Γράφει ο Κώστας Χατζηαντωνίου
Τι σήμαινε, αλήθεια, «Πάλι με χρόνια και καιρούς» ή «Να πάρουμε την Πόλη», φράσεις που επί αιώνες άρδευαν τη συνείδηση αυτού του λαού; Τι άλλο από το να γίνουμε πάλι δυνατοί, δηλαδή έντιμοι και αξιοπρεπείς μέσα στην Ιστορία; Τι άλλο από το να μην παραδεχθούμε πως αυτή είναι τρόπαιο της βαρβαρότητας; Και, κυρίως, τι άλλο, από ένα σιγανό, επίμονο μνημόσυνο των χιλιάδων ψυχών που αρνήθηκαν να κάνουν πιο εύκολη τη ζωή τους αλλά προτίμησαν να τη χάσουν παρά να χαθεί το νόημα που εύρισκαν σε αυτήν; Σύμβολο αυτής της επιμονής είναι και ο βασιλέας- μάρτυρας εκείνης της ημέρας.
Η λαϊκή ψυχή πολύ γρήγορα αντιλήφθηκε και ύμνησε τη σημασία της θυσίας του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου που πάσχιζε να διασώσει την ψυχική ενότητα του γένους, αντιμέτωπος με τον φανατισμό δεξιάς και αριστεράς (ας μας επιτραπεί αυτός ο ιστορικός αναχρονισμός), που εκπροσωπούσαν δύο σπουδαίες φυσιογνωμίες, μερικές ωστόσο και προαναγγελτικές της αδιέξοδης μακραίωνης σύγκρουσης ανατολιστών και δυτικιστών: ο Γεώργιος Σχολάριος και ο Γεώργιος Γεμιστός.
Σύμβολο της ελληνορωμαϊκής οικουμενικότητας ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ήρωας και μιας άλλης, τριπλής πάλι και μάλιστα οικογενειακής φύσεως, επιλογής (ο ένας αδελφός του Θωμάς διάλεξε τον ταπεινωτικό δρόμο προς τη Δύση πουλώντας τα δικαιώματα στον θρόνο και ο άλλος αδελφός Δημήτριος προτίμησε την παράδοση στον Τούρκο αμηρά και το αντάλλαγμα μιας εκτάσεως στη Μακεδονία), αναδέχθηκε το στέμμα ως ακάνθινο στέφανο και έπεσε μαχόμενος. Μοιάζει με θαύμα αλλά σ’ εκείνη την Πτώση οφείλουμε την ύπαρξή μας,
στον Τελευταίο βασιλέα που αναδείχθηκε ιερό υπόδειγμα της νέας μας ζωής: ούτε με τη Δύση ούτε με την Ανατολή, αλλά με τον αγώνα ως τη θυσία. Και να το θαύμα: αυτή η θυσία είναι ο σπόρος που πεθαίνει μα φέρνει καρπό πολύ, αγώνες νέους, σκληρούς και κάποτε νικηφόρους. Αυτήν την Πτώση τιμούμε. Την Πτώση που μάς συνιστά.
*Συγγραφέας
0 comments