Γρίβας Κώστας
Σε προηγούμενο άρθρο στο SLpress είχαμε αναφερθεί στον δυνητικό ρόλο που παίζει η Τουρκία στη γεωστρατηγική των ΗΠΑ, ως παράγοντας ανάσχεσης της Κίνας στην Ασία. Είχαμε υποστηρίξει ότι η Τουρκία έχει καταφέρει να πλασάρει τον εαυτό της σαν μήλον της έριδας μεταξύ Δύσης και της ευρασιατικής συσπείρωσης, που βρίσκεται υπό διαμόρφωση.
Αυτήν την χαλαρή ευρασιατική συσπείρωση χωρών, πυρήνας της οποίας είναι το σύστημα Ρωσία-Κίνα, την είχαμε χαρακτηρίσει ως Multi Power. Αποτελεί τον γενεσιουργό παράγοντα ενός νέου διπολικού διεθνούς συστήματος, που έχει αρχίσει σιγά-σιγά να σχηματοποιείται. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι το γεγονός, ότι αυτή η ευρασιατική Multi Power έχει ακόμη ρευστή ταυτότητα και στο εσωτερικό της.
Είναι έντονος και διαρκής ο ανταγωνισμός μεταξύ των μελών της για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι. Αυτός ο ανταγωνισμός ξεκινά από τις σχέσεις Μόσχας και Πεκίνου, αλλά επεκτείνεται σε όλους τους υπόλοιπους δρώντες. Έτσι, το Πακιστάν, για παράδειγμα, από τη μία αποτελεί στρατηγικό σύμμαχο της Κίνας, από την άλλη, όμως, φοβάται μήπως μετατραπεί σε ελεγχόμενο εξάρτημα της. Οπότε προσπαθεί να αποκτήσει διαπραγματευτικά χαρτιά έναντι του Πεκίνου. Ένας από τους τρόπους που επιδιώκει να το επιτύχει, είναι να ενισχύσει τους δεσμούς του με την Τουρκία.
Επιδιώκει να δημιουργήσουν ένα συμπαγές γεωπολιτικό μέγεθος με σκοπό να μπορούν να διαπραγματευτούν με ισχυρότερα χαρτιά τη θέση τους σε αυτό το νέο διπολικό σύστημα. Αυτό φάνηκε και από την απόλυτη ταύτιση των δύο χωρών με το Αζερμπαϊτζάν, όπου το Πακιστάν έφτασε σε σημείο να απειλήσει με το πυρηνικό του οπλοστάσιο τη μικροσκοπική Αρμενία, με την οποία υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν έχει τίποτα να μοιράσει.
Τουρκία και γεωπολιτικό σύστημα
Με άλλα λόγια, δεν έχουμε απέναντί μας μόνον την Τουρκία, αλλά ένα ολόκληρο γεωπολιτικό σύστημα, στο οποίο συμμετέχει η Τουρκία. Δηλαδή, σε αυτήν τη μεταβατική φάση που βρίσκεται σήμερα το διεθνές σύστημα, υπάρχει η τάση στις δύο μεγάλες, ασαφείς και ρευστές ακόμη γεωπολιτικές μάζες της Ευρασίας και του ωκεάνιου Δυτικού Κόσμου να δημιουργούνται επιμέρους ad hoc ομαδοποιήσεις. Στόχος τους είναι να βελτιστοποιήσουν τα διαπραγματευτικά χαρτιά των χωρών που συμμετέχουν σε αυτές, έτσι ώστε να σχηματοποιήσουν με τον καλύτερο τρόπο τη θέση και τον ρόλο τους στους δύο μεγάλους σχηματισμούς.
Συνακόλουθα, λοιπόν, η πολιτική της Άγκυρας να τοποθετήσει τον εαυτό της σαν μήλον της έριδος μεταξύ Δύσης και Ανατολής, συνδυάζεται με τις επιθυμίες χωρών, όπως το Πακιστάν ή και το Ιράν και φυσικά των τουρκογενών-τουρκόφωνων χωρών της Κεντρικής Ασίας, να αποκτήσουν κάποιον βαθμό απροβλεπτότητας και αδέσμευτης πολιτικής. Αυτό παρότι αποτελούν μέρος της ευρασιατικής συσπείρωσης.
