Το χρονικό του Ολοκαυτώματος των Aνωγείων από τους ΝΑΖΙ


olokautwma13-8-44
Του Γιώργη Καλογεράκη
Αυτό είναι το σκηνικό.
Και μια φωνή βγαλμένη από το στόμα του Ανωγειανού Παπαγιάννη, μοναδικού ιερέα αλεξιπτωτιστή στον κόσμο:
-Καλώς όρισες στο σπιτικό μου κύριε Αλέξη!
Αυτές οι εφτά λέξεις είναι το κείμενο της σκηνής.
Από τον Παπαγιάννη ειπώθηκαν σιγανά, με σεβασμό και αξιοπρέπεια προς τον καλεσμένο του Άγγλο αξιωματικό.



Κορυφαίο γεγονός της Αντίστασης του αγωνιζόμενου λαού των Ανωγείων, υπήρξε η καταστροφή και ισοπέδωση του χωριού του. Τον Αύγουστο του 1944 πραγματοποιήθηκε το 3ο ολοκαύτωμα των Ανωγείων (1822, 1867, 1944). Άρχισε τη 13η Αυγούστου και κράτησε μέχρι το τέλος του ίδιου μήνα. Στο Αρμί, την κεντρική πλατεία του χωριού βρίσκεται εγχάρακτη η διαταγή του Γερμανού στρατηγού φρουράρχου Κρήτης.
“…Επειδή η πόλις των Ανωγείων είναι κέντρον της αγγλικής κατασκοπίας εν Κρήτη και επειδή οι Ανωγειανοί εξετέλεσαν το φόνο του λοχία φρουράρχου Γενί-Γκαβέ και της υπ’ αυτόν φρουράς και επειδή οι Ανωγειανοί εξετέλεσαν το σαμποτάζ της Δαμάστας, επειδή εις Ανώγεια ευρίσκουν άσυλον και προστασίαν οι αντάρται των διαφόρων ομάδων αντιστάσεως και επειδή εκ των Ανωγείων διήλθον και οι απαγωγείς με τον στρατηγόν Φον Κράιπε χρησιμοποιήσαντες ως σταθμόν διακομιδής τα Ανώγεια, διατάσσομεν την ΙΣΟΠΕΔΩΣΙΝ τούτων και την εκτέλεσιν παντός άρρενος Ανωγειανού όστις ήθελεν ευρεθεί εντός του χωρίου και πέριξ αυτού εις απόστασιν ενός χιλιομέτρου.”
Χανιά 13-8-44 0 Στρατηγός Διοικητής Φρουρίου Κρήτης X. ΜΙΛΛΕΡ
Ολοκαύτωμα Η εξουδετέρωση και σύλληψη του αναφερόμενου στη διαταγή φρούραρχου Γενί-Καβέ και της φρουράς του (8 άτομα) πραγματοποιήθηκε την 7-8-1944 στην περιοχή Σφακάκι Ανωγείων, από ενδεκαμελή ομάδα του εφεδρικού Ε.Λ.Α.Σ. To σαμποτάζ της Δαμάστας πραγματοποιήθηκε το πρωί της 8-8-1944, στον κεντρικό τότε αμαξωτό δρόμο της Κρήτης και σε μικρή απόσταση δυτικά του χωριού Δαμάστα από ομάδα ανταρτών της Ε.Α.Ο. “O ΨΗΛΟΡΕΙΤΗΣ” και είχε σαν αποτέλεσμα την ισοπέδωση και του χωριού Δαμάστα και την εκτέλεση των αντρών που πιάστηκαν σ’ αυτό από τους Γερμανούς. Μετά την έκδοση της διαταγής που προαναφέραμε, Γερμανοί στρατιώτες, πραγματοποιούν την κύκλωση των Ανωγείων, την 13-8-1941 και αρχίζουν το μακάβριο έργο των εκτελέσεων, της λεηλασίας και της καταστροφής, αφού πρώτα απομάκρυναν τα γυναικόπαιδα που βρέθηκαν μέσα σ’ αυτά, μαζί με ελάχιστους ανίκανους γέροντες. To σύνολο των αντρών και αγοριών είχαν καταφύγει στα λημέρια των ανταρτών και στις δυσπρόσιτες χαράδρες και σπηλιές του Ψηλορείτη.
«Όταν δέκα μέρες μετά την αποχώρησή τους ο ρασοφόρος καλόγερος με οδήγησε με ήρεμη υπερηφάνεια ανάμεσα στα χαλάσματα, ούτε ένα σπίτι δεν ήταν όρθιο. Οι Γερμανοί είχαν αφήσει τις τρεις εκκλησίες, αλλά ο δρόμος μας ήταν μπλοκαρισμένος σε κάθε βήμα μας από σωρούς από πέτρες και σπασμένα κεραμίδια»…
Ο Λοχαγός Σάντυ Ρέντελ ή Αλέξης έφτασε στην Κρήτη με σκάφος στις 7 Σεπτεμβρίου 1943. Είχε οριστεί από το Συμμαχικό στρατηγείο υπεύθυνος αξιωματικός για τον Νομό Λασιθίου. Μαζί του ταξίδευε την ίδια νύχτα της 7ης Σεπτεμβρίου 1943 και ο Ανωγειανός Παπαγιάννης Σκουλάς, επιστρέφοντας κι αυτός για την Κρήτη, μετά την εκπαίδευσή του σαν κομάντος αλεξιπτωτιστής, (μοναδικός ιερέας αλεξιπτωτιστής στον κόσμο), και που οι σύμμαχοι τον ονόμαζαν ιπτάμενο παπά (FRIAR TUCK).
