Φωτογραφία του Τσάρλι Τσάπλιν για την ταινία Μοντέρνοι Καιροί (1936) (Φωτογραφία: United Artists / CC)
αναδημοσίευση από το Pressenza
άρθρο του David Andersson
.
Η πανδημία COVID έχει ωθήσει τη στενή σχέση μεταξύ εργασίας και χρήματος προς ένα πικρό διαζύγιο.
Εκατομμύρια έχασαν τη δουλειά τους και τα χρήματά τους, μερικοί κράτησαν τη δουλειά τους και τα χρήματά τους και άλλοι πήραν ακόμη περισσότερα χρήματα χωρίς να κάνουν πολλά. Αυτή η κατάσταση δεν ξεκίνησε με την πανδημία, αλλά έγινε περισσότερο «κατάμουτρα» και δημιούργησε μια κοινωνική καταστροφή, με μεγάλες ουρές στα συσσίτια.
Μόνο στις ΗΠΑ, 20 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους σχεδόν σε μια νύχτα. Εάν εργαζόταν κανείς σε ένα εστιατόριο, ένα πολιτιστικό ίδρυμα, ένα κλαμπ ή ένα θέατρο, δεν στάθηκε τυχερός, έμεινε χωρίς δουλειά και χωρίς κανένα εισόδημα. Εάν εργαζόταν σε μια δουλειά που επέτρεπε την απομακρυσμένη εργασία, ωστόσο, μπορούσε να συνεχίσει να εργάζεται και τα χρήματα να συνεχίσουν να έρχονται. Όπως φαίνεται, πολλοί από τους εργαζόμενους με χαμηλότερους μισθούς έχασαν τη δουλειά τους, ενώ οι περισσότεροι από αυτούς που κερδίζουν υψηλότερους μισθούς διατήρησαν τη δουλειά τους και, σε ορισμένες περιπτώσεις, είδαν ακόμη και τα περιουσιακά τους στοιχεία να αυξάνονται κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Πού είναι η δικαιοσύνη σε όλο αυτό; Καμία σύγχρονη κοινωνία δεν θα έπρεπε να αναπτυχθεί με αυτόν τον τύπο δομής.
Επιπλέον, έχουμε ακόμα ένα τρελό σύστημα όπου η ασφάλιση υγείας των περισσότερων ανθρώπων συνδέεται με τη δουλειά τους. Έτσι, στη μέση μιας από τις χειρότερες υγειονομικές κρίσεις του αιώνα, πολλοί από τα 20 εκατομμύρια που έχασαν τη δουλειά τους έχασαν επίσης την πρόσβασή τους στην ασφάλιση υγείας.
Για αιώνες η εργασία έχει γίνει αποδεκτή ως ο κύριος διανομέας του πλούτου, είτε ως αποζημίωση για το χρόνο εργασίας είτε μέσω πληρωμής για τα παραγόμενα αντικείμενα. Είναι σαφές σήμερα, ωστόσο, ότι η εργασία δεν έχει τη δύναμη ούτε την ικανότητα να αναδιανείμει πραγματικά την αυξανόμενη συγκέντρωση κεφαλαίου. Τα εισοδήματα των νοικοκυριών αυξήθηκαν πολύ συγκρατημένα αυτόν τον αιώνα και ο πλούτος των νοικοκυριών δεν επέστρεψε στα προ της ύφεσης επίπεδα. Η οικονομική ανισότητα, είτε όταν μετριέται μέσω των κενών στο εισόδημα είτε στον πλούτο μεταξύ πλουσιότερων και φτωχότερων νοικοκυριών, συνεχίζει να διευρύνεται και αναμένεται ότι η οικονομία μετά την πανδημία μόνο θα επιδεινώσει αυτήν την τάση (περιγράφεται με το σχήμα K – το πάνω μισό θα συνεχίσει να ανεβαίνει ενώ το κάτω μισό θα τείνει προς τα κάτω). Η αύξηση του εισοδήματος τις τελευταίες δεκαετίες έχει κλίσει σταθερά προς τα νοικοκυριά με υψηλό εισόδημα: περίπου το 82% των χρημάτων που δημιουργήθηκαν το 2017, σύμφωνα με την Oxfam, πήγε στο πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, ενώ το φτωχότερο μισό δεν είδε καμία αύξηση. Εδώ στις ΗΠΑ, η μεσαία τάξη, που κάποτε αποτελούσε τη σαφή πλειοψηφία των Αμερικανών, συρρικνώνεται γοργά.
Η απάντηση σε αυτό, μας λένε, είναι να επενδύσουμε περισσότερα. Κατά τη διάρκεια της κρίσης του 2008, ωστόσο, εκατομμύρια άνθρωποι που είχαν εργαστεί σκληρά για δεκαετίες είδαν τις συντάξεις τους και τις αποταμιεύσεις συνταξιοδότησης να εξαφανίζονται εν μία νυκτί στο χρηματιστήριο. Η δουλειά είχε γίνει αλλά τα χρήματα είχαν κάνει φτερά.
