Αυτό που συμβαίνει στο Idlib μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας φέρνει στο μυαλό ορισμένες σκακιστικές αναλογίες. Σε ένα παιχνίδι σκακιού συμβαίνει συχνά ότι η μία πλευρά χάνει μια στρατηγική μάχη και συνειδητοποιεί ότι με ένα φυσικό και "λογικό" παίξιμο το παιχνίδι θα φτάσει αναπόφευκτα σε ένα λογικό τέλος, ακόμα κι αν απαιτεί αρκετές δωδεκάδες κινήσεις.
Το κύριο πράγμα είναι να κατανοήσουμε τη γενική τάση. Ως εκ τούτου, ένα τυπικό τέχνασμα είναι μια προσπάθεια να θολώσει το νερό μέσα από όχι απαραίτητα σωστές αλλά απροσδόκητες ενέργειες, οι οποίες στοχεύουν στον εχθρό να απομακρυνθεί από τη στρατηγική του και να κινηθεί στην αντανάκλαση προφανών και φανταστικών απειλών, όπου η πιθανότητα λανθασμένων ενεργειών αυξάνεται. Στην ουσία, είναι μια προσπάθεια να μετατραπεί μια δυσμενή στρατηγική κατάσταση με τακτικά μέσα.
Η κατάσταση στο Idlib διαμορφώνεται εδώ και πολύ καιρό από την ισορροπία των συμφωνιών μεταξύ της Ρωσίας και της Τουρκίας (και σε μικρότερο βαθμό του Ιράν). Το σημείο διακλάδωσης ήταν οι συμφωνίες του Σότσι του 2018, όταν η Ρωσία και το Ιράν αναγνώρισαν ουσιαστικά το δικαίωμα της Τουρκίας να ελέγχει την κατάσταση στο Idlib μέχρι το τέλος του πολέμου μέχρι τη σύσταση της Συνταγματικής επιτροπής και την εκλογή του προέδρου να ασχοληθεί με τον Assad εάν κερδίσει αυτές τις εκλογές). Για να διορθώσει αυτή την κατάσταση, η Τουρκία είχε 1,5 χρόνο όταν έπρεπε να κάνει τρία πράγματα: να χωρίσει τους μαχητές σε αμνούς και κατσίκια, να ξεμπλοκάρει τους αυτοκινητόδρομους Hama-Aleppo και Latakia-Aleppo (ενώ η επικράτεια γύρω από τις εθνικές οδούς παρέμεινε υπό τον έλεγχο των μαχητών), για να εξασφαλιστεί η πραγματική εργασία στην ζώνης αποκλιμάκωσης μαζί με το Ρωσικό στρατό.
Κανένα από αυτά δεν έγινε από την Τουρκία (δεν έχει σημασία αν δεν μπορούσε ή δεν ήθελε - το αποτέλεσμα είναι που μετράει). Όσο ο Άσαντ σάρωσε άλλα εδάφη στη Συρία, η κατάσταση στο Idlib δεν άλλαξε θεμελιωδώς. Η προσπάθεια να φτάσουμε στο τέλος του πολέμου με τελειωμένες αυτές τις εργασίες απέτυχε. Ένα χρόνο μετά το Σότσι, το Al Latamine κόπηκε, μέρος του αγροτικού Idlib ελήφθη από τους μαχητές. Ο Ερντογάν δεν κατάλαβε το υπαινιγμό - είχε κάποια τακτική και την ακολούθησε.
Ο Asad ζητούσε διαρκώς από τη Ρωσία να δώσει μια δικαιολογία για να επιτεθεί και τελικά την έχει λάβει, ξεκινώντας απλά σε ένα μέτωπο για να απομακρύνει από τον Ερντογάν την «γοητεία του Idlib». Η κατάσταση θα προέκυπτε όταν η Τουρκία θα μπορούσε να προσεγγίσει τις διαπραγματεύσεις για τη μεταπολεμική Συρία χωρίς το Idlib, θα εξασθένούσε μακροπρόθεσμα τη διαπραγματευτική θέση της Τουρκίας και την ικανότητά της να επηρεάσει το σχηματισμό της μεταπολεμικής Συρίας.
