Του Στέργιου Δ. Θεοφανίδη
Επανερχόμαστε λοιπόν στο ζήτημα της ανάγκης διατήρησης σε υπηρεσία γαλλικών μαχητικών και όπλων στις τάξεις της Πολεμικής Αεροπορίας, πρώτα από όλα γιατί πρέπει να υποστηρίξουμε την άποψη ότι η Ελλάδα απαιτείται να απευθύνεται πάντα σε δεύτερη εξοπλιστική πηγή. Και αυτό επιχειρούμε να το κάνουμε παραθέτοντας επιχειρήματα και αριθμούς που καταρρίπτουν μύθους που έχει γεννήσει μία προπαγάνδα δεκαετιών.
Η ελληνική πολιτεία θα μπορούσε να έχει τερματίσει δια παντός αυτή την προπαγάνδα θεσμοθετώντας (επιβάλλοντας δια νόμου δηλαδή…) ενός είδους ποσόστωση στις προμήθειες αμερικανικών και μη, μαχητικών και όπλων.
Ειδικά στην περίπτωση της Πολεμικής Αεροπορίας θεωρούμε, λόγω της κρισιμότητας του Όπλου στην έκβαση των σύγχρονων επιχειρήσεων σε αέρα, ξηρά και θάλασσα, ότι αυτό το καθεστώς θα έπρεπε να ισχύει εδώ και πολύ καιρό. Αναλογία 50 – 50, 60 – 40, 70 – 30, οποιαδήποτε. Η λογική έχει το ενδιαφέρον…
ΔΕΝ το έχει κάνει, επιτρέποντας την εξέλιξη καταστάσεων που έχει αποδειχθεί ότι μόνο ζημιογόνες μπορεί να αποβούν για την εθνική άμυνα. Επανερχόμαστε όμως σε αυτό το ζήτημα και για ένα άλλο λόγο. ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ εξ ορισμού και εκ προοιμίου και την αντίθετη άποψη. Για αυτό και την αναδημοσιεύσαμε, όπως εκφράστηκε σε άρθρο έγκριτου και έμπειρου συναδέλφου. Επειδή ΠΡΕΠΕΙ να διαβαστεί και να κριθεί.
Να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν ότι η λέξη “προπαγάνδα”, ΔΕΝ απευθύνεται στο συγκεκριμένο δημοσίευμα. Απευθύνεται σε μία πραγματικότητα δεκαετιών. Όμως με βάση αυτό θα αποδομήσουμε τις κατά την υποκειμενική μας άποψη εσφαλμένες εντυπώσεις που έχει δημιουργήσει (η προπαγάνδα) εδώ και πολλά χρόνια. Ανούσια και ατέρμονη διαδικασία αλλά…
Πάμε λοιπόν να δούμε ένα προς ένα τα προς εξέταση σημεία του εξαιρετικού ενδιαφέροντος δημοσιεύματος του φιλικού μας “Δούρειου Ίππου”:
– Τα γαλλικά μαχητικά αεροσκάφη κοστίζουν “πολύ”, όχι μόνο ως πλατφόρμες που απαιτούν μια δεύτερη εφοδιαστική αλυσίδα ανταλλακτικών για την υποστήριξή τους αλλά και λόγω των διαφορετικών όπλων που φέρουν. Τα τελευταία, είναι κατά κανόνα πιο ακριβά εν σχέσει με τα αμερικανικά, τόσο ως προς το κόστος κτήσεως όσο και στην περιοδική συντήρησή τους.
Ας δούμε τι λένε τα νούμερα: Για τα 36 F-4E Phantom II του αρχικού προγράμματος (Peace Icarus I), η Ελλάδα κατέβαλε 4,8 δισεκατομμύρια δραχμές μέσω FMS. Για τα60 A-7H/TA-7H καταβλήθηκαν 8,5 δισεκατομμύρια δραχμές (πάλι μέσω FMS) με εξόφληση (έντοκη βέβαια…), μέχρι το 1987.
Για τα 40 Mirage F 1CG υπογράφηκε εμπορική συμφωνία με την κατασκευάστριαDassault Aviation με μεσολάβηση της γαλλικής κυβέρνησης, ύψους 9,6 δισεκατομμυρίων δραχμών. Η εξόφληση αυτού του ποσού (έντοκα βέβαια…) ολοκληρώθηκε το 1983. Στις τιμές αυτές περιλαμβάνονταν αρχικό στοκ ανταλλακτικών και εκπαιδεύσεις ιπταμένων και τεχνικών.
