Δεν ξέρω πώς να χαρακτηρίσω την κατάσταση στην χώρα μου, ακούγοντας και βλέποντας την κατάσταση που γενικά επικρατεί στην σημερινή Ελλάδα. Μονάχα να ανατρέξω στο παρελθόν μπορώ και ως υποστηρικτής της Αριστοτελικής Αρχής που λέει:
«Για να κατανοήσουμε κάτι πρέπει να πάμε στις αρχές του»
Κάπως έτσι άρχισα να ανατρέχω στις αρχές τις σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας, περισσότερο για να δω αν υπάρχουν ομοιότητες ή όχι με το σήμερα, και καθώς αναζητούσα, έφτασα σ’ εκείνα τα πρώτα χρόνια της Ελλάδας μετά τον 2οΠαγκόσμιο Πόλεμο, και ταράχτηκα με εκείνη την αναφορά του Πωλ Πόρτερ, στις 17 Φεβρουαρίου 1947, το οποίο έδινε αναφορά στον τότε υφυπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ, του τι είχε δει στην Ελλάδα, ως επικεφαλής της Αμερικανικής βοήθειας που είχε δοθεί στα πλαίσια του Σχεδίου Μάρσαλ, η Επιστολή έλεγε:
«Απ’ ότι μπόρεσα να διαπιστώσω, η Ελληνική κυβέρνηση δεν έχει καμία άλλη πολιτική πρακτική από το να εκλιπαρεί για ξένη βοήθεια ώστε να διατηρηθεί στην εξουσία απαριθμώντας θορυβωδώς τις θυσίες της Ελλάδος. Στόχος της είναι να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια ως μέσο για την διαιώνιση των προνομίων μιας μικρής κλίκας εμπόρων και τραπεζιτών, οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα. Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε μέσο τα οικονομικά τις συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί να στοιχίσει αυτό στα οικονομικά της χώρας. Τα μέλη της κλίκας επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο ένα φορολογικό σύστημα που τους ευνοεί με σκανδαλώδη τρόπο. Αντιτίθενται στον έλεγχο συναλλάγματος, γιατί αυτό θα τους εμποδίσει να εξάγουν τα κέρδη τους στις τράπεζες του Καΐρου και τις Αργεντινής. Δεν διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα κέρδη τους στη δική τους χώρα για να βοηθήσουν στην αναστήλωση της Εθνικής τους οικονομίας. Τα συμφέροντα των εφοπλιστών προστατεύονται επίσης με σκανδαλώδη τρόπο. Η Ελληνική εμπορική ναυτιλία ανθεί στην εποχή μας και οι εφοπλιστές κερδίζουν τεράστια ποσά, αλλά το χρεοκοπημένο Ελληνικό κράτος δεν αποκομίζει κανένα όφελος από αυτό. Οι μισθοί των ναυτικών γυρίζουν στην Ελλάδα, αλλά οι εφοπλιστές ασφαλίζουν το μεγαλύτερο μέρος των κερδών τους σε ξένες χώρες. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι άνθρωποι γοητευτικοί, που μιλάνε πολύ καλά Αγγλικά. Είναι πάντοτε πρόθυμοι όταν πρόκειται να εξυπηρετήσουν την Αμερικάνικη αποστολή για τα δικά τους συμφέροντα. Θυμάμαι ακόμα το επίσημο γεύμα ενός από τους σημαντικότερους τραπεζίτες, που με είχε καλέσει στη βίλα του στην Αθήνα. Είχε τρεις σερβιτόρους με λιβρέα, ποικιλίες από φίνα κρασιά και φαγητά διάφορα, περίφημα μαριναρισμένα. Κατά τη διάρκεια του γεύματος, ένας από τους αντιπροσώπους τις κλίκας που ανέφερα άρχισε να εξυμνεί τις ομορφιές τις ζωής κοντά στην Θάλασσα, καθώς και τις χάρες των αριστοκρατικών σπορ. Η αντίθεση ανάμεσα στο γεύμα αυτό και στα παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα στους δρόμους της Αθήνας είναι πραγματικά τρομερή. Εδώ δεν υφίστανται κράτος σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Αντί για αυτό υπάρχει μια χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών μερικοί από τους οποίους είναι χειρότεροι από τους άλλους, τόσο απασχολημένοι με τον προσωπικό τους αγώνα για εξουσία, ώστε δεν έχουν χρόνο να αναπτύξουν οικονομική πολιτική, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι έχουν αυτή την Ικανότητα. Υπάρχει μεγάλη ανομοιομορφία στο βιοτικό επίπεδο και στα εισοδήματα στην Ελλάδα. Οι κερδίζοντες, δηλαδή οι βιομήχανοι, οι έμποροι, οι κερδοσκόποι και οι μαυραγορίτες, διάγουν εν πλουτώ και χλιδή. Το πρόβλημα αυτό ουδεμία κυβέρνηση το αντιμετώπισε αποτελεσματικά. Εν τω μεταξύ, οι λαϊκές μάζες εξαθλιώνονται. Οι κερδίζοντες είναι σχετικά λίγοι στον αριθμό. Αν ο συνολικός πλούτος τους περιεχόταν στο σύνολο του πληθυσμού, δεν θα επέφερε σημαντική βελτίωση στις γενικές συνθήκες διαβίωσης, αλλά ο πολυτελής τρόπος ζωής τους συντείνει στο να εξοργίζει τις μάζες και να υπογραμμίζει τη δυστυχία των φτωχών. Δυόμιση χρόνια μετά την απελευθέρωση της, η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση νέκρωσης, παρά την εξωτερική βοήθεια και καθοδήγηση. Σε όλη τη χώρα κυριαρχεί μια γκρίζα και βαθιά έλλειψη πίστης για το μέλλον, μια έλλειψη πίστης που οδηγεί σε πλήρη απραξία προς το παρόν. Οι άνθρωποι έχουν παραλύσει από την αβεβαιότητα και τον φόβο, οι επιχειρηματίες δεν επενδύουν, οι καταστηματάρχες δεν αποθηκεύουν προμήθειες».