Η Άγκυρα άρχισε να διαμαρτύρεται στην Μόσχα και να επισημαίνει ότι ο Άσαντ περικυκλώνει τα σημεία παρατήρησης του και παραβιάζει τη συμφωνία του Σότσι. Η Μόσχα έχει υπογραμμίσει εύλογα ότι η Τουρκία δεν έχει κάνει τίποτα σε 1,5 χρόνο για να εφαρμόσει τα κύρια σημεία της συμφωνίας του Σότσι, και ο Asad έχει δίκιο.
Και ενώ ο Ερντογάν στρέφει τη ρητορική του στον Τύπο, ο Άσαντ, με την υποστήριξη της Ρωσίας και του Ιράν, πήρε μερικά από τα περιουσιακά στοιχεία του Ερντογάν, μεταβάλλοντας έτσι την πιθανή ισορροπία των διαπραγματεύσεων για τη μεταπολεμική Συρία. Για όσο μικρότερο είναι το έδαφος που ο Άσαντ δεν ελέγχει μέχρι το τέλος του πολέμου, τόσο λιγότερο θα είναι διατεθειμένος να κάνει οποιαδήποτε παραχώρηση. Το πώς φαίνεται αυτό μπορεί να αξιολογηθεί από τις διαπραγματεύσεις του Assad με τους Κούρδους της Rozhava, τους οποίους ο Assad αρνήθηκε σημαντικές παραχωρήσεις σε θέματα αυτονομίας.
Μέχρι τον Φεβρουάριο, η στρατηγική ήττα της Τουρκίας έγινε προφανής (το μαχητικό μέτωπο κατέρρευσε, οι πόλεις απελευθερώθηκαν κατά δεκάδες) και λόγω της θέσης της Ρωσίας και του Ιράν οι λογικές κινήσεις στο πλαίσιο της Τουρκικής στρατηγικής για το Idlib έληξαν . Αν η Τουρκία συνέχιζε να ενεργεί όπως είχε κάνει πριν, ο Άσαντ θα περικύκλωνε απλώς όλα τα Τουρκικά παρατηρητήρια και μέσα σε λίγους μήνες θα έφτανε στα σύνορα με την Τουρκία κατά μήκος ολόκληρης της περιοχής της επαρχίας του Idlib.
Έτσι άρχισαν οι τακτικές και οι προσπάθειες θολώματος του ύδατος, απειλώντας, προμηθεύοντας BMP και φορητά συστήματα αντιαεροπορικής άμυνας, προσπαθώντας να πιέσουν το Κρεμλίνο και να φλερτάρουν με τις Η.Π.Α., συνοδευόμενοι από ρητορική του Τύπου. Η Τουρκία δηλώνει ότι δεν είναι ικανοποιημένη από το πώς εξελίσσεται η κατάσταση στο Idlib και προσπαθεί να αναγκάσει τη Ρωσία να απομακρυνθεί από το στρατηγικό της σχέδιο να καθαρίσει το Idlib και να την αναγκάσει να ανταποκριθεί στις Τουρκικές απειλές και εκβιασμούς. Σε αυτό το στάδιο, η Ρωσία αγνόησε τις Τουρκικές απειλές, λέγοντας ότι η Τουρκία είναι υπεύθυνη για το τι συμβαίνει και ότι ο Assad έχει το δικαίωμα να συνεχίσει την επίθεση, βασικά ακολουθώντας τη γραμμή συμπεριφοράς που εξασφάλισε στις πρόσφατες επιχειρησιακές και στρατηγικές επιτυχίες. Έτσι, η μπάλα έπεσε ξανά στον Ερντογάν. Καθώς η πολιτική της Τουρκίας στο Idlib έφτασε σε αδιέξοδο σε στρατηγικό επίπεδο, ο Erdoğan θέτει τη ρητορική του και προσεκτικά αυξάνει τα πονταρίσματά του και επιτίθεται στον Assad. Αλλά όπως δείχνει η απάντηση, αυτή η Τουρκική τακτική θα πληρώνεται από τα πτώματα των Τούρκων στρατιωτών, αλλά δεν οδηγεί επίσης σε αλλαγή στη θέση της Ρωσίας.
