Γράφει ο Πολυδεύκης
Ειδικός Συνεργάτης του Geopolitics and Daily News
Διαβάστε επίσης: Το βαλκανικό House of Cards:Ο κίνδυνος του κροατικού εθνικισμού και η εκμετάλλευσή του από την Δύση.
Κατά την άνοδο του εθνικοσοσιαλισμού στη Γερμανία επικράτησε ένα μότο το οποίο αντιπροσώπευε το Δόγμα περί Ζωτικού Χώρου: Drang nach Osten (Επέκταση Ανατολικά). ΗΠΑ και ΕΣΣΔ συμφώνησαν στην επίλυση του γερμανικού ζητήματος της διχοτόμησης και της επανένωσης της Γερμανίας, υπό την προϋπόθεση πως το ΝΑΤΟ δεν θα επεκτεινόταν ανατολικότερα (Λόγος του τότε Γ.Γ. του ΝΑΤΟ, Manfred Worner, στις Βρυξέλλες 17-05-1990).
Η διάλυση της ΕΣΣΔ αποτέλεσε τη χρυσή ευκαιρία για τις ΗΠΑ, ώστε να εγκαταλείψει τη δέσμευσή της (ήταν προς τον Γ.Γ. της ΕΣΣΔ και όχι προς τη Ρωσία) και ως εκ τούτου, μέχρι το 2004, σχεδόν ολόκληρο το πρώην Σύμφωνο της Βαρσοβίας είχε περιέλθει υπό αμερικανικό έλεγχο, υλοποιώντας ένα από τα στρατηγικότερα σχέδια των ΗΠΑ με την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου.
Από τη στιγμή που η ΕΣΣΔ δε διέθετε στρατεύματα σταθμευμένα σε χώρες όπως η Γιουγκοσλαβία ή η Αλβανία ήταν λογικό πως οι χώρες αυτές με την πτώση της Ένωσης θα προσέτρεχαν στον μοναδικό παγκόσμιο γεωπολιτικό πυλώνα για την προστασία τους, έτσι ακριβώς όπως είχαν συνηθίσει από το Δόγμα του «πατερούλη» του κομμουνιστικού κόμματος. Η Ρωσία δεν ήταν σε κατάσταση τέτοια ώστε να αντιδράσει στις επιθετικές πολιτικές των ΗΠΑ, ούτε φυσικά γνώριζε για την ύπαρξη ενός τόσο επαναστατικού όπλου που διέθεταν οι ΗΠΑ: τον υβριδικό πόλεμο! Οι υβριδικοί μηχανισμοί του κεντρώου δικτύου της Ουάσινγκτον διείσδυσαν ακαριαία στην πολιτική σκηνή των πρώην σοβιετικών κρατών και εξίσου ακαριαία ανέτρεψαν τις φιλορωσικές κυβερνήσεις τους.
Υπό την έννοια αυτή μπορούμε να δούμε ποια ήταν τα πραγματικά κίνητρα των ΗΠΑ στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Η χώρα αυτή, ως ενιαία οντότητα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να ελεγχθεί εντός του ΝΑΤΟ, χώρια οι επιρροές που θα μπορούσαν να ασκηθούν από τη Μόσχα, μέσω των Σέρβων. Αντιθέτως, η διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας απέδιδε άμεσα στην ευρατλαντική συμμαχία εδάφη, όπως αυτό της Σλοβενίας, τα οποία αγωνιούσαν να ενταχθούν στη Δύση και θα αποτελούσαν τις τέλειες βάσης για την εγκατάσταση δυνάμεων και κέντρων ελέγχου για την περαιτέρω επέκταση των ΗΠΑ. Η πλεονεκτική γεωγραφική θέση και ο μικρός πληθυσμός της Σλοβενίας πέτυχε άμεσα αποτελέσματα στα οικονομικά της στοιχεία, με αποτέλεσμα την εν ριπή οφθαλμού ένταξή της στην Ε.Ε., μετά την απόσχισή της. Αυτό προστάτεψε τη χώρα από το χάος των εμφυλίων της Γιουγκοσλαβίας.
