Στη διάρκεια του πολέμου, στο λιμάνι της Σμύρνης είχαν αποκλειστεί η θωρακοβάρις «Μουΐν Ζαφέρ» και ένα Τορπιλοβόλο, και στο λιμάνι των Κυδωνιών (Αϊβαλί) η Κανονιοφόρος «Trabzon». Μετά το κατόρθωμα του Βότση, τα σκάφη αυτά ήταν συνεχώς στο μυαλό των Κυβερνητών των άλλων Τορπιλοβόλων μας. Η κακοκαιρία της 9ης Νοεμβρίου σκόρπισε τα μικρά πλοία που έφευγαν από τη Λέσβο σε διάφορα αγκυροβόλια. Το Τορπιλοβόλο «14» με Κυβερνήτη τον Υποπλοίαρ-χο Περικλή Αργυρόπουλο, είχε καταφύγει στον Όρμο της Πέτρας. Το Αϊβαλί δεν ήταν μακριά …
Στο μεταξύ, η Τουρκική Κανονιοφόρος είχε αλλάξει θέση, υπό τον φόβο Ελληνικής επίθεσης. Οι Τουρκικές εκτιμήσεις για επικείμενη επίθεση από το Αντιτορπιλικό «Βέλος» έκαναν τον Κυβερνήτη της «Trabzon», Ομέρ Μπαχρή Εφέντη, να μετακινήσει το πλοίο του στον όρμο Αγίου Νικολάου, που ήταν πιο αβαθής και πιο στενός.
Αυτό διευκόλυνε τον Αργυρόπουλο, που είχε ήδη ετοιμάσει το σχέδιό του, που ήταν να πλησιάσει το εχθρικό πλοίο, να ανοίξει πυρ εναντίον του με τα ταχυβόλα του και να προσπαθήσει να αιχμαλωτίσει ή να σκοτώσει το πλήρωμα στέλνοντας ένα μικρό Άγημα. Ήθελε δηλαδή να κάνει «ρεσάλτο», στα πρότυπα του 1821!
Παρ’ όλο που δεν βοηθούσε η κακοκαιρία, ούτε η πανσέληνος, το «14» ξεκίνησε. Η τύχη ήταν με το μέρος του Αργυρόπουλου, καθώς πλέοντας συνάντησε μικρό ψαροκάικο, που ο κυβερνήτης του Στρελίγγος δέχτηκε να βοηθήσει, κάνοντας τον πλοηγό. Καθώς το Τορπιλοβόλο πλησίαζε το στόχο του έγινε αντιληπτό από τους Τούρκους σκοπούς. Αλλά αυτοί αντί να σημάνουν συναγερμό και να προβάλλουν αντίσταση, το εγκατέλειψαν κακήν κακώς. Το «14» έριξε μια βολή κατά του εχθρικού σκάφους και σε λίγο άραξε δίπλα του και το Άγημα πήδηξε πάνω στην κανονιοφόρο. Οι περισσότεροι ήταν οπλισμένοι με περίστροφα, εκτός από τον μάγειρο Μενδρινό που κρατούσε ένα μεγάλο χασαπομάχαιρο και τον γιγαντόσωμο θερμαστή Ραΐση που κρατούσε ένα σιδερολοστό! Το Άγημα όρμησε χωρισμένο σε τρεις ομάδες, και σύντομα κατάλαβαν ότι το πλήρωμα είχε φύγει, έχοντας πρώτα ανοίξει τους κρουνούς αυτοβύθισης στο μηχανοστάσιο. Η πόρτα του καρρέ των Αξιωματικών ήταν κλειδωμένη, και καθώς οι επιδρομείς προσπάθησαν να την ανοίξουν ακούστηκε από μέσα μια πιστολιά. Ο Αργυρόπουλος έδωσε εντολές να σταματήσουν την εισροή υδάτων και να ρυμουλκήσουν την κανονιοφόρο. Αλλά η προσπάθεια αυτή ήταν πολύ δύσκολη και στο μεταξύ άρχισαν να δέχονται πυροβολισμούς από Τούρκους στην ακτή. Το Άγημα διατάχθηκε να επιστρέψει στο «14» προς αποχώρηση. Φεύγοντας, ο Ύπαρχος Κονιάλης πήρε μαζί του τη σημαία του εχθρικού πλοίου, έναν πίνακα με το όνομά της και επιγραφές με ρητά από το Κοράνι.
