Κι από μόνη της όμως η επιλογή ενός εξαιρετικού πλοίου που έπαιξε σημαντικό ρόλο σε ένα ναυτικό όπως το αμερικανικό (US Navy), που έχει άλλες δυνατότητες, άλλες ανάγκες, άλλη φιλοσοφία επιχειρήσεων και το κυριότερο, άλλον προϋπολογισμό…
Ο καιρός περνά λοιπόν και η πολυπόθητη θετική απάντηση από τις ΗΠΑ, έστω για ένα και μοναδικό αντιτορπιλικό της κλάσης Arleigh Burke, δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα. Κάπως έτσι λοιπόν προκύπτει η “εναλλακτική” των καταδρομικών κλάσης Τiconderoga. Αυτό λέγεται τουλάχιστον. Αυτό αφήνεται να εννοηθεί.
Πλοίων ηλικίας 40 σχεδόν ετών, τα οποία όπως αναφέρθηκε αναλυτικά σε άλλο αφιέρωμα το Ναυτικό των ΗΠΑ σχεδιάζει σταδιακά να παροπλίσει (11 από τα 22 που διαθέτει), μέχρι το έτος 2026. Όσοι παρακολουθούν έστω και στοιχειωδώς τις εξελίξεις στον χώρο της άμυνας, θα γνωρίζουν ενδεχομένως, ότι πρόκειται για μεγάλες μονάδες επιφανείας μήκους 173 μέτρων και εκτοπίσματος 9800 τόνων με πλήρη φόρτο. Απαιτούν δε πλήρωμα 350 ατόμων.
Όντως έχουν υποστεί σειρά εκσυγχρονισμών σε βάθος χρόνου και φέρουν μεγάλο αριθμό συστημάτων και όπλων. Είναι ένα ισχυρότατο πλοίο. Τόσο μεγάλο που το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό, με τα σημερινά οικονομικά δεδομένα, θα αντιμετωπίσει πρόβλημα για να το υποστηρίξει. Πόθεν προκύπτει αυτό; Οι δικές μας υποκειμενικές εκτιμήσεις είναι αδιάφορες, ή για την ακρίβεια, έχουν την ίδια βαρύτητα που έχουν και οι υπόλοιπες, αν εξαιρέσει κανείς την τεκμηρίωση. Άλλη μια άποψη στην πανσπερμία των ελληνικών ΜΜΕ.
Τα στοιχεία που ακολουθούν στα οποία βασίζεται ο δικός μας σκεπτικισμός, προέρχονται από το Ναυτικό των ΗΠΑ. Απευθυνθήκαμε και πάλι στην τακτική ψηφιακή έκδοση του US Naval Institute (USNI), το USNI News και αλιεύσαμε άρθρο του Δεκεμβρίου του 2019 με τον τίτλο “Navy sees no easy answer to balance surface fleet”. Στο οποίο μεταξύ πολλών άλλων αναφέρονται τα ακόλουθα εξόχως ενδιαφέροντα:
Σε συνέντευξή του στο USNI News ο αντιναύαρχος Bill Metz, από τη θέση του υποδιευθυντή διαχείρισης συστημάτων μάχης για ναυτικές επιχειρήσεις (OPNAV N9), αποκάλυψε ότι το κόστος εκσυγχρονισμού των έξι παλαιότερων σκαφών της κλάσης Ticonderoga, προκειμένου να παραταθεί η επιχειρησιακή τους ζωή για πέντε χρόνια, ανέρχεται σε… 2,4 δισεκατομμύρια δολάρια.
Άρα, για καθένα εκ των έξι πλοίων, το US Navy θα πρέπει να δαπανήσει περί τα 400 εκατ. δολάρια για να τα αναβαθμίσει. Κι επειδή ένα ίσον κανένα, ο ελάχιστος αποδεκτός αριθμός για τις ελληνικές ανάγκες θα ήταν δύο Ticonderoga. Και με δωρεάν παραχώρηση να κατέληγαν στον Στόλο, το Πολεμικό Ναυτικό χρειάζεται πάνω από 600 εκατ. ευρώ για να εκσυγχρονίσει τα συστήματα που φέρουν. Υποθέτουμε ότι τα έξι μη εκσυγχρονισμένα απορρίπτονται.
