Του Στέργιου Δ. Θεοφανίδη
Αυτό είναι ζητούμενο για την Πολεμική Αεροπορία εδώ και 20 περίπου χρόνια… Κάλυψε το αρχικό και βασικό στάδιο μέσω της ολοκληρωμένης προμήθειας του T-6A Texan II, αλλά δεν έκανε το ίδιο για το προκεχωρημένο και το επιχειρησιακό στάδιο. Και δεν ήταν μόνο το κόστος που επέβαλε αυτή την καθυστέρηση που τελικά μετατράπηκε σε χρόνιο πρόβλημα…
Στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 2000, είχε πανευρωπαϊκά πέσει η ιδέα της δημιουργίας στο νότο (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία και Ιταλία ήταν οι σημαντικότερες υποψήφιες χώρες φιλοξενίας…) κοινών εκπαιδευτικών κέντρων που θα κάλυπταν όλα τα στάδια εκπαίδευσης ιπταμένων μαχητικών για όλες τις αεροπορικές δυνάμεις των χωρών-μελών της Ε.Ε.
Η Ελλάδα έκανε το ίδιο και τότε… Προσέφερε δηλαδή τις υποδομές της στην 120 ΠΕΑ (Πτέρυγα Εκπαίδευσης Αέρος) στην Καλαμάτα, τον εκπαιδευτικό εξοπλισμό και τον υπερεπαρκή αριθμό των 45 συνολικά εκπαιδευτικών T-6A Texan II που διέθετε, με αντάλλαγμα την εκπαίδευση των Ικάρων σε προηγμένα αεροσκάφη και σύνολο GBTS, προκεχωρημένου και επιχειρησιακού σταδίου (LIFT – Lead In Fighter Trainers).
Μία απαραίτητη διευκρίνιση εδώ… Όταν λέμε GBTS εννοούμε πλήρων δυνατοτήτων προσομοιωτή πτήσης, προσομοιωτές διαδικασιών ανάγκης και κανονικών, καθώς και συστήματα Η/Υ, εκμάθησης διαδικασιών και του ίδιου του αεροσκάφους. Όλο αυτό το «πακέτο», δηλαδή τον συνδυασμό σύγχρονων εκπαιδευτικών αεροπλάνων βασικού και προκεχωρημένου-επιχειρησιακού σταδίου με ολοκληρωμένα συστήματα GBTS, το διαθέτουν πραγματικά ελάχιστες χώρες στον κόσμο.
Τα αντικρουόμενα συμφέροντα σε συνδυασμό με τις διαφορετικές απαιτήσεις ήταν τόσα πολλά, που τελικά η προσπάθεια δεν ολοκληρώθηκε ποτέ… Περί το 2003 λοιπόν, γεννήθηκε η ιδέα του AEJPTS (Advanced European Jet Pilot Training System). H οποία βέβαια δεν έφτασε ποτέ στο στάδιο της υλοποίησης και το 2012 εγκαταλείφθηκε επίσημα και οριστικά…
Η εξέλιξη αυτή σημειώθηκε κυρίως λόγω των αντικρουόμενων επιδιώξεων και συμφερόντων από την πλευρά του συνόλου σχεδόν των εμπλεκόμενων χωρών. Οι Αρχηγοί των περισσότερων αεροπορικών δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχαν επανειλημμένα συναντηθεί τότε, διαπραγματευόμενοι τη δημιουργία κοινών εκπαιδευτικών κέντρων στη Νότια Ευρώπη (Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα) και την υιοθέτηση δύο ή τριών τύπων εκπαιδευτικών αεροπλάνων για την κάλυψη του συνόλου των σταδίων εκπαίδευσης (screening, βασικό και προκεχωρημένο-επιχειρησιακό).
Και ενώ ο καιρός και οι διαθέσιμες στις τρεις αυτές χώρες υποδομές, πληρούσαν επαρκέστατα και απόλυτα τις ανάγκες όλων των ευρωπαϊκών αεροπορικών δυνάμεων (η 120 Πτέρυγα Εκπαίδευσης Αέρα στην Καλαμάτα ήταν από τα φαβορί για την κάλυψη του βασικού σταδίου με το T-6A), η όλη διαδικασία «κόλλησε» στην επιλογή των αεροπλάνων.
