Αρχές 21ου αιώνα και διανύουμε τα πιο αντικοινωνικά, αντιχριστιανικά και αντεθνικά χρόνια της ιστορίας του τόπου. Για πρώτη φορά η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός βιώνουν τα εωσφορικά χρόνια του εκφυλισμού, της ταπείνωσης, της διαπόμπευσης και του ορυμαγδού.
Υπήρξαν στο παρελθόν κι άλλες ορθόδοξες χώρες που πέρασαν από την γήινη κόλαση της πολιτικής αμαρτίας και της κοινωνικής σήψης, όπως η Σερβία και η Ρωσία. Με την ειδοποιό διαφορά όμως πως αυτές οδηγήθηκαν σε αυτή την κατάσταση μετά από εμφύλιο πόλεμο κι όχι μετά από καθολική ψηφοφορία όπως στην δική μας περίπτωση. Δηλαδή, οι λαοί των παραπάνω χωρών δεν επέλεξαν ένα βαθύτατα αθεϊστικό καθεστώς με ακραιφνείς αντεθνικές θέσεις και με πλούσιο βιογραφικό στους ‘’κοινωνικούς’’ αγώνες αλλά με στόχο την δομή και το πρόσωπο της εθνικής κοινωνίας όπως έγινε στις τελευταίες εκλογές της Ελλάδος. Στο παρακάτω κείμενο θα προσπαθήσουμε να ορίσουμε πως ένα Ορθόδοξο κράτος θα μπορούσε να ασκήσει μια ορθή πολιτική με γνώμονα το εθνικό συμφέρον, την πνευματική και κοινωνική εξέλιξη του λαού του και την ηθική του ακεραιότητα βασιζόμενος πάνω στην Καινή Διαθήκη και το Ορθόδοξο Δόγμα, δημιουργώντας κατά αυτόν τον τρόπο ένα Καινό Κράτος με καινή ιδεολογία και καινό πολιτισμό προς επίτευξη μιας νέας οικουμενικής αποστολής.Ορθόδοξη πολιτική και Παιδεία
Η παιδεία αποτελεί το κύριο όργανο του κράτους για την διαμόρφωση ηθικών χαρακτήρων, ευγενών προσωπικοτήτων, πειθαρχημένων νέων και γενναίων μελλοντικών πολιτών. Σκοπός της παιδείας είναι η δημιουργία εθνικού φρονήματος στους νέους και η τόνωση του πατριωτικού αισθήματος, το οποίο αποτελεί ένα υγιές συναίσθημα αγάπης που όταν καταπιέζεται ο ψυχισμός του νέου κλονίζεται και αποκτηνώνεται, η ηθική τους διάπλαση, η μετάδοση της γνώσης με παραγωγικό και διδακτικό τρόπο κι όχι στείρο και τυπολατρικό όπως συμβαίνει στα σημερινά σχολεία, η γαλούχηση στους στην παράδοση του τόπου τους και στις ελληνορθόδοξες αξίες. Αν το κράτος αντιλαμβάνονταν τον ρόλο του ως κηδεμόνας και τον λαό που κυβερνάει ως τέκνο του το οποίο φέρει την ιερή υποχρέωση και το ιερό καθήκον να το αναθρέψει και να το προστατέψει στον νέο κόσμο που ήρθε, δεν θα λειτουργούσε με τρόπο ανήθικο, αντιπαιδαγωγικό και μισάνθρωπο υπογράφοντας νομοθετήματα – εκτρώματα τα οποία αφοπλίζουν τα παιδιά και τους νέους από κάθε υψηλή ιδέα και όραμα, τους απομακρύνουν από την παράδοση και την ιστορία του τόπου τους, δηλαδή από τον βαθύτερο και ευρύτερο εαυτό τους και διδάσκοντας μονομερώς την ιδεολογία των αναφαίρετων δικαιωμάτων τους και αγνοώντας επιδεικτικά την ιδεολογία των καθηκόντων τους ως Έλληνες πολίτες και ως Χριστιανοί άνθρωποι με αποτέλεσμα να αρνούνται στο μέλλον να προσαρμοστούν στο νέο απαιτητικό και πιεστικό περιβάλλον που τους περιμένει στην αρχή της ενηλικιώσεως τους. Το κράτος που θα σεβαστεί τους λόγους των Μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας μας και θα τους εφαρμόσει στην παιδεία θα δημιουργήσει ένα ανθρωποκεντρικό και προσωποκεντρικό σύστημα παιδείας όπου θα βλέπει σε κάθε νεαρό πλάσμα, την εικόνα του Θεού, όπου ο Ύψιστος του εμπιστεύτηκε με προορισμό την ηθική του τελειοποίηση και την πνευματική του ανύψωση.