Ο Σάντυ Ρέντελ ή Αλέξης έμεινε στην Κρήτη μέχρι την απελευθέρωση. Κατόπιν εξέδωσε ένα βιβλίο με τις εμπειρίες του κατά την διάρκεια της παραμονής του στο νησί με τίτλο : «Appointment in Grete», που στα Ελληνικά μεταφράζεται «Ραντεβού στην Κρήτη». Στο βιβλίο του και στις σελίδες 209-210 ο Σάντυ Ρέντελ περιγράφει με ένα μοναδικό τρόπο την είσοδό του στα Ανώγεια, μαζί με τον Παπαγιάννη Σκουλά. Η περιγραφή των ερειπίων, των πυρπολημένων σπιτιών καθώς και ο διάλογός του με τον Παπαγιάννη, συγκλονίζουν τον αναγνώστη.
…τη δεύτερη μέρα ήρθε μαζί μας ο παλιός μου φίλος από τις μέρες της εκπαίδευσης στα αλεξίπτωτα, ο ρασοφόρος καλόγερος (FRIAR TUCK), ο ιπτάμενος παπάς. Ήταν κάτι παραπάνω από ένα χρόνο από τότε που εκπαιδευόμαστε μαζί στη Χάιφα, αλλά φαινόταν, αναπολώντας τις παλιές περιπλανήσεις μας από τότε, σαν να είχαμε ζήσει μια ολόκληρη ζωή στην Κρήτη. Και για το ρασοφόρο καλόγερο τουλάχιστον ολόκληρη η πορεία της ζωής είχε βίαια αλλάξει. Ήταν πρεσβύτερος στα Ανώγεια, ένα από τα μεγαλύτερα και πιο ευημερούντα χωριά του νησιού. Οι τέσσερις χιλιάδες κάτοικοί του ήταν φημισμένοι για τα ωραία χαλιά που ύφαιναν από το μαλλί των κοπαδιών τους στο όρος Ίδη, αλλά οι Γερμανοί ήξεραν ότι οι Ανωγειανοί μας βοηθούσαν. Ίσως είχαν το φόβο ότι οι Ανωγειανοί θα πυροβολούσαν τα οχήματά τους καθώς θα εγκατέλειπαν το Ηράκλειο δυτικά προς το Ρέθυμνο δια μέσου των λόφων. Έτσι ή αλλιώς μερικές εβδομάδες νωρίτερα τα Ανώγεια είχαν τελείως καταστραφεί.

ΣΤΑ ΧΑΛΑΣΜΑΤΑ

Είναι δύσκολο για οποιονδήποτε που δεν το είδε να φανταστεί τη σκηνή της ηθελημένης εκτεταμένης καταστροφής. Οι Γερμανοί είχαν περικυκλώσει το χωριό αλλά οι περισσότεροι από τους άνδρες κοιμόταν τελευταία έξω από φόβο ξαφνικής επίθεσης κι έτσι ξέφυγαν. Οι υπόλοιποι σκοτώθηκαν. Οι γυναίκες και τα παιδιά οδηγήθηκαν τότε στην πλαγιά του λόφου και άρχισε το έργο της κατεδάφισης. Αναφέρονταν ότι όσοι ήταν κατάκοιτοι κάηκαν ή ανατινάχτηκαν μέσα στα σπίτια. Πάντως μια ομάδα μηχανικών έμεινε στο χωριό για ένα δεκαπενθήμερο ανατινάζοντας μεθοδικά ή πυρπολώντας κάθε κατοικία.
Όταν δέκα μέρες μετά την αποχώρησή τους ο ρασοφόρος καλόγερος με οδήγησε με ήρεμη υπερηφάνεια ανάμεσα στα χαλάσματα ούτε ένα σπίτι δεν ήταν όρθιο. Οι Γερμανοί είχαν αφήσει τις τρεις εκκλησίες, αλλά ο δρόμος μας ήταν μπλοκαρισμένος σε κάθε βήμα μας από σωρούς από πέτρες και σπασμένα κεραμίδια ή κομμάτια από πιθάρια στα οποία αποθηκεύονταν το λάδι και το κρασί του χωριού. Στο δυσδιάκριτο πέρασμα των δρόμων του χωριού προχωρήσαμε πρώτα στην εκκλησία του ρασοφόρου Καλόγερου, τη μεγαλύτερη από τις τρεις. Ήταν απίστευτο να βρούμε ακόμα να κρέμονται στη θέση τους τις πλούσιες με ασήμι και επίχρυσες εικόνες τριγυρισμένες από μαραμένα λουλούδια. Έξω βρίσκεται σε κατάσταση σήψης με μυρωδιά που προκαλεί ναυτία ένα χοιρινό σφάγιο που κάηκε στον κοντινό στάβλο.
