Γράφει ο Γιώργος Αϊβαλιώτης
Αναλυτής γεωστρατηγικής και γεωπολιτικής ασφάλειας
Μετά το Brexit τι; Αυτό είναι το ερώτημα που ταλανίζει αρκετούς απλούς πολίτες αλλά και αναλυτές μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 23-06-2016. Το αποτέλεσμα πλέον είναι δεδομένο παρά τα όσα «ατυχή» γεγονότα έλαβαν χώρα την προηγούμενη περίοδο, όπως η δολοφονία της Αγγλίδας βουλευτού, η οποία τάραξε την διαδικασία της προεκλογικής διαδικασίας.
Θα πρέπει για αρχή να θέσουμε ένα πολύ σημαντικό ζήτημα πριν την ανάλυση της απόφασης. Ένα δημοψήφισμα, παρά τα όσα ίσως προβλέπονται στο Σύνταγμα κάθε χώρας, είναι επί της ουσίας, υποδεέστερο των εκλογών. Τούτο συμβαίνει διότι δεν υπάρχει η νομική δικλείδα, η οποία να θέτει προ των ευθυνών της κάθε κυβέρνηση η οποία δε θα λάβει υπόψιν της το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Μία εκλογική διαδικασία περιλαμβάνει την επιλογή μεταξύ υποψήφιων για την κυβέρνηση κομμάτων τα οποία διαθέτουν μία πολιτική ατζέντα πολύ μεγαλύτερη από ότι ένα ερώτημα το οποίο τίθεται σε ένα δημοψήφισμα. Αυτό σημαίνει ότι ουσιαστικά κατά τις βουλευτικές εκλογές ο λαός αποφασίζει για τον τρόπο που θα διαχειριστεί τα μικρότερα ή μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Σε ένα δημοψήφισμα το ερώτημα είναι πάντα μόνο ένα και φυσιολογικά θα έπρεπε να περιλαμβάνει ένα αντικείμενο το οποίο δεν απαιτεί εξειδικευμένες γνώσεις και δεσμεύει το μέλλον γενεών (μία κυβέρνηση δε μπορεί να αποφασίζει για θέματα που θα επηρεάσουν και θα δεσμεύσουν άμεσα μεταγενέστερες κυβερνήσεις). Ωστόσο το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος είναι στην διακριτική ευχέρεια της κυβέρνησης να το αποδεχτεί και να το εφαρμόσει, γι’ αυτό το λόγο συνήθως ένα δημοψήφισμα διενεργείται από μία κυβέρνηση όταν είναι σίγουρη πως το αποτέλεσμά του θα είναι σύμφωνο με τις θέσεις της προκειμένου να λάβει και την ηθική δικαίωση με τη λαϊκή ετυμηγορία.
Στην περίπτωση Τσίπρα και στην περίπτωση Κάμερον είναι άγνωστο ποιες ήταν οι πραγματικές προθέσεις αυτών.Ο Έλληνας Πρωθυπουργός επί του πρακτέου, ουδέποτε διενήργησε δημοψήφισμα, αφού από τη φύση του το ερώτημα ήταν ακατάλληλο να τεθεί στο λαό, αλλά και ασαφές, γεγονός που επέτρεψε την κατά το δοκούν μετάφραση. Αυτό από μόνο του δείχνει ότι η κυβέρνηση ουδέποτε επιθυμούσε ουσιαστικά να θέσει ένα δημοψήφισμα παραμονής στο ευρώ. Ο Άγγλος πρωθυπουργός από την άλλη έθεσε ένα ερώτημα σαφές το οποίο γνώριζε εξ αρχής με ποιο τρόπο θα απαντηθεί. Επομένως τίθεται το σημαντικό ερώτημα της σκοπιμότητας του δημοψηφίσματος αυτού από την τωρινή κυβέρνηση.
