σίγουρο κοινό σ’ ένα λαό που δεν ξεπέρασε ποτέ τον διχασμό και τη συνωμοσιολογία, ο κ. Χρ. Γιανναράς (περί αυτού πρόκειται) αποφάσισε στη χθεσινή «Καθημερινή» να προσβάλει τη συνείδηση ενός έθνους: τη μνήμη του Ελευθερίου Βενιζέλου. Ως ρωμιός «ελληνόφωνος» (λέξη που συχνά την απευθύνει στους κυριακάτικους λιβέλους του), μιλά για «αρρωστημένο εγωισμό» και χαρακτηρίζει «αδίστακτο δοξομανή» τον άνθρωπο που πήρε μιαν άθλια χώρα από τη μεθόριο της Μελούνας και σήκωσε ένα λαό ευτελισμένο παίγνιο που ως το 1910 έτρωγε σφαλιάρες (βλέπε 1897) και φαντασιωνόταν αυτοκρατορίες από τους καφενέδες για να του δώσει γη και κοινωνικά δικαιώματα, οδηγώντας τον ως την Τσατάλτζα και τη Σμύρνη και (μετά την Καταστροφή) έστω ως τον Έβρο.
Είναι δύσκολο βέβαια για τον αιρετικό θεολόγο να καταλάβει γιατί έχασε τελεσίδικα «τα προϋποθετικά ερείσματα της ιστορικής του ύπαρξης ο Eλληνισμός: Mικρασία, Πόντο, Aνατολική Θράκη», πώς και γιατί «πνιγόμαστε στη βαλκανική επαρχιωτίλα». Πώς να καταλάβει ο δύστυχος ότι είναι οι ιδεολογικοί προπάτορές του, αυτοί που υπονόμευσαν με την ιδέα της μικρής και έντιμης Ελλάδας (διάβαζε μικρής για να κυβερνούν οι κοτζαμπάσηδες της παλιάς Ελλάδας και της Πλάκας) την εθνική εξόρμηση που εκμεταλλεύθηκε άριστα τις περιστάσεις του πρώτου παγκόσμιου πολέμου μια και ο νεοτουρκισμός είχε προαποφασίσει την εξόντωση του ανατολικού ελληνισμού; Πώς να καταλάβει πως όταν αποκαλεί «στυγνό δικτάτορα της εφιαλτικής τριετίας 1917-1920» τον ηγέτη του έθνους, φτύνει την πιο ένδοξη περίοδο της νεοελληνικής ιστορίας, την Ελλάδα των ονείρων πέντε αιώνων, την Ελλάδα που οι όμοιοί του κατέστρεψαν;
Δεν έχει βέβαια σημασία να εξηγήσει κανείς εδώ πως τα έκτακτα μέτρα αυτής της τριετίας λαμβάνονται σε μια περίοδο που η Ελλάδα είναι σε εμπόλεμη κατάσταση και σημειώνονται ανταρσίες στο στράτευμα και επαφές με τους Γερμανούς: πώς θα έπρεπε άραγε να αντιμετωπιστούν αυτές οι πράξεις εσχάτης προδοσίας κατά τον κ. Γιανναρά; Αυτό που έχει σημασία είναι να καταλάβουμε πώς πίσω από τα μεγάλα λόγια των «καθαρών» της παράδοσης (το είδαμε και το 1974) καιροφυλακτεί το απύθμενο μίσος των ιδεοληπτικών, ο ρωμέικος λαϊκισμός που οδηγεί πάντα σε εθνική καταστροφή – μια καταστροφή που οι αυτουργοί της βρίσκουν διαρκώς τον τρόπο να την μεταθέτουν σε άλλους: οι ιδεοληπτικοί δεν διακρίνονται για την ανδρεία τους.
Αν κάτι εξοργίζει συνεπώς δεν είναι η προσβολή στη μνήμη μας: ο Βενιζέλος θα παραμείνει σύμβολο του έθνους μας στην πιο ακέραιη μορφή του ό,τι κι αν πουν οι φανατικοί εθνικόφρονες του Γούναρη – τα λόγια του Παλαμά το είχαν περιγράψει πολύ νωρίς: «Μεγάλος είσαι και θα πεθάνεις και θα σου φτύνουν την τρανοσύνη και ο τιποτένιος και ο πεχλιβάνης». Αν κάτι εξοργίζει είναι πως στη σημερινή γενική κατάρρευση αντί να ξυπνάνε οι δυνάμεις της εθνικής ανόρθωσης, ξυπνάνε οι δαίμονες της καταστροφής. «Ανεπίστροφη παρακμή» όπως θα έλεγε ο κύριος καθηγητής. Μόνο που σε αυτή την παρακμή είναι κι ο ίδιος πρωταγωνιστής.
*Συγγραφέας
0 comments