ΗΠΙΑΜΕ ΣΤΗΝ ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ
Από την εκκλησία ο ρασοφόρος καλόγερος με πήγε σε ένα σωρό από χαλίκια, τριγυρισμένο από κατάλοιπα από σπασμένες πέτρες, απομεινάρια από ότι αποτελούσαν πριν τέσσερις τοίχους, και τότε, στήνοντας στη μέση του τα κατάλοιπα μιας ξύλινης καρέκλας μ’έβαλε να καθίσω και ανασύροντας μια μικρή μποτίλια ρακί και μια ξύλινη κούπα σαν μεγάλη δαχτυλήθρα από την τσέπη του, είπε, με πλήρη συναίσθηση της δραματικής στιγμής αλλά όχι χωρίς αξιοπρέπεια, μ’ένα τόνο που ήταν ταυτόχρονα σοβαρός και κεφάτος :
-Λοιπόν, κύριε Αλέξη, πάντα έλεγα ότι κάποια μέρα θα σε καλωσόριζα στο σπίτι μου. Όπως βλέπεις δεν έμειναν πολλά αλλά μπορούμε τουλάχιστον να σου προσφέρουμε ένα ποτήρι.
Χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλο και ήπιαμε στην ελευθερία, τη νίκη και στην τιμή του σπιτιού. Σύντομα μας περιτριγύρισαν μια μικρή ομάδα από πρώτες, δεύτερες και τρίτες εξαδέλφες του ρασοφόρου καλόγερου κι ένα κοπάδι από εγγόνια που με κάποιο τρόπο ξεπήδησαν οπό τα χαλάσματα. Καλή λευτεριά ψιθύρισαν καθώς αδειάζαμε τα ποτήρια μας…

Oι EπτA ΛEξειΣ
Η τραγική εικόνα ενός ερειπωμένου χωριού, όπου οι ίδιοι οι κάτοικοί του δεν μπορούν να διακρίνουν τους δρόμους και δυσκολεύονταν ακόμα να εντοπίσουν που βρισκόταν το ίδιο τους το σπίτι, κάποιοι γκρεμισμένοι τοίχοι, μια μισοσπασμένη καρέκλα, ένα μπουκάλι ρακί και ένα ποτήρι σαν δαχτυλήθρα.
Αυτό είναι το σκηνικό.
Και μια φωνή βγαλμένη από το στόμα του Ανωγειανού Παπαγιάννη, μοναδικού ιερέα αλεξιπτωτιστή στον κόσμο:
-Καλώς όρισες στο σπιτικό μου κύριε Αλέξη!
Αυτές οι εφτά λέξεις είναι το κείμενο της σκηνής.
Από τον Παπαγιάννη ειπώθηκαν σιγανά, με σεβασμό και αξιοπρέπεια προς τον καλεσμένο του Άγγλο αξιωματικό.
Κι όμως υψώθηκαν πάνω από τα Ανώγεια, απλώθηκαν σε όλες τις γειτονιές και τα σοκάκια του χωριού, και είχαν τόση ένταση, που εγώ ομολογώ, όταν διάβασα για πρώτη φορά το μεταφρασμένο κείμενο, άπλωσα τα χέρια και έκλεισα τα αυτιά μου.
Η πρώτη μαρτυρία – περιγραφή από έναν Αγγλο λοχαγό και τον παπά – Γιάννη Σκουλά, λίγο μετά την ισοπέδωση
των Ανωγείων από τους Γερμανούς.
Tο σπίτι του Eμμανουήλ Σκουλά – Pωμανού στο Περαχώρι. 61 χρόνια μετά το κάψιμο του χωριού τα ερείπια παραμένουν στην ίδια θέση για να θυμίζουν σε μας..
O Nίκος Kαζαντζάκης γράφει για την καταστροφή
H λεηλασία των Aνωγείων κράτησε από τις 13 Aυγούστου μέχρι τις 5 Σεπτεμβρίου του ’44 Tον Ιούλιο του 1945, ένα σχεδόν χρόνο μετά την καταστροφή των Ανωγείων από τους Γερμανούς Ναζιστές, ο Νίκος Καζαντζάκης θα επισκεφθεί τα Ανώγεια ως υπεύθυνος της Κεντρικής Επιτροπής για τη διαπίστωση των Γερμανικών ωμοτήτων κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Κρήτη. Mετά από εντολή της κυβέρνησης και με τη βοήθεια των Ι. Κακριδή, Ι. Καλιτσουνάκη και Κ. Κουτουλάκη κατέγραψε το χρονικό της καταστροφής.
«Το μεγαλύτερον χωρίον της Κρήτης, τα ΑΝΩΓΕΙΑ, εις τα σύνορα των νομών Ηρακλείου και Ρεθύμνης, με 940 οικίας και 4.000 κατοίκους έρχεται χρονολογικώς πρώτον των κατά την περίοδον ταύτην καταστραφέντων σοινικισμών της νήσου. Οι Γερμανοί δεν είχον εγκαταστήσει εδώ μόνιμον φυλάκιον, μόνον μπλόκα έκαμνον από καιρού εις καιρόν. Το πρώτον έγινεν εις τας 16/2/42, οπότε, καταζητούντες 8 άτομα, συνέλαβον τα 5 εξ αυτών και άλλους 4, τους οποίους εφυλάκισαν επί δύο μήνας. Η εις το χωρίον επιβληθείσα εξ αρχής αγγαρεία ήτο να προσέρχονταιι καθ’ εκάστην 500 άνδρες και να εργάζωνται διά λογαριασμόν των Γερμανών. Οι Ανωγειανοί όμως, δεν προσήρχοντο, διότι ως λαός, ποιμενικός κυρίως, δεν ηδύνατο να εγκαταλείψουν τα ποίμνιά των. Ο αριθμός ούτος ηλαττώθη κατόπιν εις το ήμισυ, και πάλιν όμως οι κάτοικοι ουδεμίαν προθυμίαν έδειχναν να συμμορφωθούν προς την διαταγήν. Φυλακίσεις γερόντων και γυναικών του χωρίου εν Ρεθύμην προς εκβιασμόν, ουδέν αποτέλεσμα έσχον. Δι αυτό εξεδόθη απόφασις κατά τας αρχάς του 1943, να κατεδαφιστούν 16 οικίαι των Ανωγείων προς σωφρονισμόν και προειδοποίησιν.
