Ο αιώνας άλλαξε το 2001 και όχι το 2000, και δεν εννοώ με τον συμβολικό τρόπο… τις αλλαγής του νέου έτους, ή του νέου αιώνα. Ο κόσμος με την κατάρρευση των δίδυμων πύργων είχε μπει σε νέα διάσταση… Με την κατάρρευση, συνέβησαν πολλά ταυτόχρονα, τα οποία τα είδαμε να συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας, και όταν αυτά κάτσαμε και τα βάλαμε κάτω και αρχίσαμε να τα αξιολογούμε, βλέπαμε ότι ναι μεν κάτι έχει αλλάξει αλλά αυτό δεν μπορούσαμε σε βάθος χρόνου, να το συνειδητοποιήσουμε, τι ακριβώς ήταν… και τι είδους επιπτώσεις είχε για το σύνολο. Τι έμεινε από τα συντρίμμια, εκείνα ; μια αίσθηση… εκείνη του φόβου, του τι θα γινόταν τους επόμενους μήνες, ή τις επόμενες ημέρες. Αλλά αυτό θα το δούμε πιο αναλυτικά παρακάτω.
Το 2001, όπως έχω αναφερθεί αρκετές φορές είναι συμβολικά η «αλλαγή» του κόσμου, η Μέση Ανατολή, που από πάντοτε ήταν τόπος διαμάχης τόσο για τα κράτη της Ανατολής, όσο και για τους Δυτικούς, που μεγαλεπήβολες βλέψεις για τους τόπους αυτούς δεν έχαναν ποτέ τον καιρό τους να επέμβουν με κάποιο τρόπο, σε εκείνες τις περιοχές… ειδικότερα όταν ο δυτικός κόσμος εκβιομηχανίστηκε, και η ανάγκη για καύσιμη ύλη έγινε πρωταρχικής σημασίας … μια που το υπέδαφος της ήταν πάντα πλούσιο από το «μαύρο χρυσό». Ο οποίος ήταν η ευλογία αλλά ταυτόχρονα και η κατάρα της περιοχής αυτής… το λάθος της φύσης αν το πούμε συμβολικά. Όμως κάνοντας ένα ταξιδάκι, πίσω στο χρόνο όταν το 1914, ο κόσμος μπήκε στον 1ο Παγκόσμιο πόλεμο, και τα μίση έφτασαν στο φόρτε τους, ο κόσμος τις Μέσης Ανατολής, ήταν και αυτός ένα καζάνι που έβραζε, τα κατάλληλα συστατικά έλειπαν για να το κάνουν να εκραγεί. Η λήξη του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, το 1918, βρήκε τον κόσμο μοιρασμένο, και τον χάρτη ακόμη πιο τεμαχισμένο… η μέση ανατολή, είχε πλέον μοιραστεί με ύπουλο τρόπο στους νικητές… ο τεμαχισμός είχε την ονομασία Ανατολικό ζήτημα, και ο 400 χρόνων κατακτητής της Μέσης Ανατολής, που άκουγε το όνομα Οθωμανική Αυτοκρατορία, πλέον συρρικνωνόταν, σ’ ένα κομμάτι γης, με όλα τα καλά και κακά στοιχεία μαζεμένα σε μια έκταση 779.452 τμ, όπου οι κουλτούρες και οι πολιτισμοί έχουν στριμωχθεί… όσο για την υπόλοιπη Μέση Ανατολή, ο κόσμος τους άλλαξε και αυτών ριζικά. Και με το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου το1945, ο κόσμος άλλαξε ακόμη περισσότερο, και η αυγή του Ψυχρού πολέμου το 1946, και τον κόσμο να πολεμά όχι με όπλα πλέον αλλά με Ιδεολογικά φαντάσματα, άλλαξε ακόμη περισσότερο την Μέση Ανατολή. Με την Δημιουργία σφαιρών επιρροής, όπου ο κάθε «Ισχυρός» δια αντιπροσώπων καθόριζε τα μέτρα και τα σταθμά των περιοχών αυτών.
Ποίος είναι όμως ο φόβος στον οποίος αναφέρομαι … αυτό είναι μια ερώτηση, την οποία θα πρέπει να την απαντήσω σε δυο σκέλη. Τα οποία καλύπτουν δυο διαφορετικές χρονολογικές περιόδους.
