευρώ.
Σύσσωμη
τότε η κομματοκρατία, συμπεριλαμβανομένου και του δήθεν αντιμνημονιακού Τσίπρα,
έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να παραμείνουν στη ζώνη του Ευρώ με κάθε τίμημα ,
σε βάρος της κοινωνίας και της οικονομίας, προκειμένου να αποφύγουν την ευθύνη της διοίκησης και της σωτηρίας της χώρας
εκτός Ευρώπης, διατηρώντας όμως ταυτόχρονα άθικτους τους θεσμούς και τις δομές στις
οποίας βασιζόταν η πολιτική κυριαρχία της.
Έτσι η κομματοκρατία, επί πέντε
χρόνια, δοκίμασε κάθε δυνατή συνεργασία,
εναλλαγή και διαδοχή στο τιμόνι της χώρας, προκειμένου να εξαγοράσει πολιτικό χρόνο και
να διασώσει την πολιτική της κυριαρχία, πουλώντας ψεύτικες και φτηνές ελπίδες
στην Ελληνική Κοινωνία «ότι λεφτά
υπάρχουν», «ότι διαφαίνεται φως στο βάθος του τούνελ», ότι των θυσιών θα
ακολουθήσει το “success story”,
και τελευταία με τον Τσίπρα και την «πρώτη φορά αριστερά» ότι θα «σκίσει τα
μνημόνια» και ότι θα επιτύχει την «διαγραφή του χρέους».
Το αποτέλεσμα της τυχοδιωκτικής
πολιτικής των κομμάτων όλου του φάσματος της κομματοκρατίας ήταν η ύφεση της
ελληνικής οικονομίας να ταυτίζεται με την Μεγάλη Ύφεση που βίωσαν οι ΗΠΑ την
δεκαετία του ’30, η εξάρθρωση της παραγωγικής βάσης της χώρας και η συρρίκνωση της
οικονομίας κατά 1/4, ενώ το 1/4 του πληθυσμού βρίσκεται εκτός αγοράς εργασίας, και
τα νούμερα ανεβαίνουν δραματικά σε ό,τι έχει να κάνει με τους νέους, αφού
σχεδόν οι μισοί από αυτούς δεν έχουν καταφέρει να ενταχθούν στην εργατική βάση.
Ο
Τσίπρας και η αριστερο-δέξια κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που αποτέλεσαν την
τελευταία μετάλλαξη, την ύστατη εφεδρεία και το τελευταίο χαρτί του
μεταπολιτευτικού κύκλου, εισήλθε σε βραχύ χρονικό διάστημα στον αποτεφρωτήρα της
ιστορίας, έχοντας συμπληρώσει μόλις ένα χρόνο στην εξουσία, αφού μετά τις πολιτικές
κωλοτούμπες της παραβίασης της εντολής του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος της 5ης
Ιουλίου και της υπογραφής του 3ου μνημονίου, συνειδητοποιώντας ότι
δεν του βγαίνουν τα νούμερα για να επιτύχει την πρώτη αξιολόγηση , ώστε να
κατορθώσει να πάει σε συζήτηση για την διαγραφή μέρους του χρέους, επιτέθηκε
ολομέτωπα στα μικρά και μεσαία στρώματα της κοινωνίας μέσω του ασφαλιστικού και
του φορολογικού, προκειμένου να προβεί στην δήμευση του 80% του εισοδήματός τους.
Η επίθεση αυτή στην ραχοκοκαλιά
της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, συσπείρωσε τους μικρομεσαίους και
οδήγησε στις πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις , με αποκορύφωση την πρωτοφανή
Γενική Απεργία της 4ης Φεβρουαρίου , η οποία αποτελεί την αρχή
του τέλους της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και κατέδειξε για πρώτη φορά την
συμπόρευση της μισθωτής εργασίας με τα αυτοαπασχολούμενα στρώματα των πόλεων
και την μικρομεσαία αγροτιά , σε ένα ενιαίο, αρραγές και ακομμάτιστο
μέτωπο, ενάντια στην κατεδάφιση του ασφαλιστικού συστήματος και την ληστρική
φορολογία , που οδηγεί στην καταστροφή τους .
Στην πολιτική αποτέφρωση της κυβέρνησης
όμως συνέβαλε τόσο η στάση των θεσμών, όσο και η θέση του ΔΝΤ , το οποίο δια
στόματος Τομσεν , δημοσίευσε άρθρο με το
οποίο ανακοίνωσε ότι «θα χρειαστούν μέτρα 4-5% του ΑΕΠ (7-9 δις
ευρώ) μέχρι το 2018, για να επιτευχθεί το συμφωνηθέν πρωτογενές πλεόνασμα 3,5%
του ΑΕΠ, κάτι που δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς μείωση των συντάξεων». Η
συγκεκριμένη στάση των δανειστών, οδηγεί αναγκαστικά στην ανατροπή του «εργόχειρου»
Κατρούγκαλου και του «εισπρακτικού» σχεδιασμού της κυβέρνησης, που οδηγούσε
στην καταστροφή της εναπομείνασας στην χώρα οικονομικής δραστηριότητας και τον
ενταφιασμό της μικρομεσαίας τάξης, προκειμένου να διασωθεί η μη παραγωγική
κομματική πελατεία της κυβέρνησης.