Επειδή την διαταγήν αυτή ο Φρούραρχος Ρεθύμνης, απόγονος του κατά την μάχην του Πέτα τραυματισθέντος φιλέλληνος στρατηγού Νόρμαν, δεν έσπευσε να την εκτελέση, αλλ’ ελθών εις τα Ανώγεια, εζήτησε φιλικώς να πείσει τους κατοίκους να υπακούσουν εις την διαταγήν της αγγαρείας, μετετέθη αμέσως εκ της θέσεως του. Τον Μάϊον του 1943, εις νέαν εξόρμησιν των Γερμανών, εφονεύθησαν 3 βοσκοί, μεταξύ των οποίων και ο 13ετής Βασ. Κ. Ξυλούρης, απήχθησαν δε και 2.000 αιγοπρόβατα εις τας 19/8/1943 συνελήφθησαν 9 άνδρες (4 εκ της οικογενείας Κουνάλη, 4 εκ της οικογ. Σμπώκου και εις Σταυράκης ονόματι), εξ ων 2 εδραπέτευσαν οι λοιποί ενεκλείθησαν εις τας φυλακάς Αγίας, αποστελλόμενοι δε ύστερον εις την Γερμανίαν, επνίγησαν καθ’ οδόν. Εις τας 3/9/43, έγινε νέα εξόρμησις καθ ήν οι Γερμανοί απήγαγον όσα αιγοπρόβατα συνήντησαν (4-5000), τον δε ποιμένα Μιχ. Βρέντζον, αφού τον εχρησιμοποίησαν ως οδηγόν, διέταξαν να φύγη έπειτα, πυροβολήσαντες δε εκ των όπισθεν εφόνευσαν. Εις τας 13/2/44 εκύκλωσαν πάλιν το χωρίον και συγκέντρωσαν όλους τους κατοίκους εις το σχολείον συμπαρέλαβον 11 άνδρας με την δικαιολογίαν ότι εδοκίμασαν να φύγουν. Τι απέγιναν οι άνδρες ούτοι, δεν εγνώσθη. Λέγεται ότι ετυφεκίσθησαν εις θέσιν Καρτερός.
Εις τας 7/8/44 ήλθεν ο διαβόητος δια την ωμότητά του γερμανός επιλοχίας «Σήφης», φρούραρχος του Γενή-Κααβέ με απόσπασμα τεσσάρων γερμανών και τεσσάρων ιταλών, συνέλαβον όσας γυναίκας και παιδίαα εύρον, και αγρίως ξυλοκοπούντες αυτά τα ωδήγησαν προς το Γενή-Κααβέ με την κατηγορίαν ότι οι άνδρες δεν εδέχοντο να πηγαίνουν εις την αγγαρείαν.
Ολίγον όμως έξω του χωρίου τους προσέλαβο οι αντάρται, εφόνευσαν τους άνδρας του αποσπάσματος και απηλευθέρωσαν τα γυναικόπαιδα. Την επομένην έγινεν το σαμποτάζ της Δαμάστας υπό Ανωγειανών, καθ’ ό εκάησαν 3 γερμανικά αυτοκίνητα και εφονεύθησαν περί τους 15 Ιταλούς, αιχμαλωτισθέντων και 7. Την επομένην, 9/8 ήλθον, περί τους 60 Γερμανούς εις τα Ανώγεια οι άνδρες έλειπον, αλλ’ αι γυναίκες τους περιεποιήθησαν’ οι Γερμανοί εφέρθησαν μετά μεγάλης προσηνείας, εις ουδεμίαν διαρπαγήν προέβησαν, εζήτουν μόνον από τας γυναίκας πληροφορίας περί της κατά του αποσπάσματος του «Σήφη»’ επιθέσεως των ανταρτών.
Εις τας 12/8 το εσπέρας οι άνδρες του χωρίου ειδοποιηθέντες ότι έρχονται πολλοί Γερμανοί, έφυγον, και ούτω προελήφθησαν πολλαί εκτελέσεις. Την 13ην οι Γερμανοί συμπληρώσαντες την κύκλωσιν, εισήλθον εις τα Ανώγεια και διέταξαν τους υπολειφθέντας κατοίκους (θα ήσαν περί τα 1500 γυναικόπαιδα) να αναχωρήσουν εντός ημισείας ώρας προς την κατεύθυνσιν του Γενή-Κααβέ, όποθεν να διασκορπισθούν εις τα διάφορα χωρία της Ρεθύμνης. Μετά ταύτα προέβησαν εις γενικής λεηλασίαν του χωρίου-πλουσιωτάτου εις κτηνοτροφικά και εριουργικά προϊόντα. Μετά την δήλωσιν εκάστη οικία εκαίετο πρώτον και έπιτα ανετινάσσετο διά δυναμίτιδος. Κάθε νύκτα οι Γερμανοί απεσύροντο εις τα Σείσαρχα και την πρωϊαν επανήρχοντο. Το μέγεθος της λεηλασίας θα κατανοήση κανείς, όταν λάβη υπ’ όψιν ότι αυτή διήρκεσεν από της 13 Αυγούστου μέχρι της 5 Σεπτεμβρίου.