Ως εκ τούτου, η «περίεργη» θέση της Άγκυρας - δεν έχουμε προβλήματα με τη Ρωσία και δεν θέλουμε να χαλάσουμε τις σχέσεις με τη Ρωσία, έχουμε προβλήματα μόνο με τον Assad. Όλοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι η Ρωσία και το Ιράν βρίσκονται πίσω από τον Assad και δεν θα σταματήσουν να τον υποστηρίζουν, επειδή ο Assad τσιμεντάρει τη θέση της Ρωσίας και του Ιράν στη Συρία. Η Τουρκία δηλώνει ότι θέλει να διαπραγματευτεί με τη Ρωσία, αλλά σε αυτό το στάδιο δεν είναι ικανοποιημένη με την πρόταση της Μόσχας, η οποία λογικά πιστεύει ότι ο Ερντογάν ενεργεί από μια θέση αδυναμίας, επομένως δεν έχει νόημα να αλλάξει ουσιαστικά τη στρατηγική της ή να δώσει στον Ερντογάν περισσότερο από τι μπορεί πραγματικά να πάρει. Στην πραγματικότητα, ο Ερντογάν παραμένει ο ίδιος με σοβαρά προβλήματα, όπου από τη μια πλευρά υπάρχει κίνδυνος σύγκρουσης με τη Ρωσία και το Ιράν σε χαλασμένες σχέσεις με τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και τη Γερμανία και από την άλλη - της αντιπολίτευσης και της απειλής να χαθεί το γόητρο του στη Συρία.
Ταυτόχρονα, η Τουρκία διεξάγει ουσιαστικά 4 ξεχωριστές στρατιωτικές εκστρατείες - στη Λιβύη, το Idlib, τη Ρόζαβα και στο Ιράκ. Σε γενικές γραμμές, αυτό είναι ένα κλασικό του στρατιωτικού και του πολιτικού περιπετειώδους. Ο Ερντογάν έχει αναλάβει αυξημένες δεσμεύσεις και αντιμετωπίζει το γεγονός ότι είναι δύσκολο για τον ίδιο να αντιμετωπίσει τις αξιώσεις του Ασαντ, υποστηριζόμενες από τη Ρωσία, την πίεση του Haftar στον Sarraj στη Λιβύη, την επιβολή κυρώσεων στις πιέσεις και την πολιτική απειλών από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια κατάσταση όπου οι άμεσες στρατιωτικές απειλές του Ερντογάν αντιμετωπίζονται με αντιαπειλές, και στην περίπτωση της Συρίας και των πυρών για να νικήσουν τον τουρκικό στρατό.
Επομένως, ο Ερντογάν ακολουθεί τη δεδομένη τροχιά, εναλλάσσοντας απειλές και προκλήσεις με προσπάθειες να αναγκάσει τη Μόσχα να κάνει παραχωρήσεις με το ύφος του "Κρατήστε με επτά, τώρα θα επιτεθώ! ". Το πρόβλημα με όλη αυτήν την κατάσταση είναι ότι εάν η Μόσχα δεν αποδώσει, ο Ερντογάν, ακολουθώντας αυτή τη τροχιά, θα συνεχίσει να οδηγείται σε μια γωνία όπου θα έχει μια απλή επιλογή μεταξύ πολέμου και ντροπής. Ταυτόχρονα, η δυνατότητα κλιμάκωσης μπορεί να επιδεινωθεί από τη δυνατότητα παρέμβασης άλλων χωρών που ενδιαφέρονται αντικειμενικά να καταστρέψουν την κατάσταση της Ρωσικής-Τουρκικής-Ιρανικής εταιρικής σχέσης στη Συρία. Πρώτα απ 'όλα, είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ. Και στην περίπτωση αυτή, μπορεί να προκύψουν τα πολύ αρνητικά σενάρια, όταν στο “παιχνίδι του σκακιού” αντικαθιστούν την στρατηγική και την τακτική και οι αντίπαλοι αναποδογυρίζουν το παιχνίδι ρίχνοντας τα κομμάτια ο ένας στον άλλον.
