*Σάββα Γιώργος
Ήταν 30 Αυγούστου 1974, η
ζωή μας έλαχε να γίνει, πιο φτωχή… Σκότωσαν το Δώρο γράφανε οι εφημερίδες,
φώναζε με λυγμούς ο λαός κρυμμένος στο
σκοτάδι, που τον βύθισε η ΕΟΚΑ Β’ και η συνέργια του ΑΚΕΛ. Η δολοφονική
απόπειρα εναντίον του θρυλικού ανυπόταχτου γιατρού, Βάσου Λυσσαρίδη, απέτυχε.
Μα οι πρέσβεις του θανάτου μπορεί να λάθεψαν, αλλά άρπαξαν ετσιθελικά μια ζωή…
Αναπτύσσοντας ταχύτητα του αυτοκινήτου του ο Δώρος για να σώσει τον αρχηγό της Αντίστασης και
του Σ.Κ ΕΔΕΚ δέχτηκε δεκατρείς σφαίρες στο κεφάλι και έπεσε νεκρός.
Η απόπειρα δολοφονίας του
Βάσου Λυσσαρίδη ήταν προσχεδιασμένη. Ο μόνος τρόπο για να πραγματοποιείτο ο
πολιτικός θάνατος του «επικίνδυνου» Γιατρού, ήταν ο βιολογικός αφανισμός του. Στις
15 Αυγούστου 1974 ο Κληρίδης συγκάλεσε
συνάντηση στο Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών με απώτερο σκοπό να νομιμοποιηθεί
στην εξουσία καθώς είχε εξασφαλίσει
και την υπόγεια στήριξη του ΑΚΕΛ. Η
περίοδος αυτή έμεινε στην Ιστορία ως «Μεταπραξικόπημα» . Ο Γλαύκος Κληρίδης όμως λάθεψε….
Ο Βάσος
Λυσσαρίδης αρνείται να εκπροσωπηθεί ο
κυπριακός λαός απ’ τον Γλαύκο Κληρίδη στις διαπραγματεύσεις, ανατρέποντας έτσι
τις διχοτομικές βλέψεις του προεδρεύων, ακυρώνοντας το εφιαλτικό Σχέδιο «Γκιουνέζ»
και θέτοντας έτσι τις βάσεις για την επιστροφή του Μακάριου στην Κύπρο.
Ο Βάσος Λυσσαρίδης με αυτή
τη γενναία στάση και άρνηση να αποδεχτεί τα κατοχικά τετελεσμένα, την
πολιτειακή ανωμαλία, ανάγκασε τους φασίστες της ΕΟΚΑ Β’ να οπλίσουν τα όπλα
τους. Ο εκκωφαντικός ήχος της γεμιστήρας, πάγωσε κάθε ομιλία, κάθε βλέμμα και
τότε μ’ ένα πρωτόγνωρο ψυχικό απόθεμα, με μια ηρεμία και απέραντη καλοσύνη ο
γιατρός αποκρίνεται:
«Αδέλφια
μου εσείς που με μισητέ, εγώ που δεν έχω μίσος για κανέναν, σας καλώ να σώσουμε
την Κύπρο». Οι ανεγκέφαλοι, οι υπεύθυνοι της εθνικής καταστροφής, μετά από 15 μέρες γάζωσαν το αυτοκίνητο του
Δώρου με αβυσσαλέο μίσος στη μέση περίπου της γέφυρας που οδηγεί στην πλατεία
μπροστά από το περίπτερο του «ΟΧΙ». Τραγική ειρωνεία, έλαχε κι ο Δώρος να λέει
ΟΧΙ στο φασισμό, ΟΧΙ στον ιμπεριαλισμό, ΟΧΙ στο σωβινισμό, στο μιλιταρισμό, ΟΧΙ
στο σκοτάδι…
Η ζωή του Δώρου ήταν
απλή, ταραχώδης, ρομαντική και δυστυχώς εφήμερη, αφού μόλις στα 30 του χρόνια
έχασε πρόωρα τη ζωή του από τις σφαίρες της ΕΟΚΑ Β΄. Ένας επαναστάτης δίχως
όρια, που μεταλαμπάδευσε σε εμάς τους νέους Εδεκκίτες το πνεύμα και την ψυχή του.
Ο Δώρος ο φοιτητής, ο
Δώρος ο
στρατιώτης, ο Δώρος οργανωτικός γραμματέας της ΕΔΕΝ, ο Δώρος ο ποιητής.
