Τι θέλει τελικά η Ευρώπη;

Εδώ και 5 χρόνια περίπου που θα λέγαμε μέσα στις άκρες ότι  έχει διαρκέσει ο σκληρός πυρήνας της κρίσης έχουμε ακούσει πολλά. Και από κέντρα εξουσίας επίσημα και ανεπίσημα και από τον ξένο και εγχώριο τύπο και ουσιαστικά βρισκόμαστε θα έλεγε κανείς σε μια διελκυστίνδα που το κάθε άκρο της  ανάλογα με τα συμφέροντα ή ακόμα και την ιδεολογία του, τραβάει την κοινή γνώμη και την συλλογική σκέψη προς το μέρος της.

Επίσης , έχουμε αλλάξει  πολλές κυβερνήσεις , (5) μέσα σε μόλις  έξι χρόνια αν συμπεριλάβουμε  και την τελευταία κυβέρνηση Καραμανλή.  Και φυσικά έχουμε ζήσει αλλεπάλληλες προεκλογικές περιόδους με την ατζέντα κάθε φορά να καθορίζεται σε μεγάλο ποσοστό από τα ξένα και εγχώρια κέντρα προπαγάνδας με  την ουσία κάθε φορά της συζήτησης να χάνεται μέσα στον οχετό των φρούδων ελπίδων και των ανέξοδων υποσχέσεων από την μία, και από την προσωπική ηθική προσβολή και τρομολαγνεία από την άλλη με ολίγον από ξεπερασμένα και επιφανειακά ιδεολογήματα.

Από όλο αυτό τον επικοινωνιακό ορυμαγδό των τελευταίων  χρόνων εγώ ως ένας απλός πολίτης οφείλω να ομολογήσω  ότι δεν έχω καταλάβει τίποτα σε σχέση με το πού τελικά θέλει να βαδίσει αυτή η χώρα και ακόμη περισσότερο δεν έχω καταλάβει τι θέλει τελικά η Ευρώπη και πώς  θέλει  να πορευτεί στο δύσκολο μέλλον που επίκειται για το παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Είναι θα έλεγε κανείς κάτι περισσότερο από φανερό ότι η ενωμένη κατά τα άλλα Ευρώπη δεν έχει ενιαία φωνή. Και ειδικά για τα κρίσιμα θέματα όπως είναι η οικονομική κατάρρευση χωρών ή και θέματα όπως αυτά της μετανάστευσης που ήρθε εκ νέου στην επιφάνεια το τελευταίο διάστημα. Η δημοκρατία εντός των τειχών της Ε.Ε. περιορίζεται σημαντικά. Οι αποφάσεις σε μεγάλο βαθμό παίρνονται από τον σκληρό πυρήνα εξουσίας των Βρυξελλών. Το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο έχει παραγκωνιστεί με τον ρόλο του να παραμένει σχεδόν διακοσμητικός. Η οικονομική ανισορροπία μεταξύ πλούσιων και φτωχών κρατών καλά κρατεί, η πολιτική ενοποίηση έχει μείνει στα χαρτιά, το ευρωπαϊκό σύνταγμα έχει σταματήσει να συζητείται και να προωθείται και γενικώς όλα φαίνεται ότι είναι παραδομένα στην μαύρη μοίρα τους.

Η Ευρώπη θα έλεγε κανείς μοιάζει τώρα όσο ποτέ άλλοτε με πλοίο που βυθίζεται μέσα στην φουρτούνα με τους ναύτες  σε ανταρσία να προσπαθούν ο ένας  να πετάξει στην θάλασσα τον άλλο. Δυστυχώς  αυτή  είναι η εικόνα. Σχέδιο δεν υπάρχει ακόμα και για τα απλά. Εκτός και αν το σχέδιο είναι να απαλλαγούμε από τους τεμπέληδες   και ανυπάκουους  έλληνες και όλα μετά θα είναι μέλι γάλα. Τουλάχιστον να μας το πεί ευθέως η Ευρώπη να ξέρουμε που πάμε. Να πάρουμε τις αποφάσεις μας εν τέλει.

Είναι φανερό πως η Ευρώπη προτάσσοντας  την διαρκή  και αδιάλειπτη δυσφήμηση της χώρας , στρουθοκαμηλίζει γιατί δεν θέλει να κοιτάξει τον εαυτό της  στον καθρέφτη. Δεν θέλει να δεί ότι κατά βάθος δεν επιθυμεί να συζητήσει σοβαρά για τα προβλήματα της. Τα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα του κάθε κράτους ειδικά των «μεγάλων» επικρατούν της συλλογικής σκέψης και προσπάθειας για ένα καλύτερο μέλλον για τους πολίτες της.

Ειλικρινά δεν ξέρω τι μπορεί να έχουν στο μυαλό τους αυτοί που αποφασίζουν πίσω από τις κλειστές πόρτες στα συμβούλια. Ελπίζω ότι πρυτανεύει μέσα τους η λογική ότι οι λαοί και οι  άνθρωποι δεν είναι απλοί κωπηλάτες σε μια γαλέρα που όταν μπάζει νερά τους πετάμε στην  θάλασσα και γλιτώνουμε. Αν συνεχίσει να σκέφτεται με τον ίδιο παρωχημένο και ανερμάτιστο τρόπο τα προβλήματα θα πολλαπλασιάζονται  και τα αδιέξοδα θα εμφανίζονται μπροστά της. Και επειδή όταν αψηφάς τα σημεία  των καιρών της ιστορίας συνήθως αυτή δεν σου δίνει χρόνο και δεν σου δείχνει έλεος , με τις συνέπειες συνήθως να πέφτουν επί τας κεφαλάς των πολλών και πιο αδύναμων αυτού του ταλαίπωρου κόσμου.

Στεργίου Ιωάννης