Γράφει ο Κώστας Χατζηαντωνίου
Τούτες τις ημέρες που η Μητριά Πατρίδα ετοιμάζεται πάλι για διάλογο με τους φονιάδες και η Φαρισαία Ευρώπη συνεχίζει αυτό που ξέρει καλά να κάνει (εμπόριο και υποκρισία) έρχεται στο προσκήνιο πάλι η Αμμόχωστος, η Βασιλεύουσα, κατά τον τίτλο του Κυριάκου Χαραλαμπίδη, που μια σύμπτωση θέλει να τιμάμε με ένα μικρό αφιέρωμα στο περιοδικό "Κοράλλι". Από εκεί αυτές οι λίγες λέξεις για την πόλη που είναι η σταθερή έμπνευση, το αντικείμενο του αιώνιου πόθου του ποιητή, η πόλη που "δεν είναι μόνο μια απώλεια που αίρεται ποιητικά και μεθιστορικά, αλλά και μια επανεύρεση. Γιατί μια πόλη θα παραμένει ζώσα και ελεύθερη όσο θα παραμένει βασιλεύουσα στις ψυχές μας. Ιδού ο μύθος που ως προαιώνια πηγή σοφίας αξιοποιείται για να εκφραστεί ακόμη πιο έντονα, καθαρά και αντικειμενικά η εσωτερική εμπειρία. Ιδού το χαμένο μίζαρον (=σάβανο) της ζωής μας. Ιδού εν τέλει πώς «τα μάτια συλημένα/ επέτρεπαν σ’ αυτόν αθέατες παραστάσεις».
Και ας μη ξεχνάμε: δεν ήταν εύκολο αυτό το επίτευγμα. Δεν ξεπερνάς με αισθητική άνεση θρόμβους αιμάτων ή τον «κύριο Ντενκτάς, τον καλόν αυτόν άνθρωπο» που «πίστευε στον Πατέρα – τον είχε κιόλας ξεκοιλιάσει./ Πίστευε στον Υιόν – τον είχε κάνει λάχανο». Θέλει θείο χάρισμα να κάνεις ποίημα ύψους με απελπισμένες Παναγιές Παλαικυθρίτισσες και παιδιά με μια φωτογραφία στο χέρι. Μα τα ζώντα ποιήματα πίσω από τους αμέτρητους θανάτους και τους ανέξοδους νεκρούς, πίσω από τους αγνοούμενους που έρχονται μυστικά στα στέφανα των κορών τους κι ύστερα περνούν σκυφτοί πάλι την πράσινη γραμμή και παίρνουν ξανά τη θέση τους στο χώμα, ήταν πάντα ο τρόπος να νικά τούτο το γένος τη βαρβαρότητα.
0 comments