Ευρώπη, ΗΠΑ και Ρωσία δείχνουν να έχουν βρει τον εκλεκτό τους για την επόμενη μέρα της Λιβύης.





Γράφει ο Πολυδεύκης
Ειδικός Συνεργάτης 


Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής και της Β. Αφρικής (περιφέρεια ΜΕΝΑ) θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πολιτική παράνοιας. Ο πόλεμος στο Ιράκ, σε µία χώρα όπου όλα παραμένουν στάσιµα 14 χρόνια μετά την ανατροπή του καθεστώτος του S. HUSSEIN και ο εμφύλιος πόλεµος στη Συρία, όπου όπλα, τα οποία τα έχουν προμηθεύοει οι ΗΠΑ, βρίσκονται στα χέρια πολλών ομάδων, συμπεριλαμβανομένων οργανώσεων που πρόσκεινται στην «ΑL QAEDA» και τη «HEZBOLLAH», αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγµατα για αυτή τη θεώρηση.

Ωστόσο, η μεγαλύτερη «ανοησία» (;) της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής καταδεικνύεται από τη στάση της απέναντι στη Λιβύη. Σε αυτή τη χώρα εντείνεται ο εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στην υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ Κυβέρνηση και σε έναν Στρατηγό που υποστηριζόταν (και ίσως υποστηρίζεται ακόμα) στο παρελθόν από την Ουάσινγκτον. Η πρώτη είναι η «Κυβέρνηση Εθνικής Συµφωνίας» (GNA) TOU E. F. AL SARRAJ. H προσωρινή, αυτή, Κυβέρνηση έχει αποτύχει να αποκτήσει τον έλεγχο ακόμη και στην πρωτεύουσα της χώρας, Τρίπολη. Ο δεύτερος είναι ο KHALIFA HAFTAR, πρώην σύµµαχος του MUAMMAR QADDAFI, o οποίος επί καθεστώτος είχε αυτομολήσει και προσπαθούσε να ανατρέψει τον QADDAFI από τη Virginia όπου ζούσε. Η «GNA» θεωρείται από πολλούς στη Λιβύη ως «μία μαριονέτα» της Δύσης, ενώ για τον ΚΗ. HAFTAR υπάρχουν φήμες ότι είναι πράκτορας της «CIA».

H αντιπαράθεση των δύο µπορεί να θεωρηθεί και ως αντιπαράθεση στην εσωτερική πολιτική σκηνή των ΗΠΑ που δείχνει ένα διχασμένο σχεδιασμό για το μέλλον της περιοχής. Επιπλέον φημολογείται ότι οι ΗΠΑ και η υποψήφια των Δημοκρατικών για το προεδρικό χρίσμα, Η. CLINTON, κρύβονται πίσω από τη δημιουργία της «IS» -κοινού εχθρού της «GNA», αλλά και του HAFTAR. O HAFTAR και η Κυβέρνηση που υποστηρίζει -γνωστή ως «House Of Representatives» (HOR)- έχουν έδρα το Tobruk, στο ανατολικό τµήµα της Λιβύης. Η αντίσταση της πόλης απέναντι στις επιθέσεις των «Δυνάμεων του Άξονα» κατά τη διάρκεια του B’ Παγκοσμίου Πολέμου κλόνισαν την αυτοπεποίθηση του φημισµένου Γερµανού Στγού, ERWIN ROMMEL. Σήμερα, ωστόσο, είναι η Δύση που «εκνευρίζει» το Tobruk, καθώς ακολουθεί ένα διασπαστικό θέατρο επιχειρήσεων, από το οποίο ευελπιστεί να κερδίσει όσο το δυνατόν περισσότερα οικονομικά και γεωπολιτικά οφέλη, την κατάλληλη στιγμή.

Η άρνηση της «HOR» να υποστηρίξει την «GNA» και οι συνεχιζόμενες διαμάχες ανάμεσα στις δύο Κυβερνήσεις ματαιώνουν κάθε διπλωματική προσπάθεια ενοποίησης. Οι δύο πλευρές, ωστόσο, έθεσαν κατά µέρος τις διαφορές τους το περασμένο έτος προκειμένου να εκδιώξουν από τη Σύρτη την «IS», εντούτοις και σε αυτήν την περίπτωση η μία πλευρά παραγκώνιζε την άλλη. Έκτοτε η ένταση κλιμακώθηκε ξανά, µόλις η τρομοκρατική οργάνωση έδειξε σημάδια διάλυσης και υπαναχώρησης, το οποίο αποτελεί σηµαντικό δείγµα για το µέλλον και των λοιπών περιοχών στις οποίες η IS έχει δραστηριοποιηθεί.

