Μετά από 14 μήνες διακυβέρνησης με κορμό ένα κόμμα, όχι γενικά της Αριστεράς, αλλά της ανανεωτικής Αριστεράς που ιστορικά ήταν και είναι συμβατή με ιδέες και πρακτικές της δεξιάς έως ακροδεξιάς παράταξης, η οικονομική κατάσταση της χώρας παραμένει αμετάβλητη ή τείνει προς το χείριστο.
Τον Ιανουάριο του 2015 είχε επιστρατευτεί όλη η ρητορική της μεταπολίτευσης προκειμένου κάποιοι να οδηγηθούν στην εξουσία και το αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενο.
Ωστόσο, αυτό το γεγονός δεν συνεπάγεται και την μη ανάληψη ευθύνης από την πλευρά των πολιτών. Πράγματι, ο πολίτης σήμερα δεν καλείται να επιλέξει το πολιτικό του σύστημα, αλλά να διαχειριστεί και να εκλέξει αυτούς που προτείνει το κομματικό σύστημα. Έτσι λοιπόν, ο πολιτικός χάρτης της χώρας διαμορφώνεται με ανακυκλώσιμα υλικά του παλαιού διπόλου που κυριάρχησε στο σύνολο της μεταπολιτευτικής περιόδου.
Παρόλα αυτά οι πολίτες εναπόθεσαν τις όποιες ελπίδες είχαν απομείνει σε ένα κόμμα και σε έναν νέο άνθρωπο. Είναι όμως νέος; Τα πεπραγμένα του αποδεικνύουν μάλλον το αντίθετο. Τα ψέματα, την άγνοια και την ανικανότητα του την πληρώνει χωρίς αμφιβολία ο λαός.
Μετά από μια αποτυχημένη, ή και ανύπαρκτη διαπραγμάτευση, προέκυψε ένα δημοψήφισμα εν μέσω θέρους και μια ακόμη εκλογική αναμέτρηση, η οποία χαρακτηρίστηκε με μια ακόμη υπόσχεση, την κατάθεση ενός παράλληλου προγράμματος, το οποίο θα επέτρεπε στην κυβέρνηση να ασκήσει κοινωνική πολιτική παρά τις απαιτήσεις των δανειστών για περισσότερα υφεσιακά μέτρα. Έλαβε εκ νέου εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης και έφερε, μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα, προς ψήφιση στο κοινοβούλιο το παράλληλο πρόγραμμα. Αυτό το παράλληλο πρόγραμμα βέβαια δεν προέβλεπε ίχνος κοινωνικής πολιτικής, αλλά νόμους που ήθελε να περάσει η κυβέρνηση για να αφήσει το ανανεωτικό της στίγμα.
Φτάνουμε λοιπόν στον Απρίλιο του 2016 και το σκηνικό θυμίζει το 2015. Έχουμε μια αξιολόγηση που δεν κλείνει κι ενώ κανείς θα περίμενε εξαγγελίες για μερική έστω εφαρμογή του παράλληλου προγράμματος, μαθαίνουμε έκτατα από τις Βρυξέλλες πως η Ελλάδα χρειάζεται ένα νέο προληπτικό πρόγραμμα το οποίο θα ενεργοποιείται με κάθε απόκλιση από τους στόχους του τωρινού προγράμματος.
Με λίγα λόγια αντί για παράλληλο πρόγραμμα η κυβέρνηση, με κορμό την ανανεωτική Αριστερά και εταίρο έναν ακροδεξιό, φέρνει ένα προληπτικό μνημόνιο, ενώ στο εσωτερικό συγκεντρώνει στην ΤτΕ τα ταμειακά διαθέσιμα δημόσιων οργανισμών και υπηρεσιών, καθώς για ακόμη μια φορά αντιμετωπίζει πρόβλημα ρευστότητας.
Παππάς Αναστάσιος,
Απόφοιτος Αρχαιολογίας
0 comments