Κατά την διάρκειαν της διαρπαγής οι Γερμανοί εφόνευσαν εντός του χωρίου τον Γ. Σπιθούρην, μη δυνηθέντα ν’ αποχωρήση μετά των άλλων κατοίκων, επίσης τους παραλύτους εξαδέλφους Κωνστ. και Ι. Ξυλούρην (ή Κίτρη), και τον υπέργηρον Νικ. Αεράκην, εις τας αγκάλας του οποίου έθεσαν, μετά την εκτέλεσιν, δεξιά και αριστερά τα πτώματα δύο χοίρων προς χλευασμόν. Δύο αδελφαί, η χήρα Εμμ. Καλλέργη και η χήρα Εμμ. Καβλέντη, η χωλή Ειρήνη Καραϊσκου και η Ευαγγ. Ιω. Πασπαράκη, αρνηθείσαι ν’ αποχωρήσουν και προτιμήσασαι τον θάνατον απέθανον καείσαι και καταχωθείσαι έπειτα υπό τα ερείπια των ανατιναχθεισών οικιών των. Επίσης οι Γερμανοί εφόνευσαν τον εκ τραύματος της κεφαλής παράφρονα Εμμ. Ι. Σαλούστρον.
Πολλοί άλλοι εφονεύθησαν εις τα πέριξ. Οι Γερμανοί κατέστρεψαν και τα 4 τυροκομεία της περιοχής και απήγαγον τα ποίμνια των κατοίκων όσα δεν ηδυνήθησαν να συμπαραλάβουν, τα εφόνευσαν. Σήμερον από τας 940 οικίας των Ανωγείων δεν έχει απομείνει ούτε μία το νεόδμητον σχολείον ανετινάχθη, αι 3 εκκλησίαι, τας οποίας οι Γερμανοί είχον μεταβάλει εις σταύλους, έχουν επίσης υποστή ζημίας εκ ωτν πέριξ ανατινάξεων. Η επίσημος κατάστασις της Νομαρχίας Ρεθύμνης αναφέρει 117 Ανωγειανούς εκτελεσθέντας κατά την περίοδον της κατοχής»…
Δεν είναι ιστορικά εξακριβωμένο πότε ακριβώς τέθηκαν τα θεμέλια του οικισμού των Ανωγείων. Πολλοί υποστήριξαν ότι οι πρώτοι οικιστές των Ανωγείων ήταν κάτοικοι της γειτονικής αρχαίας πόλης Αξού και ότι στ’ Ανώγεια μετανάστευσαν οι πιο πολλοί κάτοικοι της πόλης αυτής μετά την καταστροφή της από του Ενετούς. Άλλοι πάλι έχουν την άποψη ότι οι Ανωγειανοί είναι κατευθείαν απόγονοι των αρχαίων Κουρητών και ιδαίων Δακτύλων. Το θέμα αυτό, της ίδρυσης των Ανωγείων, αποτέλεσε και αποτελεί αντικείμενο όχι μόνο της ιστορικής, αλλά και της αρχαιολογικής έρευνας.
Της περίοδο της Ενετοκρατίας τα Ανώγεια ήταν το μεγαλύτερο χωριό της Επαρχίας Μυλοποτάμου (μαρτυρία ότι Ενετοί εγκαταστάθηκαν σ’ αυτό αποτελεί το ενετικό κτίσμα του Τσίπουρα).
Την περίοδο της Τουρκοκρατίας υπάρχει πλούσιο ιστορικό υλικό που καταδεικνύει τη συμμετοχή των κατοίκων στον αγώνα για τη λευτεριά, διαθέτοντας μια πλειάδα εκλεκτών καπετάνιων αρματολών με σημαντική δράση σε όλη την περιοχή του Μυλοποτάμου. Τα Ανώγεια υπήρξαν επαναστατικό κέντρο την περίοδο αυτή και το 1822 για πρώτη φορά στην ιστορία τους πυρπολήθηκαν από το Σερίφ Πασά. Το 1866 ο Ρεσίτ Πασάς απέτυχε να καταλάβει τα Ανώγεια αφού αποκρούστηκε από τους κατοίκους του. Όμως το Μάϊο του 1867 τα Ανώγεια πυρπολήθηκαν για δεύτερη φορά. Ο πόλεμος των Ανωγειανών κατά των Τούρκων υπήρξε συνεχής και αδιάλειπτος.
Με την είσοδο του 20ου αιώνα και την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα οι Ανωγειανοί δίνουν το παρόν το κάλεσμα της πατρίδας. 78 νεκροί των πολέμων 1900-1940.
Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος βρίσκει του Ανωγειανούς στις επάλξεις. Συγκροτούν δυο ένοπλες αντάρτικες ομάδες την ΕΑΟ “Ο Ψηλορείτης” και του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ προσφέροντας αξιοθαύμαστες υπηρεσίες.