Αµφότερες οι δύο Κυβερνήσεις αντλούν τη στρατιωτική τους δύναµη από τις οµάδες αναρτών -ειδικά η «GNA»- η οποία στηρίζεται στην ισχυρή πολιτοφυλακή της Misrata, μιας και μόλις προσφάτως ο SARRAJ αποφάσισε να ιδρύσει στρατό, χωρίς ωστόσο να μπορεί να βρει εύκολα στρατιώτες για να τον επανδρώσει. H Λιβύη διασπάσθηκε μετά την πτώση του καθεστώτος QADDAFI. Πρόκειται πλέον για έναν αγώνα εξουσίας ανάμεσα σε οµάδες πολιτοφυλακών, και είναι αυτές οι ομάδες οι οποίες τελικά θα κρίνουν το πολιτικό μέλλον της χώρας.

Ενδεικτικό της εµφύλιας κατάστασης που επικρατεί στη χώρα είναι πως σύµφωνα με την Αντιτρομοκρατική Μονάδα της Λιβύης υπάρχουν υποψίες πως το παγιδευμένο με εκρηκτικά αυτοκίνητο που εξερράγη (21/01/17) σε απόσταση 350 μέτρων από την ιταλική Πρεσβεία στην Τρίπολη, τοποθετήθηκε από υποστηρικτές της αντίπαλης στρατιωτικής Δύναμης που έχει έδρα στην ανατολική Λιβύη.

Η «Ειδική Αποτρεπτική Δύναμη» - (RADA) ανέφερε σε ανακοίνωσή της πως αυτή η τρομοκρατική πράξη είναι αποτέλεσμα της πολιτικής σύγκρουσης μεταξύ Ανατολής και Δύσης, υπονοώντας ότι θεωρεί υπεύθυνο τον «Λιβυκό Εθνικό Στρατό» (Ι.ΙΒΥΑΝ ΝΑΤΙΟΝΑΙ. ARMY) του KH. HAFTAR. Σύμφωνα με τις έρευνες, οι δράστες της τροµοκρατικής ενέργειας συνδέονται με την, όπως είναι γνωστή, “Operation Dignity”, αλλά είναι ακόµαασαφές αν πρόκειται για μία μεµονωμένη ενέργεια ή διεξήχθη με εντολές της “ Operation Dignity”.

Οι HΠA έκαναν το ίδιο λάθος στη Λιβύη όπως και στο Ιράκ. Απέτυχαν να κατανοήσουν πλήρως ότι πρόκειται για ένα «τεχνητό έθνος», ένα κράτος-μόρφωμα της Μ. Βρετανίας, άμα τη λήξη του Β' ΠΠ και δεν μπήκαν στον κόπο να μελετήσουν τις αμέτρητες διαιρέσεις που υπήρχαν κάτω από την επιφάνεια. Επιχειρώντας να αντικαταστήσουν µία δικτατορία με μία «εθνική δημοκρατία», δημιούργησαν χάος. Η σύγκρουση στη Λιβύη έχει καταστεί πολύπλοκη και με έξωθεν παρέµβαση, με περιφερειακές χώρες να κατηγορούνται ότι προμηθεύουν µε χρήματα και όπλα τόσο τον «LΝΑ» όσο και τους αντιπάλους του στη δυτική Λιβύη.

