Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΚΟΠΩΝ ΤΟΥ ΑΪΔΙΝΙΟΥ(1919)

Το Αϊδίνιο είναι χτισμένο στην κοιλάδα του Μαίανδρου ποταμού.
Η περιοχή χαρακτηριζόταν από την αρχαιότητα για την γονιμότητά της. Διάσημο προϊόν της σήμερα είναι τα τοπικά σύκα.
Η περιοχή του Αϊδινίου ήταν η πρώτη περιοχή στην Τουρκία που εγκαταστάθηκε σιδηροδρομικό δίκτυο.

Σε αρχαιοελληνικές πηγές το όνομα της πόλης εμφανίζεται ως Ανθέα και Ευανθία, ενώ επίσης αναφέρεται και ως Σελεύκεια επί του Μαιάνδρου, Σελεύκεια Καρίας και Ερυνίνα. Κατά τους ρωμαϊκούς και βυζαντινούς χρόνους ήταν γνωστή ως Τράλλεις. Αργότερα μετονομάστηκε σε Γκιουζελχισάρ.

Το Αϊδίνι απελευθερώθηκε προσωρινά από τον ελληνικό στρατό στις 14 Μαΐου 1919. Την περίοδο εκείνη η πόλη αριθμούσε 35.000 κατοίκους από τους οποίους οι 8.000 ήταν Έλληνες. Η ελληνική κοινότητα της πόλης έλεγχε το εμπόριο και διέθετε σχολεία, νοσοκομεία, τον γνωστό φιλολογικό σύλλογο «Μέλισσα» που διατηρούσε και βιβλιοθήκη και φιλαρμονική εταιρεία.

Έναν μήνα μετά, στις 15 Ιουνίου 1919, ο ελληνικός στρατός δέχτηκε επίθεση από Τούρκους Τσέτες και αναγκάστηκε να υποχωρήσει εγκαταλείποντας την πόλη για τρεις ημέρες, κατά τις οποίες ακολούθησε σφαγή του πληθυσμού και των σωμάτων των προσκόπων που βρίσκονταν στην πόλη. Η σφαγή των προσκόπων της πόλης θεωρείται η πιο αιματηρή πτυχή του παγκόσμιου προσκοπισμού. Ο ελληνικός στρατός ανακατέλαβε την πόλη τρεις μέρες μετά και την εγκατέλειψε οριστικά κατά την γενική αποχώρηση του ελληνικού στρατού από την Μικρά Ασία, τον Αύγουστο του 1922.