Ειδικά για την "Αναλυτική Υπηρεσία του Donbass".
https://asd.news/articles/v-mire/taktika-na-sluzhbe-turetskoy-strategii/Ο υπουργός Άμυνας Hulusi Akar: Δεν έχουμε πρόθεση ή σκοπό να αντιμετωπίσουμε τη Ρωσία στη Συρία. Κάνουμε και θα κάνουμε ό, τι είναι δυνατόν για να το αποφύγουμε. Στόχος μας είναι να διασφαλίσουμε ότι το καθεστώς θα ακολουθήσει τη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός και θα σταματήσει τις επιθέσεις και τις δολοφονίες. Θα βοηθήσει στην πρόληψη της ανόδου του ριζοσπαστισμού και της μετανάστευσης. Ο Akar έδωσε μια αρκετά διακριτική συνέντευξη στο CNN Türk, στο Τουρκικό τηλεοπτικό κανάλι. Και είναι καλό ότι σε τέτοιες στιγμές κλιμάκωσης το πρόσωπο αυτό, όχι ο πρόεδρος της Τουρκίας, μιλάει.Πρώτα απ 'όλα, επειδή οι άνθρωποι το συνηθίζουν αυτό , και ο Ερντογάν αναμένεται πάντα να πει δυνατά λόγια, και δεν είναι πολύ συγκρατημένος.β) Το αποτέλεσμα είναι ότι η κλιμάκωση αυξάνεται.(γ) για την ημερήσια διάταξη της Τουρκίας
Πηγή: politinform.su απόδοση tokoutsavaki.blogspot.com
Το κύριο πράγμα είναι να κατανοήσουμε τη γενική τάση. Ως εκ τούτου, ένα τυπικό τέχνασμα είναι μια προσπάθεια να θολώσει το νερό μέσα από όχι απαραίτητα σωστές αλλά απροσδόκητες ενέργειες, οι οποίες στοχεύουν στον εχθρό να απομακρυνθεί από τη στρατηγική του και να κινηθεί στην αντανάκλαση προφανών και φανταστικών απειλών, όπου η πιθανότητα λανθασμένων ενεργειών αυξάνεται. Στην ουσία, είναι μια προσπάθεια να μετατραπεί μια δυσμενή στρατηγική κατάσταση με τακτικά μέσα.
Η κατάσταση στο Idlib διαμορφώνεται εδώ και πολύ καιρό από την ισορροπία των συμφωνιών μεταξύ της Ρωσίας και της Τουρκίας (και σε μικρότερο βαθμό του Ιράν). Το σημείο διακλάδωσης ήταν οι συμφωνίες του Σότσι του 2018, όταν η Ρωσία και το Ιράν αναγνώρισαν ουσιαστικά το δικαίωμα της Τουρκίας να ελέγχει την κατάσταση στο Idlib μέχρι το τέλος του πολέμου μέχρι τη σύσταση της Συνταγματικής επιτροπής και την εκλογή του προέδρου να ασχοληθεί με τον Assad εάν κερδίσει αυτές τις εκλογές). Για να διορθώσει αυτή την κατάσταση, η Τουρκία είχε 1,5 χρόνο όταν έπρεπε να κάνει τρία πράγματα: να χωρίσει τους μαχητές σε αμνούς και κατσίκια, να ξεμπλοκάρει τους αυτοκινητόδρομους Hama-Aleppo και Latakia-Aleppo (ενώ η επικράτεια γύρω από τις εθνικές οδούς παρέμεινε υπό τον έλεγχο των μαχητών), για να εξασφαλιστεί η πραγματική εργασία στην ζώνης αποκλιμάκωσης μαζί με το Ρωσικό στρατό.
