Τα πράγματα με την Τουρκία είναι πολύ διαφορετικά από ότι νομίζει ο πολύς κόσμος!

...Η Τουρκία έχει πάρει από χρόνια τις αποφάσεις της να καταστεί μία περιφερειακή υπερδύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο εκμεταλλευόμενη την οικονομική, πολιτισμική και στρατιωτική επιρροή που ασκεί στο τόξο των τουρκογενών λαών της Κεντρικής και Δυτικής Ασίας καθώς και των μουσουλμανικών κρατών των Βαλκανίων. Για να πετύχει όμως αυτόν τον πολύ φιλόδοξο μακροπρόθεσμο στόχο, ικανή και αναγκαία συνθήκη είναι να αποκτήσει πρώτα πυρηνικά όπλα ώστε να μην μπορεί να εκβιάζεται ως προς την εθνική της ασφάλεια από καμία Δύναμη στον κόσμο. Για όσο διάστημα οι Τούρκοι δεν κατέχουν ακόμη πυρηνικά όπλα, είναι ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΙ να παραμείνουν στο ΝΑΤΟ όσες προσβολές και τιμωρίες κι αν υποστούν από τους Αμερικανούς. Ξέρουν πολύ καλά πως αν ξεμυτίσουν από τη Συμμαχία κινδυνεύουν να γίνουν βορά στα νύχια της ρωσικής αρκούδας η οποία αποτελεί ιστορικό εχθρό τους και έχει αντιτιθέμενα στρατηγικά συμφέροντα με αυτούς - το ότι τους παριστάνει τον φίλο σήμερα ο Πούτιν αποτελεί απλώς ελιγμό για να τους ρυμουλκήσει εκτός του ΝΑΤΟ και να το αποδυναμώσει. Γι' αυτό και βλέπουμε τους Τούρκους να είναι πολύ χαλαροί και ψύχραιμοι απέναντι στις κυρώσεις που έχουν ήδη υποστεί, όπως η διακοπή παραδόσεων των μαχητικών αεροσκαφών F-35, τμήματα των οποίων κατασκεύαζε η τουρκική πολεμική βιομηχανία. 
Και βέβαια, αυτοί που στην πραγματικότητα ασκούν αφόρητη πίεση στην Τουρκία δεν είναι οι Αμερικανοί, αλλά το πανίσχυρο εβραϊκό λόμπι της Ουάσινγκτον το οποίο ενεργεί με γνώμονα αποκλειστικά την ασφάλεια του Ισραήλ και τυχαίνει απλώς αυτή την περίοδο να εξυπηρετεί θαυμάσια και τα δικά μας εθνικά συμφέροντα. Το Ισραήλ θέλει να διατηρήσει το πυρηνικό μονοπώλιο στην ευρύτερη γειτονιά του και έχει αποδείξει ήδη δύο φορές κατά το παρελθόν (προληπτικά χτυπήματα κατά των πυρηνικών αντιδραστήρων του Ιράκ το 1981 και της Συρίας το 2007) ότι δεν πρόκειται να ανεχθεί την κατοχή πυρηνικών όπλων από κανέναν γείτονά του, ιδίως αν αυτός διάκειται εχθρικά απέναντί του. 
Σε ό,τι αφορά τον καθορισμό υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο, η πικρή αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει τίποτα πλέον που να χρειάζεται να συζητήσουμε με την Τουρκία. Κι αυτό διότι πολύ απλά ό,τι ήθελαν να πάρουν από εμάς οι γείτονές μας το έχουν ήδη αρπάξει με τον τσαμπουκά χωρίς εμείς να αντιδράσουμε καθόλου. Είμαι πια πεπεισμένος πως αν κάποια στιγμή οι Τούρκοι θελήσουν να φέρουν και πλωτό γεωτρύπανο στη θαλάσσια έκταση ανατολικά του 28ου μεσημβρινού (εκεί δηλαδή όπου έκανε ανενόχλητο σεισμικές έρευνες επί 4,5 μήνες το «Ορούτς Ρέις») δεν πρόκειται να τους εμποδίσει κανείς, και θα κάνουν τις γεωτρήσεις τους σαν κύριοι. Όποιος δεν το βλέπει αυτό πίσω από τις δηλώσεις του Μητσοτάκη, της Μπακογιάννη, του Καιρίδη, του Ροζάκη, του Ντόκου και των υπόλοιπων «προοδευτικών» που δυστυχώς κάθονται σε καρέκλες εξουσίας, έχει σοβαρό πρόβλημα αντίληψης της πραγματικότητας.