Επί λέξει δε, συνέχισε με τα εξής: “Ενδιαφερόμαστε πραγματικά για αυτά τα πλοία, γιατί εδώ και πολύ καιρό έχουν εξοπλιστεί με σύγχρονα συστήματα ελέγχου πυρός. Επιθυμία μας είναι να τα διατηρήσουμε σε υπηρεσία για όσο το δυνατόν περισσότερο, αλλά με τόσες εναλλακτικές στη διάθεσή μας, φαίνεται ασφαλώς σοφότερο να τα παροπλίσουμε, γιατί η υποστήριξή τους γίνεται όλο και ακριβότερη λόγω της ηλικίας τους, όπως και η εκμετάλλευσή τους”.
Αυτή είναι εδώ και αρκετό καιρό η επίσημη θέση του Ναυτικού των ΗΠΑ για τα σκάφη κλάσης Ticonderoga. Σε ό,τι αφορά δε στο κόστος υποστήριξης και επιχειρησιακής τους εκμετάλλευσης, παρακάτω στο ίδιο κείμενο, δίνονται και νούμερα. Από τον αντιναύαρχο Metz και πάλι: “Μας κοστίζει από 70 έως 100 εκατομμύρια δολάρια κατ’ έτος η υποστήριξη και εκμετάλλευση κάθε αντιτορπιλικού (Arleigh Burke) και καταδρομικού (Ticonderoga)”.
Αυτά τα δεδομένα επομένως, δικαιολογούν όσους εκφράζονται με σκεπτικισμό, όχι για την επιχειρησιακή αξία των πλοίων, αλλά για το πραγματικό κόστος που θα συνεπαγόταν η ένταξή τους στον Στόλο και η διατήρησή τους σε επιχειρησιακή κατάσταση, ώστε να παίξουν τον ρόλο για τον οποίο φέρεται να έχει τεθεί επί τάπητος η προμήθειά τους. Κι αυτό ισχύει τόσο για τα Arleigh Burke, όσο και για τα Ticonderoga.
Και φυσικά αποτελούν απλά ανοησίες, αναφορές ότι το υπερβολικό κόστος σε αμερικανική υπηρεσία προέρχεται από τις υψηλές… αμερικανικές μισθοδοσίες. Για πολλούς παρατηρητές, τα Ticonderoga δεν συνιστούν και ιδανικό δώρο για να παρακαλέσουμε να μας φέρει ο ο Άη Βασίλης.
Γιατί αν το κάνει θα κινδυνέψουμε με τέτοια κόστη να πάψουμε να έχουμε Πολεμικό Ναυτικό. Αυτό βεβαιώνει και η ελληνική εμπειρία των τελευταίων 20 τουλάχιστον ετών. Το Πολεμικό Ναυτικό κατόρθωσε να διατηρήσει ευρωπαϊκές μονάδες επιφανείας αξιόμαχες όλα αυτά τα χρόνια, λόγω αξιοπιστίας και χαμηλού κόστους υποστήριξης και επιχειρησιακής εκμετάλλευσης που έχουν, σε σχέση με τα αμερικανικά ωκεάνια πλοία.
Τα οποία το Πολεμικό Ναυτικό και ξεφορτώθηκε στο παρελθόν, μόλις κατόρθωσε να αποκτήσει ικανό αριθμό φρεγατών “S” που διέθεσε προς πώληση το Ολλανδικό Ναυτικό. Να επισημανθεί άλλη μια φορά δε, ότι οι Αμερικανοί αναζήτησαν μονάδες επιφανείας με ικανότητα αεράμυνας περιοχής, καταλήγοντας σε ευρωπαϊκή σχεδίαση.
Ακόμη και αν υποθέσουμε λοιπόν ότι το κόστος διατήρησης των Ticonderoga σε ελληνική υπηρεσία κατ’ έτος θα είναι το μισό σε σχέση με αυτό που ανέφερε ο Αμερικανός αντιναύαρχος και πάλι θα πλησιάζει ή και θα υπερβαίνει τα 50 εκατομμύρια δολάρια! Πόσο είναι το συνολικό κονδύλι για το κόστος διατήρησης ολόκληρου του ελληνικού Στόλου;
Ενδιάμεση λύση λοιπόν που θα στηρίζεται στα σκάφη κλάσης Ticonderoga θα ήταν μια, καταρχήν, προβληματική προοπτική. Ακόμα και σημαίνονται στελέχη του Πολεμικού Ναυτικού ομολογούν ότι τέτοια απόφαση θα συνιστούσε ένα -αναγκαστικό- πισωγύρισμα δεκαετιών και “φόρτωμα” του Πολεμικού Ναυτικού με παμπάλαιο πλεονάζον υλικό από τις ΗΠΑ, που είτε δεν θα έχουμε τη δυνατότητα να υποστηρίξουμε και να αξιοποιήσουμε επιχειρησιακά για να καλύψουμε τις ανάγκες μας για τα επόμενα 10-15 έτη, είτε τα χρήματα θα λείψουν από αλλού.