Αυτό που βλέπουµε τα τελευταία χρόνια στη Λιβύη είναι ένοπλες ομάδες που μάχονται µε σκοπό να καταλάβουν την εξουσία, σε µία από καιρό διαλυμένη χώρα. Η Ε.Ε. συνεχίζει να στηρίζει μία συµμαχία µε την Τρίπολη αποκλειστικά για το δικό της συµφέρον, γεγονός που εν µέρει εξηγεί και την επιλογή της ιταλικής πρεσβείας ως στόχο της “Operation Dignity”. To μόνο καλό που μπορεί να ειπωθεί για τη Λιβύη σήμερα είναι ότι ο εμφύλιος πόλεμος που μαίνεται εκεί είναι λιγότερο αιµατηρός συγκριτικά µε αυτόν στη Συρία. Εντούτοις, διαµορφώνεται μία ακόµη δυσοίωνη ομοιότητα µεταξύ των δύο αυτών χωρών. Η Ρωσία -η οποία εδώ και καιρό ενισχύει το καθεστώς του Β. ΑL ASAD στη Συρία- ενεπλάκη στη Λιβύη στηρίζοντας την «HOR».

Πρόσφατα ο HAFTAR φιλοξενήθηκε στο ρωσικό αεροπλανοφόρο «Ναύαρχος KUZNETSOV», όπου και υπέγραψε Συµφωνίες με τους Ρώσους. Ο V. PUTIN ελπίζει να επιτύχει «νίκες» σε ό,τι αφορά τις δημόσιες σχέσεις, τόσο ιδεολογικά όσο και στρατιωτικά. Πρώτα υποστηρίζοντας τον ισχυρό Στρατάρχη HAFTAR -την ίδια στιγμή που αποδυναµώνεται σηµαντικά η υποστηριζόμενη από τους Δυτικούς «GNA»- και στη συνέχεια με το να εξακολουθεί να παρουσιάζεται ως διώκτης της τρομοκρατίας. Σηµειώνεται ότι ο HAFTAR απεχθάνεται τον Ισλαµισµό και διαδραµατίζει ουσιαστικό ρόλο στην εκδίωξη των τζιχαντιστών από τη Βεγγάζη. Υπό αυτήν την έννοια η Λιβύη αναµένεται να προάγει τη ρωσική επιδίωξη για ενίσχυση της παρουσίας της Μόσχας στη Μεσόγειο. Η Συμφωνία που υπεγράφη ανάμεσα στον HAFTAR και τους Ρώσους επιτρέπει στη Ρωσία να δηµιουργήσει δύο νέες Βάσεις στη Λιβύη.

Δεν είναι όμως μόνο ο Ρώσος Πρόεδρος ο οποίος προσεγγίζει το Tobruk. O HAFTAR υποστηρίζεται από τη Σαουδική Αραβία, την Αίγυπτο και τα ΗΑΕ, τα οποία τον θεωρούν περισσότερο προσηλωμένο στην προσπάθεια καταπολέµησης της διασυνοριακής τρομοκρατίας από ό,τι η Κυβέρνηση της Τρίπολης. Εξάλλου είναι πολλοί αυτοί που προσβλέπουν στη στήριξη του νέου Προέδρου των ΗΠΑ, του οποίου η σαφής προτίμηση υπέρ «της εξουσίας των ισχυρών ανδρών» αντί της «δημοκρατικής αναρχίας» συµβαδίζει με τους στόχους του HAFTAR. O νέος αμερικανός Πρόεδρος, ως υπέρµαχος της καταπολέµησης του ισλαµικού εξτρεµισµού δείχνει πως μπορεί να ενεργοποιήσει ξανά τον άνθρωπο που χρησιμοποίησαν οι ΗΠΑ επί μακρόν για την ανατροπή του QADDAFI και τον οποίο φιλοξενούσαν πλησίον της έδρας της CIA επί σχεδόν 20 χρόνια.

Από την άλλη η «GNA» (αντίπαλος του ΚΗ. HAFTAR) δεν αποτελεί τον «άγιο» της υπόθεσης. Η παραίτηση του Αντιπροέδρου της, MUSA AL KONI, αποτέλεσε σοβαρό πλήγµα, όχι τόσο για την απώλεια ενός ηγετικού στελέχους, όσο για τη συνέντευξη Τύπου στην Τρίπολη, την οποία έδωσε. Σε αυτή ανέφερε πως επέλεξε την οδό της παραίτησης διότι το Προεδρικό Συμβούλιο της «GNA» ήταν υπεύθυνο για τις δολοφονίες, τις απαγωγές και τους βιασµούς που έλαβαν χώρα το τελευταίο έτος. Η δήλωση αυτή δείχνει πως η απομάκρυνση του ισλαμικού χαλιφάτου από τη Λιβύη δεν έχει αλλάξει επί της ουσίας τις ανθρωπιστικές συνέπειες που αντιμετωπίζουν οι πολίτες της χώρας από τον εμφύλιο μεταξύ Δύσης και Ανατολής.