Το σλοβενικό success story της ταυτόχρονης σχεδόν ένταξης της χώρας σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε. λειτούργησε εν είδει παραδειγματισμού προς τις άλλες φιλοδυτικές κυβερνήσεις, οι οποίες παρέβλεπαν τους πραγματικούς παράγοντες αυτής της επιτυχίας και προέβαλαν προς τον πληθυσμό τους ότι αιτία του σλοβενικού success story ήταν η έντονη επιθυμία της Λιουμπλιάνα για ένταξη στους δυτικούς θεσμούς. Τοιούτο τρόπο η κυβέρνηση της Κροατίας ακολούθησε αυτή την οδό προπαγάνδας, προκειμένου να ενισχύσει την επιθυμία των πολιτών της για ένταξη στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.
Η κατάσταση είναι ολίγον διαφορετική για την περίπτωση της Αλβανίας, η οποία εισήλθε στη νατοϊκή οικογένεια την ίδια χρονιά με την Κροατία. Ο λόγος επιλογής της Αλβανίας ήταν ο έλεγχος των ακτών της Αδριατικής και των Δυτικών Βαλκανίων, ενώ ταυτόχρονα οι ΗΠΑ αποκτούσαν ένα νέο προτεκτοράτο από το οποίο μπορούσαν να ασκήσουν άμεσα επεκτατικές βλέψεις, μέσω της εθνικιστικής Μεγάλης Ιδέας των Τιράνων για μία Μεγάλη Αλβανία, που απειλεί περισσότερο τα Σκόπια παρά την Ελλάδα. Ο λόγος είναι εξαιρετικά απλός. Η Ελλάδα ανήκει ήδη στη νατοϊκή οικογένεια, εν αντιθέσει με το προβληματικό κράτος των Σκοπίων, το οποίο ταλανίζεται από εσωτερικά και οικονομικά προβλήματα, που αποτελούν κερκόπορτα για την εδραίωση, εκ νέου, της ρωσικής σφαίρας επιρροής. Αυτό το εγχείρημα βρήκε ως σύμμαχο και την αντιπαλότητα που νοιώθει η αλβανική πολιτική ελίτ εναντίον της Σερβίας και την ανάγκη θριαμβολογίας, για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους, μέσω της ένταξης σε έναν αμυντικό οργανισμό που βομβάρδισε το Βελιγράδι.
Άλλωστε, σε αυτά τα σχέδια επαναχάραξης συνόρων και επέκτασης του αλβανικού προτεκτοράτου, η Αλβανία επιθυμεί και τη συνένωσή της με το Κόσσοβο και το ισχυρό κοσσοβάρικο οικονομικό lobby του εξωτερικού. Η οθωμανική κουλτούρα διαμόρφωσης διπλωματίας για την υπονόμευση του αντιπάλου, παρά για την άνοδο της ίδιας της χώρας, αποτελεί τον οδηγό της επιλογής των Τιράνων, τα οποία επιθυμούσαν δια καώς να επιδείξουν ισχύ, έστω και ετερόφωτη, έναντι της ισχυρότερης Σερβίας.
Το βαλκανικό παρασκήνιο Νο1: Η Σερβία
Αν παρατηρήσουμε στα Βαλκάνια όλες οι χώρες διαθέτουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θεσμικές σχέσεις με το ΝΑΤΟ.
Η Σερβία έχει υπογράψει μία ιδιότυπη μορφή συνεργασίας με το ΝΑΤΟ από τον Ιανουάριο του 2015, μία κίνηση η οποία περιέργως δεν έλαβε μεγάλη δημοσιότητα στα εθνικά της ΜΜΕ. Αν και φαινομενικά η συνεργασία με μία αμυντική συμμαχία η οποία βομβάρδιζε τη χώρα το 1999 θα αναμενόταν από πολλούς πως θα ξεσήκωνε ρεύμα αντιδράσεων, παρόλα ταύτα το low profile που επιλέχτηκε από τη σερβική πολιτική ελίτ δεν επέτρεψε κάτι τέτοιο.