Σύμφωνα με τον ιστότοπο Stratfor υπάρχει η πρόβλεψη, από το 2015, της διάλυσης της Ε.Ε. σε τέσσερα μεγάλα κομμάτια : Δυτική Ευρώπη, Ανατολική Ευρώπη, Σκανδιναβική Ένωση και ένωση αγγλικών νήσων. Για όσους δεν γνωρίζουν το Stratfor διαθέτει ένα think tank, το οποίο θεωρείται φερέφωνο του State Department. Επομένως, μπορούμε να θεωρήσουμε με αρκετή ασφάλεια ότι επιδιώξεις των ΗΠΑ είναι η διάλυση αυτής της Ε.Ε. προς ανασύσταση ενός άλλου μορφώματος το οποίο εξυπηρετεί τους δικούς της οικονομικούς και γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς. Άλλωστε είχε τονιστεί στον τύπο και σε διαδικτυακά μέσα πως ένα Brexit θα ισοδυναμούσε με τη διάλυση όλης της Ε.Ε. και αυτό σε συνδυασμό με τη Ρωσία που καραδοκεί για να εκμεταλλευτεί τις εξελίξεις αποτελούσε το μεγαλύτερο προβληματισμό για το κατά πόσο θα επιτρέψει την έξοδο των Βρετανών από την Ευρώπη.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα έχει βρεθεί μέσα σε ένα κυκεώνα οικονομικών εξελίξεων, τις οποίες επιχειρεί να επιλύσει μέσα από μνημόνια και δημοσιοοικονομικές αναπροσαρμογές που δεν έχουν επιφέρει κανένα όφελος. Αρκετές φορές για τούτο έχουν ανταλλαχτεί κατηγορίες μεταξύ του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, το πρώτο για λάθος υπολογισμούς και η δεύτερη για υποταγή στις παράλογες γερμανικές απαιτήσεις «εκδίκησης» των απείθαρχων Ελλήνων. Ωστόσο η πραγματικότητα βρίσκεται πολύ πιο βαθιά κρυμμένη, όπως έχει φανεί και από τις διαφωνίες Γερμανίας και ΗΠΑ για τις ρωσικές κυρώσεις, παρά το γεγονός ότι εν τέλει το Βερολίνο ψήφιζε για αυτές (με τι ανταλλάγματα όμως;).
Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα περιβόητα πετρέλαια του Αιγαίου, τα οποία θα έκαναν την Ελλάδα «Τέξας». Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει τούτο, αφού υπάρχουν και παλαιότερα δημοσιεύματα στις αρχές της δεκαετίας του 80 για κοιτάσματα πετρελαίου στην Ήπειρο και πώς αυτά θα άλλαζαν το οικονομικό σκηνικό για τους Ηπειρώτες. Τα πετρέλαια όμως και στις δύο περιπτώσεις έμειναν καλά κρυμμένα στο ελληνικό υπέδαφος και ουδέποτε ενδιαφέρθηκε κανείς για την εξόρυξή τους παρά το γεγονός ότι οι αμερικανικές επιχειρήσεις μπορούσαν να κερδίσουν αρκετά από ένα «οικόπεδο», που ανήκε στην αμερικανική σφαίρα επιρροής από το 1945. Αν και δεν είναι του παρόντος να εξετάσουμε το λόγο ας θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι οι ΗΠΑ δεν επιθυμούν επουδενί την εξόρυξη πετρελαίου στην Ελλάδα. Δε συμβαίνει το ίδιο όμως και με τη φτωχή σε πλουτοπαραγωγικές πηγές Γερμανία’ η οποία έβαλε αρκετά βαθιά το δάχτυλο στην Ελλάδα, επί εποχής Σημίτη και επιθυμούσε να αποκτήσει νέα πετρελαϊκά οικόπεδα. Από τη στιγμή που η παγκόσμια αγορά πετρελαίου είναι λίγο ως πολύ μοιρασμένη και που στο παιχνίδι έχει εισέλθει και το Πεκίνο, η Γερμανία ήταν υποχρεωμένη να βρει νέα «παρθένα» οικόπεδα, αντί να προσπαθήσει μάταια να αποκτήσει τον έλεγχο ήδη υπαρχόντων. Βλέπουμε λοιπόν ότι σε μία χαρακτηριστική περίπτωση τα συμφέροντα των δύο χωρών συγκρούονται μετωπικά και μάλιστα σφοδρά.
