Μανώλης Κοττάκης
Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ είχε όλες τίς προϋποθέσεις νά αναδειχθεί σέ πολιτικό ηγέτη μεγάλου διαμετρήματος.
Μέ λαϊκό έρεισμα μέσα καί, υψηλές επαφές έξω, είχε τίς προδιαγραφές. Άν ήξερε νά διαχειρίζεται καλύτερα τόν εαυτό του καί νά τόν πειθαρχεί, θά είχε εκμεταλλευτεί τό δαχτυλίδι πού τού έδωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου μέ τό χρίσμα γιά τόν Δήμο Αθηναίων τό 1994 καί θά είχε ηγηθεί τού ΠΑΣΟΚ. Δέν τό «είχε» γιά πρώτος όμως. Γι αυτό καί διεκόπη η πορεία του πρός τήν κορυφή. Τό κύκνειο πολιτικό άσμα του άλλως τε «όλοι μαζί τά φάγαμε» απέδειξε ότι εν τέλει στήν ζωή τίποτε δέν είναι τυχαίο. Καί ότι βεβαίως τά στερνά τιμούν τά πρώτα. Ωστόσο ο Πάγκαλος δέν ανήκει ακριβώς στήν ίδια σχολή πολιτικής σκέψης μέ τόν Κώστα Σημίτη, ούτε είναι πρέπον νά τόν κατατάσσει κανείς σέ αυτήν. Ο Πάγκαλος, ο οποίος σέ προχωρημένη ηλικία σήμερα ζεί σήμερα μέ ελάχιστα καθώς τό δημόσιο παρακρατά από τήν σύνταξή του τά χρέη από φόρους ακίνητης περιουσίας πού τού άφησε οικείο του πρόσωπο, άφησε πατριωτικό αποτύπωμα μέ τήν πολιτική του στά εθνικά θέματα. Όχι στίγμα. Τήν είσοδο τής Κύπρου στήν ΕΕ. Τό πέτυχε μαζί μέ τόν Γιάννο Κρανιδιώτη, γι αυτό καί η ιστορία παρά τά όλα όσα συνέβησαν στά Ίμια θά είναι γενικώς καλή μαζί του.
Άν καί οι σχέσεις μου μέ τόν πρώην αντιπρόεδρο τής κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ πέρασαν κατά καιρούς διακυμάνσεις ζήτησε τήν ποινική δίωξή μου γιά κατασκοπία καί παραβίαση μυστικών τής πολιτείας επειδή δημοσίευσα τό 1996 στήν «Απογευματινή» μερικά απόρρητα τηλεγραφήματα τού ΥΠΕΞ γιά τά Ίμια δέν συγκρουστήκαμε ποτέ. Σέ τηλεοπτική συνέντευξη πού μού είχε δώσει στόν Ναυτικό Όμιλο Βουλιαγμένης τό 2009 μού είχε αποκαλύψει πώς κάποτε θά γράψει ένα βιβλίο γιά τά Ίμια καί τόν Οτσαλάν. Δέν έπεσα από τά σύννεφα λοιπόν όταν διοχετεύτηκε στόν κυριακάτικο Τύπο απόσπασμα από τό νέο βιβλίο του περί αυτών. Βιβλίο επίσης μού είχε πεί πώς θά γράψει σέ περιπατητική τηλεοπτική συνέντευξη πού κάναμε στόν Εθνικό Κήπο τό 2007 καί ο Γεράσιμος Αρσένης, ο έτερος πρωταγωνιστής τήν βραδιά τών Ιμίων, στό γραφείο τού Πρωθυπουργού στήν Βουλή.
