Γράφει ο Γιάννης Σ. Καργάκος
Βρισκόμαστε στη Βαβυλώνα, 5.000 χρόνια π.Χ.
Κάποιος αγγειοπλάστης ανακαλύπτει τον τροχό.
Πολλοί ομότεχνοί του, κουρασμένοι από τις λάσπες και την ταπεινότητα τις εργασίας τους, τα ΙΚΑ και τα ΤΕΒΕ, παράτησαν την τέχνη τους κι άνοιξαν στο Πανεπιστήμιο σχολή τροχαϊκής. Εκεί είναι το μέλλον! Γέμισε η σχολή φοιτητές. Ο κόσμος δεν έβρισκε όμως αγγεία ν’ αγοράσει κι έκαναν εισαγωγές από το Ελάμ.
Μια μέρα, ενός αγγειοπλάστη, έπεσε ο τροχός και τον είδε να προχωρά γύρω από τον άξονά του στο πάτωμα. Σκέφτηκε κι έβαλε στην άλλη μεριά του άξονα έναν δεύτερο τροχό και κει πάνω ένα κιβώτιο για να μεταφέρει άκοπα τα αγγεία του... Στο πανεπιστήμιο η τροχαϊκή σχολή χωρίστηκε σε 2 τμήματα: σπουδών αγγειακού και σπουδών φορτηγού τροχού. Πάρα πολλοί φοιτητές γράφτηκαν και στη δεύτερη σχολή που πίστευαν ότι θα είναι το μέλλον. Δεν υπήρχαν όμως πολλοί κατασκευαστές, ούτε τροχών ούτε κάρων, και έκαναν εισαγωγές από την Ασσυρία.
Κάποια στιγμή, επειδή όλοι αυτοί οι φοιτητές δεν έβρισκαν δουλειά «πνευματική», ο κυβερνήτης Σουμού Αμπούμ είπε στον Λιμπούρ, τον επί της παιδείας υπουργό, να εισαχθεί το μάθημα της τροχαϊκής στα σχολεία. Γέμισαν τα σχολεία, από τους κρεμαστούς κήπους μέχρι το «Ἐν Πλῷ» στον Ευφράτη, με καθηγητές τροχαϊκής. Το Ι.Β.Ε.Π. (Ινστιτούτο Βαβυλωνιακής Εκπαιδευτικής Πολιτικής) μπήκε στο γκεζί κι οργάνωσε σεμινάρια, εκπαιδευτικά συνέδρια, πολυημερίδες, για την κατάρτιση των μη εξειδικευμένων στην τροχαϊκή εκπαιδευτικών κι όλα αυτά με το αζημίωτο. Τύπωσαν και βιβλία τροχολογίας πολλά στη σφηνοειδή τους γραφή και για τα Γενικά και για τα Επαγγελματικά λύκεια. Επειδή, όμως, οι αγγειοπλάστες είχαν σχεδόν εκλείψει, δεν έφταναν οι πήλινες πινακίδες κι έκαναν εισαγωγή πάπυρου από την Αίγυπτο.
Έγινε της μόδας κι όλοι, μαμάδες - μπαμπάδες, έστελναν τα Βαβυλωνιάκια τους και σε απογευματινούς ομίλους τροχαϊκής. Να μην τα ’χουν κι όλη μέρα στα πόδια τους! Τους έδιναν, όταν το βράδυ έρχονταν σπίτι, μια υδραυλική συσκευή, το Π.Σ. -100, στην οποία έπαιζαν Τρόχοκραφτ. Τα πιτσιρίκια είχαν εθιστεί. Σταμάτησαν τη μπάλα, τις παρέες, το σεξ! Το ΙΒΕΠ αμέσως εισήγαγε στην εκπαίδευση τη «δεξιότητα» του σεξ! Μόνο σε αυτή, όμως, -για λόγους εθνικής επιβίωσης- έκαναν πρακτική εφαρμογή στην τάξη. Οι ώρες τροχαϊκής στο σχολείο αυξήθηκαν. Μάθαιναν για τροχούς ασφάλτου, για τροχούς χιονιού, για τροχούς οδοντογιατρού... Αλλά η Βαβυλώνα δεν είχε ακόμη άσφαλτο ούτε ποτέ χιόνισε εκεί και γλυκά δεν είχαν πια, να πηγαίνουν στους οδοντογιατρούς. Οι ζαχαροπλάστες όλοι είχαν γίνει τροχολόγοι.
Τα τζιμάνια οι πτυχιούχοι έφευγαν, λοιπόν, στη Σκυθία, που έχει ψυχρότερο κλίμα και ζαχαροπλαστεία πολλά, να βρουν δουλειά. Οι κερχελατζήδες, που βγήκαν από τη Σχολή Τροχαϊκής με κάτω από τη βάση, δεν γίνονταν δεκτοί στο εξωτερικό και παίρνανε επίδομα ανεργίας. Πήγε, λοιπόν, ο Σουμού Αμπού στον Αχεσού, τον επί της αναπτύξεως υπουργό, και στήσανε μια φίνα πυραμίδα, ζιγκουράτ κλιμακωτή, και σε κάθε όροφο έβαλαν κάτι γραφεία μεγκλαντάν, εισηγμένα από την Παρθία, και σε κάθε γραφείο από έναν επιστήμονα ειδικευμένο στην τροχαϊκή να πληρώνεται από τον κρατικό θησαυρό και να λιώνει στη μουργέλα. Τότε το ΙΒΕΠ ενέταξε στο σχολικό πρόγραμμα τη «δεξιότητα» της... επιχειρηματικότητας!
Πήραν κι ένα δάνειο από τη Μεσοποταμιακή Ένωση (Μ.Ε.) για το εργοστάσιο Τροχών & Κάρων. Το εργοστάσιο άνοιξε, αλλά, επειδή ο διευθυντής Ναμπούκο (Ναβουχοδονόσορ), ήθελε δουλειά στα σοβαρά, οι συνδικαλιστές τον έκαναν οσομπούκο.
Αφού κανείς δεν ήθελε να εφαρμόσει στην πράξη ό,τι σκεφτόταν και να ασχοληθεί με την παραγωγή τροχών και κάρων κι επειδή από τις εισαγωγές και την αργομισθία ο θησαυρός λιγόστευε, κοπήκαν τα επιδόματα και τα δώρα. Η Μ.Ε. κι άλλοι «θεσμοί» επέβαλαν Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο για την «εξυπηρέτηση» του δανείου.
Ξεσηκώθηκαν οι Βαβυλώνιοι και αγανακτισμένοι ζητούσαν από τον έρμο τον βασιλιά τα αναδρομικά. Τότε, όμως, στον θώκο είχε κάτσει ο Σαρδανάπαλος και τους έριξε μια σφαγή να κλείσει τα στόματα. Μετά είπε στο ΙΒΕΠ και έβαλαν στο σχολείο και τη «δεξιότητα» για την πρόληψη από τις... φυσικές καταστροφές!
Οι εναπομείναντες σκέφτηκαν να παραπονεθούν στην Ανώτερη Δύναμη. Να υψώσουν μια ζιγκουράτ, έναν πύργο έως εκεί πάνω! Μάζεψαν λοιπόν εργάτες, μετανάστες από τη Φοινίκη, τη Συρία, την Παλαιστίνη κ.ά. Ντόπιοι δεν υπήρχαν· ήταν όλοι επιστήμονες τροχαϊκής.
Και από κει, αγαπητοί φίλοι, προέκυψε ο θρύλος του Πύργου της Βαβέλ, που αποδεικνύεται καθημερινά αληθινός στο σημερινό ελλαδικό κράτος.
0 comments