Μία απλή διαίρεση αποκαλύπτει ότι καταβλήθηκαν 133, 33 εκατομμύρια δραχμές για κάθε F-4E, 141,6 για κάθε Α-7Η/ΤΑ-7Η και 240 εκατομμύρια δραχμές για κάθε Mirage F 1CG. Η χαμηλότερη τιμή των δικινητήριων Phantom II δικαιολογείται από το γεγονός ότι υπογράφηκε τον Φεβρουάριο του 1972. Δυόμιση ολόκληρα χρόνια πριν από τις συμβάσεις των Α-7Η και F-1CG (Ιούνιος 1974) και φυσικά ΠΡΙΝ από την μεγάλη πετρελαϊκή κρίση του 1973.
Θα πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη ότι μέχρι τότε το F-4 είχε κατασκευαστεί σε χιλιάδες μονάδες (περισσότερες από 3.500…) με την παραγωγική του διαδικασία να ξεκινά το 1961-62. Το ίδιο δε κατά προσέγγιση ίσχυε και για το Α-7, η παραγωγή του οποίου άρχισε την περίοδο 1965-66. Το αναχαιτιστικό Mirage F 1C τότε έμπαινε σταδιακά σε υπηρεσία στη Γαλλική Αεροπορία.
Ως καθαρόαιμο αναχαιτιστικό ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό από το Phantom σε αυτό τον ρόλο παρά το γεγονός ότι δεν είχαμε αγοράσει τα όπλα του (R550 και R530), και με ασύγκριτα χαμηλότερο κόστος χρήσης. Σημειώστε δε ότι για τα F-4E που εκσυγχρονίσαμε στο πλαίσιο του προγράμματος P.I. 2000 (F-4E AUP), χρειάστηκε να εφαρμόσουμε πρόγραμμα δομικής αναβάθμισης (SLEP – Service Life Extention Programm) από το 1997.
Και περνάμε στη δεκαετία του ‘80. Για την οποία σε πρώτη φάση θα απευθυνθούμε σε άρθρο με τίτλο “Ο μύθος των ακριβών γαλλικών οπλικών συστημάτων”.
Γράφει λοιπόν μεταξύ άλλων: “Τον Ιούλιο του 1985 υπογράφτηκε η σύμβαση προμήθειας των 40 μαχητικών Mirage 2000 της ΠΑ. Η σύμβαση είχε συνολικό αναθεωρημένο (1985) τίμημα 7,9 δις γαλλικών φράγκων και περιελάμβανε πλήρες πακέτο ανταλλακτικών, εξοπλισμό συντήρησης / επισκευών επιπέδου DLM και εξομοιωτή πτήσης. Δεν περιλαμβανόταν μόνο η εκπαίδευση ιπταμένων και τεχνικών, για την οποία και συνάφθηκε ξεχωριστή σύμβαση. Με βάση την ισοτιμία της εποχής, τα 7,9 δις γαλλικών φράγκων αντιστοιχούσαν σε περίπου $880 εκατομμύρια.
Τον Ιανουάριο του 1987, έπειτα από πολύμηνη καθυστέρηση έκδοσης της άδειας εξαγωγής, παρόλο που η ελληνική πλευρά είχε καταβάλλει ήδη τη σχετική προκαταβολή, υπογράφτηκε η σύμβαση με την General Dynamics και την General Electric για την προμήθεια 40 μαχητικών F-16C/D, με τίμημα $769 εκατομμύρια.
Σημειώνεται όμως πως η σύμβαση δεν περιελάμβανε τίποτα πέραν του αεροσκάφους και του κινητήρα. Η ελληνική πλευρά σύναψε τα επόμενα χρόνιαξεχωριστές συμβάσεις για ανταλλακτικά αρχικής υποστήριξης, εξοπλισμό συντήρησης και εξομοιωτή πτήσης, συνολικού ύψους άνω των $100 εκατομμυρίων, ενώ δεν εγκρίθηκε και δεν υλοποιήθηκε πλήρης προμήθεια εξοπλισμού συντήρησης / επισκευών εργοστασιακού επιπέδου”.