Καθώς το «14»απομακρυνόταν, έριξε μία τορπίλη, επιταχύνοντας την βύθιση της «Τραμπζόν», που πήρε μαζί της και δύο έντιμους Αξιωματικούς. Τον Κυβερνήτη της Ομέρ Μπαχρή[1], που ήταν κλεισμένος στο καρρέ των Αξιωματικών και τον Α’ Μηχανικό, αυτόν που είχε πυροβολήσει. Καθώς το «14» έβγαινε από τον Κόλπο των Κυδωνιών, πέρασε σχεδόν δίπλα από ένα φυλάκιο, από το οποίο ρίχτηκαν πυροβολισμοί χωρίς αποτέλεσμα. Το Υπουργείο Ναυτικών συνεχάρη τον Αργυρόπουλο και το πλήρωμά του, αλλά η επιτυχία δεν πήρε την έκταση αυτής του Βότση, καθώς έγινε σε μια εποχή που οι Ελληνικές επιτυχίες αποτελούσαν πλέον ρουτίνα! Τα μέλη του Τουρκικού πληρώματος που εγκατέλειψαν το σκάφος τους πέρασαν από Ναυτοδικείο και καταδικάστηκαν σε θάνατο.
Ο Αργυρόπουλος συμμετείχε και στην επανάσταση του Γουδή το 1909, αν και ήταν υποστηρικτής του Θρόνου, και ενώ γνώριζε ότι κάποιοι χαμηλόβαθμοι αξιωματικοί είχαν και αντιδυναστικές προθέσεις. Θεωρείται ότι η συμμετοχή του στο κίνημα είχε σκοπό να μη μείνει το Ναυτικό έξω από τις εξελίξεις, αλλά και να μη θιγεί ο βασιλικός θεσμός. Μετά την επικράτηση του κινήματος, ο Αργυρόπουλος συνετέλεσε στη κατάπνιξη του ναυτικού κινήματος του Τυπάλδου, που είχε ριζοσπαστικό και αντιβασιλικό προσανατολισμό.
Λέγεται ότι μία από τις μεγαλύτερες υπηρεσίες του Αργυρόπουλου στην πατρίδα, ήταν ο παρασκηνιακός του ρόλος στην αγορά του θωρηκτού Αβέρωφ. Και ότι έπεισε τον υπουργό Ναυτικών Δαμιανό να χρησιμοποιηθεί μέρος από το κληροδότημα του Γεωργίου Αβέρωφ για την αγορά του θωρηκτού. Και ότι πρωταγωνίστησε στην εξεύρεση του υπολοιπόμενου ποσού, εκμεταλλευόμενος τη συγγενική του σχέση με τον διοικητή της Εθνικής Τράπεζας Ιωάννη Βαλαωρίτη, καθώς και στις διαπραγματεύσεις με την Ιταλική πλευρά, ενώ το πλοίο προσπαθούσε να αγοράσει και η Τουρκία.
Επί κυβερνήσεως Ι. Μεταξά, ο Αργυρόπουλος διορίστηκε το 1936 Πρέσβυς στην Ισπανία, ως εκπρόσωπος της Ελληνικής Κυβέρνησης στους Ισπανούς εθνικιστές του Φράνκο.
Κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, στις 17 Δεκεμβρίου 1940, τον συνάντησε ο εκεί Πρέσβυς της Ουγγαρίας Στρατηγός Ρούντολφ Αντόρκα, ο οποίος του μετέφερε γερμανική πρόταση ανακωχής, με διατήρηση των ελληνικών εδαφικών κερδών στη Βόρεια Ήπειρο. Ο Αργυρόπουλος θεώρησε ότι η πρόταση προερχόταν από τον επί κεφαλής της Άμπβερ Φον Κανάρις, με τον οποίο οι συνεργασίες του συνομιλητή του του ήταν γνωστές.
Η πρόταση δεν θεωρήθηκε αξιόπιστη και είναι ακόμη αμφίβολο αν ήταν σε γνώση του Χίτλερ, καθώς είναι γνωστό ότι οι Γερμανοί σχεδίαζαν την εισβολή στα Βαλκάνια (επιχείρηση "Μαρίτα"). Πάντως, την ίδια ημέρα ο Αργυρόπουλος την διαβίβασε τηλεγραφικά στον Ιωάννη Μεταξά, με εισήγηση αποδοχής. Ο Μεταξάς, που είχε αποφασίσει να στηρίξει την συμμαχία με την Αγγλία ως το τέλος, απέρριψε αμέσως την πρόταση. Λέγεται ότι λίγο αργότερα την επανεξέτασε με τον Βασιλέα Γεώργιο, για να απορριφθεί και πάλι.
Μεταπολεμικά, ο Αργυρόπουλος πολιτεύτηκε με τον Ελληνικό Συναγερμό του Αλέξανδρου Παπάγου.
Σημειώσεις
[1] (Ο οποίος λίγες ώρες πριν είχε παραθέσει δείπνο σε Έλληνες προύχοντες της περιοχής, κατά τη διάρκεια του οποίου είχε εκφραστεί κολακευτικά για τις ικανότητες των Ελλήνων Ναυτικών!)
0 comments