 |
| Σκίτσο από την φετινή έκδοση του περιοδικού Our World |
Γράφει ο *Ιωάννης Φουρνάρος
Όλο αυτό το διάστημα είμαστε παρατηρητές γεγονότων που αν
κάποιος μας τα έλεγε ότι θα συμβούν,
εμείς θα τον λέγαμε τρελό. Καιρό τώρα, ότι είναι έξω από την
"λογική", το ονομάζουμε θεωρίες συνωμοσίας και απαξιώνουμε τα λεγόμενα
τους. Μα, αν ακούγαμε αυτά που συμβαίνουν σήμερα και τα έχουμε δει και σε
ταινία επιστημονικής φαντασίας δεν θα τα λέγαμε έτσι;
Θα σας πω και εγώ λοιπόν ένα παραμύθι συνήθως όλα τα
παραμύθια ξεκινούν έτσι:
Μια φορά και έναν καιρό....
Ήταν νύχτα όταν συνεδρίαζε η ομάδα του Ατλαντικού. Σκεφτόντουσαν
το παρελθόν. Το πως μπήκαν στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Συζητούσαν για το Περλ
Χάρμπορ και την σημασία του. Χωρίς να
δεχθούν το καίριο πλήγμα εκείνη την ημέρα από την Ιαπωνία που ήταν οι καταστροφή
των αεροπλανοφόρων, (δεν ήταν στον βομβαρδισμό, λες και το ήξεραν) μπήκαν ως
ηθική δύναμη στον πόλεμο και τελικά βγήκαν νικητές. Ήταν αυτοί που στο τέλος
του πολέμου ήταν η δύναμη που έπαιρνε την σκυτάλη από την Μεγάλη Βρετανία. Ο
εχθρός τους ήταν πλέον η Σοβιετική Ένωση.
Μετά τον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και τις καταστροφές που
προκάλεσε θα ήταν αδιανόητο, ως ολέθριο ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος , με
στρατιωτικά μέσα. Η μεγάλη ισχύς και εμβέλεια
των όπλων, η άνοδο της τεχνολογίας και η ανάπτυξη των πυρηνικών, τον
καθιστούσαν απαγορευτικό και ως προς την έκβαση του, αλλά και ως προς τις
συνέπειες που θα είχε στον πλανήτη, αλλά και στους ίδιους. Έτσι στο τραπέζι
αποφασίστηκε ένα άλλου είδους πολέμου για την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτό
το πέτυχαν, με την ανάπτυξη της Κίνας,με χτύπημα στις «δομές» της Σοβιετικής
Ένωσης, όπως και με την προπαγάνδα του Δυτικού πολιτισμού. Ήταν τα πρώτα στάδια
ενός άλλου πολέμου,του υβριδικού πολέμου. Μετά και την πτώση της Σοβιετικής
Ένωσης και της παντοκρατορίας των «εξουσιαστών» τους θύμισε κάποιος, στις συζητήσεις τους,τον Θουκυδίδη και την
Αθήνα.
Δυστυχώς η έπαρση είχε σαν αποτέλεσμα την διεξαγωγή πολέμων με την υπερδύναμη παρούσα. Όμως αυτό είχε τεράστιο
κόστος σε ανθρώπινες ζωές, σε χρήμα σε πόρους, χρόνο
και ενέργεια. Η φθορά σε σχέση με το κέρδος ήταν μεγάλη. Έπρεπε να βρουν έναν
άλλο τρόπο να συνεχίσουν την στρατηγική τους αλλά και να μην χάσουν την
πρωτοκαθεδρία τους.Η ιδέα που έπεσε στο τραπέζι ήταν ο πόλεμος δια «αντιπροσώπων». Έφεραν σαν παράδειγμα το Βυζάντιο που
κρατήθηκε όλα αυτά τα χρόνια με αυτή την στρατηγική. Συμφώνησαν σε αυτό το
σχέδιο έτσι ώστε να μην χρειάζονται τεράστια ποσά που κάνουν κακό στην
οικονομία, δημιουργούν εσωτερικές αντιδράσεις, χαλούν την κοινωνική συνοχή και
ασφάλεια.Παράλληλα , βλέποντας την άνοδο της Κίνας και την απεξάρτηση της στις
δομές που προσπάθησαν να βάλουν οι ίδιοι όπως
έκαναν και στην Σοβιετική Ένωση άρχισαν να ανησυχούν.