Τόσο τολμηρή υπήρξε η προσφορά των Ανωγείων στον αγώνα κατά των κατακτητών που τ’ Ανώγεια για τρίτη φορά στην ιστορία τους, 13 Αυγούστου 1944, πυρπολούνται από τους Γερμανούς. Νεκροί αλβανικού πολέμου:19. Νεκροί κατοχής: 122.
“..και επειδή εκ των Ανωγείων διήλθον και οι απαγωγείς με τον στρατηγόν Φον Κράιπε χρησιμοποιήσαντες ως σταθμόν διακομιδής τα Ανώγεια, διατάσσομεν την ΙΣΟΠΕΔΩΣΙΝ..”
Για μια ακόμη φορά ο διαβολικός ρόλος της Αγγλικής Διπλωματίας όπως τον μεταφέρει οΕλληνας Ηρωας Κίμων Ζωγραφάκης ή Blacκman (ο οποίος σε αντίθεση με Κάποιους άλλους που υπηρέτησαν στον Αγγλικό Στρατό και δέχθηκαν τιμές και το διατρανώνουν κιόλας) τους έφτυσε κατάμουτρα λέγοντας είμαι Ελληνας και από την Ελλάδα θα τιμηθώ.
———————————————————————————
Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΠΑΤΡΑΜΑΝΗ – (Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Πατρίς, 01-09-2008)
“… Μετά τα γεγονότα τα σχετικά με το Σήφη λάβαμε την απόφαση να έχομε τ’ Ανώγεια σαν μόνιμο λημέρι και να χτυπιέται κάθε Γερμανός που θα τολμούσε ν’ ανέβει στο χωριό.
Εφτιάξαμε τρία φυλάκια από τα οποία θα υπήρχε πιθανότητα να περάσουν οι Γερμανοί: Στου Ξυλογιάννη το Δέτη, στο Μεσιλί και στη Βρύση της Λαγάρας. Εστείλαμε τους αιχμαλώτους Γερμανούς και Ιταλούς στο λημέρι, ανακοινώσαμε την απόφασή μας στον Ποδιά για την εγκατάσταση του ΕΛΑΣ μονίμως στ’ Ανώγεια και εζητήσαμε να έλθουν κι αυτοί κάτω. Συγχρόνως ειδοποιήσαμε τον καπετάν Λεμαντά να έρθουν κι αυτοί από το Ρέθυμνο. Εφτασαν και το αντάρτικο του Ρεθύμνου και του Ψηλορείτη.
Εγώ με τους αντάρτες που είχα μαζί μου έμενα στην Αγία Παρασκευή Ανωγείων. Εκεί με πλησίασε ο Χριστόδουλος Σμπώκος και ο Νικολής Σταυρακάκης. Μου είπαν πως, μια που μέχρι τότε είχαμε ενεργήσει αυτόβουλα, αν θέλαμε, θα ήταν δυνατόν από ‘κει κι έπειτα να έχομε συνεργασία με τους εθνικόφρονες. Εγώ, ολίγον απογοητευμένος από την εχθρική στάση απέναντί μας μέχρι τότε, του είπα: “Εμείς ποτέ δεν επαύσαμε να επιδιώκομε τη συνεργασία σας, αλλά εσείς πάντοτε φανήκατε καχύποπτοι και διστακτικοί απέναντί μας. Και αν επιθυμείτε, συνεργασία θα την έχετε”.
Την ίδια μέρα, αφού είχε έλθει το αντάρτικο του Ψηλορείτη και του Ρεθέμνου, αυτοί εκάλεσαν σύσκεψη. Η σύσκεψη έγινε στο Περαχώρι. Εμένα δεν με άφησαν να πάω.
Στη σύσκεψη αυτή έλαβε μέρος ο Ποδιάς , ο Κώστας Μαμαλάκης και ο Γιάννης Σμπώκος. Η απόφασή μας για εγκατάσταση στ’ Ανώγεια μονίμως του ΕΛΑΣ εστηρίζετο στην διαπίστωση ότι οι Γερμανοί θα έκαιγαν τ’ Ανώγεια. Πρώτον διότι τ’ Ανώγεια ήτανε σχεδόν μόνιμο καταφύγιο των ανταρτών του ΕΛΑΣ. Δεύτερον διότι τ’ Ανώγεια ήτανε μόνιμο καταφύγιο των ανταρτών της Δεξιάς και των Εγγλέζων. Και δότι από ‘κει πέρασαν τον Κράϊπε. Διότι είχε γίνει η εξόντωση της φρουράς του Γενή Γκαβέ. Διότι είχε γίνει το σαμποτάζ της Δαμάστας. Οι Δεξιοί για να ματαιώσουν την απόφασή μας περί εγκαταστάσεως μονίμως του ΕΛΑΣ στ’ Ανώγεια ισχυρίστηκαν ότι, θα αποφεύγαμε το κάψιμο των Ανωγείων, εάν απεμακρύνετο από ‘κει το αντάρτικο. Οι δικοί μας αντιπρόσωποι υποχώρησαν, υπόγραψαν ένα πραχτικό και ανάλαβαν την υποχρέωση να αποσυρθεί το αντάρτικο έξω από τ’ Ανώγεια. Και ότι τάχα, στην περίπτωση που θα εισήρχοντο οι Γερμανοί στ’ Ανώγεια, θα είχαμε τον καιρό να τους χτυπήσομε. Το σκεφτικό της αποφάσεως αυτής ήταν, πρώτα να μπούνε και έπειτα να τους εκδιώξομε.