Αυτή η άποψη είναι εξαιρετικά δημοφιλής στο Πολεμικό Ναυτικό, καθώς τη συμμερίζεται μεγάλο μέρος, ίσως και πλειοψηφικό, των στελεχών του, που υπηρετεί ή έχει υπηρετήσει σε φρεγάτες. Ενδιαφέρον θα είχε στο πλαίσιο διερεύνησης του πώς πραγματικά συγκροτούνται σύγχρονες ναυτικές δυνάμεις και για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, να ρίξουμε μία ματιά στο πως έχει χειριστεί το θέμα το Ναυτικό της Αιγύπτου τα τελευταία 10 χρόνια.
Οι τελευταία εντυπωσιακή είδηση είναι μόλις ημερών και αφορά την προμήθεια έναντι 1,2 δισ. ευρώ δύο μεταχειρισμένων ιταλικών φρεγατών FREMM. Παρέλαβε την πρώτη (F-598 “Spartaco Schergat”) που ναυπηγήθηκε μόλις το 2019. Η δεύτερη (F-599 “Emilio Bianchi”) ξεκίνησε να ναυπηγείται μόλις τον περασμένο Ιανουάριο και αναμένεται αν παραδοθεί στους Αιγύπτιους πριν παρέλθει το πρώτο εξάμηνο του ερχόμενου έτους.
Οι Αιγύπτιοι δηλαδή αποκτούν δηλαδή δυο εξαιρετικών προδιαγραφών πολεμικά πλοία για τις επόμενες -ίσως και- τέσσερις δεκαετίες. Για να μην υπενθυμίσουμε ότι οι Ολλανδοί είναι διατεθειμένοι να παραχωρήσουν δυο φρεγάτες “M” με κόστος -διαπραγματεύσιμο- ίσως και χαμηλότερο του 50% της αναβάθμισης ενός παλιού Ticonderoga και με δεκαετές πρόγραμμα αποπληρωμής.
Πλοία που μπορούμε να εντάξουμε άμεσα στον Στόλο, αποσύροντας δυο μη εκσυγχρονισμένες “S”. Δυο πλοία απολύτως συμβατά με τα συστήματα που αξιοποιούμε επιχειρησιακά σήμερα, τα οποία θα περάσουν στα χέρια εξαιρετικά έμπειρων και αξιόμαχων πληρωμάτων. Κι ας μην είναι κατάλληλα για αεράμυνα περιοχής…
Μήπως λοιπόν αντί για ιδιότυπους ελληνικούς “μεγαλοϊδεατισμούς” να επικεντρωνόμασταν στην ταχύτατη επαύξηση των σημερινών δυνατοτήτων με χαμηλό κόστος και άμεση απόδοση; Ας το επιδιώξουμε τουλάχιστον. Διότι οι εξελίξεις στη γειτονιά “τρέχουν” και οι πραγματικοί στρατηγικοί σύμμαχοι φαίνονται στην πράξη. Και να κινηθούμε οργανωμένα για την κατάλληλη ναυπήγηση πλοίων αεράμυνας περιοχής…
Και κάτι τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό (φυσικά ισχύει και για την περίπτωση των Arleigh Burke). Κάθε καταδρομικό κατευθυνόμενων βλημάτων Ticonderoga, επιπλέον των δύο Mk. 141 τετραπλών εκτοξευτών κατευθυνομένων βλημάτων επιφανείας – επιφανείας Harpoon, διαθέτει δύο συστήματα κάθετης εκτόξευσης βλημάτων, έκαστο με 61 θέσεις εκτόξευσης (κελιά).
Τα κελιά μπορούν να εκτοξεύσουν βλήματα RIM-162 ESSM, αλλά πρωτίστως υποστηρίζουν (και για αυτό εξάλλου έχουν τοποθετηθεί) βλήματα της οικογενείας Standard Missile. Επειδή πολλά έχουν γραφεί για τις πλατφόρμες, υπάρχει ελληνικό αίτημα και ποια ήταν η απάντηση των ΗΠΑ για την αποδέσμευση κατευθυνόμενων βλημάτων Standard Missile; Γιατί χωρίς το συγκεκριμένο όπλο…
0 comments