Σ/ΧΗΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: "Φανείτε Έλληνες και κρατήστε γερά τα όπλα, με πίστη στον Θεό και τον εαυτό σας. Πειθαρχία, καρτερία, θάρρος. Ζήτω η Ελλάς!”
Ποτέ δεν θα πεις «Πίνδος» δίχως ν’ ακούσεις τον αντίλαλό της «Δαβάκης». Γιατί κι οι δυο λέξεις μαζί συνθέτουν την ίδια ιδέα, όπως ακριβώς «Λεωνίδας – Θερμοπύλες».
Μια από τις θρυλικές μορφές του Ελληνοϊταλικού Πολέμου και εξέχων στρατιωτικός του Ελληνικού Στρατού, ο Κωνσταντίνος Δαβάκης, αφιερώθηκε στην υπεράσπιση της Πατρίδας και υπήρξε πρωταγωνιστής στην πρώτη και καθοριστική μάχη στα βουνά της Πίνδου.
Το 1918 και σε ηλικία 21 ετών, ο Δαβάκης πήρε μέρος στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο συμμετέχοντας μεταξύ άλλων σε δύο από τις σπουδαιότερες και νικηφόρες μάχες του Μακεδονικού Μετώπου, τη Μάχη του Σκρα και τη Μάχη της Δοϊράνης. Η Μάχη της Δοϊράνης υπήρξε και η πρώτη του Μακεδονικού Μετώπου στην οποία χρησιμοποιήθηκαν χημικά αέρια, σήμα κατατεθέν γενικότερα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ιδιαίτερα σ’ αυτή τη μάχη διακρίνεται για την παράτολμη ενέργειά του: Επιτίθεται μόνος του με χειροβομβίδες ενάντια σε βουλγαρικό χαράκωμα και εξουδετερώνει τον εχθρό. Πάνω όμως στην εκτέλεση του καθήκοντος υφίσταται δηλητηρίαση από τις ασφυξιογόνες εχθρικές οβίδες, και από τότε η υγεία του προσβάλλεται σοβαρά.
Πιστός στο καθήκον, ο Δαβάκης συμμετείχε μετά από δική του αίτηση και στην Μικρασιατική Εκστρατεία. Τον Ιούλιο του 1921 και μετά την νικηφόρα μάχη του Ελληνικού Στρατού στα υψώματα του Αλπανός, η τόλμη του τιμήθηκε με το Χρυσό Αριστείο Ανδρείας, την ύψιστη για εκείνη την εποχή τιμητική διάκριση για ανδρεία και πολεμική αξία.
Τον Δεκέμβριο του 1937 αναγκάστηκε να αποστρατευτεί εξαιτίας επιδείνωσης της υγείας του από τη χρόνια πάθησή που αντιμετώπιζε. Η στρατιωτική του πορεία ως τότε ήταν ήδη διακεκριμένη και η δράση και συνεισφορά του στον Ελληνικό Στρατό εθνικά πολύτιμη.
Τον Αύγουστο του 1940, στα πλαίσια της μερικής επιστράτευσης πριν την επίσημη κήρυξη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, ο Κωνσταντίνος Δαβάκης ανακαλείται στην ενεργό υπηρεσία και αναλαμβάνει Διοικητής του Αποσπάσματος Πίνδου. Με έδρα το Επταχώρι εργάζεται με σθένος επί δύο μήνες προσπαθώντας να οργανώσει την άμυνα της εγκαταλελειμμένης στρατιωτικά περιοχής, ενώ κερδίζει την εκτίμηση και εμπιστοσύνη τόσο του στρατεύματος, αλλά και των κατοίκων.
Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου του 1940 η ιταλική εισβολή στην Ελλάδα είναι πλέον γεγονός. Ο Δαβάκης μαζί με ένα απόσπασμα 2.000 ανδρών και μόλις 4 πυροβόλα έρχονται αντιμέτωποι με την 3η Ιταλική Μεραρχία Αλπινιστών “Τζούλια”, 15.000 ανδρών, αυτή που πρώτη καταπάτησε τα ελληνοαλβανικά σύνορα και διέσχιζε την Πίνδο.
“Ὁ ὕπουλος γείτονάς μας αἰφνιδιαστικά μᾶς ἐπετέθη. Ἡ Ἑλλάδα περιμένει ἀπό τόν καθένα ἀπό μᾶς νά προστατεύσουμε τά σύνορά της καί τήν τιμή της καί νά δώσουμε ἕνα καλό μάθημα στόν εἰσβολέα. Φανεῖτε Ἕλληνες καί κρατῆστε γερά τά ὅπλα, μέ πίστη στόν Θεό καί τόν ἑαυτό σας. Πειθαρχία, καρτερία, θάρρος. Ζήτω ἡ Ἑλλάς!”
