Οι εξελίξεις στο πρόγραμμα των νέων φρεγατών του Πολεμικού Ναυτικού “τρέχουν”. Συνήθως, μια εξαιρετική και ασφαλής ένδειξη επ’ αυτού είναι… τα δημοσιεύματα! Κατά… μέσο όρο ασυνήθιστα καλογραμμένα, γεγονός που παραπέμπει σε πραγματικά ειδικούς οι οποίοι έχουν βάλει το χέρι τους σε μια προσπάθεια να πείσουν την κοινωνία για αυτό που υποστηρίζουν. Το πρόβλημα φυσικά ένας ειδικός το έχει όταν καλείται να υποστηρίξει κάτι που εξόφθαλμα είναι… μη υποστηρίξιμο. Στόχος φυσικά είναι η κοινή γνώμη. Το πρόβλημα είναι ότι η δράση φέρνει αντίδραση και είναι απλά θέμα -λίγου- χρόνου μέχρι να εμφανιστεί και η απάντηση.
Το άγχος της αμερικανικής πλευράς για το πρόγραμμα δεν κρύβεται. Το πρόβλημα είναι ότι η “ασυναγώνιστη” προσφορά στηρίζεται κυρίως στον “γεωπολιτικό παράγοντα” και τη συμμετοχή της ελληνικής ναυπηγικής βιομηχανίας. Εκτός κι αν υπάρξει κάποια έκπληξη της τελευταίας στιγμής, τόσο στην πρόταση που θα κατατεθεί για τη νέα φρεγάτα του Πολεμικού Ναυτικού, όσο και στην ενδιάμεση λύση.
Συνήθως το να πετύχεις το δύο στα δύο δεν είναι εύκολο. Αν υποτεθεί ότι θα παρουσιαστεί μια πρόταση για μια φρεγάτα στηριγμένη στο πρότυπο της κλάσης Arleigh Burke με βάση την παρέμβαση της αμερικανικής κοινοπραξίας υπό το κορυφαίο σχεδιαστικό γραφείο Gibbs & Cox, θα έχουμε νέα δεδομένα στο τραπέζι.
Από την άλλη θα πρέπει να είναι εξίσου θελκτική και η πρόταση για την “ενδιάμεση λύση”. Τα τελευταία δημοσιεύματα που εμφανίστηκαν, απαντούν με τη μέθοδο “μαύρο-άσπρο” στο ερώτημα “ναι ή όχι στα καταδρομικά Ticonderoga“. Συνήθως όλα κινούνται “σε ένα απέραντο γκρίζο”. Το Πολεμικό Ναυτικό φαίνεται να έχει διαμορφωμένη θεσμικά άποψη επ’ αυτού.
Από την πλευρά μας δε, είχαμε επιχειρηματολογήσει σχετικά με την ορθότητα ή όχι ενδεχόμενης απόκτησης και ένταξης σε υπηρεσία σκαφών της κλάσης Ticonderoga, αξιοποιώντας αποκλειστικά και μόνο επίσημα στοιχεία του Ναυτικού των ΗΠΑ και δηλώσεις ανώτατων αξιωματικών του… Δεν θα επαναληφθούμε για ευνόητους λόγους.
Όσον αφορά την εταιρία Gibbs & Cox, πέρασε πρόσφατα υπό τον έλεγχο του αμερικανικού κολοσσού Leidos. Σε όσους δεν λέει τίποτα το όνομα, πρόκειται για την παλιά SAIC, την πολύ μεγάλη εταιρία που ενεπλάκη στην Ελλάδα με το σύστημα ασφαλείας των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.
Πέραν των πολυετών νομικών και επιχειρησιακών (σ.σ. για την Αστυνομία) περιπετειών που ακολούθησαν την -γεωπολιτική σε μεγάλο βαθμό και τότε- επιλογή της, πολλοί εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η υπόθεση “έφαγε” τον τότε πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Τόμας Μίλερ, στον οποίο χρεώθηκε “υπερβολική εμπλοκή”.
Παρεμπιπτόντως, η SAIC δικαιώθηκε από το Διεθνές Διαιτητικό Δικαστήριο (ICC) και η ελληνική πλευρά που καταδικάστηκε για άλλη μια φορά, έσπευσε να της καταβάλλει περί τα 52 εκατ. ευρώ, τον Σεπτέμβριο του 2019. Τα 40 εκατ. ευρώ αντιστοιχούν σε υπόλοιπο οφειλής του Δημοσίου προς τη SAIC και τα 12 εκατ. ευρώ στους τόκους που καταλογίστηκαν…
Συμβαίνουν αυτά και στην Ελλάδα ακόμα περισσότερο. Ίσως διότι ευημερεί εγχωρίως η σύγχυση εννοιών. Στις σοβαρές και οργανωμένες χώρες, ουδείς αδιαφορεί για την “γεωπολιτική παράμετρο” μιας μεγάλης εξοπλιστικής συμφωνίας. Η “εξοπλιστική διπλωματία” δεν μπορεί να μην συνυπολογίζεται. Αρκεί να έχει όμως συγκεκριμένη στάθμιση ως κριτήριο επιλογής. Να μην καταλήγει δηλαδή να καταστρατηγεί τις επιχειρησιακές προτεραιότητες αυτών που θα κληθούν να πολεμήσουν με τα καράβια που θα επιλεγούν.