Δύο ή τρεις μέρες μετά την εξόντωση του Σήφη ήλθαν εξήντα Γερμανοί και είχαν στρατοπεδεύσει στου Κισού, απέναντι από του Ζωνού το μύλο. Τότε με ολίγους πυροβολισμούς αυτοί θα παρεδίδοντο. Αλλά δεν αφήκαν οι Δεξιοί να τους χτυπήσομε. Οι Δεξιοί είχαν αναλάβει να φρουρούν από τη μεριά της Πλάκας του Περαχωριού Ανωγείων έως επάνω τα βουνά. Εκείνοι όμως εγκατέλειψαν το πόστο τους και επήγαν στη Μύθια, το παλιό τους λημέρι. Οταν ήλθαν οι Γερμανοί, 13 του Αυγούστου του 1944, και άρχισαν να καίνε το χωριό, εμείς επροτείναμε στους Δεξιούς να χτυπήσομε τους Γερμανούς. Εκείνοι αρνήθηκαν με το αιτιολογικό ότι, αν γινότανε αυτό, οι Γερμανοί θα σκότωναν τα γυναικόπαιδα τα οποία είχαν συλλάβει και τα οδηγούσαν προς το Μυλοπόταμο.
Στον Πλατύ Ταύκο, και μάλιστα στο ύψωμα της Βιτσιλιάς, ήτανε μια ομάδα του ΕΛΑΣ. Η ομάδα αυτή χτύπησε τους Γερμανούς, οι οποίοι είχαν αφήσει τα Ανώγεια και είχαν ανεβεί ως εκεί. Ο ΕΛΑΣ, λόγω του όγκου των Γερμανών, υποχώρησε και βγήκε στο παλιό λημέρι, στα Τσουνιά. Και εμείς επήγαμε επίσης στα Τσουνιά, να ιδούμε τι θα κάναμε. Ηλθαμε πάλι σε επαφή με τους Δεξιούς, εσυμφωνήσαμε και υπογράψαμε πραχτικό, ότι θα χτυπούσαμε τους Γερμανούς, στην περίπτωση που θα ανέβαιναν στα βουνά του Ψηλορείτη. Τότε συμφωνήσαμε επίσης ποιόν τομέα θα εφύλαγαν αυτοί και ποιον τομέα εμείς.
Εμείς επήραμε τον πιο επικίνδυνο τομέα, από το Βρωμονερό μέχρι τη Χαλασοκεφάλα. Αυτοί πήραν το Δυτικό μέρος, από τη μεριά του Ψηλορείτη. Ο Γιάννης Σμπώκος πήρε από το Βρωμονερό μέχρι το Σκήνακα και εγκαθιστούσε φυλάκεια. Εγώ επήρα από τον Ρούβα μέχρι τον Γκρεμαστό Κούμο, τη Χαλασοκεφάλα και εφτιάναμε φυλάκεια. Ο Ποδιάς ήτανε στην έδρα, στο Μαύρο Μασκούλι. Την ίδια ώρα οι Γερμανοί από το Τυμπάκι είχαν αρχίσει να κανονιοβολούν τη Νίδα, για να προετοιμάσουν το έδαφος να βγουν με στρατό από κει. Ο Ποδιάς μου έστειλε σύνδεσμο και μου έλεγε ότι βγήκαν οι Γερμανοί στη Νίδα και να ειδοποιήσω τα φυλάκεια να προσέξουν να μην χτυπηθούν αναμεταξύ των.
Εγώ, επέστρεψα στη βάση, επήρα τον Ποδιά και βγήκαμε να τους συναντήσομε να ιδούμε πως θα οργανώναμε το χτύπημα που θα κάναμε εναντίον των Γερμανών. Αλλά δεν βρήκαμε κανένα, διότι είχαν φύγει. Ετσι αναγκαστήκαμε να συμπτύξομε τα φυλάκεια και να κατεβούμε στην Περιφέρεια της Ιερουσαλήμ, με τη σκέψη ότι θα ήταν δυνατόν να βρούμε κανένα ξεκομμένο τμήμα των Γερμανών, να το χτυπήσομε.
Ωστόσο είχαν περάσει τρεις μέρες να φάμε τίποτε. Για να μην διαλυθεί το αντάρτικο από την πείνα αποφασίσαμε να το κατατμήσομε σε τμήματα. Αλλο τμήμα θα έδρευε στο Μαλεβύζι, άλλο στο Μονοφάτσι και άλλο στη Μεσαρά. Θα εσυντηρείτο εκεί και θα έδιδε συγχρόνως χτυπήματα κατά των Γερμανών. Το Αρχηγείο του ΕΛΑΣ απετελείτο τότε από τους: Ποδιά, Μαμαλάκη Κώστα, Θοδωράκη αντισυνταγματάρχη, Ινιωτάκη Γιώργη και Κώστα Πατραμάνη. Ο Ποδιάς ήτανε ο καπετάνιος. Ο Θεοδωράκης ήτανε ο στρατιωτικός υπεύθυνος. Ο Μαμαλάκης ήτανε ο πολιτικός υπεύθυνος. Ο Ινιωτάκης ήτανε μέλος του Αρχηγείου. Και ο Κώστας Πατραμάνης ήτανε της Επιμελητείας.