Ορθόδοξη Εκκλησία και Κοινωνική Πολιτική
Η δομή και ο τρόπος λειτουργίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση της ελληνικής κοινωνίας και του κοινωνικού κράτους. Η Εκκλησία ως Σώμα Χριστού και ως Στρατευμένη Εκκλησία μέχρι της Ελεύσεως του Κυρίου αποτελεί έναν ενοποιητικό παράγοντα της κοινωνίας και έναν στυλοβάτη της εθνικής ανεξαρτησίας και της εθνικής κυριαρχίας, γι’ αυτό και βάλλεται ακατάπαυστα από βαλτούς και αφελείς. Το πολυκομματικό σύστημα της Ελλάδος και ιδίως στην κοινοβουλευτική του μορφή δεν ανταποκρίνεται στον ορθό τρόπο λειτουργίας και άσκησης των καθηκόντων και υποχρεώσεων των πολιτών καθότι υπονομεύει την εθνική ενότητα, διασπά την κοινωνική συνοχή και διαφθείρει τις συνειδήσεις του κοινωνικού σώματος τροφοδοτώντας το ανελλιπώς με ουτοπικές επιθυμίες και υπέρμετρες απαιτήσεις και αναμοχλεύοντας τα πάθη του προς εξυπηρέτηση των κομματικών επιχειρησιακών δραστηριοτήτων και το μικροκομματικό συμφέρον της κάθε λογής παρατάξεως σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Ο σκοπός του Ορθόδοξου κράτους θα έπρεπε να είναι ειρηνική συνύπαρξη των πολιτών ανεξαρτήτου ιδεολογίας και προσωπικών επιλογών, η συμμετοχή τους σε ένα κοινό και καινό κοινωνικό σώμα το οποίο θα επιτρέπει την πολυφωνία, την πολυμορφία και την πολυχρωμία παρέχοντας το δικαίωμα της ανεξαρτησίας της σκέψεως και δράσεως με συλλογικό όχημα την Ελληνορθόδοξη Παράδοση και θέτοντας μια καθοριστική Εθνική Γραμμή πάνω στην οποία θα βαδίσει για να περάσει από την μεταπολιτευτική της παρακμή στην νέα πολιτειακή της ακμή και στην οποία οι παρεκκλίσεις θα απορρίπτονται ή και θα αφορίζονται όπως έπραττε ορθώς η Οικουμενική Σύνοδος όταν αντιμετώπιζε τις αναδυόμενες θρησκευτικές αιρέσεις που απειλούσαν την ενότητα της Εκκλησίας και ανέτρεπαν θεωρητικώς το Τριαδικό Δόγμα. Η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία αποτελεί την εν Χριστώ Κοινωνία, μια Κοινωνία Προσώπων που μετέχει στην Θεία Κοινωνία και στα Άχραντα Μυστήρια της λαμβάνοντας το πνεύμα και την ουσία του Ιησού Χριστού Σωτήρος και ο Ορθόδοξος Ελληνισμός αποτελεί μια Εθνική Κοινωνία, που θεμελιώθηκε πάνω σε Κοινότητες Προσώπων και στηριζόμενη πάνω στη Παράδοση και στις Κοινές Ελληνικές Αξίες και μόνο πάνω σε αυτές θα μπορέσει να επαναπροσδιοριστεί και ν’ αναγεννηθεί.