Υπό μία έννοια, λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Τουρκία φιλοδοξεί να ηγηθεί μίας συσπείρωσης που έχει αναλογίες με το ιστορικό Κίνημα των Αδεσμεύτων του Ψυχρού Πολέμου. Το νέο αυτό κίνημα θα αποτελείται από τις μουσουλμανικές χώρες της κεντρικής και νότιας Ασίας. Και πράγματι είναι η Τουρκία που μπορεί να ηγηθεί αυτού του ενδιάμεσου κόσμου, μεταξύ των δύο μεγάλων γεωπολιτικών σχηματισμών.
Δεν μπορεί να ηγηθεί το πολύ ισχυρότερο Πακιστάν, επειδή η Τουρκία βρίσκεται στην κατάλληλη γεωγραφική και πολιτική θέση. Επίσης, ως μέλος του ΝΑΤΟ έχει στενές σχέσεις με τον Δυτικό Κόσμο και δεν έχει κάποια ισχυρότερη δύναμη γύρω της. Αντίθετα, το Πακιστάν βρίσκεται στη σκιά και σε αντιπαράθεση με την πολύ ισχυρότερη Ινδία.
Άρα έχουμε απέναντι μας όχι απλώς μια νέα Τουρκία, που έχει ποιοτικά μεταλλαχθεί σε σχέση με την Τουρκία των περασμένων δεκαετιών, αλλά ένα ολόκληρο σύστημα χωρών με δυνάμει εάν όχι άτυπο επικεφαλής την Τουρκία. Και φυσικά οι Δυτικές δυνάμεις με κανέναν τρόπο δεν θέλουν να οδηγηθούν σε πλήρη ρήξη μαζί της. Γιατί τότε πολύ απλά θα την οδηγήσουν στην αγκαλιά του αντιπάλου σχηματισμού και μαζί με αυτήν και τις μουσουλμανικές χώρες που λειτουργούν μαζί της.
Αντιτουρκικός άξονας
Συνακόλουθα, η πολιτική απόλυτης ταύτισης με τη Δύση, σε βαθμό αυτοεξάλειψης, την οποία ακολουθεί η ελληνική εξωτερική πολιτική, θεωρώντας ότι έτσι θα ανταμειφθεί ενώ η "απείθαρχη" Τουρκία θα τιμωρηθεί, είναι απλά εκτός πραγματικότητας. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Τουρκία δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από την Ελλάδα. Φυσικά και μπορεί. Στην πραγματικότητα υπάρχουν τεράστια περιθώρια δράσης για την ελληνική εξωτερική πολιτική, αν αποφασίσει να λειτουργήσει στον σημερινό κόσμο και όχι σε αυτόν που, ίσως, ίσχυε στο παρελθόν.
Μεταξύ των άλλων, αυτό που μπορεί να γίνει είναι η δημιουργία μιας αντιτουρκικής συσπείρωσης, αποτελούμενης από τις χώρες που ξεκάθαρα έχουν ανταγωνιστικές σχέσεις με την Τουρκία και όχι μεικτές. Και αυτές είναι η Γαλλία και μια σειρά αραβικών χωρών, όπως η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Επίσης, μικρές χώρες, όπως είναι η Αρμενία, μπορεί να συμμετάσχουν.
Και φυσικός ηγέτης αυτής της συσπείρωσης θα είναι η Ελλάδα και όχι η πολύ ισχυρότερη Γαλλία, ακριβώς για τον λόγο που στην μουσουλμανική κεντροασιατική συσπείρωση ο φυσικός ηγέτης είναι η Τουρκία και όχι το Πακιστάν. Δηλαδή πρωτίστως για γεωγραφικούς αλλά και πολιτικούς λόγους. Επιπροσθέτως, η συσπείρωση αυτή μπορεί να αποτελέσει τη βάση έδρασης μιας πολιτικής απροβλεπτότητας, την οποία χρειάζεται η Ελλάδα αυτήν τη στιγμή, έτσι ώστε να διαπραγματευτεί με τον βέλτιστο για αυτήν τρόπο τη θέση της στον υποψήφιο μελλοντικό διπολικό κόσμο, όταν και εάν αυτός διαμορφωθεί.