Το Αρχηγείο είχε την πληροφορία ότι γίνεται μια προσπάθεια κατατρομοκράτησης των κατοίκων του Μυλοποτάμου να μην φιλοξενούν ανωγειανές Αριστερές οικογένειες. Είχαμε προσέτι δεκαπέντε αντάρτες ξυπόλυτους. Επεράσαμε από το Φαράσι, χωριό Ανεμόμυλο, Αγιά και πήγαμε στο Μελιδόνι. Στο Μελιδόνι αφήκαμε τους ξυπόλυτους για να τους ράψουν άρβυλα. Μιλήσαμε στους προέδρους του Μελιδονιού, Γαράζου, Επισκοπής να μην επηρεάζονται και να δέχονται όλους τους Ανωγειανούς χωρίς διακρίσεις, και να τους φιλοξενούν. Ετοιμάστηκαν τα άρβυλα και όλοι πλέον ετραβήξαμε για το βουνό. Μετά τρεις μέρες οι Γερμανοί, αφού έστησαν τους όλμους στο “Κορίτσι”, εκανονιοβολούσαν τις θέσεις των Δεξιών στη “Μύθια”. Εκείνοι συμπτύχθηκαν και οι Γερμανοί πήγαν και πήραν τα πράγματα που είχαν βρει. Ηταν ζώα γαϊδάκια φορτωμένα με ρούχα, τρόφιμα και χρειώδη. Οι Γερμανοί επήραν επίσης τετρακόσα πενήντα πρόβατα του Σμπωκογιάννη, τα οποία αρμέγαμε και πίναμε το γάλα. Η δύναμή μας ήτανε μικρή. Προς τούτο κατεβήκαμε στη θέση “Χαλασοκεφάλα”, προς τα μέρη του Κρουσώνα και εκεί στήσαμε ενέδρα στους Γερμανούς. Εν τω μεταξύ οι Δεξιοί είχαν ανασυνταχθεί και τους χτυπούσαν και αυτοί από τα όπισθεν. Η συντονισμένη επίθεση Δεξιών και Αριστερών αιφνιδίασε τους Γερμανούς, οι οποίοι έφυγαν, αφήνοντας επι τόπου όλα των τα πράγματα. Εσκοτώθηκε και ένας γάιδαρος, που μετέφερε τρόφιμα δικά τους.
Από ‘κει φύγαμε, περάσαμε από το Γοργολαΐνι, από ‘κει πήγαμε στον Αγιο Μύρο, όπου μας υποδέχτηκαν θριαμβευτικά με ελληνική σημαία, με καμάρα από δάφνη. Εκεί μιλήσαμε στον κόσμο. Και ο Ποδιάς, και ο Μαμαλάκης και ο Κώστας. Μετά πήγαμε όλοι μαζί στους Αθανάτους. Από ‘κει χωρίσαμε. Επρεπε να πάμε να κάνομε επιστράτευση για να συγκροτήσομε το 43 Σύνταγμα του ΕΛΑΣ. Ο Κώστας Πατραμάνης με τον Ινιωτάκη Γιώργη πήγαν στην περιφέρεια του Αγίου Σύλα, και μάλιστα στην τοποθεσία Γιουχτάκη, για να συγκροτήσουν το 3ο Τάγμα. Δεν είχαμε στρατολογήσει παραπάνω από 350 αντάρτες, όταν επήραμε ειδοποίηση από την επαρχιακή επιτροπή Αρχανών να πάμε να χτυπήσομε τους Γερμανούς στα Πεζά”…
Από τους Κουνάβους επήραμε των Γερμανών τέσσερις αποθήκες τροφίμων και εξήντα χοίρους θρεφτάρια. Μια αποθήκη Γερμανική στις Αρχάνες με εξήντα, όπως υπολόγιζαν εκατομμύρια οκάδες κρασί, την αφήκαμε στον λαό να το πίνει. Μερικά βαρέλια επήρε και ο ΕΛΑΣ και το ήπιαν οι αντάρτες. Από τις Αρχάναις και από τους Κουνάβους εσηκώσαμε δυο αυτοκίνητα φάρμακα. Οταν μπήκαμε στο Ηράκλειο, συγκροτήσαμε ένα υγιειονομικό σταθμό στη Φορτέτσα, με τη βοήθεια του γιατρού Πηγάκη. Εις αυτόν τον σταθμό εδωρίσαμε αυτά τα φάρμακα και έτσι είχαμε εξασφαλίσει μια υποτυπώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη δωρεάν. Ως αρχινοσοκόμα είχε αναλάβει η Αντρομάχη Βλαστού. Ως αρχινοσοκόμος είχε αναλάβει ο Νίκος Μανουσάκης, φοιτητής Ιατρικής, υιός του Ταγματάρχη Δημήτρη Μανουσάκη, του ΕΛΑΣ Φορτέτσας. Εν τω μεταξύ οργανώθηκε ο Εθνικός Στρατός και επομένως δεν υπήρχε λόγος να διατηρείται το Αντάρτικο και ο Κώστας Πατραμάνης έφυγε. Αυτή, εν συντομία, είναι η βιογραφία μου. Την υποβάλλω στην Επιτροπή Κρίσεως. Σήμερα 10-2-84, Ηράκλειον.
Ο βεβαιώνων
Κώστας Πατραμάνης.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Πατρίς, 01-09-2008

thumbnail
About The Author

0 comments