Η ανυπακοή της Γερμανίας η οποία χτίστηκε με αμερικανικά κεφάλαια την εποχή του «Ψυχρού Πολέμου» έχει ενοχλήσει κατά πολύ τα αμερικανικά κεφάλαια, που πλέον αποκτούν ένα σημαντικό αντίπαλο ακόμα και για την εγχώρια αγορά τους. Άλλωστε γεωστρατηγικά το ενδιαφέρον των ΗΠΑ έχει μετατοπιστεί από τη διαιρεμένη τότε Γερμανία στα ανατολικά σύνορα της Πολωνίας και της υπόλοιπης ανατολικής Ευρώπης. Η στήριξη αυτών των χωρών θα πρέπει να έρθει κατά τον ίδιο τρόπο και για τους ίδιους λόγους, όπως και τότε μεταξύ Δυτ. Γερμανίας και Λαϊκής Δημοκρατίας της Ανατολικής Γερμανίας... Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ούτε ότι η Πολωνία έχει αποκτήσει σημαντικές ποσότητες εξοπλιστικών προγραμμάτων, υψηλής ποιότητας, ενώ σε μερικές περιπτώσεις πρόκειται για τεχνογνωσία περιορισμένης εξαγωγής (AGM-158). Η Πολωνία διαθέτει όλο το απαραίτητο οικονομικό και γεωστρατηγικό πακέτο που ενδιαφέρει τους Αμερικανούς για να επενδύσουν, κάτι που φυσικά αποτελεί εξαιρετικό κίνδυνο για μία Γερμανία που δε διαθέτει ουσιαστικό αντίπαλο στις εξαγωγές προς χώρες της Ε.Ε. και κυρίως στηρίζει την οικονομία της σε αυτού του είδους τις εξαγωγές.
Διαφαίνεται λοιπόν πως αν όντως η έξοδος της Μ. Βρετανίας από την Ε.Ε. οδηγεί σε διάλυση αυτής, τούτο συμβαίνει προκειμένου να αποδυναμωθεί η Γερμανία, να ενισχυθεί η Ανατολική Ευρώπη, ως ανάχωμα προς τη Ρωσία, και σε δημιουργία μικρότερων ενώσεων. Διότι μετά τις πολυάριθμες και βαθύτατες αλλαγές που έχουν γίνει στο νομικό σύστημα των κρατών μελών είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιστρέψουμε σε ότι μπορεί να θυμόμαστε από το 1980. Άλλωστε η διαδικασία της ένωσης απαιτεί χρόνια ζυμώσεων και μία ολόκληρη τακτική αποδοχής, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για ιστορικά έθνη, τα οποία διακατέχονται από υψηλό αίσθημα σοβινισμού. Ουσιαστικά όπως θα δούμε μπορούμε να μιλήσουμε, όχι για διάλυση της Ένωσης, αλλά για τη λήξη της πρώτης φάσης συγχώνευσης!
Σε αυτό που ζήσαμε μέχρι σήμερα είδαμε ότι μπροστά στην «υποχρέωση» παραμονής μας στην Ε.Ε. έγιναν αρκετές θυσίες και αλλαγές που δε θα αποδεχόμασταν σε διαφορετικές περιπτώσεις. Εμείς και οι υπόλοιποι λαοί μείναμε πιστοί και προσηλωμένοι... οι άρχοντες της Ε.Ε. από την άλλη όχι! Στο επόμενο στάδιο τα κράτη μέλη θα φροντίσουν για την ένωση σε μικρότερους σχηματισμούς, έτσι ώστε αυτοί να είναι πιο βιώσιμοι, τόσο οικονομικά, όσο και από πλευράς κουλτούρας Αυτό θα επιτρέψει την περαιτέρω σύγκλιση των εθνών αυτών, αφού στο στάδιο το οποίο ζούμε σήμερα τα έθνη αυτά ακούσια έχουν συγκλίνει μέσω της αλλαγής του νομικού τους πλαισίου και της κουλτούρας τους ακόμα για την παραμονή τους στην Ε.Ε. Σε αντίθετη περίπτωση οι μικρές αυτές ενώσεις θα διαλύονταν εν τη γεννέσει τους. Με την πάροδο του χρόνου οι ενώσεις θα καταφέρουν να ομογενοποιήσουν τους πληθυσμούς τους και να αναπτύξουν την οικονομία τους... με τη βοήθεια του αμερικανικού παράγοντα φυσικά, όπως στην περίπτωση της Πολωνίας που θα αποτελέσει την ηγέτιδα δύναμη της Αν. Ευρώπης!