Η εν λόγω απόφαση οφείλεται καθαρά στη φιλοδυτική πολιτική του Πρωθυπουργού, Vucic. Αυτό που δημιουργεί ένα οξύμωρο μίγμα πολιτικής είναι το γεγονός πως ο Πρόεδρος της Σερβίας, Nikolic, διαθέτει φιλορωσική ατζέντα και έχει επιχειρήσει έντονα για να δυναμώσει τους δεσμούς της χώρας του με τη Μόσχα. Η εντυπωσιακή ασυμφωνία μεταξύ της εξωτερικής πολιτικής Πρωθυπουργού και Προέδρου δε φαίνεται πως αποτελεί ένα πολιτικό τέχνασμα εξισορρόπησης της χώρας μεταξύ Δύσης και Ρωσίας, αλλά αντιθέτως ένας αδέξιος και ασύνδετος αγώνας διαπραγμάτευσης του συμβιβασμού ανάμεσα στη σερβική ελίτ, όπως αυτή εκφράζεται από την εκπροσώπησή της στις ανώτερες πολιτειακές θέσεις της χώρας.
Αυτή η πολιτική δυσχέρεια είναι εγγενώς αστήριχτη και δεν αντέχει να υφίσταται επί μακρόν, χωρίς η χώρα να εισέλθει σε περίοδο αποσταθεροποίησης. Η πραγματιστική προσέγγιση πολλαπλών γεωπολιτικών κατευθύνσεων είναι αποδεκτή για κάθε χώρα, αλλά όταν πραγματοποιείται μία τόσο ριζοσπαστική κίνηση, όπως η εμβάθυνση των σχέσεων μίας παραδοσιακής ρωσικής συμμάχου με το ΝΑΤΟ, αυτό καταδεικνύει ένα αποφασιστικό παιχνίδι ισχύος των φιλοδυτικών δυνάμεων. Ακόμα και η ανάδειξη του 2015 σε έτος της Δύσης για τη Σερβία δείχνει πως η φιλοδυτική ελίτ υπάρχει και δρα έντονα. Ωστόσο από τη στιγμή που η πλειοψηφία της κοινής γνώμης στηρίζει τη φιλορωσική θεώρηση της σερβικής εξωτερικής πολιτικής, μοιραία, θα επέλθει χάσμα μεταξύ κυβέρνησης και πολιτών, το οποίο θα απειλεί με αποσταθεροπίηση σε κάθε σημαντική απόφαση που μία κυβέρνηση καλείται να λάβει.
Εν τέλει, η Σερβία απειλείται όχι μόνο από τις επιθετικές βλέψεις της αντιπάλου της Κροατίας, αλλά κυρίως από τις εσωτερικές διασπαστικές τάσεις οι οποίες εξυπηρετούν την υπονόμευσή της από τη Δύση, αν αυτό κρίνεται απαραίτητο. Η Σερβία μπορεί να μετατραπεί σε μία νέα Ουκρανία, διασπώντας το συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο ακόμα περισσότερο.