Οι Βρετανοί ήθελαν φυσικά να επιβάλλουν το Hawk για το προκεχωρημένο-επιχειρησιακό στάδιο, ενώ οι Γερμανοί μέσω της EADS -τότε- είχαν στα σκαριά ένα δικό τους αντίστοιχο εκπαιδευτικό (το Mako) για την ανάπτυξη και την παραγωγή του οποίου αναζητούσαν συνεργασίες προκειμένου να «σπάσουν» το κόστος. Στο ίδιο παιχνίδι δε είχαν φυσικά μπει και οι Ιταλοί που είχαν στο στάδιο των δοκιμών το M-346. Τέλος, οι Γάλλοι δεν είχαν κάποια συγκεκριμένη ή άμεση πρόταση αλλά όπως και να έχει τα πράγματα περιπλέχθηκαν και το όλο ζήτημα σταμάτησε εκεί…
Το πρόβλημα παρέμεινε λοιπόν, οπότε επόμενη ελληνική ενέργεια ήταν η συνεργασία με την Ιταλική Αεροπορία. Η Πολεμική Αεροπορία συνεργάστηκε για σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα με την ιταλική (ΑΜΙ) εκπαιδεύοντας Ιταλούς υποψήφιους ιπτάμενους στο T-6A Texan II και αποστέλλοντας Ικάρους για εκπαίδευση στο Μ-339CD, μία έκδοση του επιτυχημένου αυτού εκπαιδευτικού με αναβαθμισμένο ηλεκτρονικό εξοπλισμό.
Η συνεργασία αυτή αν και συνεχίζεται, έχει περιοριστεί σημαντικά με αποτέλεσμα να γίνεται σε ετήσια βάση «ανταλλαγή», ενός ή δύο το πολύ εκπαιδευομένων. Μία ιδέα που υπήρχε για την συνεργασία με το Ισραήλ δεν υλοποιήθηκε τελικά, λόγω των ιδιομορφιών του ισραηλινού συστήματος εκπαίδευσης στο προκεχωρημένο-επιχειρησιακό στάδιο. Οι Ισραηλινοί για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι ήταν αυτοί που είχαν ΑΡΝΗΘΕΙ την ελληνική πρόταση για συνεργασία στην αεροπορική εκπαίδευση πριν από δύο περίπου χρόνια…
Γιατί ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ κοινό προκεχωρημένο και επιχειρησιακό στάδιο, ΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ, επικαλούμενοι δικούς τους επιχειρησιακούς λόγους… Οι τελευταίες εξελίξεις δε αποκαλύπτουν, ότι ως προς το ζήτημα αυτό δεν έχει και από την πλευρά τους αλλάξει τίποτα. Διότι αν δεν το επιθυμούσαν στο διμερές επίπεδο, είναι παράλογο να θεωρεί οποιοσδήποτε ότι θα το επιθυμούν δυο χρόνια μετά στο πολυμερές.
Είναι απόλυτα φυσικό να αναζητούν αγοραστές των προϊόντων τους και μεταξύ αυτών περιλαμβανομένης και της πρότασης εταιρίας τους προς την ΠΑ, που είναι αντίστοιχη με αυτή της καναδικής CAE. Δηλαδή, περιλαμβάνει στήσιμο και λειτουργία πακέτου GBTS και μίσθωση αεροσκαφών LIFT για την κάλυψη των εκπαιδευτικών αναγκών των Ελλήνων Ικάρων στο προκεχωρημένο-επιχειρησιακό στάδιο.
Εμείς όμως, η Πολεμική Αεροπορία δηλαδή, εξ όσων έχουμε αντιληφθεί, ΔΕΝ επιθυμούμε αυτό το πράγμα. Είναι από προφανές έως αυταπόδεικτο, ότι επιθυμούμε μέσω της συνεργασίας να εξασφαλίσει καλύτερη ποιότητα εκπαίδευσης για τους Ικάρους, με σχετικά χαμηλό κόστος.
Αν η Πολεμική Αεροπορία επιθυμεί να προμηθευτεί δικά της LIFT εκπαιδευτικά, ή θέλει να στήσει δικό της GBTS όποτε έχει τους πόρους να το κάνει, είναι ένα ΤΕΛΕΙΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ζήτημα.
Στο ζήτημα θα επανέλθουμε με περισσότερα στοιχεία και πληροφορίες, καθώς το ρεπορτάζ βρίσκεται σε εξέλιξη. Άλλωστε είναι πολλοί οι τομείς στο χώρο της άμυνας που μπορούμε να συνεργαστούμε με τους Ισραηλινούς και τις πραγματικά εξαιρετικές εταιρείες τους. Τομείς που θα έδιναν το κάτι παραπάνω στις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις.
Αρκεί στην Ελλάδα να αντιμετωπιστεί η… νόσος της στρατηγικής ψυχραιμίανία) που έχει διαχυθεί στο τακτικό επίπεδο και η χώρα εμφανίζεται συλλογικά ανίκανη να εκπονήσει και να προτείνει συνεκτικές προτάσεις διμερών, αμοιβαία επωφελών συνεργασιών. Όλως ιδιαιτέρως στον τομέα της άμυνας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου