Αν τα κυριακάτικα απομεσήμερα συνεχίζονταν επί μήνες, πού θα κατέληγε η ανθρωπότητα, απαλλαγμένη πια από το μόχθο, ελεύθερη από το βάρος της πρώτης κατάρας;
Η εμπειρία θα άξιζε τον κόπο. Είναι κάτι περισσότερο από πιθανό ότι το έγκλημα θα απόβαινε η μοναδική διασκέδαση, ότι η κραιπάλη θα φαινόταν αθωότητα, το ουρλιαχτό μελωδία και ο σαρκασμός τρυφερότητα. Η αίσθηση του ατελεύτητου χρόνου θα έκανε το κάθε δευτερόλεπτο ανυπόφορο μαρτύριο, ένα πλαίσιο θανατικής καταδίκης. Μέσα στις καρδιές που έχουν ποτιστεί από ποίηση θα επιβαλλόταν ένας εξασθενημένος κανιβαλισμός και μια θλίψη ύαινας· οι σφαγείς και οι δήμιοι θα έσβηναν από ατονία· οι εκκλησίες και τα πορνεία θα δονούνταν από αναστεναγμούς.
Το σύμπαν μεταμορφωμένο σε κυριακάτικο απομεσήμερο..., είναι ο ορισμός της ανίας - και το τέλος του σύμπαντος...
Αποσείστε την κατάρα που επικρέμαται πάνω από την Ιστορία: παρευθύς εκμηδενίζεται, όπως και η ύπαρξη, που μέσα στην απόλυτη σχόλη καταδείχνει την πλασματικικότητά της. Ο μόχθος που έχει οικοδομηθεί μέσα στο τίποτα χαλκεύει και σταθεροποιεί μύθους· όντας στοιχειώδης μέθη, αφυπνίζει και διατηρεί την πίστη στην «πραγματικότητα»· αλλά η θεώρηση της καθαρής ύπαρξης, θεώρηση ανεξάρτητη από νεύματα και αντικείμενα, αφομοιώνει μόνο ό,τι δεν υφίσταται...
Μια Κυριακή στο Αϊντχόβεν - Vincent van Gogh
Οι αργοί συλλαμβάνουν περισσότερα πράγματα και είναι πιο βαθύνοες από τους πολυπράγμονες: καμιά φροντίδα δεν περιορίζει τον ορίζοντά τους· γεννημένοι σε μιαν αιώνια Κυριακή, κοιτάζουν - και κοιτάζουν τον εαυτό τους καθώς κοιτάζει.
Η νωθρότητα είναι ένας φυσιολογικός σκεπτικισμός, η αμφιβολία της σάρκας. Μέσα σε έναν κόσμο παραδομένο στην απραξία, θα ήταν οι μόνοι που δεν θα κατέληγαν φονιάδες. Αλλά δεν αποτελούν μέρος της ανθρωπότητας, και αφού δεν τους χαρακτηρίζει η φιλεργία, ζουν χωρίς να υφίστανται τις συνέπειες της Ζωής και του Προπατορικού Αμαρτήματος. Απέχοντας τόσο από το καλό όσο και από το κακό, καταφρονούν - σαν θεωροί της ανθρώπινης επιληψίας - τις ανειλημμένες εργασίες, τις προσπάθειες που προκαλούν ασφυξία στη συνείδηση.
Άραγε τι θα είχαν να φοβηθούν από μια απεριόριστη παράταση κάποιων απομεσήμερων, αν όχι τη λύπη πως υποστήριξαν προφανή πράγματα που ήταν χονδροειδώς στοιχειώδη; Τότε, ο εξερεθισμός μέσα στο αληθές θα μπορούσε να τους κάνει να μιμηθούν τους άλλους και να βρουν ευχαρίστηση στον εξευτελιστικό πειρασμό των έργων. Αυτός είναι ο κίνδυνος που απειλεί την οκνηρία, - ως μεγαλειώδη επιβίωση του παραδείσου.
Η μοναδική λειτουργία του έρωτα είναι να μας βοηθά να αντέξουμε τα κυριακάτικα απογεύματα, που είναι ωμά και ασύμμετρα και μας πληγώνουν για την υπόλοιπη εβδομάδα - και για την αιωνιότητα.
Κυριακή - Edward Hopper 1926
Χωρίς την εξάσκηση του αρχέγονου σπασμού, θα μας χρειάζονταν χίλια μάτια για τα κρυμμένα δάκρυα, ή αλλιώς νύχια για να έχουμε να τρώμε, νύχια χιλιομέτρων...
Πώς αλλιώς να σκοτώσουμε το χρόνο που δεν κυλάει; Μέσα σε αυτές τις ατελεύτητες Κυριακές η δυστυχία του να υπάρχεις εκδηλώνεται πληρέστατα. Ενίοτε συμβαίνει να ξεχνιόμαστε με κάποιο πράγμα- αλλά πώς να ξεχαστούμε μέσα στον ίδιο τον κόσμο; Ετούτη η αδυναμία είναι ο ορισμός αυτής της δυστυχίας.
Όποιος έχει προσβληθεί δεν θα γιατρευτεί ποτέ, ακόμα και αν το σύμπαν μεταβαλλόταν πλήρως. Μόνο η καρδιά του θα έπρεπε να αλλάξει, αλλά αυτή είναι αμετάβλητη· και γι’ αυτή, το υπάρχειν έχει ένα μονάχα νόημα: να βυθίζεται μέσα στην οδύνη, -ωσότου η άσκηση μιας καθημερινής νιρβάνας να την ανυψώσει στην αντίληψη του μη πραγματικού...).
Ε. Μ. Σιοράν - Εγκόλπιο Ανασκολοπισμού
Ο Εμίλ Σιοράν - Emile M. Cioran (8 Απριλίου 1911 - 20 Ιουνίου 1995) είναι Ρουμάνος φιλόσοφος και δοκιμιογράφος. Από το 1937 έζησε και έγραψε στη Γαλλία όπου και πέθανε το 1995.Ο πατέρας του ήταν ορθόδοξος ιερέας , ενώ η μητέρα του άθεη. Σπούδασε φιλοσοφία στην Ρουμανία και στην Γερμανία. Επηρεάστηκε από τον Νίτσε , τον Ντοστογιέφσκι , τον Σεστώφ ,τον Ζίμμελ αλλά και τις ανατολικές φιλοσοφίες
Πίνακας αρχής: Χρόνης Μπότσογλου
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com
0 comments