Κάνω αυτήν τήν μακρά ίσως καί φλύαρη εισαγωγή πρίν υπεισέλθω στήν ουσία τών γραφομένων Πάγκαλου γιά τά Ίμια γιά δύο λόγους λοιπόν. Ο πρώτος είναι ότι δέν έχουν γραφτεί όλα γιά τά Ίμια. Υπάρχουν ακόμη μυστικά. Κατά πάσα πιθανότητα φυλαγμένα στά αμερικανικά αρχεία τού State Department όπου φυλάσσονται οι ηχογραφημένες συνομιλίες τού συνόλου τής ελληνικής πολιτικής ηγεσίας μέ τούς Αμερικανούς τήν αποφράδα εκείνη νύχτα. Ο δεύτερος είναι διότι δέν ταιριάζει στήν προσωπική ιστορία τού Πάγκαλου νά επανέρχεται σήμερα σέ αυτή τήν συγκυρία γιά νά «ξεπλύνει» πολιτικά τόν πρώην Πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, ο οποίος φαίνεται πώς ψάχνει εναγωνίως αθωώσεις γιά όσα έκανε τήν περίοδο εκείνη. Καί στά ελληνοτουρκικά καί στό Κυπριακό. Πέραν τού γνωστού επιχειρήματος πού αναμασά καί στήν παρούσα έκδοση ο Πάγκαλος, ότι ο ναύαρχος Λυμπέρης παρέβη εντολή Σημίτη καί δέν φύλαξε τήν ανατολική Ίμια, μέ τό νέο του βιβλίο κάνει κάτι λυπάμαι πρωτοφανές. Επιτίθεται στόν νεκρό Γεράσιμο Αρσένη καί αφήνει υπαινιγμό ότι αυτός προκάλεσε μέσω τού Δημάρχου Καλύμνου Διακομιχάλη τήν κρίση τών Ιμίων προκειμένου νά κερδίσει τήν προεδρία τού κόμματος. Άρα λάδι ο Σημίτης, τού τήν είχαν στημένη κιόλας!
Εξηγώντας τά κίνητρα Διακομιχάλη νά τοποθετήσει τήν ελληνική σημαία στά Ίμια καί αφού υπενθυμίζει ότι ο Δήμαρχος ήταν από τούς ελάχιστους υποστηρικτές τού Αρσένη καί ότι εκκρεμούσε ο δεύτερος γύρος τής εσωκομματικής σύγκρουσης γιά τήν ηγεσία τού ΠΑΣΟΚ, ο Πάγκαλος γράφει: «Δέν έχω καμία ένδειξη ότι ο Διακομιχάλης ενήργησε ως βραχίονας μιάς συνωμοσίας εναντίον τού Σημίτη πού είχε οργανωθεί από τόν Γεράσιμο Αρσένη. Είμαι όμως βέβαιος ότι μέ βάση όσα γνωρίζω γιά τά πρόσωπα καί τόν τρόπο λειτουργίας τού χώρου ότι άν είχε προλάβει ο Διακομιχάλης νά ενημερώσει γιά τήν κίνησή του πού εξελίχθηκε σέ μιά από τίς φοβερότερες προβοκάτσιες τής νεότερης πολιτικής ιστορίας δέν θά τόν είχαν αποδοκιμάσει καί δέν θά τόν είχαν αποτρέψει». Θύμα λοιπόν τού Αρσένη καί τού Λυμπέρη στά Ίμια ο κύριος Σημίτης, εμμέσως πλήν σαφώς. Τόσο θύμα πού αυτοί οι δύο, φαίνεται, τόν έβαλαν εκείνο τό βράδυ νά δεσμευτεί τηλεφωνικώς στούς Χόλπμπρουκ, ότι η Ελλάς δέν θά επεκτείνει ποτέ τά χωρικά της ύδατα στά 12 μίλια γιατί αυτό έκαιγε τούς Αμερικανούς πιό πολύ καί από τούς Τούρκους. Θύμα γιατί ο Λυμπέρης, φαίνεται, τόν έβαλε νά υπογράψει απνευστί τήν Συμφωνία τής Μαδρίτης πού έγραψε μέ τά χεράκια της η Μαντλίν καί αναγνώριζε «ζωτικά καί νόμιμα συμφέροντα τής Τουρκίας στό Αιγαίο».