Εδώ θα έρθουμε να συμπληρώσουμε ότι τα 40 F-16C/D Block 30 κόστισαν περισσότερο από τα Mirage 2000EG/BGκαι για δύο ακόμη λόγους. Ο πρώτος είναι ότι δεν αγοράστηκαν μέσω FMS αλλά με εμπορική συμφωνία και ο δεύτερος είναι ότι απαιτήθηκε εκτεταμένη δομική αναβάθμιση (Falcon UP/Falcon STAR) στα μαχητικά αυτά.
Ο λόγος είναι ότι ενώ ο τότε κατασκευαστής τους (General Dynamics) έδινε ωφέλιμο όριο ζωής τις 8.000 ώρες πτήσης, αποκαλύφθηκε μετά την παραλαβή τους ότι στην πραγματικότητα δεν ξεπερνούσε τις 4.500 ώρες!
Τέλος, άλλη αναβάθμιση που υλοποιήθηκε εντός της δεκαετίας του 2000 αφορούσετους κινητήρες F110. Και των Block 30 και των Block 50. Διαδικασία η οποία κόστισε στην Πολεμική Αεροπορία ένα εκατομμύριο δολάρια ανά μονάδα.
Τα δεδομένα αυτά, κατά τη γνώμη μας θέτουν εν αμφιβόλω τον ισχυρισμό του αφιερώματος του Δούρειου Ίππου βάσει του οποίου “Το ίδιο περίπου ίσχυσε και στην δεκαετία του 1980, με την προμήθεια των Mirage 2000, που όπως φάνηκε εξυπηρέτησε και παρασκηνιακή διακίνηση μαύρου χρήματος”. Τα νούμερα λένε τελείως διαφορετικά πράγματα κατά συνέπεια. Και είναι αδιαμφισβήτητα και στη διάθεση οποιουδήποτε.
Η γαλλική πλευρά εξαπάτησε την ελληνικήως προς το ότι προωθούσε το Mirage 2000Ε με το ραντάρ RDM, ως πλατφόρμα πολλαπλών ρόλων. Κάτι που στην πραγματικότητα δεν ίσχυε. Οι ελληνικές προδιαγραφές για την “αγορά του αιώνα” της δεκαετίας του ΄80, αναφερόταν καθαρά σε μαχητικά πολλαπλών ρόλων.
Ρόλους Air to Air και Air to Ground κάλυπτε απόλυτα μέσω των λειτουργικών του διαμορφώσεων το ραντάρ APG-68 του F-16 Block 30. Όχι το RDM. Εξαπατηθήκαμε και από τις δύο πλευρές επομένως. Οι διαστάσεις που πήρε το ζήτημα των Mirage 2000EG/BG βέβαια, ιδίως στον ημερήσιο Τύπο, ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερες…
Το Mirage 2000 μετατράπηκε σε πραγματική πλατφόρμα πολλαπλών ρόλων μόνο όταν “φόρεσε” το ραντάρ RDY-2 στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ‘90. Την παρτίδα δε στην περίπτωση των ελληνικών -EGM έσωσε στην κυριολεξία το ολοκληρωμένο σύστημα αυτοπροστασίας και ηλεκτρονικού πολέμου ICMS 2000Mk.1.
Με βάση μαρτυρίες από την Πολεμική Αεροπορία, είναι μακράν ανώτερο από οποιαδήποτε έκδοση του ASPIS έχει μπει επάνω στα F-16. Κατά κοινή ομολογία δεν υπάρχει η παραμικρή σύγκριση. Ένα λάθος στο οποίο επιμένουμε δεκαετίες μετά και παρά το γεγονός των υπουργικών και εταιρικών διαβεβαιώσεων.
Έλεγαν τότε ότι τα F-16 που αγοράστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 2000 θα ερχόντουσαν με το ASPIS II ενσωματωμένο, το οποίο και επελέγη… λόγω απουσίας ρίσκου. Ένα αναλογικό σύστημα την ψηφιακή εποχή, ήθελεσχεδόν… θράσος να συγκρίνεται με το οποιοδήποτε ψηφιακό σύστημα. Λίγα χρόνια έχουν περάσει από τη στιγμή που θα μπορούσε το ASPIS II να θεωρηθεί αξιοποιήσιμο επιχειρησιακά.