Η ώρα της λίστας έφτασε… με μια απουσία;
Αυτή τη στιγμή, το ρεπορτάζ θέλει το Πολεμικό Ναυτικό να ετοιμάζεται να παραδώσει στην πολιτική εξουσία της χώρας συγκεκριμένη και εξαντλητικά τεκμηριωμένη επιχειρησιακή αξιολόγηση για τις πολλές και ιδιαιτέρως αξιόλογες ευρωπαϊκές προτάσεις για νέα φρεγάτα, που έχει παραλάβει. Από τον ΥΕΘΑ της χώρας… ο οποίος λειτουργώντας ως γραμματεία ή ως μέλος της Επιτροπής διεξαγωγής του “διαγωνισμού” παραλαμβάνει φακέλους.
Διότι με βάση αυτές τις περίεργες διαδικασίες που έχει προκρίνει η πολιτική ηγεσία, που πλέον φέρεται να αισθάνεται αμήχανη και κάπως παγιδευμένη από το πως εξελίχθηκαν, ο πρέσβης της χώρας που έχει πρόταση, παίρνει τον φάκελο υπό μάλης, κλείνει ραντεβού με τον υπουργό Εθνικής Άμυνας και τον επισκέπτεται.
Εκεί τα λένε, βγάζουν φωτογραφίες που ανεβαίνουν στα κοινωνικά δίκτυα, προσθέτουν και δυο καλές κουβέντες για τις διμερείς σχέσεις και στη συνέχεια ο φάκελος περνάει στους καθ’ ύλη αρμόδιους για αξιολόγηση. Στο Γενικό Επιτελείο Ναυτικού (ΓΕΝ). Τώρα λοιπόν, όπως επιμένει το ρεπορτάζ, έχει έρθει η ώρα της αλήθειας. Οι Έλληνες ναύαρχοι θα ανοίξουν τα χαρτιά τους.
Και η αμερικανική πρόταση τι θα γίνει; Το μέγα ερώτημα που βασανίζει τους “παρατηρητές” είναι γιατί δεν περιμένουν λίγο ακόμα, αφού περί τα τέλη του μήνα εκπνέει η προθεσμία υποβολής της απάντησης των Αμερικανών (LOA) στο ελληνικό αίτημα (LOR).
Υπενθυμίζεται ότι ήταν διαδικαστική προϋπόθεση με βάση τη νομοθεσία των ΗΠΑ για τις διακρατικές συμφωνίες (FMS), που έπρεπε να ακολουθηθεί. Γιατί δεν καθυστερεί λοιπόν λίγο ακόμα η αξιολόγηση για να συμπεριλάβει και την αμερικανική πρόταση; Ιδού η απορία…
Επειδή ζούμε στην Ελλάδα… του κουτσομπολιού και της καχυποψίας, πολλοί έχουν βαλθεί να επιμένουν ότι αυτό είναι σκόπιμο. Με τον τρόπο αυτό, τόσο το ΓΕΝ όσο και η πολιτική ηγεσία που κυρίως το επιθυμεί, αποφεύγουν την αξιολόγηση της αμερικανικής πρότασης για τη νέα φρεγάτα. Άλλη θέση θα λάβει λογικά αν προτείνουν τον “Μίμη” (σ.σ. παρατσούκλι που πρόλαβε να αποκτήσει η MMSC στην Ελλάδα από τους… άσπονδους “φίλους” της), άλλη αν προταθεί μια σχεδίαση βασισμένη στις Arleigh Burke.
Στη συνέχεια θα έρθει η ώρα για την αξιολόγηση της ενδιάμεσης λύσης. Άλλη θέση θα πάρει η αμερικανική πρόταση εάν περιλάβει τα τέσσερα LCS που αποσύρει το USN και άλλη εάν είναι καταδρομικά Ticonderoga. Άλλη αν εξασφαλίσουν κάποια πραγματικά επιθυμητή και “irresistible” (ακαταμάχητη) λύση από συμμάχους. Γι’ αυτό το DP μίλησε εγκαίρως για “συνδυασμό” δυο τουλάχιστον Συμμάχων, αφού όλες οι χώρες που έχουν καταθέσει προτάσεις, κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ είναι.