Πηγή: slpress.gr
Σε προηγούμενο άρθρο στο SLpress είχαμε αναφερθεί στον δυνητικό ρόλο που παίζει η Τουρκία στη γεωστρατηγική των ΗΠΑ, ως παράγοντας ανάσχεσης της Κίνας στην Ασία. Είχαμε υποστηρίξει ότι η Τουρκία έχει καταφέρει να πλασάρει τον εαυτό της σαν μήλον της έριδας μεταξύ Δύσης και της ευρασιατικής συσπείρωσης, που βρίσκεται υπό διαμόρφωση.
Αυτήν την χαλαρή ευρασιατική συσπείρωση χωρών, πυρήνας της οποίας είναι το σύστημα Ρωσία-Κίνα, την είχαμε χαρακτηρίσει ως Multi Power. Αποτελεί τον γενεσιουργό παράγοντα ενός νέου διπολικού διεθνούς συστήματος, που έχει αρχίσει σιγά-σιγά να σχηματοποιείται. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι το γεγονός, ότι αυτή η ευρασιατική Multi Power έχει ακόμη ρευστή ταυτότητα και στο εσωτερικό της.
Είναι έντονος και διαρκής ο ανταγωνισμός μεταξύ των μελών της για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι. Αυτός ο ανταγωνισμός ξεκινά από τις σχέσεις Μόσχας και Πεκίνου, αλλά επεκτείνεται σε όλους τους υπόλοιπους δρώντες. Έτσι, το Πακιστάν, για παράδειγμα, από τη μία αποτελεί στρατηγικό σύμμαχο της Κίνας, από την άλλη, όμως, φοβάται μήπως μετατραπεί σε ελεγχόμενο εξάρτημα της. Οπότε προσπαθεί να αποκτήσει διαπραγματευτικά χαρτιά έναντι του Πεκίνου. Ένας από τους τρόπους που επιδιώκει να το επιτύχει, είναι να ενισχύσει τους δεσμούς του με την Τουρκία.
Επιδιώκει να δημιουργήσουν ένα συμπαγές γεωπολιτικό μέγεθος με σκοπό να μπορούν να διαπραγματευτούν με ισχυρότερα χαρτιά τη θέση τους σε αυτό το νέο διπολικό σύστημα. Αυτό φάνηκε και από την απόλυτη ταύτιση των δύο χωρών με το Αζερμπαϊτζάν, όπου το Πακιστάν έφτασε σε σημείο να απειλήσει με το πυρηνικό του οπλοστάσιο τη μικροσκοπική Αρμενία, με την οποία υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν έχει τίποτα να μοιράσει.
Τουρκία και γεωπολιτικό σύστημα
Με άλλα λόγια, δεν έχουμε απέναντί μας μόνον την Τουρκία, αλλά ένα ολόκληρο γεωπολιτικό σύστημα, στο οποίο συμμετέχει η Τουρκία. Δηλαδή, σε αυτήν τη μεταβατική φάση που βρίσκεται σήμερα το διεθνές σύστημα, υπάρχει η τάση στις δύο μεγάλες, ασαφείς και ρευστές ακόμη γεωπολιτικές μάζες της Ευρασίας και του ωκεάνιου Δυτικού Κόσμου να δημιουργούνται επιμέρους ad hoc ομαδοποιήσεις. Στόχος τους είναι να βελτιστοποιήσουν τα διαπραγματευτικά χαρτιά των χωρών που συμμετέχουν σε αυτές, έτσι ώστε να σχηματοποιήσουν με τον καλύτερο τρόπο τη θέση και τον ρόλο τους στους δύο μεγάλους σχηματισμούς.
Συνακόλουθα, λοιπόν, η πολιτική της Άγκυρας να τοποθετήσει τον εαυτό της σαν μήλον της έριδος μεταξύ Δύσης και Ανατολής, συνδυάζεται με τις επιθυμίες χωρών, όπως το Πακιστάν ή και το Ιράν και φυσικά των τουρκογενών-τουρκόφωνων χωρών της Κεντρικής Ασίας, να αποκτήσουν κάποιον βαθμό απροβλεπτότητας και αδέσμευτης πολιτικής. Αυτό παρότι αποτελούν μέρος της ευρασιατικής συσπείρωσης.