Απορώ γιατί ο ναύαρχος Λυμπέρης δέν τού έστειλε μερικά βατράχια νά τόν φυλάνε στήν Μαδρίτη, αυτόν καί τόν Υπουργό του, ώστε νά μήν υπογράψει τήν νομική κατάληψη τού Αιγαίου από τούς γείτονες! Προφανώς καί αστειευόμαστε βεβαίως! Εκατό βιβλία νά γραφτούν, η εκ τού αποτελέσματος «αποστασία» Σημίτη από τήν υπεράσπιση τών εθνικών συμφερόντων δέν παραγράφεται. Καί τούτο γιά δύο λόγους: ο πρώτος συνδέεται ευθέως μέ τόν χειρισμό τής κρίσης. Δέν ζητάς ποτέ από έναν αρχηγό ΓΕΕΘΑ νά εγκαταλείψει τό Πεντάγωνο τήν ώρα τής κρίσης γιά νά μεταβεί στό πολιτικό γραφείο σου. Είναι εθνικό έγκλημα. «Θά παίξω σκάκι από δέκα χιλιόμετρα μακριά; Χάνω τήν εικόνα!» τούς διαμαρτυρήθηκε εκείνο τό βράδυ ο ναύαρχος αρνούμενος αρχικώς νά πάει. Αλλά δέν εισακούστηκε. Διετάχθη νά μεταβεί εκεί. Καί όταν πήγε στό γραφείο τού Πρωθυπουργού στό ισόγειο τής Βουλής συνάντησε ένα αποκαρδιωτικό θέαμα. Τό ΚΥΣΕΑ συνεδρίαζε απόντος τού ΥΠΕΞ πού ήταν στήν τηλεόραση ενώ η κυβέρνηση σπασμένη σέ δύο κέντρα λές καί συνεδρίαζε τό Εκτελεστικό Γραφείο τού ΠΑΣΟΚ μιλούσε παράλληλα μέ τούς Αμερικανούς. Μέ δύο φωνές. Καί παρά ταύτα τούς φταίνε έως καί σήμερα οι Ένοπλες Δυνάμεις καί οι ηρωικοί πιλότοι πού αρνήθηκαν κατά τήν πτώση τους νά προσνηωθούν σέ τουρκική φρεγάτα! Τί ντροπή!
Ο δεύτερος λόγος είναι ουσίας. Πίστευε ο Σημίτης σέ αυτή τήν πολιτική όπως φάνηκε αργότερα. Δέν διαφωνούσε. Άν ήταν θύμα τού Αρσένη καί τού Λυμπέρη, αθώος αμνός πρός εσωκομματική σφαγή θά έκανε τά πάντα γιά νά ανατρέψει τά αποτελέσματά της. Δέν θά υπέγραφε τήν Μαδρίτη, δέν θά τά συμφωνούσε μέ τόν Κλίντον σέ non paper, δέν θά απέτρεπε τόν Κληρίδη νά πάρει τούς S-300 τά ραντάρ τών οποίων έβλεπαν βαθιά μέσα στήν Τουρκία καί καθιστούσαν τήν Μεγαλόνησό μας απρόσβλητη. Καί επειδή η ιστορία είναι ιστορία, άν ήθελαν στό ΠΑΣΟΚ νά ανατρέψουν τόν κύριο Σημίτη μετά τήν βραδιά τών Ιμίων, μπορούσαν πράγματι. Άνετα! 40 Βουλευτές ζητούσαν τήν κεφαλή του επί πίνακι. Καί τούς σταμάτησε ένας ευπατρίδης πού ονομαζόταν Αντώνης Λιβάνης μού έκανε τήν τιμή νά μού τά διηγηθεί ο οποίος ήξερε ότι άν έπεφτε ο πρωθυπουργός τής Ελλάδος εξ αιτίας τών Ιμίων θά έπεφτε καί η ίδια η Ελλάς. Θά ακολουθούσε τραγωδία σάν τήν Κυπριακή: Ίμια 2, Αττίλας 2, καί απώλεια εθνικού εδάφους.