Βάσει όλων αυτών το μόνο που σημαίνει το περιβόητο δημοψήφισμα του Brexit είναι οικονομικά παιχνίδια των αγορών. Ήταν αναμενόμενο ότι η φημολογούμενη έξοδος δε θα μπορούσε να γίνει την επόμενη ημέρα και αυτό σημαίνει ότι μέχρι αυτό να γίνει, είτε μέχρι να αποφασιστεί ότι το δημοψήφισμα είναι άκυρο, η ευρωπαϊκή οικονομία θα είναι έρμαιο των μεγαλύτερων τραπεζιτών του κόσμου. Αλήθεια όμως ποιοι είναι αυτοί, από πού ξεκίνησαν και ποια είναι η Κεντρική Τράπεζα της Αγγλίας, η πρώτη Κεντρική Τράπεζα του κόσμου;
Όπως προείπαμε ο Κάμερον είναι τουλάχιστον ύποπτος για την απόφασή του να διενεργήσει δημοψήφισμα σε ένα ερώτημα με γνωστή την λαϊκή εντολή. Είναι ουτοπικό να επικαλεστούμε ότι πρόκειται για κάποιον μικρόνου. Το ηθικό απόφθεγμα αυτής της ευρωπαϊκής περιπέτειας είναι ένα: Οι Ευρωπαίοι δελεάστηκαν από μεταξωτές κορδέλες και καθρεφτάκια προκειμένου να δώσουν τον εθνικό τους πλούτο! Την εθνική ιστορική τους ταυτότητα!!! Αν αναλογιστούμε πόσα είναι τα κράτη της υφηλίου που διαθέτουν πραγματικά εθνική ιστορική ταυτότητα τότε θα καταλάβουμε ότι η μεγαλύτερη πλειοψηφία βρίσκεται στην Γηραιά Ήπειρο. Πλέον μπορούμε να την αποκαλούμε και Γεροξεκουτιασμένη Ήπειρο.
Αναλυτής γεωστρατηγικής και γεωπολιτικής ασφάλειας
Μετά το Brexit τι; Αυτό είναι το ερώτημα που ταλανίζει αρκετούς απλούς πολίτες αλλά και αναλυτές μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 23-06-2016. Το αποτέλεσμα πλέον είναι δεδομένο παρά τα όσα «ατυχή» γεγονότα έλαβαν χώρα την προηγούμενη περίοδο, όπως η δολοφονία της Αγγλίδας βουλευτού, η οποία τάραξε την διαδικασία της προεκλογικής διαδικασίας.
Θα πρέπει για αρχή να θέσουμε ένα πολύ σημαντικό ζήτημα πριν την ανάλυση της απόφασης. Ένα δημοψήφισμα, παρά τα όσα ίσως προβλέπονται στο Σύνταγμα κάθε χώρας, είναι επί της ουσίας, υποδεέστερο των εκλογών. Τούτο συμβαίνει διότι δεν υπάρχει η νομική δικλείδα, η οποία να θέτει προ των ευθυνών της κάθε κυβέρνηση η οποία δε θα λάβει υπόψιν της το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Μία εκλογική διαδικασία περιλαμβάνει την επιλογή μεταξύ υποψήφιων για την κυβέρνηση κομμάτων τα οποία διαθέτουν μία πολιτική ατζέντα πολύ μεγαλύτερη από ότι ένα ερώτημα το οποίο τίθεται σε ένα δημοψήφισμα. Αυτό σημαίνει ότι ουσιαστικά κατά τις βουλευτικές εκλογές ο λαός αποφασίζει για τον τρόπο που θα διαχειριστεί τα μικρότερα ή μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Σε ένα δημοψήφισμα το ερώτημα είναι πάντα μόνο ένα και φυσιολογικά θα έπρεπε να περιλαμβάνει ένα αντικείμενο το οποίο δεν απαιτεί εξειδικευμένες γνώσεις και δεσμεύει το μέλλον γενεών (μία κυβέρνηση δε μπορεί να αποφασίζει για θέματα που θα επηρεάσουν και θα δεσμεύσουν άμεσα μεταγενέστερες κυβερνήσεις). Ωστόσο το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος είναι στην διακριτική ευχέρεια της κυβέρνησης να το αποδεχτεί και να το εφαρμόσει, γι’ αυτό το λόγο συνήθως ένα δημοψήφισμα διενεργείται από μία κυβέρνηση όταν είναι σίγουρη πως το αποτέλεσμά του θα είναι σύμφωνο με τις θέσεις της προκειμένου να λάβει και την ηθική δικαίωση με τη λαϊκή ετυμηγορία.