Επιπλέον η Κυβέρνηση της Τρίπολης είναι υποχρεωμένη να αποκρούει τις επιθέσεις και από μία «τρίτη Κυβέρνηση» στην Τρίπολη, ήτοι τη «ΝΑΤΙΟΝΑΙ. SALVATION» . Χωρίς να χυθεί σχεδόν καθόλου αίμα, οι ένοπλες ομάδες της «ΝΑΤΙΟΝΑL SALVATION» του πρώην Λίβυου Πρωθυπουργού, KHALIFA AL-GHAWIL, κατέλαβαν στις αρχές του μήνα, για λίγες ώρες την πρωτεύουσα της Λιβύης, Τρίπολη. Ούτως ή άλλως τα περισσότερα κρατικά Γραφεία είχαν εκκενωθεί, οι λιγοστοί Η/Υ δεν ήταν ούτε καν συνδεδεμένοι και οι ελάχιστοι φρουροί εγκατέλειψαν τις θέσεις τους, χωρίς να φέρουν καμία αντίσταση. Γάλλοι και Ιταλοί στρατιώτες που υπηρετούν στην Τρίπολη δεν επενέβησαν σε καμία περίπτωση, ίσως λόγω έλλειψης δυνατοτήτων για να αντιδράσουν. Οι Ιταλοί φρόντισαν μόνο για την ασφάλεια του επικεφαλής της ιταλικής Υπηρεσίας Αντικατασκοπείας και του Ιταλού Στγού των Δυνάµεων των Η.Ε.

«Πραξικόπηµα στη Λιβύη», χαρακτήρισαν την επόμενη ημέρα τα ΜΜΕ την κίνηση του AL-GHAWIL. Ωστόσο, για να υπάρξει πραξικόπημα Θα πρέπει να υφίσταται και κράτος, το οποίο στην ουσία δεν υπάρχει στη χώρα. Μόνο για τον κόσμο της διεθνούς πολιτικής υφίσταται το λιβυκό κράτος, με μία αναγνωρισµένη μάλιστα από τα Η.Ε. Κυβέρνηση, της οποίας επικεφαλής είναι ο Ε. F. AL SARRAJ.

O E. F. AL SARRAJ όταν μεταβαίνει στο εξωτερικό ή όταν υποδέχεται υψηλόβαθµους επισκέπτες στη Λιβύη, όπως για παράδειγμα τον Γερμανό ΥΠΕΞ, F. W. STEINMEIER, έχει τη δυνατότητα να νοιώθει πραγματικός Πρωθυπουργός. Κατά τη διάρκεια των συνοµιλιών στις οποίες συµμετέχει, ο SARRAJ συνηθίζει να αναφέρεται στο κλείσιμο των συνόρων της Λιβύης προς την Ευρώπη για να εμποδίσει τη διέλευση των προσφύγων. Στην πραγματικότητα δεν έχει καν τη δυνατότητα να προβεί σε μία τέτοια κίνηση, καθώς ο ίδιος -που θεωρείται σύμμαχος της Ευρώπης- δεν διαθέτει καμία εξουσία στη χώρα, αφού δεν διαθέτει Στρατό, όπως προαναφέραμε, και δεν του δίνεται καμία δυνατότητα να χειρισθεί οποιαδήποτε κατάσταση.

Σε όλες τις συναντήσεις του ΑL SARRAJ με τους ευρωπαίους συνομιλητές του, στο επίκεντρο των συνοµιλιών βρίσκεται το προσφυγικό ζήτηµα, αφού σε διαφορετική περίπτωση, η Λιβύη δεν θα παρουσίαζε κανένα ενδιαφέρον για όσους τώρα την επισκέπτονται. Ναι µεν η χώρα είναι πλούσια σε αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, αλλά από το 2011, όταν η αµερικανό-ευρωπαϊκή συμμαχία ανέτρεψε τον Μ. QADDAFI, στη χώρα επικρατεί χάος και οποιαδήποτε σκέψη για οικονομικές συμφωνίες δείχνει να απομακρύνεται συνεχώς. Η Δύση δεν είχε φαντασθεί καν την μετα-QADDAFI εποχή και με µεγάλο κόπο έφερε στην εξουσία µία µεταβατική Κυβέρνηση, στην οποία μετέχουν Ισλαμιστές, Στγοί, θρησκευτικοί ηγέτες και ηγέτες φυλών, οι οποίοι από την πρώτη στιγµή διαγκωνίζονται για την εξουσία.