Η ντροπή αυτή λοιπόν γιά όσα έγιναν στά Ίμια στό μακρινό 1996, δέν ξεπλένεται στόν αιώνα τόν άπαντα ό,τι καί άν γραφτεί. Υπογράφοντας τήν Μαδρίτη ο κύριος Σημίτης (ακόμη καί κόντρα στίς τότε παρασκηνιακές εισηγήσεις τού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ο οποίος τού τά «ψέλνει» στόν δεύτερο τόμο Παπαχελά γιά τά «ζωτικά συμφέροντα») κληροδότησε στίς επόμενες κυβερνήσεις καί στούς επόμενους πρωθυπουργούς ένα εθνικό άχθος. Θά τό βρούμε μπροστά μας τώρα πού αρχίζουν οι διερευνητικές, καί οι Τούρκοι θά θέσουν προκαταρκτικά όπως έκαναν στό παρελθόν ζήτημα Μαδρίτης καί γκρίζων ζωνών. Μέ απώτερο στόχο όχι τήν αμφισβήτηση κατοικημένων νήσων αλλά τόν περιορισμό τών χωρικών μας υδάτων, τό άνοιγμα θαλασσίων λεωφόρων στό Αιγαίο γιά τόν στόλο τους καί εν τέλει τήν διχοτόμηση τής ελληνικής επικράτειας. Αυτά έμειναν «αφύλακτα». Όχι η ανατολική Ίμια. Η ιστορία δυστυχώς έγραψε, καί είναι ήδη αμείλικτη.
Πηγή: estianews.gr δημοσιεύτηκε υπό τον τίτλο "Το παρασκήνιο της «αποστασίας» των Ιμίων"
Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ είχε όλες τίς προϋποθέσεις νά αναδειχθεί σέ πολιτικό ηγέτη μεγάλου διαμετρήματος.
Μέ λαϊκό έρεισμα μέσα καί, υψηλές επαφές έξω, είχε τίς προδιαγραφές. Άν ήξερε νά διαχειρίζεται καλύτερα τόν εαυτό του καί νά τόν πειθαρχεί, θά είχε εκμεταλλευτεί τό δαχτυλίδι πού τού έδωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου μέ τό χρίσμα γιά τόν Δήμο Αθηναίων τό 1994 καί θά είχε ηγηθεί τού ΠΑΣΟΚ. Δέν τό «είχε» γιά πρώτος όμως. Γι αυτό καί διεκόπη η πορεία του πρός τήν κορυφή. Τό κύκνειο πολιτικό άσμα του άλλως τε «όλοι μαζί τά φάγαμε» απέδειξε ότι εν τέλει στήν ζωή τίποτε δέν είναι τυχαίο. Καί ότι βεβαίως τά στερνά τιμούν τά πρώτα. Ωστόσο ο Πάγκαλος δέν ανήκει ακριβώς στήν ίδια σχολή πολιτικής σκέψης μέ τόν Κώστα Σημίτη, ούτε είναι πρέπον νά τόν κατατάσσει κανείς σέ αυτήν. Ο Πάγκαλος, ο οποίος σέ προχωρημένη ηλικία σήμερα ζεί σήμερα μέ ελάχιστα καθώς τό δημόσιο παρακρατά από τήν σύνταξή του τά χρέη από φόρους ακίνητης περιουσίας πού τού άφησε οικείο του πρόσωπο, άφησε πατριωτικό αποτύπωμα μέ τήν πολιτική του στά εθνικά θέματα. Όχι στίγμα. Τήν είσοδο τής Κύπρου στήν ΕΕ. Τό πέτυχε μαζί μέ τόν Γιάννο Κρανιδιώτη, γι αυτό καί η ιστορία παρά τά όλα όσα συνέβησαν στά Ίμια θά είναι γενικώς καλή μαζί του.
Άν καί οι σχέσεις μου μέ τόν πρώην αντιπρόεδρο τής κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ πέρασαν κατά καιρούς διακυμάνσεις ζήτησε τήν ποινική δίωξή μου γιά κατασκοπία καί παραβίαση μυστικών τής πολιτείας επειδή δημοσίευσα τό 1996 στήν «Απογευματινή» μερικά απόρρητα τηλεγραφήματα τού ΥΠΕΞ γιά τά Ίμια δέν συγκρουστήκαμε ποτέ. Σέ τηλεοπτική συνέντευξη πού μού είχε δώσει στόν Ναυτικό Όμιλο Βουλιαγμένης τό 2009 μού είχε αποκαλύψει πώς κάποτε θά γράψει ένα βιβλίο γιά τά Ίμια καί τόν Οτσαλάν. Δέν έπεσα από τά σύννεφα λοιπόν όταν διοχετεύτηκε στόν κυριακάτικο Τύπο απόσπασμα από τό νέο βιβλίο του περί αυτών. Βιβλίο επίσης μού είχε πεί πώς θά γράψει σέ περιπατητική τηλεοπτική συνέντευξη πού κάναμε στόν Εθνικό Κήπο τό 2007 καί ο Γεράσιμος Αρσένης, ο έτερος πρωταγωνιστής τήν βραδιά τών Ιμίων, στό γραφείο τού Πρωθυπουργού στήν Βουλή.
Κάνω αυτήν τήν μακρά ίσως καί φλύαρη εισαγωγή πρίν υπεισέλθω στήν ουσία τών γραφομένων Πάγκαλου γιά τά Ίμια γιά δύο λόγους λοιπόν. Ο πρώτος είναι ότι δέν έχουν γραφτεί όλα γιά τά Ίμια. Υπάρχουν ακόμη μυστικά. Κατά πάσα πιθανότητα φυλαγμένα στά αμερικανικά αρχεία τού State Department όπου φυλάσσονται οι ηχογραφημένες συνομιλίες τού συνόλου τής ελληνικής πολιτικής ηγεσίας μέ τούς Αμερικανούς τήν αποφράδα εκείνη νύχτα. Ο δεύτερος είναι διότι δέν ταιριάζει στήν προσωπική ιστορία τού Πάγκαλου νά επανέρχεται σήμερα σέ αυτή τήν συγκυρία γιά νά «ξεπλύνει» πολιτικά τόν πρώην Πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, ο οποίος φαίνεται πώς ψάχνει εναγωνίως αθωώσεις γιά όσα έκανε τήν περίοδο εκείνη. Καί στά ελληνοτουρκικά καί στό Κυπριακό. Πέραν τού γνωστού επιχειρήματος πού αναμασά καί στήν παρούσα έκδοση ο Πάγκαλος, ότι ο ναύαρχος Λυμπέρης παρέβη εντολή Σημίτη καί δέν φύλαξε τήν ανατολική Ίμια, μέ τό νέο του βιβλίο κάνει κάτι λυπάμαι πρωτοφανές. Επιτίθεται στόν νεκρό Γεράσιμο Αρσένη καί αφήνει υπαινιγμό ότι αυτός προκάλεσε μέσω τού Δημάρχου Καλύμνου Διακομιχάλη τήν κρίση τών Ιμίων προκειμένου νά κερδίσει τήν προεδρία τού κόμματος. Άρα λάδι ο Σημίτης, τού τήν είχαν στημένη κιόλας!
