Συχνά ερωτείται κανείς, ειδικά όταν είναι οικονομολόγος και ανήκει σε αυτούς που εκφράζουν δημόσια τη γνώμη τους, τι θα έκανε εάν είχε τη δυνατότητα να αποφασίσει ο ίδιος για το μέλλον της χώρας του. Η απάντηση είναι ουσιαστικά αυτονόητη – με την έννοια πως η πρώτη του ενέργεια θα ήταν η καταγραφή των μεγεθών της ελληνικής οικονομίας.
Η κατάρτιση επομένως ενός ισολογισμού, όπου στην αριστερή του πλευρά (ενεργητικό) θα ήταν τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου της χώρας, ενώ στη δεξιά (παθητικό) οι υποχρεώσεις της – επαναλαμβάνοντας το ίδιο για τον ιδιωτικό της τομέα. Με τον τρόπο αυτό θα έβρισκε εάν η Ελλάδα είναι σε θέση να ανταπεξέλθει με τις υποχρεώσεις της – ενώ ταυτόχρονα θα έπρεπε να καταγράψει όλες εκείνες τις δεσμεύσεις που έχουν υπογραφεί από τις κυβερνήσεις της.
Στο σημείο αυτό λογικά θα διαπίστωνε πως αφενός μεν δημόσια χρέη της τάξης των 330 δις € δεν μπορούν ποτέ να εξυπηρετηθούν από ένα ΑΕΠ ύψους μόλις 175 δις € (190%), αλλά ούτε και με τη βοήθεια του ξεπουλήματος υποτιμημένων παγίων, αφετέρου πως έχει δοθεί ως εγγύηση όλη η περιουσία του δημοσίου, συμπεριλαμβανομένων των ενεργειακών αποθεμάτων – ενώ έχει παραχωρηθεί, μέσω της πρόσφατης ληστείας των τραπεζών (άρθρο) όλη εκείνη η ιδιωτική περιουσία, μαζί με τις επιχειρήσεις, την οποία έχουν οι τράπεζες ως εγγύηση των δανείων τους.
Αμέσως μετά θα κατέγραφε τα προβλήματα του ιδιωτικού τομέα, χωρίς τον οποίο δεν υπάρχει δυνατότητα διεξαγωγής επενδύσεων και επιστροφής της χώρας σε πορεία ανάπτυξης – ενώ χωρίς ανάπτυξη δεν λύνεται κανένα απολύτως πρόβλημα. Εν προκειμένω, θα κατέληγε σε γενικές γραμμές στα εξής:
(α) Μη εξυπηρετούμενα δάνεια και πιστωτικά ανοίγματα προς τις τράπεζες, ύψους 112 δις €: Από τα 60 δις € κόκκινα επιχειρηματικά δάνεια τα 11 δις € οφείλουν οι 800 μεγάλες επιχειρήσεις, τα 28,5 δις € οι 6.000 μεσαίες επιχειρήσεις και τα υπόλοιπα οι 120.000 μικρομεσαίες. ΟΙ κλάδοι με τα υψηλότερα μη εξυπηρετούμενα δάνεια είναι η κλωστοϋφαντουργία με 71%, η βιομηχανικά χαρτιού και ξύλου με 63%, ο αγροτικός κλάδος με 61%, το εμπόριο με 54%, οι κατασκευές με 49% και η μεταποίηση με 48%.
(β) Ληξιπρόθεσμες οφειλές σε εφορία ύψους 86,3 δις €: Με βάση τα τελευταία στοιχεία του Ιανουαρίου 2016, οι οφειλές νομικών προσώπων στην εφορία είναι 58,5 δις € και στα τελωνεία 3,7 δις €.
(γ) Ληξιπρόθεσμες οφειλές σε ασφαλιστικά ταμεία ύψους 26,7 δις €: Προσθέτοντας επίσης αυτά, το σύνολο του ληξιπρόθεσμου ιδιωτικού χρέους στις αρχές του 2016 ανέρχεται στα 225 δις € – ενώ η αναλογία Ληξιπρόθεσμου Ιδιωτικού Χρέους προς ΑΕΠ σε απόλυτα νούμερα υπολογίζεται στο 128,57% του ΑΕΠ (έναντι ΑΕΟ 175 δις €).
(δ) Ακάλυπτες επιταγές και απλήρωτες συναλλαγματικές: Σύμφωνα με στοιχεία από την «Τειρεσίας ΑΕ», η αρνητική μεταβολή των τεμαχίων υποδηλώνει την απαξίωση των αξιόγραφων ως συναλλακτικών μέσων – οπότε γίνονται όλο και λιγότερα αποδεκτά από φορείς της αγοράς.
(ε) Ο τζίρος των εμπορικών επιχειρήσεων: Σύμφωνα με την περιοδική έρευνα του ΙΝΕΜΥ-ΕΣΕΕ, ο τζίρος των εμπορικών επιχειρήσεων κατά τη χειμερινή εκπτωτική περίοδο (Ιανουάριος – Φεβρουάριος 2016) κατέγραψε πτώση.
(στ) Αυξήσεις τιμών λόγω μεταβολών ΦΠΑ: Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΣΕΕ, παρά τη συνεχή υποχώρηση του γενικού επιπέδου των τιμών (αποπληθωρισμό), σε σειρά βασικών, πρώτης ανάγκης προϊόντων και υπηρεσιών, καταγράφεται αύξηση των τιμών – με αποτέλεσμα την επιβάρυνση των καταναλωτών και ιδιαίτερα των πλέον εισοδηματικά αδύναμων.
(ζ) Χρεοκοπίες στο εμπόριο: Μειώθηκαν μεν το τελευταίο διάστημα, αλλά παρέμεινε κλειστό το 26,4% των καταστημάτων στο Κέντρο της Αθήνας και το 33,4% των καταστημάτων στο κέντρο του Πειραιά.
Μετά από όλα αυτά, δεν θα χρειαζόταν να είναι ιδιαίτερα έξυπνος για να κατανοήσει ότι, η χώρα είναι αθεράπευτα χρεοκοπημένη, ενώ δεν θα αποφύγει το μοιραίο εφαρμόζοντας την πολιτική των μνημονίων – οπότε θα πρέπει να προβεί άμεσα σε αναστολή πληρωμών. Έτσι θα κατέληγε στο να ερευνήσει με κάθε λεπτομέρεια πώς θα μπορούσε να τη δρομολογήσει, τι συνέπειες θα είχε κάτι τέτοιο για την ίδια και τους Πολίτες της, τι θα συνέβαινε με τις εγγυήσεις, καθώς επίσης με την εξάρτηση της από το ευρώ και την ΕΚΤ κοκ.
Στη συνέχεια θα κατάρτιζε ένα εθνικό σχέδιο εξυγίανσης της ελληνικής οικονομίας, φυσικά συμπεριλαμβανομένων των απαιτουμένων μεταρρυθμίσεων, με βάση το οποίο θα διαπίστωνε ποιό χρέος θα μπορούσε να πληρώσει και πότε η χώρα – έτσι ώστε να μπορέσει να πείσει τους δανειστές της, όταν θα διαπραγματευόταν μαζί τους την ονομαστική διαγραφή μέρους των χρεών της.
Προφανώς δεν θα ήταν καθόλου εύκολο, αλλά αποτελεί τη μοναδική ρεαλιστική λύση – επώδυνη αλλά απολύτως αναγκαία, εάν δεν θέλει να μετατραπεί η Ελλάδα σε μία λεηλατημένη αποικία, με εξαθλιωμένους Πολίτες, χωρίς καμία απολύτως αξιοπρέπεια.
http://news.analyst.gr/
0 comments