Το βαλκανικό παρασκήνιο Νο2: Η Βοσνία
Η Βοσνία έχει προχωρήσει σε Σχέδιο Ένταξης στο ΝΑΤΟ, έχοντας δεσμεύσει την Κυβέρνησή της σε ένα νατοϊκό μονόδρομο. Αυτός όμως ο μονόδρομος είναι στρωμένος με αγκάθια, αφού είναι αδύνατο, πρακτικά, για αυτό το σχέδιο να επιτύχει, χωρίς την ανανέωση της εμφύλιας διένεξης μεταξύ της RS και της μουσουλμανο-κροατικής οντότητας και ίσως η εφαρμογή ενός τόσο εξεζητημένου και αυτοκαταστροφικού σχεδίου να αποτελεί και αυτοσκοπό για τη διάσπαση του κράτους εις τα εξ ων συνετέθη. Αυτό εξηγείται πολύ απλά από την αναμενόμενη κάθετη άρνηση της σερβικής μειονότητας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ διότι αυτό θα οδηγούσε στην εξαφάνιση της αυτοδιαχείρισης της Δημοκρατίας τους. Αντιθέτως, αν η αυτοδιαχείριση της RS ανακληθεί, τότε ο δρόμος της Βοσνίας για το ΝΑΤΟ ανοίγει διάπλατα. Η Βοσνία ουσιαστικά αποτελεί μία γεωπολιτική βόμβα η οποία αναμένει την πυροδότησή της από τη Δύση. Το βήμα του Σεράγεβο προς τη Δύση θα μπορούσε να είναι ο σκανδαλισμός που θα ανάψει το φιτίλι.
Το βαλκανικό παρασκήνιο Νο3: Η ΠΓΔΜ
Επιφανειακά τα Σκόπια έχουν εισέλθει εδώ και καιρό σε δυτική τροχιά, ανεξαρτήτως ηγεσίας, λαμβάνοντας υπόψη και επίσημες ανακοινώσεις της πολιτικής ηγεσίας. Ωστόσο, βλέποντας βαθύτερα το ζήτημα των Σκοπίων μπορούμε να παρατηρήσουμε πως η ευμετάβλητη εσωτερική και εξωτερική κατάσταση που περιβάλει τη χώρα διαθέτει και άλλες πτυχές όταν φτάνουμε στο θέμα των σχέσεων αυτής με διεθνή ιδρύματα και οργανισμούς. Ο Δεκέμβριος του 2014 άλλαξε για πάντα την κατάσταση, όταν Κίνα και Ρωσία ανακοίνωσαν την ανάπτυξη του βαλκανικού εμπορικού «διαδρόμου του μεταξιού» και του ενεργειακού βαλκανικού διαδρόμου, αντιστοίχως. Τα Σκόπια αποτελούν μέρος του σχεδιασμού και των δύο χωρών, με αποτέλεσμα τα οικονομικά οφέλη, τα οποία υπόσχονται να φτάσουν από την ανατολή, να αλληθωρίζουν την εξωτερική πολιτική των Σκοπίων.
Όπως γίνεται αντιληπτό καμία από τις δύο δυνάμεις δε θα προχωρούσε σε έναν τέτοιο σχεδιασμό των αγωγών, αν πρώτα δεν είχε έρθει σε συνεννόηση με τις ενδιαφερόμενες χώρες. Είναι απολύτως κατανοητό πως τα Σκόπια έχουν ενημερωθεί και έχουν συγκαταθέσει στη συμμετοχή τους σε αυτά τα, ιδιαιτέρως σημαντικά, προγράμματα για την οικονομία της χώρας. Ωστόσο, όπως επίσης μπορούμε να φανταστούμε, είναι αδύνατο να προχωρήσουν τα Σκόπια σε υλοποίηση αυτών των συμφωνιών, εφόσον εισέλθουν στην οικογένεια της Ε.Ε. ή του ΝΑΤΟ και αυτό διότι πολύ απλά τέτοια έργα υπονομεύουν αντίστοιχα σημαντικά έργα της Δύσης ή τον έλεγχο γεωπολιτικών περιφερειών μείζονος σημασίας για της παγκόσμια ισχύ των ΗΠΑ.