Εξηγώντας τά κίνητρα Διακομιχάλη νά τοποθετήσει τήν ελληνική σημαία στά Ίμια καί αφού υπενθυμίζει ότι ο Δήμαρχος ήταν από τούς ελάχιστους υποστηρικτές τού Αρσένη καί ότι εκκρεμούσε ο δεύτερος γύρος τής εσωκομματικής σύγκρουσης γιά τήν ηγεσία τού ΠΑΣΟΚ, ο Πάγκαλος γράφει: «Δέν έχω καμία ένδειξη ότι ο Διακομιχάλης ενήργησε ως βραχίονας μιάς συνωμοσίας εναντίον τού Σημίτη πού είχε οργανωθεί από τόν Γεράσιμο Αρσένη. Είμαι όμως βέβαιος ότι μέ βάση όσα γνωρίζω γιά τά πρόσωπα καί τόν τρόπο λειτουργίας τού χώρου ότι άν είχε προλάβει ο Διακομιχάλης νά ενημερώσει γιά τήν κίνησή του πού εξελίχθηκε σέ μιά από τίς φοβερότερες προβοκάτσιες τής νεότερης πολιτικής ιστορίας δέν θά τόν είχαν αποδοκιμάσει καί δέν θά τόν είχαν αποτρέψει». Θύμα λοιπόν τού Αρσένη καί τού Λυμπέρη στά Ίμια ο κύριος Σημίτης, εμμέσως πλήν σαφώς. Τόσο θύμα πού αυτοί οι δύο, φαίνεται, τόν έβαλαν εκείνο τό βράδυ νά δεσμευτεί τηλεφωνικώς στούς Χόλπμπρουκ, ότι η Ελλάς δέν θά επεκτείνει ποτέ τά χωρικά της ύδατα στά 12 μίλια γιατί αυτό έκαιγε τούς Αμερικανούς πιό πολύ καί από τούς Τούρκους. Θύμα γιατί ο Λυμπέρης, φαίνεται, τόν έβαλε νά υπογράψει απνευστί τήν Συμφωνία τής Μαδρίτης πού έγραψε μέ τά χεράκια της η Μαντλίν καί αναγνώριζε «ζωτικά καί νόμιμα συμφέροντα τής Τουρκίας στό Αιγαίο».
Απορώ γιατί ο ναύαρχος Λυμπέρης δέν τού έστειλε μερικά βατράχια νά τόν φυλάνε στήν Μαδρίτη, αυτόν καί τόν Υπουργό του, ώστε νά μήν υπογράψει τήν νομική κατάληψη τού Αιγαίου από τούς γείτονες! Προφανώς καί αστειευόμαστε βεβαίως! Εκατό βιβλία νά γραφτούν, η εκ τού αποτελέσματος «αποστασία» Σημίτη από τήν υπεράσπιση τών εθνικών συμφερόντων δέν παραγράφεται. Καί τούτο γιά δύο λόγους: ο πρώτος συνδέεται ευθέως μέ τόν χειρισμό τής κρίσης. Δέν ζητάς ποτέ από έναν αρχηγό ΓΕΕΘΑ νά εγκαταλείψει τό Πεντάγωνο τήν ώρα τής κρίσης γιά νά μεταβεί στό πολιτικό γραφείο σου. Είναι εθνικό έγκλημα. «Θά παίξω σκάκι από δέκα χιλιόμετρα μακριά; Χάνω τήν εικόνα!» τούς διαμαρτυρήθηκε εκείνο τό βράδυ ο ναύαρχος αρνούμενος αρχικώς νά πάει. Αλλά δέν εισακούστηκε. Διετάχθη νά μεταβεί εκεί. Καί όταν πήγε στό γραφείο τού Πρωθυπουργού στό ισόγειο τής Βουλής συνάντησε ένα αποκαρδιωτικό θέαμα. Τό ΚΥΣΕΑ συνεδρίαζε απόντος τού ΥΠΕΞ πού ήταν στήν τηλεόραση ενώ η κυβέρνηση σπασμένη σέ δύο κέντρα λές καί συνεδρίαζε τό Εκτελεστικό Γραφείο τού ΠΑΣΟΚ μιλούσε παράλληλα μέ τούς Αμερικανούς. Μέ δύο φωνές. Καί παρά ταύτα τούς φταίνε έως καί σήμερα οι Ένοπλες Δυνάμεις καί οι ηρωικοί πιλότοι πού αρνήθηκαν κατά τήν πτώση τους νά προσνηωθούν σέ τουρκική φρεγάτα! Τί ντροπή!