Η οικονομία της χώρας έχει πληγεί, οι τράπεζες δεν διαθέτουν χρήματα, το δίκτυο ηλεκτροδότησης συχνά είναι εκτός λειτουργίας, ενώ το δίκτυο ύδρευσης δεν παρέχει νερό. Μόνο οι ένοπλοι Ισλαµιστές έχουν αναπτύξει «μία κερδοφόρα επιχείρηση» στον τομέα «της μεταφοράς µε σκάφη», στη Μεσόγειο, η οποία όμως έχει δηµιουργήσει μία δραματική κρίση στην Ευρώπη. Το γεγονός αυτό αποτελεί καίριο ζήτημα και για τον λόγο αυτό η Ευρώπη ασχολείται µε τη Λιβύη, ένεκα και των επικείμενων εκλογών σε σημαντικές ευρωπαϊκές χώρες.

Από τις αρχές του 2014 μεταφέρθηκαν µε πλοιάρια στην Ιταλία, προερχόμενοι από τη Βόρεια Αφρική, περισσότεροι από 500.000 πρόσφυγες. Οι περισσότεροι εξ αυτών επιβιβάσθηκαν στα πλοιάρια από τη Λιβύη. Θεωρείται απίθανο να μειωθεί στο άμεσο µέλλον ο αριθµός των προσφύγων που μεταβαίνουν στην Ιταλία. Σύμφωνα με στοιχεία, το 2016 ήταν το έτος κατά το οποίο έφθασαν οι περισσότεροι πρόσφυγες -συγκριτικά µε τα προηγούµενα έτη- στις νότιες ιταλικές ακτές, µε τον αριθμό αυτό να αγγίζει τις 180.000. Λίγο νωρίτερα, οι Ιταλοί επέτρεπαν σε πολλούς πρόσφυγες τη διέλευση από τη χώρα προς τις Άλπεις. Από τότε όμως που Αυστρία, Γερμανία, αλλά και Ελβετία έχουν στην ουσία κλείσει τα σύνορά τους, το μεγαλύτερο μέρος των προσφύγων παραµένει στην Ιταλία. Αυτή τη στιγμή στην Ιταλία φιλοξενούνται σε κέντρα προσφύγων περίπου 175.000 πρόσφυγες, ενώ χιλιάδες άλλοι βρίσκονται παράνοµα στη χώρα.

Το παραπάνω γεγονός αυξάνει τους οπαδούς της ξενοφοβικής παράταξης «Lega Nord» και του «Κινήµατος των Πέντε Αστέρων», του Β. GRILLO. Av το «Κίνημα των Πέντε Αστέρων» αναδειχθεί νικητής στις επόμενες εκλογές, ενδεχόμενο που δεν μπορεί να αποκλεισθεί, το μέλλον της Ευρώπης δεν θα είναι καθόλου ρόδινο, καθώς στην παρούσα φάση δεν έχει καταφέρει να µεταφέρει 40.000 πρόσφυγες από την Ιταλία σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως είχε συμφωνηθεί.

Ευρωπαίοι πολιτικοί έχουν επανειληµμένα αναφέρει ότι βρίσκονται πολύ κοντά σε συμφωνία με τη Λιβύη, έτσι ώστε να αναλάβει η χώρα τον έλεγχο των ακτών και να σταματήσει η παράνομη μεταφορά προσφύγων µέσω Θαλάσσης. Το θέμα είναι ότι ουδείς από τους Λίβυους πολιτικούς, που έδωσαν αυτή την υπόσχεση, διέθετε τα μέσα για να την υλοποιήσει και η Ε.Ε. είτε δεν έδειξε αρκετά µεγάλο ενδιαφέρον, είτε δεν άσκησε αρκετή πίεση, καθώς πολλές μικρές και τουλάχιστον 4 µεγαλύτερες ομάδες μάχονται μεταξύ τους στη Λιβύη για την εξουσία.