Και όμως, αν ακούσετε οποιονδήποτε κλασικό πολιτικό, είτε πρόκειται για Δημοκρατικό, είτε για Ρεπουμπλικάνο είτε ακόμα και για Ανεξάρτητο, θα ακούσετε το δημοφιλές μάντρα «δουλειές, δουλειές, δουλειές» σαν να είναι αυτή η λύση σε όλα. Αυτό τους επιτρέπει, αφού εκλεγούν, να δικαιολογήσουν την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών, τα ρυπογόνα εργοστάσια και τις απλόχερες φορολογικές ελαφρύνσεις των εταιρειών, όλα στο όνομα της «δημιουργίας θέσεων εργασίας». Αυτή είναι η τακτική που χρησιμοποιείται εναντίον ιθαγενών Αμερικανών για να τους απομακρύνει από τα ιερά εδάφη τους, ώστε να μπορούν να κατασκευάσουν αγωγούς πετρελαίου. Και παρόλες τις συζητήσεις τους σχετικά με τη σημασία της εργασίας, αυτοί οι πολιτικοί κάνουν ελάχιστα για τα δικαιώματα των εργαζομένων, τα οποία διαβρώνονται κάθε χρόνο, και αντίθετα επιτρέπουν στις εταιρείες να επηρεάζουν όλο και περισσότερο την πολιτική στον χώρο εργασίας.
Στην πραγματικότητα, η έννοια της εργασίας αφορά τον έλεγχο. Αφορά τον έλεγχο σε εσάς και τη συμπεριφορά σας, τι μπορείτε να κάνετε και τι δεν μπορείτε να κάνετε, τι ώρα να ξεκινήσετε και πότε να τελειώσετε, τι μπορείτε να φορέσετε, πότε μπορείτε να κάνετε ένα διάλειμμα ή να πάτε διακοπές. Σε ορισμένες θέσεις, κάθε λίγα χρόνια περιμένουν ότι θα μετακινηθείτε, από πόλη σε πόλη ή από χώρα σε χώρα. Και τώρα, σε αυτή τη νέα «οικονομία της περιστασιακής απασχόλησης», μπορείτε να είστε το αφεντικό σας, χωρίς κεφάλαιο, χωρίς πελάτες και χωρίς στρατηγική, απλώς ένας υπάλληλος σε μια εταιρεία σε καθημερινή βάση – χωρίς «να είστε απασχολούμενοι».
Σε μια ελεύθερη κοινωνία οι άνθρωποι πρέπει να μπορούν να ξοδεύουν το χρόνο και την ενέργειά τους κάνοντας κάτι που έχει νόημα για αυτούς. Πρέπει να καταπιαστούν με τη συνεργασία για να χτίσουν το είδος της κοινωνίας που όλοι επιθυμούμε. Εάν ενδιαφέρεσαι πραγματικά να προχωρήσει μπροστά ο κόσμος μας και να βοηθήσεις στην ανάπτυξη του ανθρώπου, αυτό είναι το θέμα σου. Αν και πολύ λίγοι θέλουν να αγγίξουν αυτό το θέμα, πρέπει να προχωρήσουμε πέρα από αυτήν την εξουθενωτική σχέση μεταξύ εργασίας και χρήματος. Αυτό το διαζύγιο θα έχει τεράστιες συνέπειες για τη ζωή μας και την κοινωνία γενικότερα. Φανταστείτε να μην χρειάζεται να περάσετε 30 ή περισσότερα χρόνια περιμένοντας τη συνταξιοδότηση, ώστε να μπορείτε να αρχίσετε να ζείτε.
Πρέπει να σπάσουμε τη βασική προϋπόθεση της γέννησης, της εκπαίδευσης, της εργασίας και της συνταξιοδότησης. Δεν υπάρχει κανένας φυσικός νόμος που να διέπει αυτόν τον κύκλο. Η συμβολή μας σε αυτόν τον κόσμο ξεκινά από τη στιγμή της γέννησής μας, όταν γινόμαστε άνθρωποι. Αν θέλουμε να εξελιχθεί η κοινωνία μας, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ξοδεύουμε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου, της ενέργειας και των συναισθημάτων μας κάνοντας κάτι χωρίς νόημα. Πρέπει να είμαστε σε θέση να προσφέρουμε ό,τι έχουμε, να αναπτύξουμε τις καλύτερες αρετές μας και να ανοιχτούμε για να μαθαίνουμε, να αγαπάμε, να χτίζουμε, να ανακαλύπτουμε, να μοιραζόμαστε και να φανταζόμαστε έναν νέο κόσμο.
Θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε σχεδόν τα πάντα. Ποιο είναι το νόημα της ζωής, τι είναι η ελευθερία, τι είναι η εκπαίδευση; Φανταστείτε να περάσετε 15 χρόνια στο σχολείο μαθαίνοντας να απαντήσετε σε μία μόνο ερώτηση: Ποια είναι η συμβολή που πραγματικά θέλω να κάνω σε αυτόν τον κόσμο;
Θα σας αφήσω να απαντήσετε σε αυτήν την ερώτηση και, παρακαλώ, μην ανησυχείτε τόσο πολύ για τα χρήματα.
.
0 comments