Κανένα από αυτά δεν έγινε από την Τουρκία (δεν έχει σημασία αν δεν μπορούσε ή δεν ήθελε - το αποτέλεσμα είναι που μετράει). Όσο ο Άσαντ σάρωσε άλλα εδάφη στη Συρία, η κατάσταση στο Idlib δεν άλλαξε θεμελιωδώς. Η προσπάθεια να φτάσουμε στο τέλος του πολέμου με τελειωμένες αυτές τις εργασίες απέτυχε. Ένα χρόνο μετά το Σότσι, το Al Latamine κόπηκε, μέρος του αγροτικού Idlib ελήφθη από τους μαχητές. Ο Ερντογάν δεν κατάλαβε το υπαινιγμό - είχε κάποια τακτική και την ακολούθησε.
Ο Asad ζητούσε διαρκώς από τη Ρωσία να δώσει μια δικαιολογία για να επιτεθεί και τελικά την έχει λάβει, ξεκινώντας απλά σε ένα μέτωπο για να απομακρύνει από τον Ερντογάν την «γοητεία του Idlib». Η κατάσταση θα προέκυπτε όταν η Τουρκία θα μπορούσε να προσεγγίσει τις διαπραγματεύσεις για τη μεταπολεμική Συρία χωρίς το Idlib, θα εξασθένούσε μακροπρόθεσμα τη διαπραγματευτική θέση της Τουρκίας και την ικανότητά της να επηρεάσει το σχηματισμό της μεταπολεμικής Συρίας.
Η Άγκυρα άρχισε να διαμαρτύρεται στην Μόσχα και να επισημαίνει ότι ο Άσαντ περικυκλώνει τα σημεία παρατήρησης του και παραβιάζει τη συμφωνία του Σότσι. Η Μόσχα έχει υπογραμμίσει εύλογα ότι η Τουρκία δεν έχει κάνει τίποτα σε 1,5 χρόνο για να εφαρμόσει τα κύρια σημεία της συμφωνίας του Σότσι, και ο Asad έχει δίκιο.
Και ενώ ο Ερντογάν στρέφει τη ρητορική του στον Τύπο, ο Άσαντ, με την υποστήριξη της Ρωσίας και του Ιράν, πήρε μερικά από τα περιουσιακά στοιχεία του Ερντογάν, μεταβάλλοντας έτσι την πιθανή ισορροπία των διαπραγματεύσεων για τη μεταπολεμική Συρία. Για όσο μικρότερο είναι το έδαφος που ο Άσαντ δεν ελέγχει μέχρι το τέλος του πολέμου, τόσο λιγότερο θα είναι διατεθειμένος να κάνει οποιαδήποτε παραχώρηση. Το πώς φαίνεται αυτό μπορεί να αξιολογηθεί από τις διαπραγματεύσεις του Assad με τους Κούρδους της Rozhava, τους οποίους ο Assad αρνήθηκε σημαντικές παραχωρήσεις σε θέματα αυτονομίας.
Μέχρι τον Φεβρουάριο, η στρατηγική ήττα της Τουρκίας έγινε προφανής (το μαχητικό μέτωπο κατέρρευσε, οι πόλεις απελευθερώθηκαν κατά δεκάδες) και λόγω της θέσης της Ρωσίας και του Ιράν οι λογικές κινήσεις στο πλαίσιο της Τουρκικής στρατηγικής για το Idlib έληξαν . Αν η Τουρκία συνέχιζε να ενεργεί όπως είχε κάνει πριν, ο Άσαντ θα περικύκλωνε απλώς όλα τα Τουρκικά παρατηρητήρια και μέσα σε λίγους μήνες θα έφτανε στα σύνορα με την Τουρκία κατά μήκος ολόκληρης της περιοχής της επαρχίας του Idlib.
