Γράφει ο Κώστας Χατζηαντωνίου
Η ΑΜΙΣΟΣ,
ο Πειραιάς όπως την είπαν τις ημέρες της Αθηναϊκής Συμμαχίας οι Μιλήσιοι (Ίωνες) οικιστές της, η πόλη της Σαμψούντας στην οποία αποβιβάστηκε στις 19 Μαΐου 1919 το συμβολικό Κτήνος για να κηρύξει την έναρξη της τελικής φάσης της Γενοκτονίας (γιατί ως τότε είχε ήδη βρει φρικτό θάνατο μεγάλο μέρος του ποντιακού ελληνισμού), η πρωτεύουσα του Δυτικού Πόντου, ήταν αυτή που πλήρωσε το βαρύτερο τίμημα της τρομερής Καταστροφής που επέφερε τον θάνατο ενός πολιτισμού σχεδόν τριών χιλιάδων χρόνων στις ακτές του Εύξεινου- η Αμισός ιδρύθηκε τον 8ο αιώνα π. Χ. Αν από τους 700.000 Έλληνες του Πόντου οι μισοί εξοντώθηκαν, από τους 150.000 της επαρχίας της Σαμψούντας και των πέντε άλλων καζάδων του σατζακίου Τσανίκ (Φάτσας, Θερμώδοντος, Οινόης, Τσαρσαμπά και Πάφρας) δεν επιβίωσαν παρά ελάχιστες χιλιάδες ψυχές. Χρόνια τα ποτάμια κατέβαζαν οστά κατακρεουργημένων και οι σπηλιές ήταν οι τάφοι για τα καμένα κόκαλα θυμάτων του τουρκισμού, ενώ μέχρι σήμερα οικοδομικές εργασίες φέρνουν στο φως ομαδικούς τάφους, όπως το 2008 στο χωριό Γιαζισιλάρ.
Όσοι σώθηκαν τότε, έχουν ανταμώσει ήδη στο Επέκεινα φίλους κι αγαπημένους, θυμούνται μαζί την Αγιά Τριάδα, τον «Ορφέα» και τους άλλους συλλόγους, το θέατρο που φιλοξένησε την Αικατερίνη Βερώνη, το Τσινέκειο εκπαιδευτήριο, τον κινηματογράφο Ποτούρογλου, την Ηχώ και τον Διογένη. Αύριο, τα παιδιά και τα εγγόνια τους θα στρέψουν τον νου σ’ εκείνες τις μαύρες μέρες και θα αναλογιστούν τις αμέτρητες θυσίες όχι μόνο γιατί χάρη σ’ αυτές μακελεμένος μα ζωντανός ο Ελληνισμός συνεχίζει τον ιστορικό του δρόμο αλλά και γιατί το Κτήνος είναι ακόμη ζωντανό, γιορτάζει τη νίκη του, ονειρεύεται νέα θύματα. Θα θυμηθούμε λοιπόν γιατί θυμάμαι σημαίνει υπάρχω. Σημαίνει πως ακόμη κι αν ξέρω πως η Ιστορία είναι τρόπαιο της βαρβαρότητας, αυτό κάποιοι δεν θα το δεχθούμε. Ποτέ.
0 comments