Οικουμενική Πολιτική και Εξωτερική Πολιτική
Το ελληνικό κράτος είναι θεμελιωμένο πάνω δύο πυλώνες, τον Ελληνικό Πολιτισμό και την Ορθόδοξη Πίστη. Είναι εξοπλισμένο με δύο μοναδικά όπλα, ένα ‘’επιθετικής’’ φύσεως, τον πολιτισμό του, το οποίο αποτελεί το ξίφος του και ένα ‘’αμυντικής’’ φύσεως, την θρησκεία του, το οποίο αποτελεί την ασπίδα του. Έτσι, όπως ένας οπλίτης δεν επιτρέπεται να εγκαταλείψει τα όπλα του στην μάχη, έτσι και το ελληνικό κράτος αν θέλει να επιβιώσει στην πάλη των εθνών και τον γεωπολιτικό στίβο μάχης δεν θα πρέπει να παραδώσει τα δύο αυτά ισχυρά του όπλα ή να τα αχρηστεύσει όπως πράττουν οι ελληνικές κυβερνήσεις μετά την δολοφονία του Μεγάλου Κυβερνήτη, Ιωάννη Καποδίστρια. Ο Ελληνικός Πολιτισμός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Ελληνισμός μπορεί να ασκήσει την επιρροή του σε όλη την Οικουμένη και ιδίως στην Καθ’ υμάς Ανατολή με την οποία συνδεόμαστε πολιτιστικώς από τα αυτοκρατορικά χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου και μετέπειτα ελληνιστικά ως τα αυτοκρατορικά χρόνια του Βυζαντίου και τα μεταβυζαντινά, μέσα στα πλαίσια της Πολιτιστικής Διπλωματίας. Η Ορθόδοξη Πίστη είναι η φλόγα που καίει μέσα του ο Ελληνισμός και τον γεμίζει με θεία αγάπη για την ανθρωπότητα και τον κόσμο. Κατέχοντας την Ορθή Αλήθεια του Ευαγγελίου και μη αποσκοπώντας να παίξει τον ρόλο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο αδυνατεί να τον παίξει ορθά και σύμφωνα με το δίκαιο του Ορθόδοξου Δόγματος, θα μπορέσει να παίξει την ειρηνοποιό δύναμη της Ανατολικής Ευρώπης και τον κύριο διαμεσολαβητή μεταξύ Ευρώπης και Ρωσίας, Ευρώπης και Ασίας, Ευρώπης και Αφρικής. Ο Ελληνισμός ως εξωστρεφής ζωτικός οργανισμός, ως κράτος όπου δεν επιβαρύνεται ιστορικά με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ή με αποικιακά αίσχη και διαθέτοντας σε όλη την Γη πληθώρα ελληνικών κοινοτήτων και εστιών θα μπορούσε να τις αξιοποιήσει και να τις εντάξει σε ένα γενικό στρατηγικό σχέδιο εθνικής γραμμής και πολιτιστικής επιρροής, επίδρασης και δημιουργίας σεβόμενος την αυτονομία και την ιδιαιτερότητα της εκάστοτε κοινότητας του εξωτερικού και τις ιδιάζουσες καταστάσεις και δυνατότητες της όπως ακριβώς έπρατταν οι αρχαίες ελληνικές αποικίες με την μητρόπολη τους αντί να της αφήνει στο έλεος της ξενιτιάς και της μακρινής ανάμνησης και αναμεταδίδοντας τις εγχώριες έριδες του πολιτικού και κοινωνικού κόσμου και έξωθεν. Κατά αυτόν τον τρόπο το Ορθό Ελληνικό Κράτος θα μπορέσει να λειτουργήσει ως Φάρος Πολιτισμού μεταφέροντας τον Ελληνικό Λόγο στα πέρατα της γης και το Χριστιανικό Αποστολικό του μήνυμα στους λαούς της Οικουμένης, εκπληρώνοντας το ιερό του καθήκον προς τον εαυτό του και προς την ανθρωπότητα.