Έτσι άρχισαν οι τακτικές και οι προσπάθειες θολώματος του ύδατος, απειλώντας, προμηθεύοντας BMP και φορητά συστήματα αντιαεροπορικής άμυνας, προσπαθώντας να πιέσουν το Κρεμλίνο και να φλερτάρουν με τις Η.Π.Α., συνοδευόμενοι από ρητορική του Τύπου. Η Τουρκία δηλώνει ότι δεν είναι ικανοποιημένη από το πώς εξελίσσεται η κατάσταση στο Idlib και προσπαθεί να αναγκάσει τη Ρωσία να απομακρυνθεί από το στρατηγικό της σχέδιο να καθαρίσει το Idlib και να την αναγκάσει να ανταποκριθεί στις Τουρκικές απειλές και εκβιασμούς. Σε αυτό το στάδιο, η Ρωσία αγνόησε τις Τουρκικές απειλές, λέγοντας ότι η Τουρκία είναι υπεύθυνη για το τι συμβαίνει και ότι ο Assad έχει το δικαίωμα να συνεχίσει την επίθεση, βασικά ακολουθώντας τη γραμμή συμπεριφοράς που εξασφάλισε στις πρόσφατες επιχειρησιακές και στρατηγικές επιτυχίες. Έτσι, η μπάλα έπεσε ξανά στον Ερντογάν. Καθώς η πολιτική της Τουρκίας στο Idlib έφτασε σε αδιέξοδο σε στρατηγικό επίπεδο, ο Erdoğan θέτει τη ρητορική του και προσεκτικά αυξάνει τα πονταρίσματά του και επιτίθεται στον Assad. Αλλά όπως δείχνει η απάντηση, αυτή η Τουρκική τακτική θα πληρώνεται από τα πτώματα των Τούρκων στρατιωτών, αλλά δεν οδηγεί επίσης σε αλλαγή στη θέση της Ρωσίας.
Ως εκ τούτου, η «περίεργη» θέση της Άγκυρας - δεν έχουμε προβλήματα με τη Ρωσία και δεν θέλουμε να χαλάσουμε τις σχέσεις με τη Ρωσία, έχουμε προβλήματα μόνο με τον Assad. Όλοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι η Ρωσία και το Ιράν βρίσκονται πίσω από τον Assad και δεν θα σταματήσουν να τον υποστηρίζουν, επειδή ο Assad τσιμεντάρει τη θέση της Ρωσίας και του Ιράν στη Συρία. Η Τουρκία δηλώνει ότι θέλει να διαπραγματευτεί με τη Ρωσία, αλλά σε αυτό το στάδιο δεν είναι ικανοποιημένη με την πρόταση της Μόσχας, η οποία λογικά πιστεύει ότι ο Ερντογάν ενεργεί από μια θέση αδυναμίας, επομένως δεν έχει νόημα να αλλάξει ουσιαστικά τη στρατηγική της ή να δώσει στον Ερντογάν περισσότερο από τι μπορεί πραγματικά να πάρει. Στην πραγματικότητα, ο Ερντογάν παραμένει ο ίδιος με σοβαρά προβλήματα, όπου από τη μια πλευρά υπάρχει κίνδυνος σύγκρουσης με τη Ρωσία και το Ιράν σε χαλασμένες σχέσεις με τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και τη Γερμανία και από την άλλη - της αντιπολίτευσης και της απειλής να χαθεί το γόητρο του στη Συρία.