Ο δεύτερος λόγος είναι ουσίας. Πίστευε ο Σημίτης σέ αυτή τήν πολιτική όπως φάνηκε αργότερα. Δέν διαφωνούσε. Άν ήταν θύμα τού Αρσένη καί τού Λυμπέρη, αθώος αμνός πρός εσωκομματική σφαγή θά έκανε τά πάντα γιά νά ανατρέψει τά αποτελέσματά της. Δέν θά υπέγραφε τήν Μαδρίτη, δέν θά τά συμφωνούσε μέ τόν Κλίντον σέ non paper, δέν θά απέτρεπε τόν Κληρίδη νά πάρει τούς S-300 τά ραντάρ τών οποίων έβλεπαν βαθιά μέσα στήν Τουρκία καί καθιστούσαν τήν Μεγαλόνησό μας απρόσβλητη. Καί επειδή η ιστορία είναι ιστορία, άν ήθελαν στό ΠΑΣΟΚ νά ανατρέψουν τόν κύριο Σημίτη μετά τήν βραδιά τών Ιμίων, μπορούσαν πράγματι. Άνετα! 40 Βουλευτές ζητούσαν τήν κεφαλή του επί πίνακι. Καί τούς σταμάτησε ένας ευπατρίδης πού ονομαζόταν Αντώνης Λιβάνης μού έκανε τήν τιμή νά μού τά διηγηθεί ο οποίος ήξερε ότι άν έπεφτε ο πρωθυπουργός τής Ελλάδος εξ αιτίας τών Ιμίων θά έπεφτε καί η ίδια η Ελλάς. Θά ακολουθούσε τραγωδία σάν τήν Κυπριακή: Ίμια 2, Αττίλας 2, καί απώλεια εθνικού εδάφους.
Η ντροπή αυτή λοιπόν γιά όσα έγιναν στά Ίμια στό μακρινό 1996, δέν ξεπλένεται στόν αιώνα τόν άπαντα ό,τι καί άν γραφτεί. Υπογράφοντας τήν Μαδρίτη ο κύριος Σημίτης (ακόμη καί κόντρα στίς τότε παρασκηνιακές εισηγήσεις τού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ο οποίος τού τά «ψέλνει» στόν δεύτερο τόμο Παπαχελά γιά τά «ζωτικά συμφέροντα») κληροδότησε στίς επόμενες κυβερνήσεις καί στούς επόμενους πρωθυπουργούς ένα εθνικό άχθος. Θά τό βρούμε μπροστά μας τώρα πού αρχίζουν οι διερευνητικές, καί οι Τούρκοι θά θέσουν προκαταρκτικά όπως έκαναν στό παρελθόν ζήτημα Μαδρίτης καί γκρίζων ζωνών. Μέ απώτερο στόχο όχι τήν αμφισβήτηση κατοικημένων νήσων αλλά τόν περιορισμό τών χωρικών μας υδάτων, τό άνοιγμα θαλασσίων λεωφόρων στό Αιγαίο γιά τόν στόλο τους καί εν τέλει τήν διχοτόμηση τής ελληνικής επικράτειας. Αυτά έμειναν «αφύλακτα». Όχι η ανατολική Ίμια. Η ιστορία δυστυχώς έγραψε, καί είναι ήδη αμείλικτη.
Πηγή: estianews.gr δημοσιεύτηκε υπό τον τίτλο "Το παρασκήνιο της «αποστασίας» των Ιμίων"
0 comments