Του Πόλυ Κυριακού
«Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτ’ άλλο»… Πόση δύναμη, πόση τόλμη χρειάζεται από ένα δεκαοκτάχρονο παιδί για να εκστομίσει έναν τέτοιο λόγο; Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης μαζί με τον Γρηγόρη Αυξεντίου ίσως είναι δυο από τα πιο πιο ξεχωριστά παραδείγματα ηρωισμού και αυτοθυσίας σε ολόκληρο τον κόσμο.
Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, υπήρχε μια πατρίδα. Ένας λαός που βίωσε κατακτητές και θηριωδίες. Ένας τόπος αγαπημένος που βρέθηκε να υπάρχει σε ένα σημείο του πλανήτη ονειρεμένο και παραδεισένιο, με μια γεωγραφική θέση-κλειδί στην ανατολική Μεσόγειο. Αυτός ο τόπος άλλαξε αφέντες πάμπολλες φορές. Είδε ξένες σημαίες να κυματίζουν πάνω απ’ το χώμα του. Βασιλιάδες, ραγιάδες, στρατηγούς και δικτάτορες. Είδε πολέμους, θηριωδίες, αδικίες και λεηλασίες…
Και τα χρόνια πέρασαν… Ο τόπος άντεξε… Αν υπήρχε μια κάμερα να καταγράψει τις εικόνες απ’ την αρχή της ιστορίας αυτού του λαού, θα παρακολουθούσαμε έναν ατέλειωτο Γολγοθά, ένα αδιάκοπο ανηφόρισμα, που ένας Θεός ξέρει με ποιον τρόπο επιβίωσε και άντεξε μέσα στους αιώνες. Τα χρόνια πέρασαν, αλλά η ταυτότητα της μικρής αυτής Πατρίδας είναι ακόμα υπαρκτή και αδιαμφησβήτητη. Η γλώσσα, η αίσθηση της παράδοσής μας είναι ό,τι πιο αληθινό ζει και κυκλοφορεί ακόμα στον κορμό, στο σώμα και τα κλαδιά τούτης της βασανισμένης γης.
Θαρρώ όλοι μας έχουμε αναρωτηθεί τι να έχει μεσολαβήσει άραγε από την εποχή του Ευαγόρα Παλληκαρίδη και του Γρηγόρη Αυξεντίου μέχρι σήμερα… Τι αλλαγές άραγε έχουν επέλθει στον τρόπο που πολεμάμε, που αγωνιζόμαστε, που σκεφτόμαστε, που διεκδικούμε;.. Πόσοι από μας σήμερα θα δίναμε και την ίδια μας τη ζωή για να υποστηρίξουμε με έμπρακτο τρόπο ένα ιδανικό; Οκ, μην πυροβολείτε! Δεν υπονοώ σώνει και καλά να βάλουμε το δάχτυλο στη σκανδάλη και να αρχίσουμε να πυροβολούμε κατά τον Βορρά.
Αν και κάτι τέτοιο θα είχε τεράστιο κίνδυνο να τραυματίσουμε και μερικούς «δικούς» μας, καθώς απολαμβάνουν αμέριμνα τον τζόγο και τα πούρα τους στα κατεχόμενα… Λέω απλά: Παρ’ όλο που, ναι, σίγουρα πέρασαν έτη σαράντα τρία τον αριθμό, ναι, οι κατά καιρούς συνομιλίες απέτυχαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, είμαστε ευχαριστημένοι από τις ντουφεκιές μας σημαδεύοντας έστω και στο πόδι του θηρίου;
Eίμαστε ευχαριστημένοι από τη «φασαρία» που κάναμε ανά την οικουμένη; Πόσοι γνωρίζουν την ύπαρξη της εισβολής-κατοχής εκτός Κύπρου και Ελλάδας; Αφήσαμε τη διάδοση της «είδησης» αυτής απλά και μόνον στα χέρια της ομογένειας του εξωτερικού; Πόσες φορές έχει γίνει μια μεγάλη συναυλία εντός και εκτός Κύπρου με συμμετοχή μεγάλων ξένων και Ελλήνων ερμηνευτών;
Η τελευταία που θυμάμαι εκτός Κύπρου ήταν μια συναυλία στο Meadowland Arena στη Νέα Υερσέη της Αμερικής το 1994, με τον Γιώργο Νταλάρα, τους αδερφούς Κατσιμίχα, τη Νανά Μούσχουρη και τη Γλυκερία, με ένα ακροατήριο 25.000 θεατών. Και προφανώς κάποιες συναυλίες στη Λευκωσία στο στάδιο ΓΣΠ αμέσως μετά την εισβολή, με τον Μίκη Θεοδωράκη και άλλους καλλιτέχνες…
Τι να έχει μεσολαβήσει άραγε από την εποχή του Ευαγόρα Παλληκαρίδη και του Γρηγόρη Αυξεντίου μέχρι σήμερα; Ποιες αξίες έχουν αποδυναμωθεί; Γιατί την αγάπη για τον τόπο την έχουμε παρεξηγήσει; Γιατί χάνουμε τον πατριωτισμό μας, καθώς το νερό στο κρασί μας ρέει αδιάκοπα και τόσο γενναιόδωρα;
Δεν είπαμε να βγούμε στα βουνά με τις μπαζούκες. Δεν είπαμε να εμπλακούμε σε μάχες και πολυβόλα. Ξέρουμε πόσο μικροί και αδύναμοι είμαστε. Μπορούσαμε και μπορούμε όμως να σηκώσουμε το ανάστημά μας με πυρομαχικά το δίκιο μας, έτσι ώστε να μην αφήσουμε κανέναν σε ησυχία. Το κάναμε; Αρκεστήκαμε μόνο στον πολιτικό στίβο. Μέσα από τα κουστούμια και τις γραβάτες, πασπατεύουμε (αν πασπατεύουμε ακόμα) τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, κι ο καιρός περνά… Κι όπως περνά ο καιρός περνά κι η μπογιά της ύπαρξής μας. Κι όπως περνά η μπογιά της ύπαρξής μας, όσοι θυμόμαστε την εισβολή και κατοχή λιγοστεύουμε μέρα με τη μέρα. Μέχρι να ξεχαστεί η υπόθεσή μας…
«Δεν είσαι εδώ να βλέπεις πού πάει η πατρίδα, Βαγορή… Κι ίσως καλύτερα…».
Πηγή MIgnatiou
0 comments