Διαπίστωσαν ότι είχαν κάνει λάθος. Στην παγκόσμια κυριαρχία τους οι
"εξουσιαστές", θεώρησαν ότι με την οικονομία, με τον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό
θα κατακτούσαν ένα από πιο ιστορικά
έθνη. Δεν κατανόησαν ότι η Κίνα είχε διαβάσει το παιχνίδι αυτό. Στην Κίνα
όποιος προδίδει την χώρα και ιδιωτεύει, δεν έχει θέση στο κράτος παρά στον
τάφο. Το που στηρίζεται η Κίνα και ο
κινέζικος πολιτισμός φαίνονται από το
Σινικό τοίχος. Τα στοιχεία εκείνα που αν τα κοιτάξεις προσεκτικά στο Σινικό τοίχος θα δεις την Κίνα είναι: α) ότι χρειάστηκαν πολλά χέρια για να δημιουργηθεί(Η Κίνα είναι πολυπληθής), β)Αν το κοιτάξεις θα δεις ότι χρειάστηκε υπομονή, πειθαρχία και μεθοδικότητα,(Πως αλλιώς μπορείς να κτίσεις αυτό το πράγμα; γ)Το τοίχος είναι πολύ μεγάλο, εδώ βλέπουμε την μεγάλη έκταση της Κίνας, δ) Αν κοιτάξεις το τοίχος θα δεις ότι χρειάστηκε πολλούς πόρους και μέσα για να κατασκευαστεί,(η Κίνα και σήμερα διαθέτει πλούσιους πόρους και μέσα.Το επίτευγμα αυτό δείχνει τα στοιχεία του πολιτισμού αυτού και
τις δυνατότητες που έχει.
Οι «εξουσιαστές» έλεγαν ότι, δεν κατανόησαν το συμβολισμό του
Σινικού τοίχους όταν έχτιζαν την στρατηγική τους, για την παγκόσμια κυριαρχία
τους. Αν για τα άλλα έθνη υπήρξε
επιτυχία ή σε άλλα έγιναν "διορθωτικές
κινήσεις" για την Κίνα η στρατηγική απέτυχε. Απέτυχε γιατί είπαν κάποιοι ότι ίσως να κοίταζαν όπως η Αθηναίοι την
εκστρατεία τους στην Σικελία.
Τα στοιχεία που
συνέλεγαν τόσο καιρό έδειχναν την μεγάλη άνοδο της Κίνας. ¨Έβλεπαν το μεγάλο
μερίδιο που κέρδιζε στον κόσμο, την πρόοδο της. Οι συζητήσεις πλέον δεν ήταν αν
η Κίνα μπορεί, αλλά το πότε θα φτάσει να απειλήσει την δύναμη τους.
Η υπομονή, η επιμονή, η πειθαρχία, η ανάπτυξη του 10% του
πληθυσμού της Κίνας, η εκμετάλλευση της γεωγραφίας, της γεωοικονομίας και της
στρατηγικής τέχνης του Σουν Τσου έφτανε για την Κίνα αργά αλλά σταθερά να
κοιτάει ψηλά, όχι μόνο να παράγει αγαθά αλλά και γνώση, που εκεί κρίνονται οι
μεγάλες δυνάμεις και γίνονται παγκόσμιες.
Η «εξουσιαστές» ανησύχησαν για τα καλά. Έβλεπαν ότι σε μια
δεκαετία ίσως, να μην μπορούσαν πλέον να αντιπαρατεθούν μαζί της. Η
παγκοσμιοποίηση που τόσο πολύ ήθελαν και το πολιτιστικό αφήγημα τους στον
πλανήτη (η ευδαιμονία μέσω της κατανάλωσης και του κέρδους με οποιονδήποτε
τρόπο) κατέρρεε, ήξεραν ότι δεν είχε ζωή. Έπρεπε να βρουν κάτι άλλο, κάτι για
το οποίο ο κόσμος θα πίστευε ξανά, στην δύναμη των «εξουσιαστών».
Σκέφτηκαν και την 11η Σεπτεμβρίου, σαν γεγονός. Τη δεύτερη
ημερομηνία που άλλαξε ο κόσμος. Η 11η Σεπτεμβρίου που χτύπησε την κοινωνία της
Αμερικής και αναδιαμόρφωσε την αντίληψη της κοινωνίας για την παγκόσμια
ασφάλεια. Μπήκε ο κόσμος σε έναν κύκλο αμφισβήτησης της υπερδύναμης, σε έναν πολυπολικό κόσμο. Έφερε την «αραβική άνοιξη» και τις εξελίξεις
στην περιοχή, έφερε καινούργιες λέξεις, άλλαξε σημασίες, ήρθαν καινούργιοι
«πρωταγωνιστές», άλλοι «αντιπρόσωποι». Τώρα βέβαια ένα άλλο σχέδιο «έπεφτε» στο
ίδιο τραπέζι που είχαν συζητηθεί τα άλλα δύο γεγονότα. Έπρεπε να δράσουν
ταυτόχρονα για όλους τους «παίχτες», να αδυνατίσουν κάθε αντίπαλο.