Υπό μία έννοια, λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Τουρκία φιλοδοξεί να ηγηθεί μίας συσπείρωσης που έχει αναλογίες με το ιστορικό Κίνημα των Αδεσμεύτων του Ψυχρού Πολέμου. Το νέο αυτό κίνημα θα αποτελείται από τις μουσουλμανικές χώρες της κεντρικής και νότιας Ασίας. Και πράγματι είναι η Τουρκία που μπορεί να ηγηθεί αυτού του ενδιάμεσου κόσμου, μεταξύ των δύο μεγάλων γεωπολιτικών σχηματισμών.
Δεν μπορεί να ηγηθεί το πολύ ισχυρότερο Πακιστάν, επειδή η Τουρκία βρίσκεται στην κατάλληλη γεωγραφική και πολιτική θέση. Επίσης, ως μέλος του ΝΑΤΟ έχει στενές σχέσεις με τον Δυτικό Κόσμο και δεν έχει κάποια ισχυρότερη δύναμη γύρω της. Αντίθετα, το Πακιστάν βρίσκεται στη σκιά και σε αντιπαράθεση με την πολύ ισχυρότερη Ινδία.
Άρα έχουμε απέναντι μας όχι απλώς μια νέα Τουρκία, που έχει ποιοτικά μεταλλαχθεί σε σχέση με την Τουρκία των περασμένων δεκαετιών, αλλά ένα ολόκληρο σύστημα χωρών με δυνάμει εάν όχι άτυπο επικεφαλής την Τουρκία. Και φυσικά οι Δυτικές δυνάμεις με κανέναν τρόπο δεν θέλουν να οδηγηθούν σε πλήρη ρήξη μαζί της. Γιατί τότε πολύ απλά θα την οδηγήσουν στην αγκαλιά του αντιπάλου σχηματισμού και μαζί με αυτήν και τις μουσουλμανικές χώρες που λειτουργούν μαζί της.
Αντιτουρκικός άξονας
Συνακόλουθα, η πολιτική απόλυτης ταύτισης με τη Δύση, σε βαθμό αυτοεξάλειψης, την οποία ακολουθεί η ελληνική εξωτερική πολιτική, θεωρώντας ότι έτσι θα ανταμειφθεί ενώ η "απείθαρχη" Τουρκία θα τιμωρηθεί, είναι απλά εκτός πραγματικότητας. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Τουρκία δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από την Ελλάδα. Φυσικά και μπορεί. Στην πραγματικότητα υπάρχουν τεράστια περιθώρια δράσης για την ελληνική εξωτερική πολιτική, αν αποφασίσει να λειτουργήσει στον σημερινό κόσμο και όχι σε αυτόν που, ίσως, ίσχυε στο παρελθόν.
Μεταξύ των άλλων, αυτό που μπορεί να γίνει είναι η δημιουργία μιας αντιτουρκικής συσπείρωσης, αποτελούμενης από τις χώρες που ξεκάθαρα έχουν ανταγωνιστικές σχέσεις με την Τουρκία και όχι μεικτές. Και αυτές είναι η Γαλλία και μια σειρά αραβικών χωρών, όπως η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Επίσης, μικρές χώρες, όπως είναι η Αρμενία, μπορεί να συμμετάσχουν.
Και φυσικός ηγέτης αυτής της συσπείρωσης θα είναι η Ελλάδα και όχι η πολύ ισχυρότερη Γαλλία, ακριβώς για τον λόγο που στην μουσουλμανική κεντροασιατική συσπείρωση ο φυσικός ηγέτης είναι η Τουρκία και όχι το Πακιστάν. Δηλαδή πρωτίστως για γεωγραφικούς αλλά και πολιτικούς λόγους. Επιπροσθέτως, η συσπείρωση αυτή μπορεί να αποτελέσει τη βάση έδρασης μιας πολιτικής απροβλεπτότητας, την οποία χρειάζεται η Ελλάδα αυτήν τη στιγμή, έτσι ώστε να διαπραγματευτεί με τον βέλτιστο για αυτήν τρόπο τη θέση της στον υποψήφιο μελλοντικό διπολικό κόσμο, όταν και εάν αυτός διαμορφωθεί.
Πηγή: slpress.gr
Πηγή: i-epikaira.blogspot.com
0 comments