Γεννήθηκε το 1944 στη Λευκωσία, το 1963 εντάσσεται στη σχολή Θεάτρου της
Λευκωσίας , μετά το ξέσπασμα των Δεκεμβριανών το 1963 παρατά τις σπουδές του
και εντάσσεται εθελοντικά για να υπερασπίσει την πατρίδα από τους Τούρκους
εθνικιστές. Κατά τη διάρκεια της στράτευσης του παρακάθεται σε εξετάσεις και
πετυχαίνει να περάσει στη σχολή Τουριστικών επαγγελμάτων της Ρόδου. Το 1967
κατά τη διάρκεια των σπουδών του, ξεσπά το προδοτικό, φασιστικό πραξικόπημα της
χούντας των ποταπών συνταγματαρχών, ρίχνοντας την Ελλάδα αλυσοδεμένη στα
μπουντρούμια του ΕΑΤ – ΕΣΑ… Νεκροζώντανη τότε η χώρα, αναμένοντας ένα
ηλεκτροσόκ που θα την έφερνε στη ζωή, ο Δώρος δημιουργεί αντιστασιακούς πυρήνες
στη Σχολή του με απώτερο σκοπό την αφύπνιση του λαού, την ενδυνάμωση του
αντιχουντικού αγώνα και την ανατροπή του καθεστώτος. Η δράση του υπήρξε αιτία να διωχθεί από τη σχολή… Ο Δώρος
επιστρέφει στην Κύπρο και πρωταγωνιστεί στην ίδρυση του Παγκαριού
Καλλιτεχνικού και Λογοτεχνικού Ομίλου Νέων, καθώς και να είναι ο κύριος
εισηγητής για τον ποιητή Γ. Σεφέρης.
Το 1969 αναχωρεί για τη
Βοστόνη και εγγράφεται στο HELLENIC COLLEGE. Μετά από τέσσερα χρόνια φοίτησης παίρνει το
πτυχίο Β.Α Ιστορίας με τιμές. Στη διάρκεια των σπουδών του οργανώνει σεμινάρια
για τη νεοελληνική γλώσσα και κουλτούρα, με βασικό στόχο να μεταδώσει την καταπίεση που υφίστατο ο ελληνικός λαός απο το
άνομο και απάνθρωπο Χουντικού Καθεστώτος .
Στην Αμερική αρχίζει και
γράφει τα πρώτα του ποιήματα. Είδος
στρατευμένης ποίησης αρχικά και αργότερα στιχάκια και πεζά που υμνούσαν τη ζωή
και την τέχνη. Υπήρξε μεταφραστής και μελετητής Λατινοαμερικάνων ποιητών που
είχαν λάβει μέρος σε επαναστάσεις. Το ύφος της ποίησης του ελεύθερο, αβίαστο,
ανεξίτηλο στις καρδιές του αναγνώστη. Αφηγηματικό μεν, διότι η ζωή του ήταν βουλιαγμένη
μέσα στους κτύπους και τα χρώματα της επανάστασης και ρομαντικό δε με τη ζωή
αλλά και με τη δική το «Άννα». Η ποίηση του ευανάγνωστη , εύστοχη, ανυπόταχτη
απέναντι στο συντηρητικό κλίμα της εποχής. Βροντοφώναζε για ψωμί, παιδεία,
ελευθερία και δικαιοσύνη. Εξιλέωνε τα μαρτύρια του κόσμου από τη φωτιά των
στίχων του. Όταν οι φασίστες δολοφονούσαν, αυτός έγραφε για τη ζωή , όταν οι
φασίστες μας αιχμαλώτιζαν, αυτός έγραφε για την λευτεριά. Όπλο του η έμπνευση,
σφαίρες του οι στίχοι.
Φαίνεται πως οι πιο σκοτεινές του ώρες ήταν συνάμα κι πιο
μεγάλες και οι πιο φωτεινές. Τα στοιχειά ακόνισαν τα νύχια τους, μα αυτός δεν
φοβήθηκε και της λευτεριάς ταμένος, ρίχτηκε στο μαρμαρένιο αλώνι, κι μονόφθαλμοι
τον λάβωσαν πισώπλατα και φάγανε τα σωθικά του. Όμως τι παράξενο τον βρήκαμε
ολόρθο σ ‘ ένα τοπίο που θα λογιάσου πως θα’ ταν ο παράδεισος, και μας αποκρίνεται:
Βλαστάρια μου σεις θα είστε οι συνεχιστές μου, και μας δείχνει με το χέρι του
τον
Ήλιο και σιγομουρμουρίζει κι αυτός θα ναι ο δρόμος σας…
«Εγώ που ξεκίνησα με
τόλμη της νιότης μου και του ήλιου το κάλεσμα, θαρρετά προχώρησα και με μόνο
μου όπλο της ψυχής την αγνότητα και του οργισμένου προφήτη το πάθος. Έφερα τα
βήματα μου τσαλαπατώντας σημαίες και άμφια. Έφερα την επανάσταση μου μέχρι το
τελευταίο οδόφραγμα προδομένος και μόνος μου.
Προχωρώ κι όλο χάνομαι.
Αφανίζω τα ρούχα μου . Αφανίζω το κάλος μου. Αφανίζω την καρδιά μου.
Κι όλο χάνομαι κι όλο
βρίσκομαι μες το χάος το ασύνορο, το βαθύ και τ’ ατέλειωτο, στο μηδέν και στο
αεί ποτέ, μες το χυτές και το αύριο, στο ορατό και στο άυλο. Κι όλο χάνομαι κι
όλο βρίσκομαι στο αιώνιο Άπειρο»
Δώρος Λοΐζου
*Γιώργος Σάββα
Σπούδασε Φιλοσοφία
Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
0 comments