- Κατά την περίοδο του ψυχρού πολέμου, (ναι, έχω αναφερθεί αρκετές φορές σε αυτήν την Ιστορική περίοδο, όμως κακά τα ψέματα, αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο για πάρα πολλά γεγονότα τα οποία ακολούθησαν τον κόσμο μας σε πολύ μεγάλο φάσμα, και με επιπτώσεις σε πολλές χώρες). Ο κόσμος χωρισμένος σε σφαίρες επιρροής, και Ιδεολογικά στρατόπεδα, ζούσε την παράνοια του Πυρηνικού ολέθρου, και οι εικόνες όπως πυρηνικά μανιτάρια προβάλλονταν σε σχολικές αίθουσες, και χώρους συνεστίασης, δίνοντας έτσι μια εικόνα ότι ο κόσμος είναι από στιγμή σε στιγμή, έτοιμος να εκραγεί. Η Δύση, αντιπάλευε με το «Σοβιετικό Τέρας» που βρισκόταν στην άλλη άκρη της Σκακιέρας, και αντιστρόφως. Η προπαγάνδα, δημιούργημα ως επί το πλείστον του Ναζιστικού καθεστώτος στην διάρκεια του πολέμου, λειτούργησε ως πρώτης τάξεως μέσον για την επιβολή των Ιδεών και την σταδιακή πλύση εγκεφάλου (Brain wash) τόσο της πλευράς της Δύσης όσο και εκείνης της «κακής Ανατολής». Σε τέτοιο βαθμό που χώρες του Βορειοατλαντικού συμφώνου (ΝΑΤΟ), δεν αρκέστηκαν στο να φτιάξουν απλά καταφύγια για την περίπτωση, πυρηνικού πολέμου, αλλά να δημιουργήσουν και μαθήματα σε όλες τις τάξεις του εκπαιδευτικού συστήματος. Αν και αυτή η τρέλα επικράτησε τα πρώτα 20 χρόνια από το 1946, όταν πια χαλάρωσαν κάπως τα πράγματα, αυτό που έμεινε πίσω σε όλο αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα αίσθημα το οποίο κατάφερε να κυριαρχήσει σε ένα μέρος κάθε κοινωνικής ομάδας και τάξης.
Εκείνο του Φόβου… - Ας πάμε σε πιο πρόσφατα γεγονότα, του περασμένου χρόνου… το 2015, είναι η χρόνια, όπου ο κόσμος άρχισε να νιώθει ξανά και ξανά αυτό το αίσθημα. Πως προέκυψε αυτό; Απλούστατα με δυο πολύ απλές κινήσεις, μέσα σε μια χαώδης σκακιέρα που εκτείνεται σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, δίχως να βλέπεις που είναι η αρχή και που το τέλος… δίχως να βλέπεις ποιες είναι οι κινήσεις που γίνονται. Τα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι τον περασμένο μήνα, αποτέλεσαν ένα σκηνικό, βγαλμένο από σκηνές κάποιας χολιγουντιανής ταινίας… κάθε άλλο παρά αυτό ήταν, αποτελούσαν ένα καλοσχεδιασμένο χτύπημα, μιας ομάδας ανθρώπων που γνωρίζουν τα πάντα, για τον εχθρό τους. Διότι για όσους δεν το γνωρίζουν ή δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, ο νέος «εχθρός» της δύσης , έχει δυτικοσπουδαστεί και έτσι γνωρίζουν τον αντίπαλο τους εκ των έσω… όσο παράξενο και αν ακούγεται είναι σαν αυτοί να έχουν ανατραφεί από τον ίδιο τον Δυτικό κόσμο, αλλά μέσα τους, εκείνη η φλόγα του Ισλάμ κυριαρχεί, εκείνο το ανεξήγητο στοιχείο της ανατολής σε συνδυασμό με τον φανατισμό έχει καταφέρει να γίνει ένας 1ης τάξεως αντίπαλος.Εκείνοι λοιπόν, σκορπώντας εκείνες τις ημέρες τον τρόμο, μέσα στις Ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις, αλλά και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού (πιο μεμονωμένα τα εκεί περιστατικά), έφεραν στο φως κάτι στο οποίο η Δύση, είχε εφησυχαστή… ότι ποτέ αυτό το οποίο επικρατούσε στην Μέση Ανατολή, δεν επρόκειτο να έρθει ποτέ στην γειτονία μας… αποτελούσε μια κατάσταση, η οποία κατά τα φαινόμενα, δεν ήταν «δυνατόν» να γίνει αντιληπτή σε ένα Δυτικό κράτος. Όμως τα γεγονότα… μας διέψευσαν όλους πανηγυρικά…
Κλείνοντας, πρέπει να θέσω κάτι ακόμη, σχετικά με το φόβο, τον κόσμο και τον 21ο αιώνα, το ζήτημα του φόβου, το επεξεργάζεται ο άνθρωπος από την εποχή που άρχισε να δημιουργεί τις πρώτες κοινωνίες. Αποτελεί το πηγαίο ερώτημα για το πώς αισθάνεται ο άνθρωπος σε κάθε κατάσταση της ζωής του, χαρακτηριστικό, είναι ότι οι Έλληνες τον είχαν κάνει καρπό του παράνομου έρωτα τις Αφροδίτης με τον θεό του πολέμου, δίνοντας του έτσι έναν ξεχωριστό συμβολισμό. Το όνομα δεν δόθηκε τυχαία, συμβολίζει την αγονία των δυο εραστών και τον φόβο μην γίνει γνωστός ο παράνομος δεσμός τους ανάμεσα στους άλλους θεούς… ( ο καθένας μπορεί να δώσει την δική του ερμηνεία). Ο φόβος όμως αποτέλεσε ιδιαιτέρας τιμητικής θέσης ανάμεσα στουςΣπαρτιάτες, οι οποίοι ως Στρατιωτικός Λαός, του έδωσαν ιδιαίτερο Ναό στον οποίο γίνονταν τελετές προς τιμήν του, τόσο στον ναό, όσο και σε τελετές προ της μάχης, με θυσία ζώων προς τιμήν του. Σε όλη την διάρκεια της Ιστορίας, ο Φόβος αποτελεί ένα παράδειγμα για πολλές φάσεις του ανθρώπινου είδους.