Τοιούτο τρόπο, όπως ήταν αναμενόμενο, η Δύση δε μπορούσε να αποδεχτεί την προσέγγιση των Σκοπίων από Μόσχα και Πεκίνο. Αυτό οδήγησε τάχιστα σε μία πρώτη φάση μίας Έγχρωμης Επανάστασης με παρακολούθηση και καταγραφή κάθε παράνομης πράξης της σκοπιανής κυβέρνησης. Εν συνεχεία, οι δυτικές υπηρεσίες πληροφοριών έδωσαν τα στοιχεία στην αντιπολίτευση, η οποία ξεκίνησε έναν πρωτόγνωρο αγώνα δημοσίευσης στοιχείων που υπονόμευαν την ηθική υπόσταση της κυβέρνησης. Αυτό εξέτασε τα όρια αντοχών της χώρας και διαμόρφωσε την κοινή γνώμη των Σκοπίων μέσω μίας πρωτοφανούς πολιτικής κρίσης που οδήγησε σε πρόωρες εκλογές.
Η χρήση των όπλων της Έγχρωμης Επανάστασης απέδειξαν ότι οι ΗΠΑ μπορούν να αποκτήσουν τον έλεγχο επί μίας μάζας, η οποία θα παρέσερνε ως χείμαρρος την όποια κυβερνητική εξουσία. Ο Πρωθυπουργός Gruevski διαβλέποντας πως η πολιτική του υπόσταση είχε υπονομευθεί από τις ΗΠΑ, επέλεξε τον μονόδρομο της Ανατολής, κυρίως για την πολιτική του επιβίωση. Σε αυτό το σημείο ξεκίνησε και η εμπλοκή των εκκλησιών με έναν έντονο ανταγωνισμό εξουσίας μεταξύ του Πατριαρχείου Μόσχας και του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης.
Φυσικά αυτό που πρέπει να καταλάβουμε για την ΠΓΔΜ είναι πως το γεωπολιτικό της περιβάλλον δεν είναι αμέτοχο στις εξελίξεις. Παρά την ανάδειξη του γεωστρατηγικού ρόλου της χώρας, ιδιαίτερα μετά τους κινεζικούς και ρωσικούς σχεδιασμούς, το μέγεθός της είναι απαγορευτικό για την επίτευξη εξωτερικής ασφάλειας, ένεκα και της πολιτικής βαλκανικής απομόνωσης που έχει επιφέρει η διπλωματία της. Η Δύση αποτελεί έναν εξαιρετικά σημαντικό παράγοντα για τη διατήρηση των συνόρων της ΠΓΔΜ γεγονός που εξηγεί τις παλαιότερες δηλώσεις και εν γένει την φιλοδυτική πολιτική Gruevski. Η, εν μέρει, αποτυχία της Έγχρωμης Επανάστασης του Zaev οφείλεται ξεκάθαρα στην εμπλοκή του αλβανικού εθνικιστικού παράγοντα, που ήταν απαραίτητος για την ανάδειξη του πληθυσμιακού εθνικού διχασμού στη χώρα, γεγονός που συσπείρωσε τους Σκοπιανούς γύρω από τον Gruevski, παρά την πολιτική του υπονόμευση.
Η ίση μεταχείριση Gruevski και Zaev από την Ε.Ε. αποτελεί ενδείκτη του πολιτικού εκβιασμού που εφαρμόζει η Δύση. Οι παράλληλες συναντήσεις με τους δύο πολιτικούς ηγέτες, δείχνει πως οι Βρυξέλλες πίεζαν τον σκοπιανό Πρωθυπουργό και ταυτόχρονα προετοίμαζαν και το εναλλακτικό σενάριο για την απομάκρυνση του ρωσικού και κινεζικού οικονομικού κινδύνου. Όσο και αν η ΠΓΔΜ επιχειρεί να ψαρέψει με διπλό καλάμι είναι καταδικασμένη, κάποια στιγμή, να λάβει μία οριστική απόφαση και σε περίπτωση απόρριψης της Δύσης δύναται να δούμε ακόμα και την εφαρμογή σχεδίου πολιτικής δολοφονίας (με φυσικό ή μεταφορικό τρόπο).