Ο HAFTAR παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς την κατάσταση, χωρίς ωστόσο να έχει την πρόθεση συµµετοχής σε νέες διαπραγματεύσεις με την «GNA». O λίβυος Στρατηγός θεωρεί ότι µπορεί να εδραιώσει τον έλεγχο στη χώρα ενώνοντας τις δυνάµεις του µε τις «Ταξιαρχίες Zintan», ΝΔ της Τρίπολης και επιδιώκει να προχωρήσει στην ταραχώδη Τρίπολη, ώστε να επιχειρήσει να υλοποιήσει τον στόχο του. Ο ΚΗ. HAFTAR, που έχει υπό τον έλεγχό του το ανατολικό τμήμα της Λιβύης, θα μπορούσε να αναδειχθεί ως ο επόµενος ισχυρός άντρας της χώρας. Ο ίδιος φροντίζει να υπενθυμίζει τη σημασία του για την επόμενη ημέρα στη χώρα, αλλά και για την περιφερειακή και ευρωπαϊκή ασφάλεια. Από τη στιγμή που η Δύση επιχείρησε να βρει άµεση λύση µέσω της κυβέρνησης του SARRAJ, o λίβυος Στγος έδειξε πως μπορεί να ανατρέψει το σκηνικό υπέρ της Μόσχας, ιδιαίτερα τώρα που ο V. PUTIN και ο αμερικανός οµόλογός του δείχνουν να μοιράζουν ξανά την τράπουλα στις σφαίρες επιρροής τους.

Κάπως έτσι εξηγείται και η συμφωνία του HAFTAR με τη Μόσχα, η οποία προβλέπει πως οι Ρώσοι θα αναδιοργανώσουν τις Δυνάμεις του και θα εκσυγχρονίσουν τα οπλικά τους συστήµατα. Μέχρι τώρα, απ' όσο είναι γνωστό, οι Ρώσοι, παρά τις εκκλήσεις του HAFTAR, δεν έχουν προµηθεύσει τις Δυνάμεις του με όπλα, ελέω και του εμπάργκο όπλων προς τη Λιβύη που θα ενεργοποιούσε νέα κυρώσεις εναντίον τους, ωστόσο έχουν αποστείλει στη χώρα μεγάλο αριθμό ειδικών σε θέµατα Στρατού.

Από τότε ο HAFTAR οδεύει με αργά αλλά σταθερά βήματα προς την Τρίπολη. Άλλωστε ανέκαθεν το όνειρο των Ρώσων ήταν μία στρατιωτική βάση στη Μεσόγειο, ενώ παράλληλα υφίσταται "η ευκαιρία" του ελέγχου του κύµατος προσφύγων που κατευθύνονται από την Αφρική προς την Ευρώπη, κάτι που ο λίβυος Στγος έχει αποδείξει πως είναι εφικτό, όταν και απελευθέρωσε εντός μίας ημέρας τις περιοχές παραγωγής πετρελαίου της Αν. Λιβύης.


Η γεωπολιτική συνεργασία που φαίνεται πως επέρχεται μεταξύ Μόσχας και Ουάσινγκτον µπορεί να αποτελέσει το κλειδί για την επίλυση του λιβυκού προβλήματος. Κατά τον ίδιο τρόπο που ο V. PUTIN και ο D. TRUMP δείχνουν πως μοιράζουν τη σφαίρα επιρροής τους στη Συρία, μπορούμε να δούμε να πράττουν ομοίως και στο λιβυκό ζήτηµα, με τον ΚΗ. HAFTAR να αποτελεί τον από κοινού αποδεκτό ηγέτη αυτού του αφρικανικού μορφώµατος. Ωστόσο, η ειρήνη στη χώρα, ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί όνειρο απατηλό, αφού ο λίβυος Στγος θα έπρεπε να καταφύγει στις ίδιες τακτικές που ακολουθούσε ο άσπονδος εχθρός του Μ. QADDAFI. Επί της ουσίας, το πρόγραμµα εκδηµοκρατισμού της Λιβύης, όπως οι ΗΠΑ πρέσβευαν για την εµπλοκή τους στη Λιβύη, τερματίστηκε πριν ακόμα ξεκινήσει.
thumbnail
About The Author

0 comments