ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
(Απόσπασμα της ομιλίας του στην εκδήλωση με θέμα: «Ποντιακός Ανθρωπισμός και Εβραίοι» που οργάνωσε η Ένωση Ποντίων Σουρμένων Αττικής)
ΤΙΜΩΝΤΑΣ ΤΩΝ ΒΗΣΣΑΡΙΩΝΑ
ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ ΘΑ ΖΗΤΟΥΣΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ
Τον Βησσαρίωνα τον Τραπεζούντιο αδίκησαν τόσο οι Καθολικοί όσο και οι Ορθόδοξοι. Πολύ περισσότερο όμως είναι άγνωστος στην πολιτική και διανοητική Ελλάδα και άλλη Ευρώπη. Παρ’ όλους όμως τους αφορισμούς επιστρέφει να είναι πολιτικά, αξιακά επίκαιρος. Δεν είναι τυχαίο ότι η εισαγωγή μου σε ένα βιβλίο μου για την Ανάπτυξη αναφέρεται στην επικαιρότητα του.
Υπερασπίσθηκε τους Ισραηλίτες στην Νυρεμβέργη πρώτα και στην Βενετία τρία χρόνια (1463) αργότερα, σε συνθήκες πολιτικών, εθνικών και τοπικών συγκρούσεων, μεγάλων θρησκευτικών φανατισμών και έντονου αντισημιτισμού. Μια κατηγορία των Γερμανικών αλληλοσυγκρουόμενων ομάδων στην Νυρεμβέργη εναντίον του, ήταν ότι ευλογούσε με το αριστερό χέρι. Η άλλη ότι υπερασπίσθηκε τους Εβραίους της πόλης.
Ο Βησσαρίων είναι ο πατέρας του Ευρωπαϊκού ανθρωπισμού. Όντας κληρικός, σε συνθήκες βαρβαρότητας, υπερασπίσθηκε την ανεξιθρησκία.
Είμαι σίγουρος ότι οι Ισραηλιτικές κοινότητες της Ευρώπης και της Μεσογείου θα επληροφορούντο, θα γνώριζαν ότι υπήρχε στην Ευρώπη μια πνευματική προσωπικότητα από την Τραπεζούντα η οποία τους υπερασπίζονταν. Δεν είχαν τότε τηλέφωνα, τηλεοράσεις, διαδίκτυο αλλά είχαν άλλα δίκτυα επικοινωνίας.
Ο Βησσαρίων είναι ο πρώτος που υπερασπίσθηκε τους Εβραίους.
Για αυτόν και μόνο τον λόγο αν ήμουν Βουλευτής στο Ισραηλινό Κοινοβούλιο, την Κνεσέτ, θα πρότεινα την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων ως έκφραση τιμής, ευγνωμοσύνης προς αυτήν την μεγάλη ανθρωπιστική προσωπικότητα του οποίου οι συμπατριώτες άρχισαν να γνωρίζουν μια ιδεολογία του θανάτου η οποία εισέβαλε, εγκαταστάθηκε στον Πόντο την ίδια περίοδο. Θα ζητούσα να καλυφθεί ένα μεγάλο ιστορικό, ηθικό και πολιτικό κενό.
Τι ήταν η Σοφία και ο Γιάννης Γρηγοριάδης που έσωσαν αιώνες μετά στην Βέροια, την μικρή Εβραιοπούλα, την Στερίνα Ταμπώχ η οποία απειλούνταν από μια άλλη ιδεολογία του θανάτου. Ήταν οι συνεχιστές του ανθρωπισμού του Βησσαρίωνα. Συνεχιστές μια μεγάλης ανθρωπιστικής παράδοσης, εστία της οποίας ήταν ο Πόντος, η Μικρά Ασία, η Ελλάδα όπως έλεγε ο Κικέρων και οι Καππαδόκες πατέρες.
Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη
0 comments