Πηγή: Κώστας Χατζηαντωνίου
Ο χρόνος που κυλάει και οι αδυναμίες των ανθρώπων τίποτα δεν αφήνουν άφθαρτο. Πώς θα άφηναν την εξέγερση του 1973; Όταν καταλαγιάζει η θέρμη της ιστορίας, οι προθέσεις, οι αιτίες, οι συνέπειες όλο και περισσότερο θα αμφισβητούνται ενώ η αναπόφευκτη λήθη θα απλώνεται. Τι μένει ή μάλλον τι πρέπει να μένει; Το ατομικό, υπαρκτικό ερώτημα για όσους δεν έζησαν τα γεγονότα: "τι θα έκανα εγώ, τι έπρεπε να κάνω εγώ εκείνη τη μέρα;" Αυτό νομίζω πως θα είναι πάντα, χωρίς μεγάλα λόγια, η δόξα των παιδιών του Πολυτεχνείου κι αυτή θα είναι, όποιον δρόμο κι αν πήραν μετά, η πιο αγνή τους μέρα. Για τούτο και δίκαια το νοσταλγούνε αυτοί και δίκαια το τιμούμε εμείς. Γιατί το χρέος κάθε έντιμου και γενναίου ανθρώπου (πόσο δύσκολο να τα συνδυάζει κανείς αυτά τα δύο...) ήταν η εξέγερση εναντίον εκείνου του άθλιου καθεστώτος που έσπειρε την χυδαιότητα και δυστυχώς δεν τελείωσε τότε (όπως σωστά εκφέρεται στο κατά τα άλλα ανόητο σύνθημα) αλλά ξεψύχησε οκτώ μήνες αργότερα στο Πεντεμίλι της Κερύνειας, κληροδοτώντας μας ένα δηλητηριασμένο δώρο, την Μεταπολίτευση.
0 comments