Κλείνουμε επανερχόμενοι στο δημοσίευμα του Δούρειου Ίππου. Στο οποίο επίσης σημειώνεται το εξής: α) Τα κριτήρια προμήθειας γαλλικών μαχητικών ποτέ δεν ήταν επιχειρησιακά αλλά πολιτικά. Η χούντα Ιωαννίδη στην δεκαετία του 1970 αποφάσισε να προμηθευτεί και τα Mirage F.1CGπροκειμένου να διατηρεί καλές σχέσεις με το Παρίσι.
ΟΥΔΕΝ αναληθέστερον τούτου… Τα κριτήρια ήταν ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ επιχειρησιακά. Η χούντα Παπαδόπουλου που ξεκίνησε την διαδικασία προμήθειας γαλλικών και γερμανικών όπλων για το Πολεμικό Ναυτικό και τον Ελληνικό Στρατό, αφήνοντας την Αεροπορία τελευταία, ήθελε να αποφύγει τις συνέπειες της επιβολής εμπάργκο όπλων από τους Αμερικανούς, οποτεδήποτε στο μέλλον.
Αμερικανικό εμπάργκο όπλων επιβλήθηκε στην Ελλάδα από τον Απρίλιο του 1967 μέχρι και τον Σεπτέμβριο του 1970. Σας παραπέμπουμε σε ένα εξόχως διαφωτιστικό δημοσίευμα της Καθημερινής στο οποίο αναφέρεται η εξέλιξη της αμερικανικής πολιτικής έναντι της Ελλάδας, από το 1967 μέχρι την επίσκεψη Άγκνιου στα τέλη του 1971.
Σε ΚΑΜΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ δεν υπήρχε πρόθεση διατήρηση καλών σχέσεων με το Παρίσι. Όπως δε χαρακτηριστικά αναφέρεται στο δημοσίευμα της Καθημερινής, η Ελλάδα εκδιώχθηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης το 1969… Πέρα όμως από αυτό, σας προτρέπουμε να ανατρέξετε και στα πραγματικά γεγονότα που οδήγησαν στη στροφή στους γαλλικούς εξοπλισμούς για την Πολεμική Αεροπορία.
Όσο για το Mirage 2000-5Mk.2 για το οποίο σημειώνεται στο δημοσίευμα του Δούρειου Ίππου: “β) Το ενδιαφέρον εστιάζεται στο πόσο μεγάλο ή σημαντικό είναι το ποιοτικό πλεονέκτημα που προσφέρουν στην Πολεμική Αεροπορία τα γαλλικά μαχητικά. Κατ’ αρχάς σημειώνεται ότι η “οροφή” των γαλλικών μαχητικών που έχει προμηθευτεί η Ελλάδα, είναι δύο Μοίρες. Αρκούν αυτές για να κάνουν την “διαφορά”;
Η εγκατάλειψη των Mirage τα τελευταία έτη, αποδεικνύει ότι η Πολεμική Αεροπορία “έζησε” και χωρίς αυτά” σας παραπέμπουμε σε παλαιότερο αφιέρωμά μας στο οποίο αναλύεται διεξοδικά ΓΙΑΤΙ το – 5Mk.2 είναι υπερόπλο στην εναέρια μάχη. Με δυνατότητες που απλά δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στη νοτιοανατολική Μεσόγειο με εξαίρεση τα ισραηλινά F-35A και τα αιγυπτιακά Rafale.
Οι Μοίρες των -5Μκ.2 θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι τρεις. Η σύμβαση του Αυγούστου του 2000 είχε όλες τις απαραίτητες προβλέψεις για κάτι τέτοιο. Τα οικονομικά δεδομένα, που θα δώσουμε αναλυτικά σε επόμενο αφιέρωμα, θεωρούμε ότι ΔΕΝ ήταν ο λόγος που αυτό δεν έγινε.
Η Πολεμική Αεροπορία όντως “έζησε και χωρίς αυτά” σε περίοδο ειρήνης. ΜΕΝΕΙ να αποδειχθεί αν θα συμβεί το ίδιο και σε περίοδο επιχειρήσεων…
0 comments