Χριστιανική Άμυνα και Εθνική Αντεπίθεση
Η άμυνα κρίνεται ως αναγκαία αντίδραση ενός υγιούς οργανισμού ο οποίος δέχεται επίθεση ποικιλιοτρόπως από εσωγενείς και εξωγενείς παράγοντες με σκοπό την επιβίωση του και την προστασία του περιβάλλοντος του. Το ελληνικό κράτος βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην χειρότερη του ιστορική φάση και σε μια μοναδική για τα παγκόσμια δεδομένα πρόκληση. Αν θέλει να επιβιώσει ως κρατικός οργανισμός και να μην απολέσει την πολιτειακή του μορφή θα πρέπει να αντισταθεί. Αν δεν θέλει ή δεν μπορέσει, τότε νομοτελειακά θα υποταχθεί σε ένα νέο τυραννικό καθεστώς, είτε δυτικού τύπου, είτε ανατολικού ή ακόμα και με διαμελισμό του προς ικανοποίηση και των δύο, ίσως και παραπάνω επίδοξων κατακτητών. Ο Κυβερνήτης θα πρέπει να δράσει ως ποιμένας όπου οφείλει να προστατέψει το ποίμνιο του από τις εσωτερικές αναταραχές, τις εμφύλιες φιλονικίες, τον εθνικό διχασμό, την αλλοίωση του εθνικού και χριστιανικού στοιχείου από αλλοεθνή και ετερόδοξα στοιχεία και ασφαλώς από την εξωτερική απειλή. Ο πόλεμος και προπαρασκευή του, όπως και η απόφαση λήξεως για ένοπλη σύγκρουση ή για αντεπίθεση εξωτερικής επιθέσεως αποτελεί καθήκον μιας ορθής εθνικής και χριστιανικής κυβερνήσεως όταν πρόκειται για την υπεράσπιση της πατρίδος, της θρησκείας και της οικογενείας. Όταν η ηττοπαθής ειρήνη απαιτεί από τον λαό την πνευματική του υποταγή και την ηθική του εξάλειψη, τότε ο πόλεμος στο πρόσωπο του Θεού εξυγιαίνεται και αποκτά σωτηριολογική χροιά και θεία υπόσταση. Ένας ένθεος πόλεμος είναι πάντα προτιμότερος από μια άθεη ειρήνη. Το ίδιο αναφέρουν και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Η αποτρεπτική στρατηγική επομένως αφορά στην υπεράσπιση της πολιτιστικής κληρονομιάς, της εθνικής ταυτότητας και της θρησκευτικής πίστεως για όποιον προσπαθεί δολίως, υπογείως και ακραιφνώς να τραυματίσει ψυχικά και οργανικά το ελληνοχριστιανικό σώμα και πνεύμα. Ο Ελληνισμός ως θεματοφύλακας των Πανανθρώπινων Αξιών και του Οικουμενικού Πολιτισμού οφείλει να ακολουθήσει το πνεύμα της θεάς Αθηνάς και ν’ ασκήσει το δικαίωμα του αμυντικού πολέμου σε περίπτωση επιθέσεως από τις ασιατικές ορδές όπως κλήθηκαν ουκ ολίγες φορές οι πρόγονοι μας και θα έχει στο πλευρό του πάντα την Υπερμάχο Στρατηγό, εφόσον το ιστορικό δίκαιο είναι με το μέρος του και η ηγεσία και ο λαός του τόπου ακολουθούν χριστιανικό βίο και ελληνοπρεπή τρόπο ζωής.
To Καινό Ελληνικό Κράτος εφαρμόζοντας την Ορθόδοξη πολιτική του θα μπορούσε να καταστεί ένας νέος πολιτιστικός πόλος έλξης και μία νέα ‘’αυτοκρατορική’’ δύναμη ήπιας ισχύος έχοντας προσδιορίσει δύο βασικούς στόχους: πρώτον, την προστασία του ελληνικού χώρου, την δημιουργία νέου ελληνικού πολιτισμού και την ανύψωση του πνευματικού επιπέδου του λαού του και δεύτερον, την διακίνηση των νέων ιδεών στην Οικουμένη και την εξάπλωση της νέας του πολιτιστικής αποστολής. Τα εγχειρίδια που θα μπορούσαν να μυήσουν τον νέο κυβερνήτη σε αυτόν τον δύσβατο αλλά ευλογημένο δρόμο, δεν είναι η μακιαβελική αντίληψη περί πολιτικής και εξουσίας στο γνωστό έργο του, αλλά στον ‘’Ηγεμών’’ του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, Φώτιο και στον ‘’Βασιλικό Ανδριά’’ του Νικηφόρου Βλεμμύδη. Κατά αυτόν τον τρόπο, η Ελλάς θα εισχωρούσε ξανά στην γεωπολιτική σκακιέρα ως κόρη από βασιλική γενιά, θα δημιουργούσε ένα νέο τρόπο κοσμοθεωρίας και κοσμοαντίληψης και θα την καθιστούσε ως έναν εναλλακτικό τρόπο επιλογής στα κράτη της Γης κι όχι έναν τρόπο επιβολής όπως αποτελεί το δυτικό και αμερικανικό πρότυπο διακυβέρνησης.
Γεώργιος Χ. Τορνικίδης
0 comments