Διότι αν ένας επίδοξος προμηθευτής αντιλαμβάνεται ότι κάπου υστερεί, έχει θεωρητικά δυο επιλογές. Είτε θα ποντάρει στο “γεωπολιτικό βάρος” της χώρας από την οποία προέρχεται, επιθυμώντας να επιβάλει, εν μέρει και εκβιαστικά, την επιθυμία του για να εξασφαλίσει όλη τη δουλειά για πάρτη του, ή να επιδιώξει συνεργασία με κάποιον σύμμαχο. Το οποίο κανονικά θα έπρεπε να έχει συστήσει, εμμέσως πλην σαφώς, η ελληνική πλευρά…
Αναλυτική ανοησία και “non-established” προειδοποίηση…
Στην πρώτη περίπτωση τα βιομηχανικά συμφέροντα συνεπικουρούμενα από εγχώρια… “established media” που λένε κάτι χαβαλέδες στην αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα όσους δεν κρέμονται από πλούσια… πορτοφόλια, θα κινδυνέψουν να προκαλέσουν σημαντική ζημιά στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις που βρίσκονται στο καλύτερο ιστορικά τους σημείο.
Αυτή η “πλεονεξία” θα έπρεπε να έχει ελεγχθεί εντός των ΗΠΑ σε πολιτικό επίπεδο. Φαίνεται ότι δεν είναι εύκολο… Θα ήταν προφανώς, έστω ευκολότερο, εάν υπήρχαν αναλυτές που αντιλαμβάνονταν τον αντίκτυπο στην ελληνική κοινωνία και δεν συμβούλευαν παρόμοιες… αηδίες με αυτές που συντηρούν την εξάρτηση της πολιτικής των ΗΠΑ από την Τουρκία, ακόμα και σήμερα.
Επιστρέφοντας στην ουσία της αμερικανικής – εν αναμονή – πρότασης, ακούγεται ότι ίσως υπάρχουν περισσότερες της μιας “ενδιάμεσες λύσεις”, που ενδεχομένως θα περιλαμβάνουν ιδιαιτέρως δελεαστικά από γενικότερης στρατιωτικής, δηλαδή όχι αμιγώς ναυτικής, απόψεως. Γι’ αυτά όμως, το ΓΕΝ δεν πρόκειται ασφαλώς να ασχοληθεί και να συνυπολογίσει. Ενδεχόμενη επιθυμία άλλων Κλάδων θα μπορούσε να ληφθεί υπόψη, υπό την προϋπόθεση ότι το “ναυτικό σκέλος” θα κάλυπτε τις επιθυμίες.
Κι εκεί θα ολοκληρωθεί η αποστολή του Πολεμικού Ναυτικού, παρόλο που επιτήδειοι πολιτικοί εγκέφαλοι εν Ελλάδι ακούγεται ότι θα ήθελαν το Ναυτικό να τους βγάλει “το φίδι από την τρύπα” και με τα ναυπηγεία. Και αυτοί “καμαρωτοί” να πουν “εμείς ό,τι πει το Πολεμικό Ναυτικό”… Κλασικές μέθοδοι.
Ευτυχώς οι ναύαρχοι σε αυτό φαίνεται πως “πάτησαν πόδι“. Ένα από τα πολλά “καρπούζια” που κρατούν κάτω από τη μασχάλη για μια προμήθεια ύψους περί τα 5 δισ. ευρώ! Δεκαετίες εγκλημάτων που σε σοβαρές χώρες θα είχαν στείλει αξιωματούχους στη φυλακή, θα βόλευε πολλούς να χρησιμοποιήσουν το Ναυτικό ως “κολυμβήθρα του Σιλωάμ“. Οι δε επιθυμητές πολιτικές αποφάσεις, για μια ακόμη φορά στηρίζονται στις με “διάφορα” κριτήρια διαμορφωμένες εξ αρχής προδιαθέσεις τους.
Υπάρχει όριο στο πόσο δικαιούται ένας ανώτατος αξιωματικός να κάνει τα στραβά μάτια όταν τα αιτήματα -οδηγίες επί της ουσίας- της πολιτικής ηγεσίας, παραβιάζουν στοιχειώδεις νόμους της λογικής. Ο αξιωματικός έχει πάρει όρκο στην πατρίδα. Όχι στη ΝΔ ή τον ΣΥΡΙΖΑ. Ας μην το ξεχνάμε.
Δεσμεύεται να υποτάσσεται στην πολιτική εξουσία, όχι να μη λέει ευθαρσώς τις απόψεις και τα επιχειρήματά του. Μερικές φορές οφείλει και να παραμερίσει τον κίνδυνο να κριθεί η περαιτέρω εξέλιξή του από κάποιον κομματικό “λεγεωνάριο” που θα έχει στο μυαλό του μόνο το πως θα πάρει εκδίκηση από τον “ανυπάκουο”…
Για να μη θεωρούμε ότι η δικιά μας η δημοκρατία είναι η καλή όταν κατηγορούμε άλλους. Κι αυτό δεν αφήνει ασφαλώς ανεπηρέαστη την άμυνα. Οι “πονηροί” επικρατούν. Και σήμερα που μιλάμε. Γι’ αυτό η χώρα δεν μπορεί να φτιάξει σύμβαση της προκοπής και γελάει ο κόσμος. Κυριολεκτικά. Καταληκτικά, για να δούμε λοιπόν αν τελικά ο Μάης είναι “γκαστρωμένος” για το Πολεμικό Ναυτικό. Θα επανέλθουμε…
0 comments