Ο γκιώνης και η αλεπού του Κώστα Χατζηαντωνίου

Γράφει ο *Κώστας Χατζηαντωνίου

Στο μικρό μας δάσος οι έριδες δεν λείπουν. Απ' όλα τα ζώα που εμπλέκονται σ' αυτές, δύο ξεχωρίζουν. 

Το ένα είναι η αλεπού. 

Πονηρή μα κακομοίρα πάει στη μια μεριά και λέει "δίκιο έχεις". Ύστερα πάει κορδωτή στην άλλη και λέει "κι εσύ δίκιο έχεις".

Δεν την κατηγορώ, αιώνες υπό την κατοχή του γκρίζου λύκου, έτσι έμαθαν να επιβιώνουν τα αδύναμα ζώα πριν έρθει η εποχή της αργομισθίας. 

Το άλλο είναι ο γκιώνης.

 Κουτοπόνηρος, κάποιοι τον λένε και ποντικομαμή, μόλις ακουστεί λόγος κριτικός για την κατάντια του δάσους, τσουπ, πετιέται και κράζει πρώτος! Ποιος; Αυτός ο αχόρταγος που από τα φαγοπότια του δάσους μας ποτέ δεν λείπει. 

Είναι παμπόνηρα και τα δυο τα ζώα. Μα όχι τόσο έξυπνα για να δουν πως το δάσος ήδη καίγεται κι αυτά μεταμορφώνονται, χωρίς να το καταλαβαίνουν, ο γκιώνης σε κοράκι κι η αλεπού σε ύαινα.

Και γιατί άλλωστε; 

Μήπως αγάπησαν ποτέ αυτό που ήταν; Μήπως αγάπησαν ποτέ αυτό το δάσος;

Υ. Γ. Το παραμύθι αυτό δεν έχει τέλος.

*Συγγραφέας