Η πολιτική αστάθεια στα Σκόπια αποτελεί ένα βασικό παράγοντα γενικότερης αστάθειας στα Βαλκάνια. Ελέω της διαιώνισης ενός προβλήματος ονομασίας της χώρας, ασχέτως ευθυνών, η Ελλάδα εμφανίζεται ως η πηγή του προβλήματος, καθότι οι Βρυξέλλες και η Ουάσινγκτον αποφεύγουν να αναλάβουν ευθύνες, αλλά ταυτόχρονα επιθυμούν δια καώς να επιλυθεί το ζήτημα ένταξης των Σκοπίων στα δυτικά θεσμικά όργανα και ιδρύματα. Τούτο σημαίνει ότι ο Gruevski θα αναζητήσει την ακραία αντιπαράθεση με τη χώρα μας, έτσι ώστε να επιτύχει μία μονομερή λύση ονομασίας. Σε αντίθετη περίπτωση ο σκοπιανός Πρωθυπουργός θα εμβαθύνει τις αντιπαραθέσεις Δύσης και Αθηνών δείχνοντας ότι δεν είναι αυτός που ουσιαστικά δεν θέλει να εισέλθει στο δυτικό μπλοκ, αλλά η χώρα μας.
Το βαλκανικό παρασκήνιο Νο4: Το Μαυροβούνιο
Το Μαυροβούνιο είναι μία μικρή χώρα που έλαβε επισήμως πρόσκληση για ένταξη στο ΝΑΤΟ, με τον Πρωθυπουργό Djukanovic να αποδέχεται το αίτημα, πριν ακόμα από την ανακοίνωσή του, προκαλώντας μία άνευ προηγουμένου κοινωνική αναταραχή. Η πλειοψηφία του κόσμου δε μπορούσε να αποδεχτεί την ένταξη σε ένα αμυντικό σύμφωνο που βομβάρδιζε τα σπίτια τους δεκαέξι χρόνια πριν, ωστόσο η αλαζονεία του Djukanovic, λόγω και της μακρόχρονης διαμόρφωσης των αποφάσεων για την περιοχή του Μαυροβουνίου από τον ίδιο, τον παρέσυρε σε μία διαφορετική πολιτική, επί του θέματος, από τους Σέρβους που διατήρησαν ένα low profile. Οι πολίτες εξήλθαν στους δρόμους απαιτώντας δημοψήφισμα, ωστόσο ο αυταρχισμός του Djukanovic εκδηλώθηκε με χρήση αυξημένης αστυνομικής βίας για καταστολή των διαδηλώσεων, η οποία οδήγησε σε ακόμα μεγαλύτερο αντινατοϊκό ρεύμα.
Το αποτέλεσμα των σκληρών διώξεων ήταν ο εκφοβισμός του πληθυσμού και η δραματική μείωση της έξωθεν προβολής των αντιδράσεών τους. Αυτό φαινομενικά έδειχνε ότι οι αντινατοϊκές αντιδράσεις είχαν εκμηδενιστεί, ωστόσο, αυτό δεν ίσχυε. Το κίνημα που απαιτούσε δημοψήφισμα για τη ένταξη της χώρας, απλά, είχε προσαρμοστεί στις συνθήκες διώξεων και απέφευγε τις μαζικές συγκεντρώσεις στις μεγάλες πόλεις, διοργανώνοντας μικρότερες σε κωμοπόλεις και χωριά.
Αυτή η παραπλανητική εικόνα τροφοδότησε και την προπαγάνδα του Djukanovic προς τους νατοϊκούς συμμάχους του. Θα πρέπει να τονίσουμε σε αυτό το σημείο ότι ο εν λόγω ηγέτης τάσσεται υπέρ του ΝΑΤΟ, ξεκάθαρα λόγω του εκβιασμού που δέχεται από τη Δύση. Ο Djukanovic είναι ένας από τους 20 πλουσιότερους πολιτικούς στον κόσμο, με τα διεθνή ΜΜΕ να κάνουν λόγω για μυστήρια προέλευση του πλούτου του… Προφανώς η Δύση δεν θα ασχοληθεί με τον Djukanovic και την απάνθρωπη συμπεριφορά του εναντίον των πολιτών του, όσο ο εν λόγω ηγέτης εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους.