Με κάποιες εξαιρέσεις το εν λόγο κείμενο, θα μπορούσε να έχει γραφτεί για τα σημερινά δεδομένα της Ελλάδας. Ποιος όμως ο λόγος που κάνω αναφορά στην στο κείμενο του Πόρτερ; Έχοντας γνώση φυσικά το ότι υπήρξε παρεμβατισμός των ΗΠΑ στα Ελληνικά πράγματα ήταν ιδιαίτερα συχνή ( τόσο στην περίοδο του Εμφύλιου όσο και μετεμφυλιακά), θα παραθέσω 2 λόγους οι οποίοι είναι ίσως διευκρινιστικοί
- Ο Πόρτερ όπως και τα λοιπά μέλη του κλιμακίου των ΗΠΑ τα οποία μετέβησαν τότε στην μεταπολεμική Ελλάδα, για να δουν εάν όλα έβαιναν καλώς με την Αμερικάνικη βοήθεια (σχέδιο Μάρσαλ), αποτελούνταν κυρίως από Τεχνοκράτες, των οποίο ο υπολογιστικός τρόπος σκέψης, μπόρεσε να δει την κατάσταση που περιέγραψε ο Πόρτερ με την επιστολή του παραπάνω.
- Ο δεύτερος λόγος έχει περισσότερο να κάνει με μια σκέψη που αφορά την ίδια την Ελλάδα, το κράτος ήταν διαλυμένο οι κυβερνήσεις ευεπηρέαστες σε κάθε ξένη δύναμη, και διεφθαρμένη από την εποχή του Ιωάννη Μεταξά.
Δεν αποτελεί λοιπόν, κάτι το παράξενο όταν ένας Αμερικάνος τεχνοκράτης να έρχεται και να καταγράφει κατά κάποιο τρόπο αυτό ακριβώς που ήταν η Ελλάδα από την άνοδο του Μεταξά και ύστερα, μια Ελλάδα σε συνεχή σύγκρουση και διάλυση.
Κλείνοντας τις σκέψεις μου, η Ελλάδα, δυστυχώς δεν είχε ποτέ της αξιοκρατία, και ουδέποτε είχε αυτογνωσία, δυστυχώς… και προπαντός οπόταν είχε κρίσεις αυτογνωσίας, κατέληγε (και ακόμη καταλήγει) να ρίχνει τα μεγάλα κρίματα στους ξένους, ενώ προπαντός η πρώτη που έχει το λόγο είναι η ίδια η Ελλάδα. Ας σταθώ σε κάτι ακόμη, ναι συμφωνώ ότι η Ιστορία μας έχει δείξει ότι έχει υπάρξει εξωγενής παράγοντας εναντίων της Ελλάδας σε διάφορες Ιστορικές περιόδους (έχω αναφερθεί σε κάποιες περιπτώσεις σε κάποια παλαιότερα άρθρα μου) αλλά θεωρώ ότι είναι υποκριτικό τουλάχιστον να μην γίνεται αναγνώριση της συμμετοχής στο πανηγύρι όπως θα λέγαμε εις βάρος της ίδιας της χώρας από τους ίδιους τους Έλληνες.
Και για να μην πει κανείς ότι αυτό όλο ίσως είναι ένα κατήγορο, εναντίων τις Ελλάδας ή ότι άλλο που μπορεί να ερμηνεύσει ο καθένας, έχω να προσθέσω κάτι σημαντικό, για την Ιστορία, ο Θουκυδίδης δεν χαρτογραφούσε την Ιστορία, αλλά τον ίδιο τον άνθρωπο, φέρνοντας τον – με τρόπο αμείλικτο – ενώπιον των πράξεων του.
Και για να μην πει κανείς ότι αυτό όλο ίσως είναι ένα κατήγορο, εναντίων τις Ελλάδας ή ότι άλλο που μπορεί να ερμηνεύσει ο καθένας, έχω να προσθέσω κάτι σημαντικό, για την Ιστορία, ο Θουκυδίδης δεν χαρτογραφούσε την Ιστορία, αλλά τον ίδιο τον άνθρωπο, φέρνοντας τον – με τρόπο αμείλικτο – ενώπιον των πράξεων του.
Σημείωση:
Στον τίτλο αναφέρω την λέξη μνημόνια, αναφορά γίνεται στο «μνημόνιο Πόρτερ» το οποίο σύνταξε για την Αναφορά του, και όχι τα χρηματοοικονομικά μνημόνια του σήμερα.
Στον τίτλο αναφέρω την λέξη μνημόνια, αναφορά γίνεται στο «μνημόνιο Πόρτερ» το οποίο σύνταξε για την Αναφορά του, και όχι τα χρηματοοικονομικά μνημόνια του σήμερα.
Συντάκτης:Μοργιαννίδης Θεόδωρος.
0 comments