Στην περίπτωση Τσίπρα και στην περίπτωση Κάμερον είναι άγνωστο ποιες ήταν οι πραγματικές προθέσεις αυτών.Ο Έλληνας Πρωθυπουργός επί του πρακτέου, ουδέποτε διενήργησε δημοψήφισμα, αφού από τη φύση του το ερώτημα ήταν ακατάλληλο να τεθεί στο λαό, αλλά και ασαφές, γεγονός που επέτρεψε την κατά το δοκούν μετάφραση. Αυτό από μόνο του δείχνει ότι η κυβέρνηση ουδέποτε επιθυμούσε ουσιαστικά να θέσει ένα δημοψήφισμα παραμονής στο ευρώ. Ο Άγγλος πρωθυπουργός από την άλλη έθεσε ένα ερώτημα σαφές το οποίο γνώριζε εξ αρχής με ποιο τρόπο θα απαντηθεί. Επομένως τίθεται το σημαντικό ερώτημα της σκοπιμότητας του δημοψηφίσματος αυτού από την τωρινή κυβέρνηση.
Σύμφωνα με τον ιστότοπο Stratfor υπάρχει η πρόβλεψη, από το 2015, της διάλυσης της Ε.Ε. σε τέσσερα μεγάλα κομμάτια : Δυτική Ευρώπη, Ανατολική Ευρώπη, Σκανδιναβική Ένωση και ένωση αγγλικών νήσων. Για όσους δεν γνωρίζουν το Stratfor διαθέτει ένα think tank, το οποίο θεωρείται φερέφωνο του State Department. Επομένως, μπορούμε να θεωρήσουμε με αρκετή ασφάλεια ότι επιδιώξεις των ΗΠΑ είναι η διάλυση αυτής της Ε.Ε. προς ανασύσταση ενός άλλου μορφώματος το οποίο εξυπηρετεί τους δικούς της οικονομικούς και γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς. Άλλωστε είχε τονιστεί στον τύπο και σε διαδικτυακά μέσα πως ένα Brexit θα ισοδυναμούσε με τη διάλυση όλης της Ε.Ε. και αυτό σε συνδυασμό με τη Ρωσία που καραδοκεί για να εκμεταλλευτεί τις εξελίξεις αποτελούσε το μεγαλύτερο προβληματισμό για το κατά πόσο θα επιτρέψει την έξοδο των Βρετανών από την Ευρώπη.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα έχει βρεθεί μέσα σε ένα κυκεώνα οικονομικών εξελίξεων, τις οποίες επιχειρεί να επιλύσει μέσα από μνημόνια και δημοσιοοικονομικές αναπροσαρμογές που δεν έχουν επιφέρει κανένα όφελος. Αρκετές φορές για τούτο έχουν ανταλλαχτεί κατηγορίες μεταξύ του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, το πρώτο για λάθος υπολογισμούς και η δεύτερη για υποταγή στις παράλογες γερμανικές απαιτήσεις «εκδίκησης» των απείθαρχων Ελλήνων. Ωστόσο η πραγματικότητα βρίσκεται πολύ πιο βαθιά κρυμμένη, όπως έχει φανεί και από τις διαφωνίες Γερμανίας και ΗΠΑ για τις ρωσικές κυρώσεις, παρά το γεγονός ότι εν τέλει το Βερολίνο ψήφιζε για αυτές (με τι ανταλλάγματα όμως;).
Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα περιβόητα πετρέλαια του Αιγαίου, τα οποία θα έκαναν την Ελλάδα «Τέξας». Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει τούτο, αφού υπάρχουν και παλαιότερα δημοσιεύματα στις αρχές της δεκαετίας του 80 για κοιτάσματα πετρελαίου στην Ήπειρο και πώς αυτά θα άλλαζαν το οικονομικό σκηνικό για τους Ηπειρώτες. Τα πετρέλαια όμως και στις δύο περιπτώσεις έμειναν καλά κρυμμένα στο ελληνικό υπέδαφος και ουδέποτε ενδιαφέρθηκε κανείς για την εξόρυξή τους παρά το γεγονός ότι οι αμερικανικές επιχειρήσεις μπορούσαν να κερδίσουν αρκετά από ένα «οικόπεδο», που ανήκε στην αμερικανική σφαίρα επιρροής από το 1945. Αν και δεν είναι του παρόντος να εξετάσουμε το λόγο ας θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι οι ΗΠΑ δεν επιθυμούν επουδενί την εξόρυξη πετρελαίου στην Ελλάδα. Δε συμβαίνει το ίδιο όμως και με τη φτωχή σε πλουτοπαραγωγικές πηγές Γερμανία’ η οποία έβαλε αρκετά βαθιά το δάχτυλο στην Ελλάδα, επί εποχής Σημίτη και επιθυμούσε να αποκτήσει νέα πετρελαϊκά οικόπεδα. Από τη στιγμή που η παγκόσμια αγορά πετρελαίου είναι λίγο ως πολύ μοιρασμένη και που στο παιχνίδι έχει εισέλθει και το Πεκίνο, η Γερμανία ήταν υποχρεωμένη να βρει νέα «παρθένα» οικόπεδα, αντί να προσπαθήσει μάταια να αποκτήσει τον έλεγχο ήδη υπαρχόντων. Βλέπουμε λοιπόν ότι σε μία χαρακτηριστική περίπτωση τα συμφέροντα των δύο χωρών συγκρούονται μετωπικά και μάλιστα σφοδρά.
Η ανυπακοή της Γερμανίας η οποία χτίστηκε με αμερικανικά κεφάλαια την εποχή του «Ψυχρού Πολέμου» έχει ενοχλήσει κατά πολύ τα αμερικανικά κεφάλαια, που πλέον αποκτούν ένα σημαντικό αντίπαλο ακόμα και για την εγχώρια αγορά τους. Άλλωστε γεωστρατηγικά το ενδιαφέρον των ΗΠΑ έχει μετατοπιστεί από τη διαιρεμένη τότε Γερμανία στα ανατολικά σύνορα της Πολωνίας και της υπόλοιπης ανατολικής Ευρώπης. Η στήριξη αυτών των χωρών θα πρέπει να έρθει κατά τον ίδιο τρόπο και για τους ίδιους λόγους, όπως και τότε μεταξύ Δυτ. Γερμανίας και Λαϊκής Δημοκρατίας της Ανατολικής Γερμανίας... Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ούτε ότι η Πολωνία έχει αποκτήσει σημαντικές ποσότητες εξοπλιστικών προγραμμάτων, υψηλής ποιότητας, ενώ σε μερικές περιπτώσεις πρόκειται για τεχνογνωσία περιορισμένης εξαγωγής (AGM-158). Η Πολωνία διαθέτει όλο το απαραίτητο οικονομικό και γεωστρατηγικό πακέτο που ενδιαφέρει τους Αμερικανούς για να επενδύσουν, κάτι που φυσικά αποτελεί εξαιρετικό κίνδυνο για μία Γερμανία που δε διαθέτει ουσιαστικό αντίπαλο στις εξαγωγές προς χώρες της Ε.Ε. και κυρίως στηρίζει την οικονομία της σε αυτού του είδους τις εξαγωγές.