Τις πρώτες μέρες διατήρησε μια αμυντική τακτική με ελεγχόμενες υποχωρήσεις περιμένοντας να έρθουν ενισχύσεις ελληνικών δυνάμεων, οι οποίες έφτασαν την 1η Νοεμβρίου. Τότε οι Έλληνες στρατιώτες έκαναν μια άμεση αντεπίθεση κυκλώνοντας τους Ιταλούς και αναγκάζοντάς τους σε υποχώρηση. Ο ικανότατος Δαβάκης είχε παρατηρήσει έγκαιρα την γρήγορη κίνηση της ιταλικής μεραρχίας προς ένα πλευρό χωρίς να καλύπτει το άλλο και εκεί ακριβώς οδήγησε το στράτευμά του για “να τους μαντρώσει”. Η μάχη ήταν αντικειμενικά δύσκολη και άνιση και ο ίδιος έλεγε ότι η καθοριστική νίκη τους ήταν “ένα θαύμα από την Παναγία”.
Στο τέλος της πρώτης εβδομάδας της επιχείρησης ο Δαβάκης, που πολεμούσε στην πρώτη γραμμή, τραυματίστηκε στο στήθος. Με ακατάσχετη αιμορραγία συνέχισε να παροτρύνει τους αξιωματικούς να διατηρήσουν τις θέσεις τους, ώσπου έπεσε αναίσθητος και τον μετέφεραν με φορείο στο Επταχώρι.
Ο τραυματισμός του ήταν σοβαρός και σε συνδυασμό με το ήδη υπάρχον πρόβλημα υγείας του, η κατάστασή του κλονίστηκε άσχημα. Έτσι αναγκάστηκε να αποχωρήσει από το μέτωπο δίνοντας τη θέση του στον τότε ταγματάρχη και εξίσου σπουδαίο στρατιωτικό, Ιωάννη Καραβία.
Ο πόλεμος συνεχίστηκε, ώσπου η χώρα βρέθηκε υπό κατοχή, ενώ ο Δαβάκης ακόμα νοσηλευόταν στην πρωτεύουσα. Όλο αυτό το διάστημα δεν έπαψε να αποτελεί βασικό στόχο των κατακτητών, που ήθελαν να πάρουν την εκδίκησή τους για την ντροπιαστική τους ήττα, που τους εξέθεσε μπροστά σε όλο τον κόσμο.
Στις 7 Δεκεμβρίου του 1942, έξι Ιταλοί Καραμπινιέροι χτύπησαν την πόρτα του σπιτιού του στην Καλλιθέα. Αφού έψαξαν εξονυχιστικά το σπίτι, τελικά τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στις φυλακές της περιοχής. Ο ηρωικός συνταγματάρχης Δαβάκης, σωματικά πλέον ανήμπορος, αλλά ψύχραιμος και με υψηλό πάντα εθνικό φρόνημα, ακολούθησε τις ιταλικές αρχές περιμένοντας πλέον για την εκτέλεσή του.
Στις 20 Ιανουαρίου του 1943 οι δικοί του άνθρωποι μπόρεσαν να τον αποχαιρετήσουν γεμάτοι πόνο και συγκίνηση πριν επιβιβαστεί μαζί με άλλους 150 Έλληνες αξιωματικούς στο ιταλικό επιβατικό “Cità di Genova”. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα το πλοίο ξεκίνησε από το λιμάνι της Πάτρας με προορισμό το Πρίντεζι της Ιταλίας και το στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου θα κρατούνταν μέχρι νεοτέρας οι όμηροι αξιωματικοί.
Την επόμενη μέρα όμως, 21 Ιανουαρίου 1943, κάπου στα ανοιχτά των αλβανικών ακτών το ιταλικό πλοίο τορπιλίστηκε από το αγγλικό υποβρύχιο “Tigris” και μετά από δυνατές εκρήξεις, τελικά βυθίστηκε.
Μαζί του στα νερά της Αδριατικής πήρε και 173 από τους επιβαίνοντες μαζί με τον 45χρονο τότε ήρωα Δαβάκη. Το πτώμα του βρέθηκε από ιταλικά ναυαγοσωστικά και μεταφέρθηκε στην Αυλώνα, όπου αναγνωρίστηκε και στην συνέχεια ετάφη. Μετά το τέλος του πολέμου τα οστά του μεταφέρθηκαν και ενταφιάστηκαν στην Αθήνα.
Τον Μάρτιο του 1948 η Ακαδημία Αθηνών τίμησε πανηγυρικά τον Δαβάκη με το Αργυρό Μετάλλιο της Αυτοθυσίας, ενώ το όνομά του πήρε θρυλικές διαστάσεις στην ιστορία του Ελληνικού Στρατού και Έθνους. Ο Κωνσταντίνος Δαβάκης έμεινε για πάντα στο μυαλό των Ελλήνων ως ο ήρωας της πρώτης νικηφόρας μάχης του Ελληνοϊταλικού Πολέμου.
0 comments