Η στρατηγική σημασία του Μαυροβουνίου είναι δυσανάλογη προς το μικρό του μέγεθος. Η χώρα αποτελεί το τελευταίο βήμα κύκλωσης της Σερβίας, έτσι ώστε να αυξηθεί η πίεση προς την τελευταία και να παραδοθεί σε νατοϊκό έλεγχο. Η επιβολή του ΝΑΤΟ σε μία χώρα με πάνω από 30% σερβικό στοιχείο θα αποτελούσε το πρώτο κοινωνικό πείραμα της ευρατλαντικής συμμαχίας για την μετέπειτα επιβολή της στην RS και τη Βοσνία. Μαζί με τα Σκόπια αυτές οι δύο περιοχές θα είχαν δημιουργήσει ένα σημαντικό νατοϊκό προπύργιο στα Βαλκάνια, αφαιρώντας κάθε δυνατότητα εισχώρησης, στην εν λόγω περιφέρεια, οποιουδήποτε γεωστρατηγικού σχεδίου του Πεκίνου και της Μόσχας.
Ενδεχόμενη αποτυχία της ένταξης του Μαυροβουνίου στο ΝΑΤΟ θα σήμαινε μία γενναία αντεπίθεση του πολυπολικού συστήματος, έναντι της Δύσης, αποτελώντας παράδειγμα αντίστασης για κάθε αντιφρονούντα. Αυτή τη στιγμή η δυσαρέσκεια στη χώρα εναντίον του ΝΑΤΟ έχει συνυφανθεί με τη δυσερέσκεια εναντίον της κυβέρνησης, αν και η ανατροπή ενός απολυταρχικού καθεστώτος αυτής της μορφής είναι εξαιρετικά δύσκολη. Λόγω του υψηλού κέρδους του εγχειρήματος, είναι αμφίβολο αν η Μόσχα αφήσει σε ησυχία τον Djukanovic, οδηγώντας τη χώρα σε διάσπαση μεταξύ των υποστηρικτών και των αντιφρονούντων.
Το δεύτερο στάδιο του γιουγκοσλαβικού πειράματος
Εν πολλοίς, τα μικρά αυτά κράτη Μαυροβουνίου, Σκοπίων, Βοσνίας και το κράτος της Σερβίας διαθέτουν αυξημένους παράγοντες για την πρόκληση αναταραχών που ξεπερνούν τα καλώς εννοούμενα όρια των κοινωνικών κινητοποιήσεων. Πρόκειται για πληθυσμούς που έχουν ζήσει πρόσφατα τη φρίκη του πολέμου και είναι εύκολο να αντιδράσουν ριζοσπαστικά στο φόβο της επανάληψης ενός παρόμοιου σκηνικού. Επίσης, οι πληθυσμοί αυτοί ζουν υπό καθεστώς έντονης καχυποψίας και αμφισβήτησης προς τις κυβερνήσεις τους, αλλά και προς τον συμπολίτη τους που μπορεί να υποστηρίζει το αντίθετο μπλοκ. Όλα τα ανωτέρω, μαζί με το φόβο της παρέμβασης εχθρικών γειτόνων, που μέχρι πρότινος αποτελούσαν μέρος της ίδιας οικογένειας (Γιουγκοσλαβίας), αποτελούν βασικούς παράγοντες διάσπασης, πρόκλησης εμφύλιων ταραχών και εξαγωγής του προβλήματος από μία πρώην γιουγκοσλαβική περιφέρεια σε μία γειτονική της. Το πείραμα της γιουγκοσλαβικής διάσπασης περνάει τοιούτο τρόπο στο δεύτερο στάδιό του.
http://www.geopolitics.com.gr/
0 comments