Ταυτόχρονα, η Τουρκία διεξάγει ουσιαστικά 4 ξεχωριστές στρατιωτικές εκστρατείες - στη Λιβύη, το Idlib, τη Ρόζαβα και στο Ιράκ. Σε γενικές γραμμές, αυτό είναι ένα κλασικό του στρατιωτικού και του πολιτικού περιπετειώδους. Ο Ερντογάν έχει αναλάβει αυξημένες δεσμεύσεις και αντιμετωπίζει το γεγονός ότι είναι δύσκολο για τον ίδιο να αντιμετωπίσει τις αξιώσεις του Ασαντ, υποστηριζόμενες από τη Ρωσία, την πίεση του Haftar στον Sarraj στη Λιβύη, την επιβολή κυρώσεων στις πιέσεις και την πολιτική απειλών από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια κατάσταση όπου οι άμεσες στρατιωτικές απειλές του Ερντογάν αντιμετωπίζονται με αντιαπειλές, και στην περίπτωση της Συρίας και των πυρών για να νικήσουν τον τουρκικό στρατό.
Επομένως, ο Ερντογάν ακολουθεί τη δεδομένη τροχιά, εναλλάσσοντας απειλές και προκλήσεις με προσπάθειες να αναγκάσει τη Μόσχα να κάνει παραχωρήσεις με το ύφος του "Κρατήστε με επτά, τώρα θα επιτεθώ! ". Το πρόβλημα με όλη αυτήν την κατάσταση είναι ότι εάν η Μόσχα δεν αποδώσει, ο Ερντογάν, ακολουθώντας αυτή τη τροχιά, θα συνεχίσει να οδηγείται σε μια γωνία όπου θα έχει μια απλή επιλογή μεταξύ πολέμου και ντροπής. Ταυτόχρονα, η δυνατότητα κλιμάκωσης μπορεί να επιδεινωθεί από τη δυνατότητα παρέμβασης άλλων χωρών που ενδιαφέρονται αντικειμενικά να καταστρέψουν την κατάσταση της Ρωσικής-Τουρκικής-Ιρανικής εταιρικής σχέσης στη Συρία. Πρώτα απ 'όλα, είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ. Και στην περίπτωση αυτή, μπορεί να προκύψουν τα πολύ αρνητικά σενάρια, όταν στο “παιχνίδι του σκακιού” αντικαθιστούν την στρατηγική και την τακτική και οι αντίπαλοι αναποδογυρίζουν το παιχνίδι ρίχνοντας τα κομμάτια ο ένας στον άλλον.
Ειδικά για την "Αναλυτική Υπηρεσία του Donbass".
https://asd.news/articles/v-mire/taktika-na-sluzhbe-turetskoy-strategii/Ο υπουργός Άμυνας Hulusi Akar: Δεν έχουμε πρόθεση ή σκοπό να αντιμετωπίσουμε τη Ρωσία στη Συρία. Κάνουμε και θα κάνουμε ό, τι είναι δυνατόν για να το αποφύγουμε. Στόχος μας είναι να διασφαλίσουμε ότι το καθεστώς θα ακολουθήσει τη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός και θα σταματήσει τις επιθέσεις και τις δολοφονίες. Θα βοηθήσει στην πρόληψη της ανόδου του ριζοσπαστισμού και της μετανάστευσης. Ο Akar έδωσε μια αρκετά διακριτική συνέντευξη στο CNN Türk, στο Τουρκικό τηλεοπτικό κανάλι. Και είναι καλό ότι σε τέτοιες στιγμές κλιμάκωσης το πρόσωπο αυτό, όχι ο πρόεδρος της Τουρκίας, μιλάει.Πρώτα απ 'όλα, επειδή οι άνθρωποι το συνηθίζουν αυτό , και ο Ερντογάν αναμένεται πάντα να πει δυνατά λόγια, και δεν είναι πολύ συγκρατημένος.β) Το αποτέλεσμα είναι ότι η κλιμάκωση αυξάνεται.(γ) για την ημερήσια διάταξη της Τουρκίας
Πηγή: politinform.su απόδοση tokoutsavaki.blogspot.com
0 comments