Η συζήτηση θύμισε το συμβούλιο των Σπαρτιατών για τους Αθηναίους. Ρωτούσαν ο ένας τον άλλον, πως θα μπορούσαμε
να αναχαιτίσουμε τον αναπτυσσόμενο κόσμο, που εμείς δημιουργήσαμε; Πως μπορούμε να δώσουμε το
καίριο πλήγμα, χωρίς στρατιωτικό πόλεμο; Πως μπορούμε να σταματήσουμε την Κίνα
και τα σχέδια της; Πώς μπορούμε να αναπτύξουμε ξανά την Δύση, να την
αναδιαμορφώσουμε; Πως μπορούμε να ενώσουμε ξανά τα κομμάτια μας, που βρίσκονται
σε όλο τον κόσμο;
Στην σκέψη επάνω ήρθε η ιδέα του υβριδικού πολέμου αλλά σε
μια νέα μορφή, πολύ πιο εξελιγμένη με πολλά μέσα. Σαν ένα blitzkrieg υβριδικό.
Ο υβριδικός πόλεμος μπορεί να χρησιμοποιήσει
όλα τα μέσα, που εάν τα συνδυάσεις μπορείς να πετύχεις τον στόχο σου χωρίς
στρατιωτικές δυνάμεις. Η λύση βρέθηκε
εκείνη την νύχτα μετά από πολλές συζητήσεις και προτάσεις. Ποια ήταν αυτή;
Ένας ιός που θα ερχόταν από την Κίνα, δίνοντας το ηθικό
πλεονέκτημα στους «εξουσιαστές». Θα κατέστρεφε μέρος της οικονομίας της Δύσης,
θα χτυπούσε τις κοινωνίες της στο αξιακό μέρος που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει γι αυτές. Οι δυτικές κοινωνίες θα έβλεπαν μέσα από τα ΜΜΕ σοκ και δέος. Ο φόβος,
η ανασφάλεια, θα επικρατούσε κυρίως στην Δύση. Έπρεπε όμως, αυτό το σχέδιο να γίνει με τρόπο τέτοιο, που θα χτυπούσε
περισσότερο οικονομικά τις αναπτυσσόμενες χώρες. Οι οποίες, ήταν εξαρτημένες από τις οικονομίες της
Δύσης και των "συμμάχων" τους, για την ευημερία τους. Ήθελαν να τις φθείρουν, να τις εξαντλήσουν. Αυτό που εξέτασαν ήταν ο τρόπος
αλλά και ο χρόνος αυτού του πλήγματος. ¨Ένα καίριο πλήγμα στον εχθρό που θα
κατέστρεφε πολλές από τις δυνάμεις του. Στον πόλεμο μπορεί να υπάρξει
ασφαλής μάχη αλλά το αποτέλεσμα του πολέμου δεν είναι πάντα ασφαλές. Όσο και να σχεδιάζεις την μάχη και την επιλογή του
χρόνου, του τόπου,τις συνθήκες διεξαγωγής κτλ. ποτέ δεν είσαι σίγουρος. Το μέγεθος του πλήγματος ούτε
οι ίδιοι μπορούσαν με ακρίβεια να υπολογίσουν, αυτό έμενε να φανεί.
Προφανώς είπαν και στον πόλεμο υπάρχουν απώλειες, γίνονται θυσία
οι άνθρωποι. Μα οι άνθρωποι σε όλους τους πολέμους είναι αναλώσιμοι. Το
αποτέλεσμα μετράει. Ο σκοπός με όλα τα μέσα, όπως λέει ο Μακιαβέλι.
Άλλοι πήγαν πιο βαθιά τον συλλογισμό τους, οι νεκροί , οι τραγικές φιγούρες των ανθρώπων,
οι αντιδράσεις τους στις καταστροφές, τα
θετικά και τα αρνητικά τους στοιχεία που βγάζουν, ο
πόνος, είναι πολλές φορές εργαλείο για τα ΜΜΕ. Είναι αυτά που μπορούν και κατευθύνουν τον
κόσμο, στις αντιλήψεις, στις αντιδράσεις των ανθρώπων, σαν ένα είδος
"θρησκείας".