Διαφαίνεται λοιπόν πως αν όντως η έξοδος της Μ. Βρετανίας από την Ε.Ε. οδηγεί σε διάλυση αυτής, τούτο συμβαίνει προκειμένου να αποδυναμωθεί η Γερμανία, να ενισχυθεί η Ανατολική Ευρώπη, ως ανάχωμα προς τη Ρωσία, και σε δημιουργία μικρότερων ενώσεων. Διότι μετά τις πολυάριθμες και βαθύτατες αλλαγές που έχουν γίνει στο νομικό σύστημα των κρατών μελών είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιστρέψουμε σε ότι μπορεί να θυμόμαστε από το 1980. Άλλωστε η διαδικασία της ένωσης απαιτεί χρόνια ζυμώσεων και μία ολόκληρη τακτική αποδοχής, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για ιστορικά έθνη, τα οποία διακατέχονται από υψηλό αίσθημα σοβινισμού. Ουσιαστικά όπως θα δούμε μπορούμε να μιλήσουμε, όχι για διάλυση της Ένωσης, αλλά για τη λήξη της πρώτης φάσης συγχώνευσης!
Σε αυτό που ζήσαμε μέχρι σήμερα είδαμε ότι μπροστά στην «υποχρέωση» παραμονής μας στην Ε.Ε. έγιναν αρκετές θυσίες και αλλαγές που δε θα αποδεχόμασταν σε διαφορετικές περιπτώσεις. Εμείς και οι υπόλοιποι λαοί μείναμε πιστοί και προσηλωμένοι... οι άρχοντες της Ε.Ε. από την άλλη όχι! Στο επόμενο στάδιο τα κράτη μέλη θα φροντίσουν για την ένωση σε μικρότερους σχηματισμούς, έτσι ώστε αυτοί να είναι πιο βιώσιμοι, τόσο οικονομικά, όσο και από πλευράς κουλτούρας Αυτό θα επιτρέψει την περαιτέρω σύγκλιση των εθνών αυτών, αφού στο στάδιο το οποίο ζούμε σήμερα τα έθνη αυτά ακούσια έχουν συγκλίνει μέσω της αλλαγής του νομικού τους πλαισίου και της κουλτούρας τους ακόμα για την παραμονή τους στην Ε.Ε. Σε αντίθετη περίπτωση οι μικρές αυτές ενώσεις θα διαλύονταν εν τη γεννέσει τους. Με την πάροδο του χρόνου οι ενώσεις θα καταφέρουν να ομογενοποιήσουν τους πληθυσμούς τους και να αναπτύξουν την οικονομία τους... με τη βοήθεια του αμερικανικού παράγοντα φυσικά, όπως στην περίπτωση της Πολωνίας που θα αποτελέσει την ηγέτιδα δύναμη της Αν. Ευρώπης!
Βάσει όλων αυτών το μόνο που σημαίνει το περιβόητο δημοψήφισμα του Brexit είναι οικονομικά παιχνίδια των αγορών. Ήταν αναμενόμενο ότι η φημολογούμενη έξοδος δε θα μπορούσε να γίνει την επόμενη ημέρα και αυτό σημαίνει ότι μέχρι αυτό να γίνει, είτε μέχρι να αποφασιστεί ότι το δημοψήφισμα είναι άκυρο, η ευρωπαϊκή οικονομία θα είναι έρμαιο των μεγαλύτερων τραπεζιτών του κόσμου. Αλήθεια όμως ποιοι είναι αυτοί, από πού ξεκίνησαν και ποια είναι η Κεντρική Τράπεζα της Αγγλίας, η πρώτη Κεντρική Τράπεζα του κόσμου;
Όπως προείπαμε ο Κάμερον είναι τουλάχιστον ύποπτος για την απόφασή του να διενεργήσει δημοψήφισμα σε ένα ερώτημα με γνωστή την λαϊκή εντολή. Είναι ουτοπικό να επικαλεστούμε ότι πρόκειται για κάποιον μικρόνου. Το ηθικό απόφθεγμα αυτής της ευρωπαϊκής περιπέτειας είναι ένα: Οι Ευρωπαίοι δελεάστηκαν από μεταξωτές κορδέλες και καθρεφτάκια προκειμένου να δώσουν τον εθνικό τους πλούτο! Την εθνική ιστορική τους ταυτότητα!!! Αν αναλογιστούμε πόσα είναι τα κράτη της υφηλίου που διαθέτουν πραγματικά εθνική ιστορική ταυτότητα τότε θα καταλάβουμε ότι η μεγαλύτερη πλειοψηφία βρίσκεται στην Γηραιά Ήπειρο. Πλέον μπορούμε να την αποκαλούμε και Γεροξεκουτιασμένη Ήπειρο.
0 comments