Κλείνοντας, πρέπει να θέσω κάτι ακόμη, σχετικά με το φόβο, τον κόσμο και τον 21ο αιώνα, το ζήτημα του φόβου, το επεξεργάζεται ο άνθρωπος από την εποχή που άρχισε να δημιουργεί τις πρώτες κοινωνίες. Αποτελεί το πηγαίο ερώτημα για το πώς αισθάνεται ο άνθρωπος σε κάθε κατάσταση της ζωής του, χαρακτηριστικό, είναι ότι οι Έλληνες τον είχαν κάνει καρπό του παράνομου έρωτα τις Αφροδίτης με τον θεό του πολέμου, δίνοντας του έτσι έναν ξεχωριστό συμβολισμό. Το όνομα δεν δόθηκε τυχαία, συμβολίζει την αγονία των δυο εραστών και τον φόβο μην γίνει γνωστός ο παράνομος δεσμός τους ανάμεσα στους άλλους θεούς… ( ο καθένας μπορεί να δώσει την δική του ερμηνεία). Ο φόβος όμως αποτέλεσε ιδιαιτέρας τιμητικής θέσης ανάμεσα στουςΣπαρτιάτες, οι οποίοι ως Στρατιωτικός Λαός, του έδωσαν ιδιαίτερο Ναό στον οποίο γίνονταν τελετές προς τιμήν του, τόσο στον ναό, όσο και σε τελετές προ της μάχης, με θυσία ζώων προς τιμήν του. Σε όλη την διάρκεια της Ιστορίας, ο Φόβος αποτελεί ένα παράδειγμα για πολλές φάσεις του ανθρώπινου είδους.
Όσον αφορά τον κόσμο, θα επαναλάβω ξανά εκείνα τα σοφά λόγια τουΘουκυδίδη:
Όσον αφορά τον κόσμο, θα επαναλάβω ξανά εκείνα τα σοφά λόγια τουΘουκυδίδη:
«Από πλευράς της ανθρώπινης φύσης, θα είναι όμοια ή παραπλήσια»
Ο κόσμος παρά το γεγονός ότι έχει την γνώση στα χέρια του πλέον δεν θα πάψει να μην μαθαίνει… και δυστυχώς, αρχίζω και διαπιστώνω όσο ο καιρός περνάει ότι ο άνθρωπος μεταλλάσσετε σε ένα στρείδι, το οποίο κλεισμένο μέσα στο σκληρό κέλυφος του δεν αφήνει τίποτα να το επηρεάσει… και κυρίως τίποτα να μην ανοίξει το μυαλό του, να μην τον κάνει να μάθει.
Όσο για τον 21ο αιώνα, πρόσφατα, κατέληξα να τον θεωρώ μια αλληγορία, τι θέλω να πω με αυτό… ότι ο αιώνας τον οποίο διανύουμε, είναι ένα υπονοούμενο, ότι ζούμε μέσα σε φαντάσματα και χαλάσματα, των ίδιων μας των δαιμόνων… ξέρετε οι Ιστορικοί τείνουν να δίνουν κάποιο ιδιαίτερο όνομα σε κάθε αιώνα που περνάει, για παράδειγμα: Χρυσός αιώνας (5ος αιώνας πχ),Μεσαίωνας, Αναγέννηση κλπ… αν μπορούσαμε να δώσουμε ένα όνομα στον τρέχοντα αιώνα, είναι ένα είναι που μου έρχεται πιο συχνά στο νου…
Όσο για τον 21ο αιώνα, πρόσφατα, κατέληξα να τον θεωρώ μια αλληγορία, τι θέλω να πω με αυτό… ότι ο αιώνας τον οποίο διανύουμε, είναι ένα υπονοούμενο, ότι ζούμε μέσα σε φαντάσματα και χαλάσματα, των ίδιων μας των δαιμόνων… ξέρετε οι Ιστορικοί τείνουν να δίνουν κάποιο ιδιαίτερο όνομα σε κάθε αιώνα που περνάει, για παράδειγμα: Χρυσός αιώνας (5ος αιώνας πχ),Μεσαίωνας, Αναγέννηση κλπ… αν μπορούσαμε να δώσουμε ένα όνομα στον τρέχοντα αιώνα, είναι ένα είναι που μου έρχεται πιο συχνά στο νου…
«Αιώνας του Φόβου…»
Συντάκτης:Μοργιαννίδης Θεόδωρος.
0 comments