Game over, τόσο για την κυβέρνηση, όσο και για σύμπασα την
αντιπολίτευση, που σε καμία περίπτωση δεν θέλει να επανέλθει στο τιμόνι της χώρας,
ενόψει της έναρξης της αντίστροφης μέτρησης για την επίσημη χρεοκοπία της χώρας
που είναι ήδη ήδη καθ’ οδόν.
Την χαριστική βολή στο πολιτικό
σύστημα της μεταπολίτευσης έδωσε η πρόσφατη κατάρρευση του Χρηματιστηρίου Αθηνών,
το οποίο έκλεισε στις 450 μονάδες, όταν στις 31 Δεκεμβρίου 2015 ήταν στις 631
μονάδες. Η γιγαντιαία πτώση έχει επίκεντρο την κατακρήμνιση των τραπεζικών
μετοχών λόγω της αποχώρησης ξένων κεφαλαίων. Τα χρηματιστήρια βέβαια υποχωρούν
παγκοσμίως, καθώς αρχίζουν να εμφανίζονται και πάλι συνθήκες παγκόσμιας
χρηματοπιστωτικής κρίσης. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες βρίσκονται σε εξαιρετικά
εύθραυστη κατάσταση. Η αθηναϊκή κατάρρευση όμως εκφράζει και την ξεχωριστή
αδυναμία της ελληνικής οικονομίας.
Σύμπαν το πολιτικό σύστημα πλέον
πνέει τα λοίσθια, ανίκανο να αντιδράσει, χωρίς πυξίδα, χωρίς σχέδιο, χωρίς
ηγεσίες, ενώ η χώρα παρασύρεται ακυβέρνητη από τις επερχόμενες κοσμογονικές καταιγίδες
που την πλήττουν θανάσιμα , θέτοντας σε κίνδυνο την επιβίωσή της .
Το προσφυγικό και η δραματική
τροπή που έχει πάρει για την χώρα και την Ευρώπη, κινδυνεύει να μετατρέψει την
χώρα στην αποθήκη προσφύγων-μεταναστών της,
την ίδια στιγμή που η Τουρκία επιτυγχάνει τόσο την πληθυσμιακή της διάβρωση όσο
και την χρηματοδότηση της ΕΕ για το εγχείρημά της.
Η επερχόμενη νέα παγκόσμια
χρηματοπιστωτική κρίση υπερχρέωσης της Δύσης, σε συνδυασμό με την επίσης επερχόμενη
παγκόσμια γεωπολιτική καταιγίδα του σχεδιαζόμενου
πολέμου στη Συρία, και τον επακόλουθο διαμελισμό της Τουρκίας, αποτελούν
θανάσιμο κίνδυνο για την ίδια την επιβίωση και την ακεραιότητα της χώρας , σε
μια στιγμή που η χώρα βρίσκεται κυριολεκτικά ακυβέρνητη και με την κοινωνία
εξαντλημένη από τον εξαετή οικονομικό αρμαγεδώνα που της επεβλήθη .
Πλέον ούτε οι εκλογές, ούτε η παραίτηση
της κυβέρνησης και ο σχηματισμός οικομενικής κυβέρνησης, αλλά ούτε και η
παραμονή της κυβέρνησης στην εξουσία μπορούν να αποτρέψουν την επερχόμενη
καταστροφή.
Μοναδική λύση πλέον για την χώρα
είναι η ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τις υπάρχουσες υγιείς δυνάμεις του
έθνους, που θα βασιστούν στην νεοπαγή κοινωνική
συμμαχία της ραχοκοκαλιάς της Ελληνικής Κοινωνίας που αποτυπώθηκε στην Γενική
Απεργία της 4ης Φλεβάρη, για να γκρεμίσουν το καθεστώς της κομματοκτρατίας
και να εγκαθιδρύσουν την 4η Ελληνική Δημοκρατία, επιφέροντας
ουσιώδεις αλλαγές στο πολίτευμα, στους θεσμούς , στην νομοθεσία και την διοικηση της χώρας βασισμένες στην πολιτική και
πολιτειακή παράδοση των κοινών των Ελλήνων.
Είθε πάνω στα θεσμικά ερείπια της σημερινής Βουλής και πρώην Βασιλικών Ανακτόρων, όπου στεγάστηκε θεσμικά η Κομματοκρατία , που είναι
υπεύθυνη για την χρεωκοπία της χώρας και την πολύχρονη και επονείδιστη κατοχή της
, τις περίπου 20.000 αυτοκτονίες πολιτών, την νέα μετανάστευση του επιστημονικού κεφαλαίου της, την εργασιακή γενοκτονία της νεολαίας της, να θεμελιωθεί η νέα Πνύκα της πραγματικής Ελληνικής Δημοκρατίας.
Πολυχρόνης Καρσαμπάς
0 comments