Μα τότε, θα πει κανείς, γιατί οι Τούρκοι μας καλούν σε διάλογο; Θεωρώ ότι αυτός ο διάλογος-κοροϊδία θα γίνει για δύο μόνο λόγους: 1) διότι οι Τούρκοι θέλουν να διευρύνουν πολύ την ατζέντα και να μας υποχρεώσουν να υποχωρήσουμε σε πάρα πολλά ζητήματα, όπως π.χ. η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, η έμμεση αυτονόμηση της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη, το «γκριζάρισμα» ακατοίκητων νησιών, και η δέσμευσή μας ότι δεν θα επεκτείνουμε ποτέ τα χωρικά μας ύδατα πέρα από τα 6 ναυτικά μίλια που είναι σήμερα, και 2) διότι θέλουν να πάρουν την επίσημη υπογραφή μας κάτω από την καταπάτηση της υφαλοκρηπίδας μας ανατολικά του 28ου μεσημβρινού ώστε να μην τους σκοτίζουμε κάθε τόσο με τη γκρίνια μας και να μην πηγαίνουμε στους Ευρωπαίους και τους ζητάμε να επιβάλουν κυρώσεις στην Τουρκία. Οι Τούρκοι έχουν το θράσος να απαιτούν την υπογραφή μας διότι είδαν τα τελευταία χρόνια ότι τη βάζουμε πολύ εύκολα κάτω από αδιανόητες εθνικές υποχωρήσεις (όπως κάναμε με την προδοσία της Μακεδονίας), ότι δεν έχουμε την παραμικρή όρεξη να αγωνιστούμε για τίποτα, και ότι δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να κλείσουμε άρον-άρον οποιοδήποτε θέμα έχουμε με τους γείτονές μας ακόμη και εξευτελιζόμενοι, στο όνομα της δήθεν «σταθερότητας και ευημερίας».
Και μερικές παρατηρήσεις σε ό,τι αφορά την παραγγελία των 18 μαχητικών αεροσκαφών Rafale για την οποία έγινε πολύς ντόρος τις τελευταίες μέρες. Θεωρώ ότι πρόκειται απλώς για μία κίνηση που ρίχνει «στάχτη στα μάτια» των Ελλήνων και αποσκοπεί στο να αποτελέσει άλλοθι για τα όσα δυσάρεστα πρόκειται να συμβούν στα ελληνοτουρκικά τους επόμενους μήνες και χρόνια. Θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας τα εξής:
1) Ο στενότερος σύμμαχος και πιστός χρηματοδότης της Τουρκίας, το Κατάρ, διαθέτει κι αυτό 24 μαχητικά αεροσκάφη Rafale και είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα παράσχει στους Τούρκους οποιαδήποτε ενημέρωση και εκπαίδευση ζητήσουν ώστε να μάθουν τα δυνατά σημεία και τις αδυναμίες του συγκεκριμένου τύπου. Άρα όταν τα Rafale αρχίσουν να επιχειρούν με τα χρώματα της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας δεν θα είναι κάτι τελείως άγνωστο για τους Τούρκους όπως νομίζει ο πολύς κόσμος.
2) Και το καλοκαίρι του 1974 οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις είχαν δύο κρίσιμα ποιοτικά πλεονεκτήματα έναντι των τουρκικών: τα υπερσύγχρονα για την εποχή υποβρύχια Type 209 που υπερτερούσαν κατά πολύ έναντι των πεπαλαιωμένων τουρκικών, και τα μαχητικά αεροσκάφη F-4E Phantom που από τεχνολογική άποψη ήταν μία γενιά μπροστά από οτιδήποτε διέθετε τότε η τουρκική αεροπορία. Η κρίσιμη αυτή διπλή ποιοτική υπεροχή ωστόσο δεν μας βοήθησε τελικά σε τίποτα διότι απλούστατα έλειπε η πολιτική βούληση να πολεμήσουμε - όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα. Κι έτσι ως ελληνισμός υποστήκαμε ταπεινωτική ήττα στην Κύπρο και μείναμε με τα σύγχρονα και πανάκριβα όπλα να τα καμαρώνουμε.