Μια «αόρατη εξουσία», η οποία όμως μπορεί να χειραγωγεί, να
καταστρέφει, να απειλεί, να δικαιώνει, να αθωώνει, να ηρωποιεί μέσα από την
εικόνα. Στα δελτία ειδήσεων αυτή αποφασίζει ποιος θα είναι ο στόχος κάθε φορά
και πια η κατεύθυνση. Με σοκ και δέος μπροστά στον κίνδυνο της πανδημίας οι κοινωνίες
θα υπηρετήσουν το νέο αφήγημα. Οδηγός οι νεκροί, ο πόνος, η ανησυχία, ο φόβος,
η ανασφάλεια. Η δύναμη της εικόνας το τι μπορεί να καταφέρει είναι τεράστια.
Μπορεί να δώσει την θετική και την αρνητική πλευρά. Μπορεί να κάνει το αρνητικό
θετικό και αντίστροφα. Η ψυχολογία μέσω της επικοινωνίας
επιχειρηματολογούσαν κάνει θαύματα. Δεν
υπάρχει κοινωνία χωρίς επικοινωνία. Πόσο μάλλον όταν αυτή ελέγχεται και
κατευθύνει.
Αυτά είπαν στο τραπέζι και το αποφάσισαν. Ήξεραν όλοι στην
αίθουσα ότι πλέον μπαίνουν σε μια άλλη
πορεία. Το τέλος της παγκοσμιοποίησης όπως την ξέρανε ήταν μπροστά τους και μια
νέα φάση για την συνέχεια της επικράτησης της Δύσης διαμορφωνόταν. Ήξεραν ότι το φαινόμενο της "πανδημίας" που θα προκαλούσαν, θα το άφηναν να εξελιχθεί και όπως πάντα θα κατεύθυναν εκεί που ήθελαν τον κόσμο, όπως το έκαναν πάντα. Αυτό έλεγε το δικό τους δόγμα.
Κάποιος στην
αίθουσα είπε: Ποιο θα είναι το αφήγημα
μας μετά από αυτό το πλήγμα; Πως θα συνεχίσει ο κόσμος; Με ποιο τρόπο θα τον
αναδιαμορφώσουμε; Του ήρθαν πολλά στο μυαλό του, σιγοψιθύριζε...Τον λόγο είχαν
οι 'ειδικοί". Άκουγε τις προτάσεις τους να "πέφτουν" στο
τραπέζι...
Το αφήγημα του δυτικού πολιτισμού, μετά από το πλήγμα μπορεί
να είναι η δημιουργία δύο κόσμων. Δύσης και Ανατολής. Ο «Φασιστικός» κόσμος της
Ανατολής και ο «Δημοκρατικός» κόσμος της Δύσης. Μπορεί να είναι η εμβάθυνση του
ελέγχου των κοινωνιών σε "κοινωνικές απειλές" σαν αυτή. Μπορεί να έχουμε την ισχυροποίηση των κρατών,
των συνόρων, των δασμών στο πετρέλαιο, είτε περιβαλλοντολογικών, είτε υγειονομικών,
κτλ.
Οι πολυεθνικές εταιρείες που στην κρίση αισθάνθηκαν "εθνικές",
(έτσι ήταν από πριν για τους γνωρίζοντες), μπορεί να μεταφέρουν πίσω στην Δύση την παραγωγή τους. Ρώτησε ένας
άλλος μα αυτό βέβαια θα χρειαστεί εργατικά χέρια, χαμηλά ημερομίσθια. Εκεί θα
χρησιμεύσουν οι μετανάστες, η Ευρώπη θα αλλάξει, απάντησε ένας "ειδικός". Άλλος, λάτρης του
Ελληνικού πολιτισμού, που είχε μιλήσει για τον Θουκυδίδη πριν, είπε: "μήπως αυτός
ο πολιτισμός είναι η λύση; Οι πανανθρώπινες αξίες";
Η κουβέντα προχωρούσε, το
σχέδιο έπαιρνε σάρκα και οστά. Όλες οι προτάσεις ήταν στο τραπέζι. Αυτή η νύχτα
δεν θα έμοιαζε σαν τις άλλες. Ο κύβος ερρίφθη... Το σχέδιο μπήκε σε εφαρμογή. Η
απόφαση πάρθηκε, το σχέδιο θα υλοποιηθεί πριν είναι πολύ αργά για τους
"εξουσιαστές".
Τα παραμύθια κλείνουν, με το έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα...
0 comments